BUITENBEELDINBEELD.NL

De fotograaf wordt niet genoemd, jammer want het is de eerste foto die ik onder ogen krijg waarbij de door mij verfoeide 'ramp' iets toevoegt aan/in het totaalbeeld. Het blijft natuurlijk een onding dat veel te dicht op mijn werk staat, maar vanuit dit camerastandpunt versterkt het de lijnen en is het ondergeschikt aan het beeld.
De foto staat op een pagina die ik nog niet kende: www.buitenbeeldinbeeld.nl , de tekst bij deze foto is van mijn eigen site overgenomen. Nergens kan ik vinden wie de opdrachtgevers tot het maken van deze (niet complete) inventarisatie zijn. Het lijkt mij een particulier initiatief.
Ik weet niet of ik wel dan niet blij moet zijn met deze vorm van inventariseren, omdat er gebruikt gemaakt wordt van bronnen die betrouwbaar kunnen- maar niet behoeven te zijn.
Beelden, maar ook woorden gaan een eigen leven leiden. Bij mijn werk staat bijvoorbeeld: "Monument voor een verzonken stad door Berend Peter Hogen Esch, 1982 uit de serie Dwazen denken te beschermen".
Ik heb nooit een serie gemaakt, slechts twee beelden met die (sub)titel, meer niet.
Maar dat er iets op een rij gezet wordt juich ik toe, de gemeente Amsterdam heeft dat in het verleden nooit gedaan.

≤≤≤≤≤≥≥≥≥≥

LINKS

Als je als Hollander voor het eerst met de auto Het Kanaal oversteekt weet je dat die Engelsen de maffe gewoonte hebben aan de verkeerde kant van de weg te rijden. Vrienden, familie maar ook de geraadpleegde ANWB komen woorden te kort om je op dat wonderlijke gebruik te wijzen. Je bent dus gewaarschuwd en volgt de goed gemeende raad op om in het begin vooral achter auto's aan te rijden met een GB kenteken. Zolang je dat doet kan er bijna niets mis gaan, totdat het een door Hollanders gehuurde auto blijkt te zijn. Een echt probleem kan het worden als je ogenschijnlijk de enige op de weg bent. Zo overkwam het mijzelf één van de eerste keren dat ik LINKS moest rijden op het Engelse platteland, wij (Onno en ik) hadden Fish and Chips gegeten bij een snackbar langs een typische 'holle' landweg en vanaf het parkeerterrein draaide ik naar rechts de weg zonder verkeer weer op. Dat ging een kilometer goed totdat ik bijna op een auto met caravan klapte waarvan ik mij afvroeg wat die daar deed! De verschrikt, verbaasde ogen van die man zal ik nooit vergeten, mijn uitdrukking zal niet anders geweest zijn. Maar de man reed aan de goede kant en ik niet! Gelukkig week niet hij, maar ik uit en kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf.

Maar het zijn niet alleen de verkeersregels die je als 'groentje' overvallen, ook de teksten op verkeersborden kunnen voor de niet dagelijks Engels sprekende Hollander voor verrassingen zorgen. De laatste keer dat ik op Engels/Schotse bodem rondtoerde heb ik menige 'roundabout' meerdere malen 'genomen' alsvorens te ontdekken welke afslag we moesten nemen.

Rechts afslaan om naar Links te gaan is even wennen maar voor menig politicus misschien aan te raden, wij kijken nergens meer vreemd van op.

Met dank aan NIELS.

MEEGROEI HEKKIE

Een bevriende slotenmaker stuurde dit prentje met het verzoek er eens goed naar te kijken en er iets over te noteren. Wat ik zie is een stukje Beukenhaag aan het eind van de winter met een kleine variant van de Hedera aan de voet. Beiden voelen zich kennelijk prettig in de kalkrijke grond. Het lijkt er op dat de haag ooit bedoeld is geweest om vee binnen dan wel buiten te houden. De haagbeuk-loten blijken ooit geplant langs een nogal forse afrastering waarvan de restanten met de struik meegegroeid zijn. Ik vermoed dat de paal uit een eik komt en het stuk staal een kwart van z'n gewicht verloren heeft. Verder zit er nog een geheimzinnig kort stukje hout aan waarvan de bedoeling mij ontgaat. Wonderlijk is ook dat de restanten op hun kop lijken te staan!

