J e u g d z o n d e

Ver voordat ik er 'voor ging leren' was ik al aan het 'kleien'. Dit gezin heb ik jammer genoeg niet gedateerd, maar wel zeer duidelijk gesigneerd! Ik denk dat ik het ergens in de 50er jaren bij mijn oom 'de beeldhouwer' gemaakt heb, hij zal het ook gebakken hebben. Er klopt niet veel van dit beeldje, maar de 'kijkrichting' is goed, of ik daarmee geholpen ben weet ik echt niet meer. Wonderlijk dat ik toen een 'vader, moeder en kind' maakte, iets waar ik de rest van mijn leven niet zo mee bezig was. Het baksel staat al enige tijd op een plank in de logeerkamer bij ons in huis en is vandaag door L. gefotografeerd.
Bij ons bezoek aan Rotterdam vorige week, gingen wij ook even bij 'oom de beeldhouwer' langs. Hij heeft jarenlang geen beelden meer gemaakt, maar heeft sinds het zien van het overzicht van het werk van Henry Moore in de Kunsthal de smaak weer te pakken gekregen. Op de foto hieronder staat oud en nieuw werk van hem, het is duidelijk waar ik mijn 'familie' vandaan heb!

L. heeft een vaas ter restauratie met de initialen B-P, het zou een paar honderd jaar oud zijn, dus kan het niet van mij zijn. Maar meestal staan er meer kenmerken onder, de fabriek, het jaartal en de schilder. We zoeken het uit.

+

T E C H N I E K

Er zijn van die dagen.......
In Leuven bleek het LCD schermpje van mijn camera vreemde kuren te vertonen, het scherm lijkt wel gescheurd. Alsof ik er op gestaan heb. Voor de opnamen heeft het geen gevolgen die zijn prima, maar lastig is het wel. Ik ben benieuwd of een reperatie voordeliger is dan een nieuw toestel. Het toestel is nog geen jaar oud.

In het Huuske zit een autoradio met MiniDisc speler plus een la vol schijfjes. Ik wil die schijfjes graag overschrijven met muziek die wij leuk vinden om op vakantie naar te luisteren. Van de vorige eigenaar kregen wij ook een portable MD recorder. Nou ben ik technisch best wat mans, maar van beeld en geluid heb ik echt geen sjoege. De hele ochtend al ben ik aan klooien, eerst via de 'grote installatie', maar daar was geen geschikte line-out te vinden. Nu probeer ik het met de (ook al weer verouderde)Sony Discman van Marion. Ik moest er wel een kabeltje van € 9.95 voor aanschaffen. Het lijkt te lukken met een nog maagdelijk schijfje, helaas heb ik er daar maar twee van, de reeds bespeelde geven nog problemen.

%

PERSPECTIEF @ JOLIE

Jolie schrijft op 23 januari op haar blog over 'een wonder van chinees industrieel vernuft, met handleiding'. Zij noemt de handleiding een puzzel vol Eschergrapjes, er is geen touw aan vast te knopen vanwege het bizarre perspectief.
Deze tekening vond ik een paar dagen later op een blog, ook deze man begrijpt weinig van perspectief tekenen en bovendien doet hij iets raars met het paaltje in het midden boven. Alle paaltjes staan aan de buitenkant van de 'kist' alleen die ene tekent hij binnen de rand waardoor de tekening nog vreemder overkomt.
De tekening is hier te vinden, het (Spaanstalige)blog met veel tekeningen gaat over een wormenkwekerij.

*

KRUIDTUIN LEUVEN

Dit weekeinde vertoefden we even over de grens, we moesten naar een beurs in Brussel en werk afleveren in Overwinden. Op internet had L een B&B gevonden in Leuven die ons wel wat leek. Jeff's Guesthouse is de naam, een werkelijk perfecte accommodatie op 10 min lopen van het centrum. Via de zelfde weg was ze er ook achtergekomen dat Leuven een prachtige Kruidtuin of botanische tuin bezit. Wij zijn daar vanmorgen een kijkje gaan nemen. Hij is niet groot, maar ligt midden in de stad. Het is de oudste botanische tuin van België, daterend van 1738. In de tuin zelf is rond deze tijd nog veel in volle rust en verstopt onder de grond. Een groep hoveniers was driftig aan het snoeien. We hebben er goed de kunst afgekeken.
In de Orangerie zagen we een prachtig bloeiende Mimosa, Acacia of Golden Wattle, ik weet niet meer hoe ik de struik moet noemen. Wat ik wel weet is dat ik uit NZ zaad heb meegenomen en in een potje gestopt van een struik waar een label aanhing waar op stond: Golden Wattle. (Maar de Golden wattle heeft totaal andere bladeren!) En als de zaailingen van de onderste foto een boompje opleveren als dat op de bovenste foto, ben ik al lang tevreden. Maar het mooiste moment is natuurlijk als dat boompje ook gaat bloeien, wij wachten het in spanning af!

