EEN VROLIJK UITEINDE!

EN EEN WARME START!

W A R - S T A M P

Wat een paar vergeelde postzegeltjes los kunnen maken!

De zegels komen uit een 'geheim' doosje van L. Op het stukje enveloppe is te zien dat de brief die daar inzat bestemd was voor haar grootvader.
Nieuw Zeeland behoorde net als Australië tot de Britse koloniën en nu tot the Commonwealth of Nations. Zowel in de Boerenoorlog als WO I en WO II vochten honderdduizenden Kiwi's aan geallieerde zijde mee. Alleen al in de Eerste Wereldoorlog waren dat er 100.000 waarvan er 17.000 omkwamen. Waaronder een aantal broers van L.'s grootvader. Het wonderlijke is dat de zegel met als opdruk 'WAR STAMP' op deze site niet onder het kopje 'War Stamps' te vinden is maar wel bij Kings and Queens en dan zonder opdruk.

De zegels zijn er nog, de soldaten niet meer.

DE JONGE ONDERZOEKER

Mijn randdochter was voor een korte vakantie op Cuba. Ze nam twee blikken speeltjes mee omdat ze weet dat ik die leuk vind. Een auto en een vliegtuig. Voor mij zijn ze meer dan alleen een speeltje, omdat ze duidelijk anders gemaakt zijn (en deels van ander materiaal) dan de bekende Afrikaanse modellen. In deze twee zit hout waarop het zeer dunne aluminium met een spijkertje vastzit. Ook de wieltjes zijn van hout en het 'draad materiaal' is veel dikker (de koperen kern van elektra installatie draad) dan in Afrika gebruikelijk, wat mij betreft doet het de vormgeving geweld aan. De 'auto' lijkt een archetype, 'rechttoe rechtaan' nog erger dan een Humvee en het vliegtuigje is van elke luchtigheid gespeend. Maar het zijn schatjes en ik ben er blij mee.

Cuba.... aluminium 'blikjes', spijkertjes en hout.

Afrika....aluminium met lipjes en gevouwen, plastic wieltjes.

Voor het eerst sinds een aantal jaren waren we met de kerst niet thuis, maar in de grote stad. We hebben er zelfs enkele uren in een echte buurtkroeg doorgebracht. De tent hing vol met slingers, takken en kerstballen. Aan de muziek waren we snel gewend. Na een kleine drie kwartier parkeerde er een ambulance nogal ruw op voet- en fietspad. Vijf minuten later stoof een politieauto achter onze tafel de stoep op.
Het leek alsof er in de - zeker niet volle - kroeg wat aan de hand was, maar enkele gasten stonden van hun kaartspel op om buiten te kijken. Even later wist een nogal onvast op zijn benen staande stamgast te vertellen dat er iemand op het fietspad nogal ongelukkig onderuit was gegaan. Na een kwartiertje was alles weer voorbij en kon de tombola beginnen.

Amsterdam om in te bijten!

A A N G R O E I V O R K

Een stille getuige na de sneeuw van Lindsey's noeste arbeid vóór de sneeuw.

G L A S D R U P P E L S

Op 1 december schreef ik over de steen op Marion's graf en de verdwenen glasdruppels. Die druppels zaten, dacht ik, lekker met siliconenrubber vast in de (22 mm) messing buisjes die ik daarvoor van een kraagje voorzag. Ze zouden losgevroren kunnen zijn, of door een overenthousiaste tuinman met de bladblazer samen met blad weggeblazen kunnen zijn, zoals op Jolie's weblog geopperd staat. Maar bij twee buisjes is ook het rubber weg, dat lijkt op peuteren.Ik heb nog wel een tiental druppels, maar die zijn heel onregelmatig van vorm en maat en daardoor niet goed bruikbaar. Op internet zijn die stukjes glas wel te vinden en kan je ze per kilo bestellen. Maar beter is ze eerst te zien en te voelen. Weet iemand een winkel waar ze te krijgen zijn?