Misschien is het helemaal geen 'meegroei hekkie', maar een door 'afvaltoeristen' gedumpt stuk oude afrastering op het erf van een 'bijklussende ex van SITA' in het vertrouwen dat het ooit weer bij Corus in de kroes verdwijnt en er nieuwe sloten of sleutels van gemaakt kunnen worden.

N E T B O O T J E

Ons oude vertrouwde bootje kan het leven niet meer aan, er vallen gaten in, niet een paar maar een heleboel. Het is een bootje van plaatstaal, tien jaar terug zou ik enthousiast aan het lassen geslagen zijn en nog jaren plezier van het ding gehad kunnen hebben. Nu zakt de moed mij in de schoenen, bij de aanblik alleen al springen de tranen mij in de ogen. Niet omdat de ramp zo groot is, maar omdat ik de lust niet heb er aan te beginnen.
Ik ben dus op zoek naar iets anders waar onze twee jaar terug aangeschafte 4takt aan kan hangen. Op MARKTPLAATS is heel wat te vinden, maar de bootjes die ik echt leuk vind zijn meestal voor ons te fors van prijs. De eigenaar van het leuke houten bootje boven vraagt € 600.--incl. de trailer, op zich een schappelijke prijs denk ik, maar hout heeft zo z'n eigen onderhoudsproblemen. Ik heb hem gevraagd om de maten en de verdere staat van het hout want het is een leuk ding. Om te gaan kijken moet ik 108 km rijden.

De man van de advertentie hieronder woont bij ons aan de overkant van de rivier, in het Gelderse Aalst.
Ik denk er zo het mijne van, maar kennelijk slaat zijn taal aan: hij heeft al zes keer een bod gehad tegen geen één op het houten bootje!

En wat wil hij nou hebben, €345.-- of €375.--?

Damn Printer!!!

W I T T E N

Je kunt er voor weglopen maar dat heeft weinig zin. Er breekt een moment aan dat het echt moet gebeuren, dat je er niet meer omheen kunt en dat moment is traditioneel in het voorjaar. Het 'grijs' van de winter moet verdwijnen onder een vers laagje wit. Vroeger haalde je bij de schilder of drogist een paar kilo kalk, mengde dat met water en smeerde het op de muur. Zo'n gekalkte muur gaf altijd wit af. Tegenwoordig koop je een emmer LATEX van welk merk dan ook, keuze te over. De goed dekkende zijn zeker niet goedkoop en er wordt niet meer gesproken van 'witten' maar van 'texen' !
Bovendien hanteren we de 'blokkwast' niet meer maar rollen de witte brei op de muur. Wit is ook allang geen wit meer, er zijn honderden kleuren wit. Een paar jaar terug nog, ging ik naar de winkel en kocht een emmer 'wit', nu ga ik op zoek naar een wit dat eigenlijk geen wit meer is, d.w.z. een wit waar wat doorheen zit. De meest gangbare tint wit is nu de RAL kleur 9010 en ik moet zeggen dat die wat warmer oogt dan het koele, pure wit dat ik voorheen altijd kocht. Soms is vooruitgang werkelijk verbetering!
De volgende stap is het werk te laten doen, zoals ik dat bij de buitengevel ook al heb toegelaten maar voorlopig is dat onze eer nog te na!