IN WORDING...mussenflat!

Ze zijn bijna klaar, de eerste vier flats voor musjes! Om het mijzelf niet al te moeilijk te maken heb ik het hout toch maar op dikte en breedte gemaakt. En nog vervormt het hout behoorlijk! In een volgend leven ga ik voor restanten maatvast (?) geschaafd vuren, dan komen de klanten tenminste na één seizoen weer terug. Dit hardhout gaat minstens twintig mussenlevens mee. Dat mag best wat kosten volgens deskundigen. Op Marktplaats is ook wel wat te vinden, voor € 12.- een flat van vurenhout b.v.,maar erg spannend zijn ze niet. Maar hij heeft ook vlinderkasten, ga ik ook maar eens proberen.

Met dank aan Rob en zijn Visvriend.


*

S P R U I T K O O L

Het liefst wil ik een groentetuin met zo min mogelijk onderhoud. Een tuin waar alles door elkaar staat, groenten, bloemen en onkruid. Helaas is het leven gericht op de sterkste, ook in de tuin. De sterkste planten zullen overleven en dat zijn meestal niet die planten die je graag terugziet. Ik zaai al een aantal jaren diverse soorten sla door elkaar op een bedje, bedoeld als pluksla; van de zes soorten is de helft niet terug te vinden, de sterksten overwinnen.
Aan de koolplanten met een dichte harde kool zoals rode- of witte kool hoef je weinig te doen, maar broccoli of spruitkool moet je goed in de gaten houden!
Broccoli moet je op tijd snijden voordat de bloem opengaat en goed nalopen op rupsen. Uit de spruitkool moet je de toppen weghalen (en opeten) om de spruitjes in de oksels van de bladeren een kans tot groeien te geven. Wij hebben deze winter een keer of acht spruitjes geplukt, schoongemaakt en opgegeten. MAAR ER ZIT GEEN SMAAK AAN!
De kooltjes zijn te klein en te open, dat kan aan de bemesting liggen, maar geen smaak is erger! Vroeger smaakten spruitjes net als witlof bitter, volgens sommigen te bitter maar er zat tenminste smaak aan. De zaadveredelaars hebben de rassen zoeter gemaakt, wat ons betreft zijn ze veel te ver gegaan. Wij gaan op zoek naar een oud zaadvast ras met smaak, misschien te vinden bij Vreeken.

@

B E D E L A A R S

Dinsdag was de mooiste dag van deze week. Juist die dag hadden wij gepland om enkele inkopen bij IKEA in Barendrecht te doen, Dora Dolz in Boijmans te bekijken en een familiebezoek in Rotterdam af te leggen.
Het laatste bracht ons aan de rand van de Kralingse Plas. Om nog even van het zonnetje te genieten, staken we de weg over naar de rand van de plas, waar een grote groep ganzen ons luid gakkend stond op te wachten. Ze bleken hondsbrutaal, weken geen meter en bleven achter ons aan komen. "Dat komt door uw tas", riep een wat ranzige man in joggingpak op een mountainbike ons toe. "Ze denken dat er brood in zit".
Niks aardige en vriendelijk uitziende Witte en Grauwe ganzen die je een luid welkom heten, bedelaars zijn het, onder aanvoering van het brutaalste mannetje ontfutselen ze je lunch voor je er erg in hebt.

A N D E R T I M M E R W E R K

Dit tuinhuisje in de hoek van de kleine boomgaard noemen we onze Datsja. Het is gebouwd van het zelfde hout als waar ik de tuinmeubels en nestkastjes van maak. Ruw afval hardhout, het vertoont dan ook de nodige krommingen en kieren. Op zich geen probleem, goed voor de ventilatie. Maar we doen er ook wel eens een dutje en worden dan de volgende dag wakker. Ook één van onze vriendinnen slaapt liever in de Datsja dan in de logeerkamer. De ruimte tussen de gepotdekselde delen is een waar Eldorado voor spinnen en ander kruipend gespuis, wat niet iedereen op prijs stelt. Om de slaapomgeving iets aangenamer te maken ben ik de planken rond het bed aan het betimmeren. Het ziet er uit als een heel duur wandje, maar is gemaakt van hetzelfde materiaal als het huisje! Veel van het hout dat ik krijg is zo'n vijf meter lang, maar heel dun, en dan ook nog onregelmatig van dikte, (± 8-4mm). Ik zaag ze op lengte en haal ze dan (éénzijdig) door de vandiktebank. Wat ik hier tegen de planken niet is 5mm dik!