De vraag of iets kunst is is niet interessant omdat het een vraag is die pas de vorige eeuw is ontstaan. Daarvoor was het criterium: is het 'vakwerk' (is hij zijn geld waard?) niet meer dan dat. Sommige ambachtslieden wilden net iets meer dan hun opdrachtgevers van hen verlangden. Ze gingen iets toevoegen of juist weglaten. Zo werd ambacht kunst. Al snel kwamen er kunstenaars die een ambachtsman nodig hadden om hun kunst uit te voeren. Zo ontstonden de ateliers met 'leerlingen' en nu de 'kunstfabrieken' die onder de naam van de oprichter werk produceren dat gretig werd en wordt afgenomen. Een aantal jaren geleden was er een kunststroming waarbij het 'concept' c.q. verhaaltje het belangrijkste was. Als er al iets gemaakt werd, zat dat vaak erbarmelijk in elkaar. Op academies werd door bepaalde docenten totaal geen aandacht meer geschonken aan de ambachtelijke kant van het 'kunstenaarschap'. Wel goed hakkende, schilderende, timmerende, lassende en gietende collega's werden genegeerd of weggepest. Als ik het goed begrepen heb, is het tij de laatste tijd enigszins gekeerd. En niet omdat de docenten ermee kwamen maar omdat de studenten erom vroegen. En dan de hamvraag: 'wat is goede kunst en wat niet?' Ook die vraag is eigenlijk niet interessant, eenvoudigweg omdat er geen eensluidend antwoord is. Wat de één goed vindt, noemt de ander onder de maat. Wat ik goed vind kan een collega tot rommel bestempelen. Maar soms moet je oordelen of beoordelen, als je in een situatie zit die daarom vraagt. In het onderwijs doe je dat en als adviseur binnen de kunsten doe je ook niet anders. Maar het is zeker niet het leukste om te doen, het is meer een noodzakelijk kwaad om te kunnen selecteren.

HOEZO.....GEEN MUSSEN?

De (huis)mussen mogen dan wel uit de steden verdwenen zijn, hier zitten ze tussen de Ring- en Hegge mussen, vinken, Kool-en Pimpelmezen, merels, spreeuwen een enkele Groenling en het Roodborstje.

F A M I L Y M A T T E R S

Op 17 november schreef ik over de uitnodiging die ik ontving van vader en dochter om te komen naar een kleine tentoonstelling die ze zouden samenstellen van beider werk. Het leuke, maar ook het emotionele aan de uitnodiging is de locatie. Het is het voormalige atelier van pa in het huis waar de dochter opgroeide en haar moeder nog tot een paar jaar terug woonde. Pa was er totdat zijn dochter het kocht nooit meer geweest. Zijn zware werkbank, boetseer bokken, takels aan de balken en andere in de loop der jaren aangebrachte, 'beeldhouwers-hulpjes' zijn voor zover ze niet in de weg zaten blijven zitten.
Voor mij is het zeker 45 jaar geleden dat ik deze ruimte betrad, een mooi en emotioneel moment.

BERLUSCONIOOTJE SPELEN

De rand waarover ik uitgleed.

Tijdens een strenge winter ergens in de jaren vijftig was ik zo onverstandig plat op m'n smoel te gaan. Een gebroken neus was het gevolg. De prachtig rechte neus die ik daarvoor had is nooit meer teruggekomen.
Gisteravond wilden we een kort wandelingetje maken om nog even te genieten van het witte landschap. Arm in arm liepen we naar boven, L. rechts op het rijpad en ik in het midden op het gras. Voor ik het wist - het ging echt razend snel - lag ik met bebloed gezicht naar mijn bril te graaien. Mijn neus bonsde en voelde alsof hij weer gebroken was. Het bloed bleef maar stromen. Ik leek Berlusconi wel.
Mijn neus voelt dikker dan ooit, maar ik denk niet dat hij weer gebroken is. Wel heb ik een opgezette lip door een bloeduitstorting aan de binnenkant.
Met een paar dagen zal het allemaal wel weer over zijn.

KRÖLLER-MÜLLER

Leuk om te doen! Klik hier.
Met dank aan Simone de Jong.

