Lust.

LUST

*

In Rotterdam staat de Kunsthal aan de rand van het Museumpark. Wij gingen er heen omdat er een unieke tentoonstelling van het werk van Henry Moore te zien is. We namen de lift naar boven. Maar die lift stopt niet bij de tentoonstelling van Moore maar wel bij LUST van Peter van Straaten. Ik had er over gelezen maar was het totaal vergeten.

The Kunsthal in Rotterdam is situated at the edge of the Museum Park. We went there because there is a unique exhibition showing on of the work of Henry Moore. We took the lift up. Except the lift doesn't stop at the Moore exhibition but at Peter van Straaten's LUST. I had read about it but then had completely forgotten about it.

Veel bezoekers liepen er niet rond, een aantal echtparen van onze leeftijd en een enkele los lopende man. De vrouwen hadden hoorbaar de meeste lol, gniffelen, hardop lachen en zo van- kijk die eens, oh...
Er hingen een aantal prachtige ingekleurde tekeningen bij, soms ook met kleurpotlood gemaakt, dat zijn we niet van Peter gewend. Ook Moore heeft prachtige tekeningen en beelden van vrouwen gemaakt, maar dan gespeend van elke vorm van erotiek.

There weren't a lot of visitors, a few married couples of our age and the odd man alone. The women were audibly tickled pink: snickering and snorting, laughing out loud, making remarks like - "look at him, oh......."
A few of the drawings were beautifully coloured in, sometimes even drawn in coloured pencil, something we're not used to from Peter. Moore made beautiful drawings and sculptures of women too, but they are totally devoid of any kind of eroticism.

De prenten van van Straaten zijn zeker erotisch, lustopwekkend soms maar altijd met een glimlach. Pornografisch zijn ze wat mij betreft niet. Ik begrijp dan ook niet echt goed waarom een criticus het heeft over porno. De grens tussen erotiek en porno is niet vaststaand, een ieder trekt zijn eigen lijn. Maar deze man legt de lat wel heel laag. Door de eeuwen heen zijn er heel wat verschuivingen geweest. In de jaren vijftig van de vorige eeuw zat het blaadje 'De Lach' in menige leesportefuille. De zeer onschuldige plaatjes daarin werden door menigeen als pornografisch betiteld. Een eeuw eerder maakte een onbekende fotograaf de Daguerreotype die onderaan staat. Als je bedenkt dat er toen met lange sluitertijden gewerkt werd en de modellen dus lang stil moesten staan, mogen wij wel spreken van een knappe prestatie van het paar, maar vooral van de man. Het verklaart ook de wonderlijke houding van de man en het krampachtig steunen van de vrouw. Een plaat gemaakt om lust op te wekken bij liefhebbers en verzamelaars, voor mij pornografie. Hij komt uit het boek 'A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939'. Erotische foto's dus, uit een verzameling erotiek, het maakt het er voor de leek niet makkelijker op. Maar laten we eerlijk zijn, maakt het iets uit? Beide tentoonstellingen zijn zeer de moeite waard.

Peter van Straaten's prints are definitely erotic, sometimes sexually exciting but always with a smile. As far as I'm concerned they're not pornographic, so I don't understand how a critic can use the word porno. The line between eroticism and porno isn't a firm thing of course, everyone draws his or her own line, but this particular man obviously has an exceptionally low threshhold. Over the centuries there have been quite some shifts. In the fifites of the previous century, the magazine 'Lach' (Laugh) was included in many a 'leesportefeuille' (a selection of magazines and books read in turn by members of a reading circle). The very innocent pictures in it were called pornographic by some. A century earlier, an unknown photographer made the daguerrotype shown below. Taking into consideration the long shutter times in those days, meaning the models had to stand still for minutes on end, we may speak of an admirable performance by the couple, most especially by the man. That also would explain the man's queer stance and the woman's tense position. A picture made for aficionados and collectors, with the purpose of exciting lust. It was taken from the book A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939', which means that these are 'erotic' photos, from a collection of eroticism, which doesn't make things any easier for the layperson. But let's be honest, does it matter? Both exhibitions are worth visiting.