GOLDONI 600 serie

Th. heeft wel een beetje gelijk met haar opmerking op het blog van 22 maart over mijn frees, het doet wat simpel, Oostblokachtig aan, zo zonder motorkapje! Het plastic kapje zoals te zien is op de originele gebruiksaanwijzing zat er nog op toen ik de machine kocht! Met kap ziet het er aanzienlijk minder Oostblokkerig uit maar het motortje is echt hetzelfde! Het is een oerdegelijk Italiaans product, bijna niet kapot te krijgen. Die plastic kap is er alleen maar voor de sier, om het ding een smoel te geven.
Het model bovenin is wat moderner van lijn, maar aan de techniek zal ook nu weinig veranderd zijn, omdat ook de boeren hoog in de Italiaanse heuvels en bergen net als ik vaak zelf moeten kunnen repareren.

O::O

VREES NIET MAAR FREES!

Het zware werk zit er voorlopig weer even op, niet dat ik 'twee spa diep' gespit heb wat eigenlijk weer een keer gedaan zou moeten worden, maar dat het freeswerk in twee dagen naar tevredenheid is gedaan.
Jaar in jaar uit alleen maar frezen is eigenlijk niet goed voor het bodemleven, je komt niet dieper dan een centimeter of vijfentwintig. Er ontstaat dan wat tuinders noemen een 'plaat' op die geringe diepte, een laag die steeds meer in elkaar klinkt en daarom ook steeds minder water doorlaat. Diepe wortelaars hebben dan moeite tot volle wasdom te komen.
Dertig jaar geleden toen ik deze gebruikte GOLDONI frees kocht, was er in dit dorp nog een mannetje die voor een paar centen je tuintje omspitte. Dat gekromde ruggetje is al lang dood, net als de broers die daarna met hun veel zwaardere GOLDONI met een kantelploeg erachter mijn grond voor de winter 'om kwamen zetten'.
Ik kocht mijn toen al behoorlijk gebruikte frees in een boerenrommelwinkel in de buurt van VOLKEL voor drieduizend gulden, toen voor ons een zeer fors bedrag. Nu kan ik zeggen dat die machine mij een honderdje per jaar heeft gekost, 50 euro nu. Voor dat bedrag had ik nooit mensen en machines in kunnen huren die hetzelfde werk voor ons gedaan zouden hebben. En als de motor blijft lopen als nu, gaat hij mee tot mijn eigen einde. Een bijkomend voordeel is, dat deze frees zo simpel in elkaar zit dat als hij problemen geeft ik het meestal zelf kan oplossen.
Voorlopig vrees ik de toekomst niet.

>.<

KUNST en EROTIEK

Er zijn twee veel bezochte blogs op dit adres te vinden: De Belgische beeldend kunstenaar Panamarenko en LUST van Peter van Straaten. De zoekers naar Panamerenko zijn zonder uitzondering Belgen, waarschijnlijk scholieren die een werkstuk over de kunstenaar moeten maken. De zoekers die bij LUST uitkomen zijn liefhebbers van erotiek of van Peter van Straaten, soms van beiden. Waar bij Panamarenko de erotiek nauwelijks aanwezig is, is het werk van Peter zonder de meer of minder verhulde erotiek niet voor te stellen. Maar de vorige week overleden Shinkichi Tajiri was een kunstenaar waarvan maar weinig mensen weten dat hij de erotiek in velerlei vormen in zijn beelden, film, foto's en collages verwerkte. Door zijn gehele oeuvre is de erotiek als rode draad terug te vinden, vaak opwindender dan menig porno filmpje.
Erotiek en Kunst, mijn leven is ondenkbaar zonder!

÷÷÷÷÷÷

S P L I N T E R

In het midden van de foto de pijnlijke splinter.

Als je zonder handschoenen met hardhout werkt zoals ik, heb je elke dag wel één of meerdere splinters. Die splinters zitten dan ergens in je hand, soms voel je ze meteen maar vaak ook niet, dan kom je er dagen later achter dat er 'iets zit', vaak pas als ze eruit zweren. Splinters uit mijn handen halen kan ik meestal zelf, soms moet ik hulp inroepen.
Gisterenavond voelde ik dat er wat in mijn rechter voet zat, met elke stap was er een 'steekgevoel', niet prettig en in bed 'haakte' het in het laken. Zelf kreeg ik het -met in mijn linkerhand een pincet-niet te pakken. Vanmorgen lukte het Lindsey na een aantal pogingen de 'splinter' te verwijderen. De pincet gleed er telkens af. Het lijkt een stukje glas te zijn van nog geen drie milimeter lang, niets dus eigenlijk! Hoe moet iemand zich voelen wiens lijf volzit met granaatscherven, om maar iets te noemen?

ßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßß

…

M E R E L L U S T

Toen de rietdekker mijn dak maakte, vroeg hij mij of ik iets op het einde van de nok wilde, iets door mijzelf gemaakt, iets leuks, geks of ander visueel verantwoord item. 'Beëindig de nok maar zoals gebruikelijk' zei ik.
Dat was een goede beslissing, want de 'toegevoegde waarde' diende zichzelf aan.
Deze merel (wij denken dat het steeds de zelfde is) begint en eindigt zijn dagen op die plek, met de mooiste concerten. Alleen in de winter zit hij er niet, dan valt er toch nog niets te versieren!

}:{

T E N A for M E N

Voor niemand, maar zeker voor mannen is het niet gebruikelijk om met hun 'zwakke momenten' naar buiten te treden. Kracht laat je zien, zwakte stop je zo ver mogelijk weg. Maar iedereen heeft van die momenten waarop hij/zij zich sterk of zwak voelt.
Maar wat is sterk en wat is zwak? En in hoeverre heb je het in de hand?

Ik heb gelukkig nog geen incontinentie probleem, dus daarvoor hoef ik de hulp van TENA niet in te roepen en dus ook niet de hele dag met zo'n inlegkruis in mijn 'SLOGGIE' rond te lopen.

Maar ik heb wel nu zo'n tien blaasspoelingen gehad en dat 'afbreekmiddel' begint meer af te breken dan beloofd, sinds drie spoelingen terug heb ik de twee dagen na de toediening te maken met afscheidingen die ik voorheen niet had. En dat voelt bepaald niet prettig. Om het leed enigszins te verzachten en de prut op te vangen voldoet TENA uitstekend en dat mag u best weten!
Ik schaam mij daar niet voor en zie het zeker niet als een zwak moment, maar ervaar het als een oplossing voor een probleem waarvan ik niet wist dat het bestond.

______

85 jaar TAJIRI

Helden heb ik niet, maar voorbeelden wel.
Ik heb veel van hem geleerd.
Bedankt Shinkichi.

≥

R A N S U I L



Asio Otus / Ransuil

Toen ik deze morgen in een verscholen hoekje op ons landje een plasje deed, zag ik door de spleten van de wilgenstaken-afscheiding met het buurlandje heel parmantig een uil zitten op nog geen meter boven de grond. Braakballen heb ik meerdere malen gevonden, vooral op de steiger onder de grote wilg, maar een uil had ik er overdag nog nooit gezien. Voor mijn gevoel waren zijn ogen gesloten en zat het beestje lekker te slapen. Ik meende dan ook de tijd te hebben om de camera te gaan halen, want deze kans mocht ik niet laten lopen. Vijf minuten later was ik terug met de camera en L. en het beestje zat er inderdaad nog! "Maar die kijkt ons recht aan" fluisterde L. meteen, "welnee" zei ik en nam een paar foto's. Voor de laatste foto moest ik de camera boven mijn hoofd en dus ook boven de afscheiding houden. De uil reageerde meteen door zijn ogen wijd open te sperren, de kop te draaien en met een prachtige vleugelslag van ons weg te vliegen.
Voor zo'n moment moet je eigenlijk een motordrive hebben en is onze Sony sowieso te traag. Dat mooie moment heb ik dus niet vast kunnen leggen.
Thuis bleken de foto's helaas onder de (scherpte) maat, maar was wel duidelijk te zien dat Lindsey gelijk had; de uil keek ons al die tijd recht aan!
Gelukkig zijn er ook echte fotografen die scherpe foto's maken.