DIE VERDOMDE REGELS

Het heeft lang geduurd, maar nu zijn er ook 'deskundigen' die durven te zeggen dat de grootschaligheid van onze veehouderij 'natuurlijk' bijdraagt aan de kans op besmetting. Niet eens: 'bijdraagt', maar 'natuurlijk bijdraagt'. Ze wisten het 'natuurlijk' al lang maar mochten of konden het niet zeggen.
De 'regelmakers' hebben de grootschaligheid en de verschuivingen binnen de boerenstand zelf in de hand gewerkt, ook dat wisten de 'deskundigen' natuurlijk al lang. Maar ambtenaren gaan door tot de bom barst en komen dan met tranen in de ogen vertellen dat het anders moet. Elk weldenkend mens weet al heel lang dat het anders moet, dat we als consument meer moeten betalen voor een goed product dan voor een minder goed product. Een product dat na de aankoop meteen in elkaar stort, totaal geen smaak of structuur heeft, z'n geur verliest of direct verrot zouden we met z'n allen NOOIT meer moeten kopen! Maar we kiezen over het algemeen niet voor kwaliteit, maar voor het goedkoopste product. En zo houden we de verkeerde industrieën in stand, met dank aan de regelmakers.
Als je als jonge startende ondernemer (van boer spreken we al lang niet meer) heel ideologisch een kleinschalig gemengd bedrijf op wilt zetten, geven overheid en bank 'niet thuis'. Het moet groot, groter, grootst.
En dan gaat het fout.
We zagen het met de varkens, de kippen, het melkvee en nu met de schapen en geiten.
Preventief inenten (mens en dier) kost kapitalen maar lost niets op, het verzacht hoogstens het te verwachten leed. Het gevaar zit dan ook niet in het virus, want dat bestaat al heel lang, maar in de dichtheid, grootschaligheid van ondernemingen. En dat, hoop ik, zien de regelmakers nu eindelijk in.

In Nieuw Zeeland zie je weinig melkvee, maar het beetje wat er is staat onder een dak uit praktische/ economische overwegingen. Het 'vleesvee' loopt lekker vrij buiten, hoeft nauwelijks bijgevoerd te worden en heeft alle ruimte. Het wordt pas naar binnengehaald als ze zwaar genoeg zijn om winst op te leveren. In Nederland zie je dat soms ook: prachtige runderen die genieten van hun vrijheid en het water. Dikbillen, dus voor de biefstuk en het lapje.
Melkkoeien leiden een ander leven, voor de ondernemer is het handig (maar ook economisch beter verantwoord) dat de beesten hun dag in de buurt van de melkmachine doorbrengen en nog handiger als dat vee zelf de weg naar de melkcarrousel kan vinden. En de melkcarrousel is alleen
rendabel bij grote aantallen.
Er worden ook andere wegen gezocht en gevonden, minder vee per m2 en niet meer aan de ketting maar vrij op het stro onder een dak van glas dat ook nog open kan. We noemen het een serre. Het bestaat al langer, maar nu pas in Nederland toegepast onder druk van de publieke opinie en het geweten van de ondernemer. En nu maar hopen dat ook die serres niet met vee vol gestouwd gaan worden omdat het anders economisch niet haalbaar blijkt te zijn. Als er dan subsidies gegeven moeten worden, geef ze dan aan de boer die z'n vee de ruimte gunt en geeft, onder het voorbehoud dat het er nooit meer dan vijftig mogen worden.

© Bas Czerwinski

DESMAAK
VAN
GROLSCH.

Ik ben zeer merkvast, al meer dan veertig jaar schenk ik thuis bier uit een beugelfles. Tegenwoordig uit een groene Grolsch beugelfles die niet meer rond is rond zijn heup maar ovaal. En de sluiting is al jaren niet meer van porselein maar van kunststof. De krat kon door de verandering van de flesjes een standaardkrat worden met een handvat in het midden en stapelbaar met alle andere (Europese) kratten.
Waarom ik zo verknocht ben aan die beugelflesjes en het bier daarin veel lekkerder vind dan uit een 'pijpje' weet ik echt niet.
In Amsterdam haalde ik mijn 'beugels' bij de slijter een paar honderd meter verderop. Wij hadden zo'n rotan bloemenmand met hengsel waarin ik tien of twaalf flesjes haalde; meer kon mijn elleboog niet dragen. Hier moet ik met de auto naar de super en koop ik een krat. Helaas komt het steeds vaker voor dat mijn favoriet er niet meer is, dan moet ik vreemd gaan: een ander merk of Grolsch in een pijpje. Deze keer werd het het laatste en verdomd! Het smaakte niet, het leek een zwak aftreksel van wat ik gewend was, maar dat zal zeker suggestie zijn.

De inhoud van het oude bruine beugelflesje is net als van het nieuwe groene 45 cl (!?). Ik denk dat het glas wat dunner is. Maar met het pijpje is meer aan de hand, niet dat ik dat in mijn glas merkte, want wat is nou 10%, maar omdat ik het op de kroonkurk zag staan!
10% meer - 100% Grolsch, en daartussenin twee flesjes, een bruine met afgezakte schouders en een fris groen exemplaar met aanzienlijk meer borstruimte.