*

KUNST en EROTIEK

Er zijn twee veel bezochte blogs op dit adres te vinden: De Belgische beeldend kunstenaar Panamarenko en LUST van Peter van Straaten. De zoekers naar Panamerenko zijn zonder uitzondering Belgen, waarschijnlijk scholieren die een werkstuk over de kunstenaar moeten maken. De zoekers die bij LUST uitkomen zijn liefhebbers van erotiek of van Peter van Straaten, soms van beiden. Waar bij Panamarenko de erotiek nauwelijks aanwezig is, is het werk van Peter zonder de meer of minder verhulde erotiek niet voor te stellen. Maar de vorige week overleden Shinkichi Tajiri was een kunstenaar waarvan maar weinig mensen weten dat hij de erotiek in velerlei vormen in zijn beelden, film, foto's en collages verwerkte. Door zijn gehele oeuvre is de erotiek als rode draad terug te vinden, vaak opwindender dan menig porno filmpje.
Erotiek en Kunst, mijn leven is ondenkbaar zonder!

÷÷÷÷÷÷

VOGELFLUGLINIE

Op de terugweg ben ik met de ferry van Lolland overgestoken naar Duitsland, een overtocht van drie kwartier tussen Rodbyhavn en Puttgarden. Wat ik nog niet eerder had meegemaakt was dat de trein ook de boot opreed om er aan de andere kant weer vandoor te gaan! Gek genoeg laat het grote ANWB autoboek wel een spoorlijn zien tot Rodbyhavn, maar aan de Duitse kant niet! Hier is te lezen dat er een brug gaat komen die in 2018 de veerdienst moet gaan vervangen. Vreemd is wel dat er staat geschreven dat met de brug de overtocht een UUR korter zal zijn terwijl die maar 45 minuten duurt. Ze zullen inclusief de wachttijden bedoelen, maar met om elk half uur een boot zal dat alleen in de ' zomerse top dagen' zijn.

De volgende dag rij ik over de Lüneburger Heide, koop Heidekartoffeln om mee naar huis te nemen en zie tot mijn verrassing meerdere akkers vol met Afrikaantjes. Zou dat voor een zeer winstgevende tinctuur van Dr. A. Vogel zijn of gewoon om zaad te winnen? Op deze plek vond ik nog een andere reden om een akker vol Afrikaantjes te zetten. Dat Afrikaantjes op kleine schaal ingezet worden om ongedierte te bestrijden wist ik wel, maar dat akkerbouwers het ook op grote schaal gebruiken wist ik niet. Voor het oog is het een lust, voor de neus een must. Wist u overigens dat Afrikaantjes door meerdere landen ook op postzegels afgebeeld zijn?

MACHINE-TAAL

Eigenlijk zou ik wel een langzaam lopende 'natte' slijpmachine willen hebben, niet dat ik 'm echt nodig heb maar soms mis ik het wel bij het slijpen van houtbeitels. Ik had ooit een bijna antiek slijpsteentje wat je met handkracht rond moest draaien. Dat werkte wel maar was niet bepaald handig.

Deze Zweedse TORMEK kom je al snel tegen als je op zoek gaat naar zo'n natslijpmachine. Het lijkt een degelijk ding, maar als je de bijbehorende uitleg onder ogen krijgt beginnen je oren te tuiten! Een vertaling waar de Nederlandse importeur zich diep voor moet schamen. Het zou mij de lust kunnen ontnemen met dat ding te werken en dat kan toch echt niet de bedoeling zijn. 

*

Werk voor vertalers...

*

Met de gepatenteerde Tormek bevestiging voor boren DBS-22 kunt u nu verscherp je boortjes met de hoogste precisie. Het optimale punt en de klaring hoeken kan worden ingesteld naar gelang het boren van eis, die afhankelijk is van de boor grootte en het materiaal. U kunt volledig te herstellen versleten boren alsmede gebroken boren tot een perfecte vorm.
U maakt een 4-facet punt dat de ideale snijden prestatie sinds de beitel rand geeft krijgt een punt in plaats van bijna plat als op een groot aantal oefeningen. Een 4-facet punt zal niet lopen en de vereiste stuwkracht is aanzienlijk verminderd in vergelijking met een conventionele conus punt te boren.
Een precisie geslepen facet 4-punt genereert minder warmte en het leven van de oefening is dus ook verlengd.Onafhankelijke tests tonen aan dat een Tormek geslepen boren duurt tot 4 keer langer dan een gloednieuwe conventionele boor ¹.
Door te werken met de wetten van de fysica en koeling continu de rand, is het risico dat het staal wordt oververhit en verliest de hardheid of krijgt micro scheurtjes geëlimineerd. Je hebt volledige controle over alle tijd en kunt zien hoe de verscherping opbrengsten.