©

K I K K E R L I E F D E

Een aantal jaren geleden vond ik tussen de slootrand en de 'garage' een vierkante betonnen put, helemaal volgestort met oud ijzer, puin en grond. Bij het leeghalen, bleek in het hart van de vloer een half doorgeroeste emmer in het beton vast te zitten, waarvan ik de functie nooit heb begrepen. De put bleek goed waterdicht, dus besloot ik hem in ere te herstellen. Ik metselde er een fraaie rand op en liet er regenpijpen in uitmonden. Eens in de vijf jaar haal ik hem helemaal leeg: ik hevel het water de sloot in en haal met een emmer de bagger eruit. In die bagger zit ontzettend veel leven, slakken maar ook jonge salamanders. Volgroeide exemplaren kom ik niet tegen, wat zeggen wil dat ze de put uit kunnen komen. Ze klimmen waarschijnlijk gewoon tegen het ruwe beton en steen naar boven.

Ook kikkers zitten er regelmatig in, maar zo'n ronde dame als ik een week terug zag en zelfs kon pakken, had ik er nog nooit in gezien. Ik bedoel het prachtig in het water weerspiegelde exemplaar op de foto hieronder. Vanmorgen was ze niet meer alleen, ze had gezelschap gekregen van nog drie Bruine kikkers waarvan er twee elkaar in de paargreep hadden. Van de paargreep, die amplexus blijkt te heten, had ik nog nooit gehoord. Een vrouwtje leunde half op de plank en het kleinere mannetje zat op haar rug en hield haar stevig in zijn greep. Het was een prachtig gezicht, die vier kikkers in één hoek en ze zaten er nog toen ik met de camera terugkwam. Maar alleen het stoïceinse vrouwtje en een verliefd mannetje bleven zitten toen ik met de camera dichterbij probeerde te komen, de anderen verdwenen de diepte in. Dril heb ik nog nooit in deze put gezien, dus ook de bruine kikker moet een goede klimmer zijn, want het 'afzetgebied' is ondiep water! We houden ze in de gaten.

Rana temporaria



0

KOFFIE ZONDER SUIKER

Bakkie koffie?
Wat voor de één een heerlijk bakkie is, is volgens de ander niet te zuipen. Koffie op de werkplek hoort erbij, gezet door de koffiejuffrouw of afkomstig uit de automaat of zoals soms nog: in de thermosfles meegegeven door 'moeder de vrouw'.

Koffie meneer?
Ongevraagd komt daar een zakje suiker, melkpoeder en een ingepakt koekje bij. Echt lekker heb ik het nooit gevonden, maar smaken verschillen en zeker wat koffie betreft. Bovendien verandert de persoonlijke smaak en de manier van koffie maken een aantal malen in een mensenleven.

De koffieproever Gennaro Pelliccia drinkt de koffie niet maar proeft het bruine vocht alleen. Zijn belangrijkste instrument is dan ook zijn tong en die heeft het bedrijf Costa Coffee, waar hij als chef tester werkt, laten verzekeren voor 10 miljoen pond. Een niet gering bedrag. De premie zal voor het bedrijf met een omzet van 216 miljoen pond geen probleem zijn.

Dat hij niet de enige is met voor veel geld verzekerde lichaamsdelen is hier te lezen.

•••••

B A A R D T R I M M E R S

Op zoek naar mijn favoriete model baardtrimmer van BRAUN (zwart en robuust strak vormgegeven), die allang niet meer wordt gemaakt, kwam ik tot de ontdekking dat er op het toch wel beperkte gebied van scheerapparaten heel wat aan het veranderen is. In vorm, maar vooral in benaming! Er wordt nu gesproken over BODYGROOM, BODY CRUZER, STUBBLE KIT, BODY HAIR TRIMMER en GROOMINGSET. De vormgeving is soms uitgesproken erotisch, de benaming lijkt afkomstig uit 'darkrooms'. Dit alles is te vinden op de site van Wehkamp, waarbij de presentatie van de Philips TT2021/32 aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. PHILIPS + DUREX hebben elkaar gevonden in een unieke (!) PLEZIERSET! Uit de reviews van klanten is af te lezen dat ze gelukkig zijn met het Philips product. Over Durex geen woord.