*

NIEUWE PRODUCTIE

Eén vraag om een nestkastje dat ik niet meer op voorraad heb is voor mij voldoende aanleiding om de productie weer opgang te brengen. Het moeilijkste is ze net iets anders te maken dan de doorsnee kastjes. Aan de maten valt niet veel te tornen, het moet van de franje komen. Eigenlijk is het zo wie zo gekkenwerk, geen plank is hetzelfde en meestal nog krom ook. Dat ruwe hout moet dus eerst op maat gemaakt worden. Het zachtere hout kan ik nieten, het hardere moet voorgeboord en geschroefd, gekkenwerk. Maar wel leuk gekkenwerk.

(+)


.

D E E U R O P E A N E N

Dit beeld 'De Europeanen' stond jaren lang op het Museumplein, met de rug naar het Rijksmuseum en kijkend op het concertgebouw. Carel maakte het vlak na de oorlog, maar pas in 1967 liet hij het in brons gieten en kreeg het zijn plaats op het plein. Bij de herinrichting van het Museumplein heeft het beeld helaas geen nieuw plekje gekregen. Jammer, voor mij was het één van zijn sterkste beelden uit de periode vlak na de Rijksacademie.

© Hans Westerink

Dit Monument voor Gerrit van der Veen staat in een groenstrook langs de Plantage Middenlaan. Carels tekst spreekt voor zich.

Een paar jaar na Het Lieverdje kreeg Carel Kneulman de opdracht om een beeld te maken ter markering van de plek waar het laatste caisson in de Veersegatdam was afgezonken. Aan dit beeld heb ik Carel zien werken. Hij vertelde dat hij bezig was een vlok door de wind weggeblazen zeeschuim 'te pakken te krijgen'. Het is een krachtig beeld geworden dat meer laat zien dan een vlok schuim.

Gipsmodellen van Carel's laatste grote werk bestemd voor een scholengemeenschap in Zeist. Ogenschijnlijk lijkt hij terug te grijpen naar zijn vormtaal uit de vijftiger jaren, maar het is strakker en heeft een totaal andere 'huid'. Ik heb deze beelden nooit gezien, ken ze alleen maar van foto's. Ze stralen gratie en rust uit en tonen het vakmanschap van een 72 jarige.

© Alexander Moes

In 2006 verscheen een boek over Carel Kneulman. Het is uitgegeven door Waanders uitgevers.

.

C A R E L K N E U L M A N

1915 2008

Mijn oud docent is dinsdag j.l. overleden.
Twee jaar geleden schreef ik over hem, zie hier.

In alle stukjes die ik nu over hem lees staat dat hij beeldhouwer en graficus was. Beeldhouwer was hij zeker, maar ook dichter/schrijver en hij tekende, maar grafiek heb ik nooit van hem gezien! Jammer is ook dat hij altijd 'de beeldhouwer van Het Lieverdje' zal zijn, hij heeft zoveel meer en betere werken gemaakt.

)+(

.

A W A Y F R O M H E R

Wij reden 1.5 uur heen en 1 uur terug om deze schitterende film van 110 min in Nijmegen te kunnen zien.
Een afgewassen koekenpan opbergen in de koelkast duidt op meer dan vergeetachtigheid of verstrooidheid. De film uit 2006 gaat dan ook over Alzheimer en het besluit van de patiënt zelf om opgenomen te worden. Twee prachtige hoofdrollen van Julie Christie en Gordon Pinsent die de rit meer dan de moeite waard maakte. Meer over het verhaal is hier te lezen.

()

Deux Chevaux

Deze (blauwe) 2CV was van mijn vader. Zodra ik het fel begeerde roze papiertje op zak had mocht ik van pa zijn auto gebruiken. Voor ik met de eend de weg op ging, moest ik van alles controleren. De spanning van de banden, de verlichting en het oliepeil. Veiligheidsgordels bestonden nog niet dus vraag ik mij af wat er onder de deur uitpiept.
Met deze snelle bolide heb ik drie keer een aanrijding gehad! Twee keer trapte ik door de doorgerotte stalen remleiding en botste op een voorligger. Beide keren met kleine schade. De derde klap kwam harder aan. Op de toen nog rotonde Oude Rijn reed een achterligger op mij in omdat hij niet zag dat ik moest remmen voor een voorligger die stopte! En dat op een rotonde! Het neusje van de eend was ietwat vervormd, maar ik kon verder rijden.