@ L

MEJILLONES EN ESCABECHE
FRESCOS DE GALICIA

Gisteravond mocht ik mijzelf verwennen, zin om te koken of zelfs het opwarmen van een pizza ambieerde ik niet. Niet dat de contrastvloeistof die ik moest drinken mij de lust ontnam, maar gewoon omdat ik er geen zin in had en lekker met het vorige blog bezig was.
Maar na een tijdje begon het toch te rommelen van binnen. In de kelder wist ik een blikje Gemarineerde mosselen te staan die wij scoorden bij de LIDL. Wij zijn geen vaste klanten van deze dozenwinkel, maar waren op restantenjacht gegaan nadat Wouter Klootwijk in een artikel had gewezen op de Spaanse,Franse,of Italiaanse weken van die winkel en dat dat veelal goede en lekkere spullen waren.
De Spaanse week was al voorbij, maar we hoopten toch nog wat te vinden. Veel was het niet, slechts wat blikjes waren over: inktvis en deze mosselen. Een crackertje eronder en m'n maaltijd stond klaar. Een feestmaaltijd was het niet, maar het rommelen was weg.

MERCADO CENTRAL VALENCIA

Eén van de hoogtepunten (maar bijna ook een dieptepunt) van Valencia was voor ons de Mercado Central. Ik ben van het type: 'kijke, kijke nie kope', maar mijn ega doet beide. Bovendien heeft ze ooit Spaans gestudeerd en houdt ze van contact maken. Een markt is dan een prima jachtterrein. Ik loop mij te verwonderen terwijl zij de ene na de andere aankoop doet.
Het eerste stalletje waar ze haar slag sloeg verkocht groente en fruit, bij het afrekenen legde ze haar camera tussen de handel en liep verder. Een tig-tal kramen verder ontdekte ze het gemis en sloeg de schrik ons om het hart. Je denkt meteen aan snelle handjes en probeert de route te reconstrueren. Met kloppend hart liepen we terug tot aan de groentestal en ja hoor, daar stond de verkoopster met de camera in de ene hand en haar telefoontje in de andere. Ze belde, zo bleek later, de bewaking om uit te zien naar een roodharige vrouw die haar camera bij haar had laten liggen. Wat een geluk dat we zelf op zoek waren gegaan, L. is zo grijs als wat!

De vis- en vleesstalletjes waren een lust voor het oog, daar kan de Cuyp nog wat van leren. Waar kom je in Nederland nog varkenskoppen tegen? Zelfs poten zijn soms slechts met moeite te bemachtigen, laat staan de ingewanden.
Bij een visstand lagen ook schelpdieren incluis 'scheermessen', ik meen dat ik ze ooit in Frankrijk eens gegeten heb in een visrestaurant, best lekker. Maar goed dat ik ze niet van te voren zag zoals ze er op deze kraam bijlagen, die snottebellen.

^

Beta vulgaris Conditiva / bietjes/ beetroots

Bij Vreeken's Zaden zijn wel 15 soorten bieten te vinden. Wij hadden er dit jaar drie: rode platte, rode peenvormige cylindrica en een ronde gele biet.
De kleur van de laatste lijkt bijna lichtgevend. Ongeschild hebben ze nog een rode gloed, maar geschild zijn ze echt geel. Doorgesneden laten ze een gelaagdheid zien die we niet van rode bieten kennen.
De smaak verschilt niet zoveel van de rode biet, die is vooral wat zoeter en zachter - net als de textuur trouwens - maar het is een lust voor het oog. Waarom zien wij ze nooit bij de groenteboer?

At Vreeken's Seeds they have about 15 different kinds of beetroot. This year we had three: flat red, red carrot-shaped cylindrica and a round yellow beet.
The colour of the last is almost luminous. Unpeeled they still have a reddish glow, but peeled they really are yellow. On cutting they reveal a layeredness you don't see in red beetroot.
The flavour isn't a lot different from the red sort, although it is milder and sweeter, and the texture is softer, but they are a delight to behold. Why don't you ever see them in the vegetable shops?

Tot niet zo lang geleden droeg ik bijna altijd een spijkerbroek, voor nét en een oude om in te werken, hoewel dat verschil niet altijd goed te zien was. Ik kocht altijd twee broeken tegelijk, twee LEE met rechte pijpen. De heavyweight denim is naar mijn gevoel echter niet meer wat het was, het voelt dunner aan en is sneller versleten en dat voor een prijs waar ik 10 'werkbroeken' voor kan kopen! Ik heb nu nog maar één jeans en daar doe ik geen 'werk' meer in.