10% meer inhoud is niet veel maar kan ik volgen, 100% Grolsch zou een smaakgarantie moeten zijn. Een garantie voor de smaak die ik gewend ben, maar in de fles onder de kroonkurk niet terugvond.

Misschien moet ik mij maar eens wenden tot Enschede en vragen hoe dat zit.

LICHTSLANG 50 m

Het kan soms pikkedonker zijn langs ons dijkie, zo donker dat de 'stoep' naar boven niet te zien is. Echt last hadden wij daar voorheen niet van, de achteruitrijlichten gaven voldoende zicht om achteruit naar boven te rijden. Maar in onze huidige auto zit je hoog en geeft dat éne achteruitrijlampje niet voldoende zicht. En onderin keren zoals wij vroeger ook wel deden lukt met deze bak niet. Bij buren zagen we een mogelijke oplossing: een licht-lijn over de grond!
Deze week heeft de GAMMA een aanbieding en die zijn we vandaag gaan halen: 50 m lichtslang. Eigenlijk was 30m genoeg geweest, maar die keuze was er niet. Nu vangen we twee vliegen in één klap, een leidende lijn naar boven en feestelijk verlichte nestkastjes.

E R O T I S C H P R E N T E N

© Peter van Straaten.

Erotiek, seks, het behoort tot het leven en zeker tot het mijne. Ik laat op dit blog zo nu en dan een glimpje zien, maar de hoofdtoon voert het nooit. Soms krijg ik dwalende gasten, beginnelingen, groentjes, angsthazen en zo nu en dan een rukker voor wie zelfs een lingerie-model in de Wehkamp catalogus al te veel genot is.

Vandaag zag ik het bovenstaande zoekwoord op mijn : 'Erotisch Prenten', zelfs voor Aatje Veldhoen een onontgonnen gebied.

Ik denk dat Peter van Straaten dubbel ligt, zo niet een erectie krijgt als hij dit ziet. De man of vrouw die deze zoekwoorden in typte willen wij wel eens erotisch zien prenten! Misschien wordt het lachen, maar het is niet ondenkbeeldig dat het een nog niet door mij opgemerkt nieuw werkwoord is. In dat geval leer ik graag hoe te prenten.

L I J F S P R E U K

Mijn vader was zeer tegen geweld, maar ooit zei hij mij "Als je een klap uitdeelt, doe het dan goed".
Dat was in de eind vijftiger jaren toen de jongens van mijn school 'mot' kregen met die 'anderen', en wij op weg naar huis door die KVP'ers opgewacht werden. Het was een braakliggend landje langs een sloot waar wij in de zomermaanden met een zelfgebouwd vlotje natte broeken haalden.
Ineens stond hij er en wilde mij een rake klap uitdelen, maar de wijze les van mijn vader zat in mijn kop geprent. Voor het eerst van mijn leven was ik sneller dan mijn aanvaller en bezorgde ik hem een bloedneus. Ik heb nooit meer last gehad.

De vader van Lindsey was iets ouder dan de mijne, maar wonderlijk genoeg wel op de zelfde dag en maand geboren.

De lijfspreuk van haar vader komt overeen met die van mijn vader. Die lijkt alleen minder krijgshaftig, maar de intentie is hetzelfde.

Ik gebruikte hem gisteren en nu weer omdat de perikelen rond de B.O.E. op WIKIPEDIA eindelijk opgelost lijken te zijn.

M O D D E R B O E L

Je moet er maar zin in hebben, in dat gewroet in de blubber. Ik zou allang andere werkzaamheden hebben gezocht, maar je hebt van die types die gewoon doorgaan, regen of niet. Dat zijn de doorzetters, mensen die - met als lijfspreuk 'If a job's worth doing, it's worth doing well' - gaan tot het gaatje. In een poging onze tuin te verlossen van vreselijk woekerende onkruiden is ze werkelijk alles uit de grond aan het halen om die vermaledijde wortels te verwijderen. Daarbij gaat ze soms wel drie-spa diep en wordt mijn hulp ingeroepen als ze een wel erg zware wortel tegenkomt. Bij dat graafwerk komen duizenden knolletjes en bolletjes uit de kleiklompen te voorschijn die voor een groot deel, maar beslist niet allemaal in de grond terug moeten cq mogen.
Dat kleine bemodderde vorkje was ooit van mij, daar rooide ik aardappels mee. Ik hoef 'm niet meer, ik heb een nieuwe en die blijft schoon! Als je met blote handen werkt voel je wanneer ze vuil zijn, met handschoenen aan merk je dat veel te laat en bevuil je alles wat je aanpakt. Maar ik respecteer haar aanpak en doorzettingsvermogen, hoewel ik de zin daarvan betwijfel.