>>>>>>>>>>.<<<<<<<<<<

HOUDBAARHEIDSDATUM

Bij het kopen van een fles melk let je op de houdbaarheidsdatum, je weet dat die melk na zeg anderhalve week niet meer te drinken is. Bij oplaadbare apparaten staat nergens hoe lang ze meegaan. Het lijkt ook moeilijk voorspelbaar omdat het van vele factoren afhankelijk is. Maar zou het niet aardig zijn van fabrikanten om bij aanschaf van bijvoorbeeld een scheerapparaat de koper te melden dat hij rekening moet houden met de beperkte levensduur van het ding en dat reparatie bij voorbaat uitgesloten is? Zouden ze dat niet vertellen omdat ze wéten dat de oplaadbare batterij het zwakke punt is? Of ben ik te naïef door te verwachten dat zo'n ding langer meegaat dan dat hij doet en ben ik geen goede consument door pas iets nieuws te willen als het oude het niet meer doet?
Wanneer ik mijn éérste BRAUN baardtrimmer kocht weet ik echt niet meer, maar de tweede was in 1994 (het langste model met groter motortje). Ik moest wel een nieuwe aanschaffen omdat de oude niet te repareren bleek. Maar die nieuwe hield er nog sneller mee op dan de eerste: alweer onoverkomelijke oplaadproblemen. Toen ik de eerste ter reparatie aanbood en vroeg of ze er geen nieuwe accu in konden zettten werd ik nog net niet uitgelachen. "Meneer, dat kost meer dan een nieuwe", vertrouwde de verkoper mij toe. Met de tweede ben ik niet eens meer teruggegaan!
Weggooien doe ik niet zo snel, maar slopen des te liever. Die twee 'trimmers' liggen dan ook al jaren naast een gedemonteerde BRAUN tandenpoetsmachine. Vandaag moesten ze er aan geloven en brak ik ze open. Het waarom van het niet meer opladen was meteen duidelijk, in beide gevallen was de 'herlaadbare' batterij behoorlijk aan het oxideren en stonden ze bijna op ploffen. Natuurlijk heeft het lange nietsdoen ze ook verder doen aftakelen, maar het begin van de oxidatie was het einde van het gebruik als trimapparaat, dat staat vast. Er zijn vast en zeker batterijen die het niet zo snel begeven, maar die komen pas in consumentengoederen als de consument er ook voor wil betalen.
Overigens draaien de motortjes fantastisch op een anderhalf volt batterijtje, daar is echt niets mis mee.
Nu bedenken wat ik daarmee kan. Suggesties?

<>

H E R G E B R U I K

Dit is een zo genaamde 3D kaart, zo'n kaart die als je hem beweegt de figuurtjes laat 'leven'. Een vinding waar we nu glimlachend op terugkijken! Maar deze kaart heeft nog iets bijzonders, namelijk een dikte meer dan gewoonlijk, veroorzaakt door 'hergebruiketiketten'! Halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw raakte Onno B. in de ban van Sietse Leeflang, de oprichter van De Kleine Aarde en sleepte mij in zijn enthousiastme mee. Hij bestelde in Boxtel een partij 'hergebruiketiketten' en vroeg ons hetzelfde te doen. De etiketten waren bedoeld om bomen en energie te sparen, maar ons gebruik deed het tegenovergestelde! Wij stuurden die Walt Disney kaart met hergebruiketiketten een keer of twintig heen en weer van A'dam naar Zwolle en visa vers, met berichten die er niet echt toe deden! Helaas waren de postzegels niet opnieuw te gebruiken.
Hergebruiketiketten, ze bestaan nog steeds.

Leuk was het wel.