M'n werkkleding heb ik al meer dan een week niet aangehad, buiten is na het voeren van de kippen niet veel te doen. De deur van mijn atelier doe ik wel van het slot, maar veel heb ik er niet te zoeken. Niet dat het er ijzig koud is, lager dan -2˚ komt de thermometer meestal niet en dat is goed te doen als je lekker bezig bent, maar 'het komt er niet van'. Veel lust heb ik ook niet, moet ik zeggen. Ik zit nu liever achter m'n scherm, daar kijk ik meer langs dan erop! Er is buiten zoveel te beleven!
Heggenmussen, Ringmussen, Huismussen, Merels, Lijsters, Koolmezen, Pimpelmezen, Staartmezen, Roodborsten, Vinken, Kraaien, Kauwtjes, Eksters, Turkse Tortels, Houtduiven, Grote bonte spechten, Boomklevers en niet te vergeten het Bokje, de Koperwiek, de Buizerd en de overvliegende meeuwen. Reigers en soms in een flits de sperwer of een valkje. Wat een drukte, wat een genot!

Toch ben ik geen 'binnenmens' en bovendien krijg ik koude voeten achter mijn bureau, dus trek ik zo nu en dan mijn 'werkjas' aan, zet een muts op en ga naar buiten. Voor ik het weet zit ik dan in m'n goede goed te rotzooien, veeg mijn vuile handen er aan af of blijf aan een spijker hangen.
Een 'spijkerbroek voor alle dag' was zo gek nog niet, misschien moet ik daar toch naar terug.

N E T B O O T J E

Ons oude vertrouwde bootje kan het leven niet meer aan, er vallen gaten in, niet een paar maar een heleboel. Het is een bootje van plaatstaal, tien jaar terug zou ik enthousiast aan het lassen geslagen zijn en nog jaren plezier van het ding gehad kunnen hebben. Nu zakt de moed mij in de schoenen, bij de aanblik alleen al springen de tranen mij in de ogen. Niet omdat de ramp zo groot is, maar omdat ik de lust niet heb er aan te beginnen.
Ik ben dus op zoek naar iets anders waar onze twee jaar terug aangeschafte 4takt aan kan hangen. Op MARKTPLAATS is heel wat te vinden, maar de bootjes die ik echt leuk vind zijn meestal voor ons te fors van prijs. De eigenaar van het leuke houten bootje boven vraagt € 600.--incl. de trailer, op zich een schappelijke prijs denk ik, maar hout heeft zo z'n eigen onderhoudsproblemen. Ik heb hem gevraagd om de maten en de verdere staat van het hout want het is een leuk ding. Om te gaan kijken moet ik 108 km rijden.

De man van de advertentie hieronder woont bij ons aan de overkant van de rivier, in het Gelderse Aalst.
Ik denk er zo het mijne van, maar kennelijk slaat zijn taal aan: hij heeft al zes keer een bod gehad tegen geen één op het houten bootje!

En wat wil hij nou hebben, €345.-- of €375.--?

B L O T E R I K K E N

Ik hou niet zo van die plekken waar mensen - leve de vrijheid- massaal uit de kleren gaan, zoals nudistenoorden als campings en stranden waar vrouwen en mannen -die gekleed nooit een bal aanraken- ineens gaan vollyballen alsof dat hun alledaagse bezigheid is. Maar soms is het amusant onverwacht op zo'n groepje te stuiten. Alles waar maar enigszins beweging in kan zitten trilt, schudt, danst of klappert dat het een lieve lust is. Fraai om aan te zien is het meestal niet.
Naast de 'Camping des Chevrets' tussen Cancale en St.Malo was een groepje 'parapenters' druk doende de lucht in te komen en daar langdurig te blijven. Gewapend met mijn kijkertje ging ik op zoek naar de startplaats. Eén man bleef steeds maar op één punt in de lucht hangen. Je kon hem bijna aanraken. Hij maakte gebruik van de thermiek op de grens tussen strand en duin. Toen ik dichterbij kwam bleek hij ook precies boven een stel vollyballende bloterikken te hangen. De boven langs de duinrand lopende families verdeelden hun aandacht tussen beide groepen sportievelingen.
De start en landing van de schermvliegers verloopt niet altijd volgens plan zoals de plaatjes laten zien en vaak is het lang wachten op het juiste windje.
Ik kan er uren naar kijken, zelf de lucht in gaan durf ik niet.

HET WERELDWIJDE WEB

Op 28 januari 2006 ontdekte ik het bloggen, mijn eerste 'post' was een gedichtje van Bordewijk met de titel WERK. Dat was toepasselijk omdat ik mijn blog ook 'Het Werk' had genoemd. Niet vanwege mijn overvloed aan werk, maar omdat ik de jaren daarvoor met M. een maatschap had die wij 'Het Werk' noemden.

Werk

Op zondag werk ik niet, dat spreekt, maar daar heb ik geen voldoening van.

Het wordt pas aardig om te luieren
 als anderen werken.