Die groene 'dot' in het grind achter de tuinvrouw is peterselie, die zich daar spontaan ontwikkeld heeft. Vaak doet een plant het beter op een plek waar je hem niet gezaaid hebt.

WONDERLIJKE WERELD

(Oftewel rennen tussen scherm en zaagtafel)

Van vrienden van buren kreeg het ik het verzoek om een nestkast voor Bosuiltjes en een nestkast voor zwaluwen te maken. De kast voor de uiltjes is klaar, maar voor welke zwaluw willen ze een onderkomen? De Gierzwaluw wil wel een kast maar de Boerenzwaluw niet en zij weten niet welke soort rond hun Franse vakantie onderkomen rondvliegt. Toch is ook de kast voor de Gierzwaluw bijna klaar.

Ik ben ook bezig met twee WIKI pagina's, ééntje voor Marion en de ander voor de B.O.E. Die van Marion staat er nog steeds, maar die van de B.O.E. is o.a. verwijderd omdat:

Citaat:

"Er is echter een bijkomend punt. U geeft nu opeens toe dat u zelf lid bent van B.O.E. In dat geval is uw persoonlijke betrokkenheid bij deze groep dermate groot, dat getwijfeld kan worden aan de neutraliteit van het artikel. Het wordt niet echt gewaardeerd als mensen gaan schrijven over zichzelf of hun eigen organisatie, omdat in het verleden Wikipedia helaas al vaak is gebruikt door mensen die zo reclame probeerden te maken voor zichzelf."


Mijn antwoord:

Uw opmerking over mijn persoonlijke betrokkenheid begrijp ik echter niet. Als het een nog bestaande groep zou betreffen zou u gelijk hebben, echter de B.O.E. bestaat al sinds 1975 niet meer en is derhalve (kunst)geschiedenis en van encyclopedische waarde. Vier van de vijf betrokkenen zijn overleden, ik ben de enige die nog in leven is. Dat is ook uit de tekst op te maken. Er valt dus niets te promoten laat staan dat ik reclame zou maken voor mijzelf. Mijn enige belang is dat dit kleine stukje geschiedenis niet in de vergetelheid raakt of verkeerd wordt gebruikt. Wikipedia kan daarbij helpen.
Ik wil u dan ook verzoeken het stuk terug te plaatsen zodat ik het kan aanpassen en niet de gehele opmaak opnieuw hoef te doen.

Het is beiden leuk om te doen, maar werken met materiaal zonder bemoeienis of betweterigheid van anderen geeft ruimte en rust en die rust stel ik zeer op prijs.

T O E V A L ?

Een paar weken terug belde een goede vriend en liet in de loop van het gesprek terloops weten dat hij eindelijk de auto had gevonden en gekocht waarna hij al lange tijd op zoek was, een auto waar hij beretrots op is. En die auto moesten wij beslist eens 'aanvoelen'!
Nou hadden we al een halve afspraak om rond deze tijd eens voor de lunch langs te komen, dus stelde ik voor om vandaag, 1 december te komen en dan in zijn limo naar Zorgvlied te rijden om te kijken of we Marion's graf konden vinden en te zien hoe het er bij ligt. Want eerlijk gezegd, zo vaak kom ik er niet. Ik wist dat het ergens achterin links zou moeten zijn en wat ik heel zeker wist dat ze aan de voet van een Berkenboom lag! Hoe kan een mens zich vergissen, ze ligt helemaal niet aan de voet van een Berkenboom, maar aan de voet van een grote Conifeer!
Ik was de goede hoek in gelopen en zag plots de steen bedolven onder een laag naalden, alleen de kleurtjes waren verdwenen. Slechts één wit glazen 'sterretje' aan de bovenrand zat er nog op. De zeven kleurtjes onderin zijn weg. Gepikt of er af gevroren. We hebben ze niet teruggevonden.