Met diezelfde eend zijn we in 1966 op vakantie geweest, via Berlijn naar Frankrijk. Het imperiaal kwam goed van pas. Als kampeerder met een eend hoefde je geen kampeerstoeltjes mee te nemen, je pakte eenvoudig de stoelen uit de auto. Die grote mistlamp voor op de bumper was niets voor pa, ik denk dat ik daar een goede smoes voor heb moeten bedenken voor ik hem mocht monteren.

Het tentje was ook van pa, een heerlijk klein katoenen sheltertje met stoplapjes. Hij lekte niet maar nevelde bij een stortbui wel door.

>O<

P O R T R E T 1985-2007

Niet dat ik zo van mijzelf hou of graag naar mijzelf kijk, maar ik moet de mensen die mij vragen waarom ik toch zo nors kijk wel gelijk geven. Tweeëntwintig jaar verschil, de bril is kleiner maar de blik hetzelfde!

Met dank aan Jan.





><

I N P A K K E R

In Den Bosch is nog tot 24 februari een prachtige tentoonstelling van en over het werk van Christo en Jeanne-Claude te zien in het bedrijfspand van Würth. Zie hier voor meer info.

Van Christo heb ik twee grote projecten gezien, in 1989 de ingepakte Pont Neuf in Parijs en 10 jaar later het Reichstag gebouw in Berlijn.

Het project in Berlijn zijn ze in 1971 gestart, het heeft dus 24 jaar geduurd voordat ze het konden realiseren. Ze financiëren hun projecten zelf met de verkoop van oud werk. Ook collages van materialen, werktekeningen en ontwerpen cq maquettes worden goed verkocht. Tot slot hebben zij zelf het alleenrecht op publicatie van foto's en tekst. (Op de link van de foto's staat dat de Christo's geen geld zouden ontvangen uit de verkoop van die foto's !?)
Bij de tentoonstelling draait een video waaruit goed duidelijk wordt hoe ze te werk gaan. Het is een verslag van Sonja Barend ten tijde van het project The Gates in Central Park New York.

Wrapped oil barrels, 1958.




©

K L A A R - O V E R..

Je komt ze weer tegen op straat in de buurt van scholen, de Klaar-over's.... moeders en kinderen in een oranje hesje. Aan het 'spiegelei' is niet zo veel veranderd, alleen de materialen zijn wat moderner en lichter geworden. Maar zo'n 'veilig' reflecterend hesje bestond nog niet toen het Nederlandse 'verkeersbrigadiertje' in 1947 zijn intrede deed. (Zie dit prachtige pdf bestand.) Ik weet niet meer wie van ons 'Klaar-over' was, zeker deze benjamin niet! De zware (wit gemaakte) canvas koppelriem kwam uit het leger en werd gebruikt door motoragenten. Voor jonge -klaar-overs- waren die veel te zwaar. Maar trots waren we wel! Ik weet niet meer wie de foto maakte, één van onze ouders met een Agfa-Clackje, of de bevriende fotograaf, maar die had vast niet voor tegenlicht gekozen.

+

13 jaar geleden alweer...

Met dank aan Bob.




+

Oey Tjeng Sit

De laatste 10 jaar die Marion en ik in Amsterdam woonden, was op de O.Z.Achterbugwal. Wij woonden en werkten op 150m2 tweehoog, de helft van een pakhuisetage van 30m diep. De andere helft werd gebruikt door Oey Tjeng Sit als atelier. Toen wij op die etage kwamen, was er geen tussenmuur. Ik maakte die van hout, gaas en gips. Als isolatie stopte ik er honderden dozen in die elders in het pakhuis achtergelaten waren. In de muur maakte ik een schuifdeur van 2x2m. Sit had wel een achteringang maar die was niet groot genoeg om groot materiaal naar boven te brengen. Aan de grachtkant hadden wij een 'hijs'. Eens in de zoveel tijd belde hij op met de mededeling dat er weer een pakje aan kwam en of wij dat in ontvangst wilden nemen. Dat pakje was dan een niet te tillen rol linoleum, de grondstof voor zijn linosneden.
De foto met onze gezichten door een vreemd plastic-doek is gemaakt in de deur naar Sit en was bedoeld voor een affiche, ik weet niet meer voor welke tentoonstelling. De namen heb ik er nu bijgezet, Sit, Onno en Marion leven niet meer.

Oey Tjeng Sit,linosnede op rijstpapier, Nieuwjaarsgroet 1969.

Wie en wat Sit was is in onderstaand citaat te lezen.