Dus luier ik ook op werkdagen,
 ja op werkdagen vooral



(Ferdinand Bordewijk 1937).

Sindsdien heb ik meer dan achthonderd maal een ei gelegd, een stukje van mijzelf achtergelaten op het wereldwijde web. Vaak een simpele uitspatting, soms een heel verhaal. Een paar blogs blijken favoriet, waarvan die over PANAMARENKO vooral door Belgen wordt bezocht. Maar ook de blogs over zelf zuurkool maken en de verhaaltjes over het fermenteren, bottelen en etiketteren van mijn wijnen worden regelmatig gelezen. Verder die over het kweken van paddestoelen en natuurlijk het beetje erotiek dat er zo nu en dan insluipt. Het prachtige boek LUST van Peter van Straaten is nu in de ramsj voor nog geen 10 euro, ik denk dat wij het zelf nu ook maar aanschaffen.

Een aantal malen al heb ik op het punt gestaan het bijltje er bij neer te gooien en even vaak ben ik toch weer achter m'n scherm gekropen om een nieuw ei te leggen. Soms hoef ik mijn hersens niet te pijnigen, een gebeurtenis of foto kan aanleiding zijn voor een kort of langer verhaal. Een enkele keer moet ik op zoek, ga ik graven in mijn verleden en kan dan heel persoonlijk worden. Zelf ben ik heel gelukkig met die graafpartijen, ik vind ze zeer waardevol maar merk dat anderen met die openheid niet kunnen dealen, om een nieuw Hollands woord te gebruiken. Ik vind dat jammer, maar het is niet anders. Ik probeer het vuur brandende te houden, maar het kost mij steeds meer moeite.

Zonder brandstof gaat het vuurtje uit.

HET GRAF VAN MIJN MOEDER...en andere zaken.

Vrijdag 18 oktober 2013 was zo'n dag waarvan wij 's-avonds zeiden: "het was een heerlijke dag".

Wij wilden om half zeven in Amsterdam zijn om met anderen het uitkomen van het boek TAALVOUTJES te vieren. Al langer wilde ik weer eens langs het strand bij Zandvoort wandelen, in de zomermaanden kom ik daar nooit. Hoewel geboren in Bentveld, maar aangegeven in Zandvoort en er als baby slechts drie maanden gewoond te hebben, voel ik mij er soms wel 'thuis'. Op de Algemene Begraafplaats ligt mijn moeder, samen met haar ouders. Ik kom niet zo vaak op die plek. Ik was in de veronderstelling dat ik er al met L. was geweest, maar zij beweerde dat dat niet zo was. Op weg naar het strand zijn we even bij die heerlijke plek gestopt en op zoek gegaan naar het graf. Ik wist dat het 'links uit de flank was' in het oude gedeelte, maar het was verder in de hoek dan ik gedacht had. Het graf staat vol met 'Lelietjes-van-dalen', de stenen zijn nog maar net te zien. De grote steen aan de kopkant is gemaakt door Chris, de zoon van Bram die daar begraven is. Zijn vader, mijn opa overleed in 1961. Op de steen staat (helaas op de foto niet te zien) 'T Lis, (het leven is strijden), de naam van het huis in Bentveld dat mijn grootouders lieten bouwen en dat altijd 'ons' huis zal blijven. De steen aan het voeteneind herinnerd aan mijn moeder Adrie, zij overleed in 1965, 47 jaar oud aan kanker. Als twintigjarige nog niet afgestudeerde 'beeldhouwer' mocht ik de steen maken. De chamotte klei die ik gebruikte was dezelfde die mijn oom Chris gebruikte voor de eerste steen, klei gemengd door pottenbakkerij ZAALBERG in Leiderdorp (nu Zoeterwoude)  en ook in hun ovens gestookt. Het was de eerste keer dat ik iets met letters deed. Tussen de twee stenen in ligt nog een steen die ik maakte, die voor mijn oma, de moeder van Chris. Als je heel goed kijkt zie je een oranje vlakje met daarop COOB en haar geboorte en sterfdatum. De klei was niet meer de klei van de eerste twee 'stenen', het voelde anders aan en na het bakken leek de kleur nergens op. 

Het graf zou eigenlijk geruimd worden, maar neef Bram jr  heeft het stokje overgenomen van de broer van Chris, een oom die wij nooit meer zien. En als het graf er niet meer is, is er een mooi plekje minder om aan je geliefde te laten zien, maar de doden zullen nooit uit mijn leven verdwijnen.