Op zoek naar M's graf vertelden onze vrienden dat ze ooit voor de zoon van een vriend van hen een monument hadden gemaakt, een niet te missen blauw stalen beeld. Maar ook zij hadden geen flauw idee in welke hoek ze moesten zoeken. Op goed geluk zijn we rond gaan lopen en ineens zagen we het, het kon niet missen. "Maar die rode vlekken op het staal zijn niet van ons!" opperde de maakster. Het bleken verse bloemen, gestoken in de gaten die zij bedacht hadden. Toen we er voor stonden zagen we de sterfdatum: 1 december 1997.

A .O.W.

Morgen is het 1 december en zou Marion 65 jaar geworden zijn, aan stoppen met werken zou ze zeker niet gedacht hebben. Deze kraag van papier maché kocht het het Centraal Museum Utrecht aan en toonde het in vele publicaties. Het is een beetje een 'uitstapje' in Marion's werk, ik denk dan ook niet dat velen het kennen.
De kraag sluit aan bij de jas die ze een jaar eerder maakte, een jas met een goudkleurige voering en 'behangen' met deels beschilderde veren. Ook dit werk hebben maar weinigen gezien, het is na haar overlijden geschonken aan het Kostuummuseum in Den Haag (was onderdeel van het Haags Gemeente Museum) omdat het niet paste in de collectie sieraden die het SM's aankocht.

Jammer dat musea in vakjes denken en goed dat mensen als Marion daar nooit mee bezig zijn of waren maar doen en maken wat ze niet laten kunnen.

© René van Haeften, Den Bosch.

PURPERHART en nog iets GEELS

Door het Purperhart ben ik bijna heen, voor zitting en rug had ik zelfs de goede maat niet meer. Gelukkig had ik nog wel iets anders, iets geels, maar ik heb geen idee wat het is. Ik had er eerder al plankjes van gezaagd. Het is niet zo fel van kleur als de Mahonia maar prachtig in combinatie met het purper. Op de bovenste foto een proefopstelling en verlijming van het onderstel. Het wit is van de houtlijm (het overtollige haal ik met een kwast water af) en is er makkelijk af te schuren.
Ook deze heb ik in de impregneerolie gezet waardoor de kleur beter behouden blijft, Het intense zal op den duur misschien wat teruglopen, maar grijs worden doet het denk ik niet. Wel als je er niets aan doet en het aan de buitenlucht blootstelt.

P U R P E R H A R T
KINDERSTOELTJE

Op 22 oktober liet ik een filmpje zien waarop ik bezig was met het draaien van rondhout uit Purperhart. Ik had daar toen nog geen bestemming voor. Veel van dat prachtige hout had ik niet dus moest het iets kleins worden. Het is overigens 'resthout' met spijkergaten van balken onder pallets dat ik als 'kachelhout' bij de hardhouthandel in ons dorp haal. Het ziet er grijs en ruw uit, maar als je de zaag er in zet merk je dat het iets bijzonders is. Naarmate het meer aan het licht wordt blootgesteld wordt de kleur intenser.

Ik besloot er een kinderstoeltje van te maken met beperkte afmetingen en iets beter in elkaar gezet dan mijn 'tuinmeubeltjes'. De cylindrische vorm wilde ik zichtbaar behouden, maar hoe los je dat constructief op? Het is van oudsher gebruikelijk bij tafels en stoelen met gedraaide poten een deel van het oorspronkelijke vierkante hout te laten staan en constructief te gebruiken, vlak op vlak. Maar ik had geen vierkant dus vlak stuk meer en moest rond aan vlak monteren. Als je rond dan in een hoek opsluit valt er wat te maskeren, dat heb ik dus gedaan! Deze keer ben ik niet gaan schroeven, maar boren en verlijmen met duvels van 6 m/m.

Deze proefopstelling ziet er netjes uit, de plankjes van de zitting liggen er nog los op. Maar als je gaten gaat boren, er een paar druppels lijm in laat zakken en de duvels er in slaat heb je kasten vol lijmklemmen nodig om de boel op z'n plaats te houden, ergo te voorkomen dat de lijm er aan alle kanten uitdruipt! Leuk vak, meubeltjes maken, maar ik moet nog veel leren. Het stoeltje is nu klaar en in de olie gezet, wij vinden het er prachtig uitzien. Om een idee van de maat te geven: de korte voorpootjes zijn 20 cm lang.

Wat mag zoiets kosten en hoe raak je het kwijt?
Suggesties zijn welkom.