Sietse Leeflang was niet de enige die met hergebruik bezig was blijkt uit deze scan van een etiket waarvan Lindsey er nog steeds een aantal heeft; we hebben meer gemeen dan wij ooit dachten!

E T E N E N Z O

Janneke Vreugdenhil doet in lekker eten, geen flauwekul maar gewoon lekker en gezond eten. Ze schrijft erover en maakt informatieve filmpjes waar je als thuiskok wat aan hebt. Het in 2007 door de NRC uitgegeven boek etenenzo is meer dan alleen maar weer een kookboek. De vormgeving moet voor de binder een crime geweest zijn, maar spreekt mij bijzonder aan. Op pagina 137 staat een recept voor een homemade pizza met Mozzarella en kerstomaatjes dat er zeer aantrekkelijk uitziet. In de jaren zeventig heb ik een periode gehad waarin ik veel pizza's maakte. Ik heb geen idee wat de aanleiding was, maar het klooien met deeg vond ik leuk, zo leuk dat de 'topping' er eigenlijk niet toe deed! Ik weet zeker dat er heel wat tomaten, ansjovis, kaas en olijven doorheen gingen! Deze keer heb ik mij met veel plezier beziggehouden met alleen het maken van de bodem. De kinderlijke pret van het voelen van het beslag tussen de vingers en het rammen met de vuist op een 'balletje' deeg zou aan elke pizzacourier verplicht gesteld moeten worden. De topping verzorgde L. Ze was blij, iets van de overdaad van vorig jaar zomer aan tomaatjes en basilicum uit eigen tuin (nu uit de vriezer) op te kunnen maken. Het resultaat was VERRUKKELIJK!

<<>><<>>

SMULPARTIJ

Het is maar de vraag of de natuur hard is (en onder natuur versta ik zowel de dieren- als de mensenwereld). Er is altijd sprake van een sterkere/slimmere en zwakkere figuur. Bij de vogels behoren duiven niet tot de slimsten, zo is onze ervaring en zeker de zwakkere exemplaren niet. Die beesten blijven zitten totdat je er bijna bovenop staat en vliegen dan meestal niet verder weg dan de dichtsbijzijnde boomtak. Met grote regelmaat vinden wij veren, borst donsveertjes meestal, van Turkse Tortels op ons erf. Maar vleugels of karkasrestanten zijn daar nooit bij. De Sperwer is hier rond ons huis de grootste jager, we zien hem vaak, maar zelden met een prooi.
De restanten op de foto zijn niet van een Turkse tortel maar van een Houtduif. Ze liggen naast de komposthoop en voor het eerst niet alleen veren, maar een kompleet, nou ja, kompleet... karkas. De kop is foetsie, net als een deel van de ingewanden, maar het hart zat er nog in en het bloed was nog niet geronnen.
We hebben een smulpartij niet alleen gemist, maar op z'n minst verstoord.

OOO

MARINUS BOEZEM

Zonder dat ik het wist, ben ik er al vele malen langs gereden op weg naar Almere. Vanaf de Waterlandseweg (N305) kijk je namelijk recht de Groene Kathedraal in, alleen besef je dat niet. Je ziet alleen maar bomen; je moet weten dat die hoogste populieren samen de Kathedraal vormen. Ik wist wel dat Boezem ergens in de buurt van Almere al lang geleden aan zijn landschapsproject was begonnen, maar had het nog nooit bezocht.
L. opperde om er zondag j.l., op weg naar Lelystad, daar langs te gaan. Pas toen ik op internet de locatie zag en herkende, besefte ik pas dat ik de Groene Kathedraal al meerdere malen in een flits moet hebben gezien.

Eigenlijk is de vorm - de plattegrond - alleen maar goed vanuit de lucht te zien. Met beide benen op de grond heb je heel wat voorstellingsvermogen nodig om je in een kathedraal te wanen, maar dan is het ook een bijzondere ervaring. In de link staat meer informatie over het hoe en waarom.

MB