Ik ging altijd in de herfst en winter naar het strand omdat je er dan ook gratis kon parkeren, maar dat kunnen we nu dus wel vergeten. De Boulevard ligt totaal overhoop en wordt opnieuw ingericht. En daar waar je kan staan, staan parkeermeters waar je het hele jaar door geld in kwijt kan. Ik begrijp het Gemeentebestuur van Zandvoort wel (en alle andere badplaatsen langs onze kust) maar vindt ook dat ze doordraven. Die prachtige parkeerplaatsen die ze nu aan het aanleggen zijn zijn nodig om het parkeerprobleem in de zomermaanden op te vangen, maar nu en zeker in de winter staan er maar een paar auto's. De controle van het parkeerkaartje zal meer kosten dan dat het parkeren oplevert. 

De sfeer op het strand was geheimzinnig heerlijk, ter hoogte van de Zeeweg waren de contouren van Zandvoort nog net te zien, nog vager die van IJmuiden. Op zee geen schip in zicht en een vliegtuig dat je wel hoorde maar niet zag. Achter de boulevard het geluid van scheurende auto's op het circuit. Na de wandeling een visje bij FLOOR.

Voor TAALVOUTJES waren we nog te vroeg, ik stelde voor om via Haarlemmerliede richting Amsterdam te gaan. Op de zolder van een schoolgebouwtje in Haarlemmerliede had de familie Elffers een tijdje gewoond omdat het huis in Bentveld van de Duitsers tijdens de laatste jaren van de bezetting ontruimd moest worden. De Duitsers dachten toen nog dat er op de Hollandse stranden een invasie plaats zou vinden, die invasie kwam er, maar wel van de andere kant! Elk jaar zijn ze er weer die horden oosterburen die elke vrije kamer in het dorp en de kuilen in het strand bezetten.

Van dat schooltje en de zolder had ik al eerder gehoord, maar na een recent bezoek aan Chris waar het ter sprake kwam, was ik toch benieuwd of die plek nog terug te vinden was. Er staat een oud schoolgebouwtje vlak bij het kerkje, dat moet het zijn. Toch leuk om dat eens gezien te hebben, al reden we er alleen maar langs.

Langs het Spaarne en het Noordzeekanaal op weg naar de 'Buurtboerderij' aan de Spaarndammerdijk in Amsterdam waar de meiden van TAALVOUTJES in kleine kring het uitkomen van het boek wilden vieren. Het boek en de al eerder verschenen kalender zijn een lust voor het oog en staan garant voor veel lees- en kijk plezier. Rond een uur of acht bereikte FB pagina de 240.000 likes, nu nog geen drie dagen later zijn het er bijna 260.000 !!!

HOOG EROTISCH

CHINA 1750-1770

Als er al een scheidslijn tussen erotiek en porno is, is die m.i. flinterdun. De erotisch bedoelde voetverzorging op deze briefkaart uit het Rijksmuseum zou ik geen porno willen noemen hoewel het beeldje waarschijnlijk wel gemaakt is om de zinnen te prikkelen. Het aanraken van iemands voeten, oren, neus of armen kan voor beide partijen opwindend zijn. Toch gaan de meeste, zinnenprikkelende erotisch bedoelde afbeeldingen veel verder. Tot grote hilariteit van drommen toeristen in de rosse buurten op deze aarde. De liefde, ook betaalde liefde is zo oud als de mensheid. De lust opwekkende afbeeldingen ook. De voorstellingen van parende mensen uit de Griekse en Romeinse tijd en de latere prentkunst uit o.a. Japan, India en China worden onder het kopje erotiek gezet. Maar de foto's en filmpjes van nu met dezelfde handelingen noemen we porno!
Naar erotiek mag je kijken, zeker als het woordje kunst eraan wordt toegevoegd. Erotische kunst krijg je dan, maar pornokunst? Warhol heeft het geprobeerd, maar op te kleine schaal. Pornografie is nog steeds bij velen taboe, hoewel het beter bereikbaar is dan ooit.

Als je de Dikke van Dale erop na slaat kom je het volgende tegen: erotiek = het geheel vd liefdegevoelens seks = gegevens, verhalen, afbeeldingen over het geslachtsleven; erotiek
porno = verzamelnaam voor zinnenprikkelende lectuur, films, muziek, tekeningen enz.

De verklaring van erotiek slaat wat mij betreft de plank geheel mis, want erotiek is m.i. een onderdeel van de liefdegevoelens. Bij seks komt erotiek ineens dichtbij en bij porno mis ik de literatuur en vraag ik mij af wat muziek daar doet. Wat is porno muziek, Hip Hop?

Een beeldje uit de 20er jaren van de vorige eeuw.

Uit: DREAMS OF SPRING

erotic art in China
Ferry Bertholet.