W I K I P E D I A PERIKELEN

Ik ben al een dag of tien bezig met het samenstellen van twee pagina's voor de Nederlandse Wikipedia en dat is minder eenvoudig dan het lijkt. Dat is maar goed ook, want ondanks de vrijwillige controleurs kom je toch nog veel fouten tegen.
Ik ben bezig met een pagina over Marion en over de B.O.E., omdat ik beiden mis in de online encyclopedie.
Ik denk dat ik de tekst redelijk op orde heb, maar voor aanvullingen en/of correcties sta ik open.
Illustraties toevoegen is een verhaal apart. Voor de B.O.E. heb ik een logo, ooit door Onno gemaakt, maar daarvoor kan ik geen licentie verstrekken.

Bij het stuk over Marion zou ik graag de nooit eerder gepubliceerde foto plaatsen van haar bij de schaaktafel plus stukken die ze ook ooit ontwierp.

Het zou leuk zijn commentaar/ aanvullingen op de tekst te krijgen en steun om de plaatjes te kunnen toevoegen.
Wie kan mij vertellen hoe ik dat kan doen?


Wie heeft er meer met het WIKI bijltje gehakt?

S A M E N K L O N T E N

Om griep te voorkomen zo stelt de minister, kunnen we beter samenscholingen vermijden. Om een griepprik te krijgen worden we opgeroepen tot samenklonten.

Elk jaargetijde heeft zijn mooie en minder mooie kanten, kleuren en geuren Nieuw leven en afsterven volgen elkaar op. De zomer waar we met z'n allen vaak naar uitzien is eigenlijk maar een verlepte, dorre en veel te warme periode, alleen maar goed voor het rijpen van vruchten. In het voorjaar bloeien we met z'n allen op en genieten van het nieuwe leven. In het najaar vindt de grote opruiming plaats. Bomen raken hun blad en dode hout kwijt tijdens een storm of worden zelfs omvergeblazen. Bij de beesten komen alleen de sterksten door de winter.
Volgens sommigen is de mens het meest intelligente dier dat op aarde rondloopt, anderen beweren dat we slechts bezig zijn met kunstgrepen onze eigen soort in stand te houden.
Ik geloof niet in een God, maar ik geloof wel in 'De Grote Schoonmaak". Zo nu en dan moet de bezem erdoor omdat wij nu eenmaal niet zoals de Lemmingen uit onszelf de zee in lopen. Wij mensen behoren zo nu en dan ziek te worden en als we daaraan doodgaan is dat pech voor de familie, maar schept dat ruimte voor overlevers.

Al die preventieve zorg (bemoeizucht/het geven van vals gevoel van veiligheid) opgelegd door overheden die het zelf eigenlijk ook niet weten, maakt mij opstandiger dan ooit.
Onze westerse democratie (te vergaande regelgeving) is zover doorgeschoten, dat de dames en heren alleen maar bezig zijn zichzelf te vrijwaren van eventuele aansprakelijkheid die hen opgelegd zou kunnen worden. Met zorg voor de gezondheid van de burger heeft het weinig tot niets te maken.
Ik wil geen prik, heb er ook nooit een eerder gehaald en zal er in de toekomst ook geen 'laten zetten'. Als ik doodga aan welke griep of andere ziekte dan ook, zal dat zijn omdat ik in de herfst van mijn leven ben en niet voldoende weerstand meer heb om de winter door te komen.

En daar heb ik vrede mee.

H I E L M E R K

Bij het werken in de tuin ben ik al menig pijpenkopje tegengekomen, maar meestal zijn die behoorlijk beschadigd en hebben zeker geen groot stuk steel zoals deze. Ik trapte er bijna op. Hij lag tussen allerlei schelpen op een strandje langs de Waal tegenover Gorinchem. Op dat stukje strand vinden we vaak potscherven en andere leuke dingen, maar dit is het eerste pijpenkopje! Er moeten al veel mensen bijna bovenop gestaan hebben want het is een geliefd wandelgebied.
Als ik op de gegevens van deze site af ga, zal het een pijpje uit de 17e eeuw zijn, maar preciezer kan ik niet zijn omdat ik het hielmerk nergens tegenkom!
Leuk trouwens om een beetje op die bodemvondsten pagina's rond te dwalen, ooit geweten dat de 'kop' van een pijp 'ketel' genoemd wordt of van een hielmerk gehoord?
Als er iemand is die dit merk kent, hoor ik dat graag.