Kunst, erotiek of porno?

(o)

Sant Pere Pescador

Ik heb in mijn jonge jaren wel eens een hengel vastgehouden, maar ik ben geen visser. Ik heb er het geduld niet voor. Maar een vis vangen omdat je anders niet te eten hebt, heb ik in Nieuw Zeeland nog gedaan. Vis eten doe ik wel, net als schelpdieren en inktvis.
Maar het kijken naar vissers en vissersbootjes doe ik met plezier. De ogenschijnlijke wanorde die op die scheepjes heerst is door de kleurrijkdom een lust voor het oog. En reken maar dat de schipper precies weet waar alles ligt.
Deze lagen aan de kade in Sant Pere Pescador, een klein dorp aan de 'Bay of Roses'. Het was er koud en nat maar daarom niet minder mooi.

M E R E L L U S T

Toen de rietdekker mijn dak maakte, vroeg hij mij of ik iets op het einde van de nok wilde, iets door mijzelf gemaakt, iets leuks, geks of ander visueel verantwoord item. 'Beëindig de nok maar zoals gebruikelijk' zei ik.
Dat was een goede beslissing, want de 'toegevoegde waarde' diende zichzelf aan.
Deze merel (wij denken dat het steeds de zelfde is) begint en eindigt zijn dagen op die plek, met de mooiste concerten. Alleen in de winter zit hij er niet, dan valt er toch nog niets te versieren!

}:{

GELOVEN STAAT VRIJ
maar niet altijd



Hill of Crosses, Litouwen.
Door de Russen meerdere malen met de grond gelijk gemaakt.
Er komen dagelijks kruisen bij.

Ik geloof in het leven, de vrijheid van leven, het ongedwongen geloven en het mogen loslaten van het geloof in een oppermacht, welke dan ook. Ik verafschuw gelovigen die wel dan niet met dwang anderen, dus ook hun eigen kinderen, hun leer opleggen of hen 'in naam van' een wapen in de handen duwen. Kinderen van religieuze ouders wordt zelden gevraagd om deel te nemen aan godsdienstige sessies maar worden als vanzelfsprekend meegezogen, vaak al op een leeftijd waarop zij nog niet kunnen beseffen waaraan zij deelnemen. Een kind van gelovigen ontdekt niet dat er zoiets als een God zou kunnen zijn, maar wordt geïndoctrineerd met het idee dat zoiets bestaat. Geconfronteerd met een voor de ouders vaststaand feit.

Ik heb medelijden met die kinderen die elke zondag urenlang speelgenot moeten missen omdat ze met hun ouders mee moeten naar de kerk, maar ook daarna de straat niet op mogen, blij mogen zijn. Ik beticht de ouders die hun kleine kinderen 'onder de hoede van de Heer' op de druk bereden weg laten spelen, van asociaal gedrag.
Ik beschuldig vele prekers van het zaaien van angst, haat en venijn.
Ik zie nog de dominee die tijdens het gebed het zaaltje van het Hervormd Centrum rondspiedde om te zien of alle rouwenden hun ogen wel vroom gesloten hadden. Ik zag zijn kille blik en hoorde zijn nietszeggende, automatisch geprevel en voelde zijn klamme hand, die wij na afloop verplicht moesten schudden. De familie van de buurvrouw waar het om ging stond als onbelangrijk terzijde.
Op de zwartomrande rouwkaarten die door de man met het te vaak gewassen zwarte pak, de zwarte hoed en witte handschoenen in de brievenbus worden gestopt, staat altijd: 'geen bloemen'.

De kerkhoven in onze gemeente zijn beslist geen lust voor het oog, de één is nog troostelozer dan de ander. Maarten 't Hart heeft het in de bijlage van de NRC van 3 oktober over de vruchtbare grond van dodenakkers: begraafplaatsen en voormalige slagvelden. Voor hem een reden om te spreken over zijn wens, na zijn dood 't liefst in stukjes gehakt door zijn composthoop te worden gewerkt. "De doden laten duizend bloemen bloeien". In onze gemeente is van die vruchtbaarheid op de begraafplaatsen weinig te zien, het lijkt of al het nieuwe leven dat het lef heeft z'n kop boven het maaiveld uit te steken, teruggetrapt wordt. Niet omdat het er niet kán groeien maar omdat het er niet mág groeien, laat staan bloeien! Ik geloof niet in een leven na de dood in de zin van wederopstanding, maar wel in de zin van bemesting. Ikzelf wil graag na mijn dood de oven in, het koektrommeltje as dat overblijft mag over de moestuin. De simpele maar doeltreffende crematie die ik ooit op Bali mee mocht maken, heeft zeker tot die overtuiging meegedragen. Ook Maarten kan mij daar niet van weerhouden.

Ik geloof, want geloven in iets hoort bij het leven, maar geloof vooral in de zichtbare cyclus van alles op het land om mij heen. Een kerk/moskee/synagoge is voor mij een gebouw voor gelovigen waar ik niets te zoeken heb. Een kerk kan als gebouw bijzonder mooi zijn, en als niet gelovige kan ik genieten van de buitenkant, zeker als het kleine robuuste witgekalkte gebouwtjes zijn. De pracht en praal van de

katholieke godshuizen doet mij weinig of juist heel veel - maar dan heb ik het over de eeuwenlange uitbuiting van gelovigen. Toch ga ik er wel eens binnen, meegesleurd maar niet van harte, om al het moois vooral niet te missen. In korte broek zal ik dat nimmer doen, maar dat heeft met beschaving te maken.

BP schrijft...

M E R K E N B R IJ

Er is geen consumentenprogramma op de buis dat zo ver gaat als de KvW van de rvu. De Keuringsdienst van Waarde ontneemt je niet alleen de lust van eten en drinken door te laten zien wat er zoal met ons voedsel mis is, het laat ook zien hoe het beter kan. Zo maakt het ons tot bewustere consumeerders, het consuminderen ten spijt. De aflevering over jenever was weer een openbaring. Jenever is een drank die bij mij jarenlang ongeopend in de kelder kon staan, een echte liefhebber was ik nooit. Daar kwam verandering in toen ik Corenwijn ontdekte, de zachtere smaak beviel mij beter. Daarna hebben er nog een paar merken op de plank gestaan zoals nu Ketel I, maar dan alleen omdat we zo nu en dan ook van een aanbieding willen profiteren. Op de meeste flessen staat dat de inhoud op ambachtelijke manier tot stand is gekomen, maar dat blijkt ruim interpreteerbaar te zijn. Uit de meest recente uitzending van de KvW blijkt dat een hele reeks 'kleinere' merken allemaal uit dezelfde fabriek van Lucas Bols komen, en dat alleen de 'oorspronkelijke receptuur' (?) van de merken het verschil in smaak uitmaakt. We moeten het maar aannemen. Nog interessanter wordt het als blijkt dat voor alle jenevers, maar ook andere sterke dranken van de diverse distillateurs dezelfde moutwijn (als dat er al in zit) wordt gebruikt afkomstig uit één fabriek in België. En dat de jeneverbes, de oorspronkelijke naam-en smaakgever bijna in geen jenever terug te vinden is. Gelukkig voor de liefhebber blijken er toch nog enkele werkelijk ambachtelijke distilleerderijen te bestaan waaronder de "De Ooievaar" in Amsterdam. Ik denk dat ik één dezer dagen maar eens naar Waspik rij, naar de voor ons de meest dichtbij zijnde slijterij (blijkt uit hun site) waar ik uit de 15 soorten jenever van "De Ooievaar" kan kiezen. Wie weet kom ik thuis met een Klarenaer, Roggenaer of Taainagel.

VIS

Wil ik mijn hengeltje eens uitgooien, zijn ze me voor geweest!
We hebben weer even van het rivierenlandschap genoten vandaag, wat kan Nederland toch mooi zijn! Tussen Slot Loevestein en Bommel zijn een tig-tal ooievaars nesten te zien, nesten op wagenwielen, schoorstenen en halve bomen. De vogels zijn druk met de bouw en vernieuwbouw van hun woning. De paringsrituelen zijn al volop in gang.
Enkelen zitten al te broeden. Het is elk jaar weer leuk om te zien hoe straks de jonge vogels vliegles krijgen en al cirkels draaiend hoger gaan.
Bijna overal langs de dijk zijn paden om naar de rivier te lopen, op een paar plekken zijn 'overstroom' gebieden gemaakt voor als het water hoog komt. Daar zie je dan ook prachtige moerasgebiedjes, meertjes, (dooie)vis, ganzen en eenden en zoals de vorige keer een roedel reeën. Vandaag hoorden we het getrompetter van een mannetjes fazant en het gezang van een klein nerveus vogeltje dat we niet thuis kunnen brengen.
De Waal is druk bevaren, zo druk dat je je afvraagt waarom het niet vaker misgaat. Het is geen uitzondering een tiental schepen tegelijkertijd te kunnen zien. Soms zitten ze met z'n drieën naast elkaar. Het gebrom van de scheepsmotoren en het gekabbel van het water zijn een lust voor het oor.

PS

Morgen is het 1 Mei, kippenbevrijdingsdag.