Beeldend kunstenaar en apotheker Oey Tjeng Sit overleden

Van onze kunstredactie
AMSTERDAM - Het afgelopen weekeind is de Amsterdamse apotheker en beeldend kunstenaar Oey Tjeng Sit aan de gevolgèn van een ongeluk overleden. Twee weken geleden werd hij, op de fiets, door een auto geschept en zwaar gewond in een ziekenhuis opgenomen. Donderdag wordt hij begraven. Hij was zeventig jaar.
Oey Tjeng Sit werd in 1917, het Jaar van de Draak, in Poerwokerto op Java geboren. Het teken van de draak, zei hij later, houdt in dat iemand die onder zo'n gesternte het leven ziet een vrije en ongebonden toekomst wacht. Oey werd de dadaïst van Amsterdam, een vriendelijk man met twinkelende spotoogjes, die iedereen steeds weer op het verkeerde been zette: in zijn werk als kunstenaar en in de etalage van zijn apotheek aan de Amsterdamse Prinsengracht.
Je zag er nooit de potten en pillen, de antiquarische retorten en vijzels die andere apothekers als hun handelsmerk koesteren, maar de raadselachtige verschijningen van zijn geest: etalages als de vitrines van zijn dadaïstische kijk op de wereld, die de spot dreven met de kijkgewoonte van de voorbijganger. De ene keer waren ze volgestouwd met merkwaardige objets trouvés, de andere keer dichtgeplakt als een kijkdoos met daarbinnen een klein wonder van verbazing.
Hij nam in 1938 de pakketboot van Java om in Leiden farmacie te gaan studeren. "Op Java was niets op kunstgebied, alleen imitatiekunst,afschuwelijke dingen", zei bij. "Voor mij was de ,Chinese cultuur het houvast in het Oosten, veel meer dan de Indonesische cultuur. De Chinese filosofie en de zogenaamde religie; het is allemaal erg lichtvoetig, helemaal niet zwaar op de hand." Eenmaal in Europa was de band met Dada snel gesloten.
Oey Tjeng Sit was een romanticus, die zich in de kunstenaarssociëteit Arti en Amicitiae graag overgaf aan de schildersverhalen van oude schilders over de jaren van voor de wereldoorlogen, toen de kunstenaar nog een kunstenaar was en, met flambard, als zodanig te herkennen.
Zijn tentoonstellingen zaten vol verrassingen, er gebeurde altijd iets. Hij mocht dan wel, volgens de criticus, de Chinese ca1Iigrafie en dada in zijn werk vertegenwoordigen, Oost en West zogezegd, maar hij ging er dan nog zelf - als een bewijs van het laatste - weer als levend kunstwerk bijzitten. Achter een tafel met een net van kippengaas, bijvoorbeeld, waar je met papieren proppen een doelloos spel kon spelen: de kunstenaar als kermisattractie met een knipoog naar de wereld.
"Van de week was ik nog van plan om een nieuwe vereniging op te richten die uitgaat van de stelling dat kunst volmaakt zonder nut is en daarom autonoom en niet te integreren in de maatschappij", zei hij eens ,,Elke kunst die een beetje persoonlijk is, is een vermomming. Ik geloof dat iets het meest gesIaagd is als je het niet zo gauw herkent.''

De Volkskrant, nov 1987

&

Oey Tjeng Sit

Joop Hollanders

Yvonne Kracht

Gerard Höweler

Marion Herbst

Berend Peter




.

T O E V A L ?

De mensen van wie ik deze week via Marktplaats een litho van Metten Koornstra kocht, kwamen het in prima staat verkerende werk vanmorgen brengen. Zij vonden mijn verhaaltje op HET WERK zo leuk dat ze mij en mijn werk wilden zien. Ze namen nog iets mee (mijn blog over Aat Veldoen hadden ze nog niet gezien), een portret van Metten getekend door Aat! Een prachtige litho uit 1963 die ze helaas weer meenamen.

Is dat toeval of niet?


*

AAT VELDHOEN

©Venus Veldhoen

In 1964 leerde Aat Veldhoen bij METTEN KOORNSTRA het maken van een rotaprint (van rotatiepers).
Een citaat van Kunsthandel Ronald Jansen:

'1964 was voor Veldhoen de doorbraak van de rotaprent. In dat jaar maakte hij er wel 103. Het idee voor de rotaprint kwam van Metten Koornstra, die met Piet Clement in een klein drukkerijtje drukte, waar twee lithopersen en een kleine offsetpers stonden. Koornstra liet Veldhoen zien hoe je met een vetkrijtje op gepolijste aluminium platen een tekening kon maken en vervolgens kon afdrukken als een litho. Maar wèl veel sneller, zonder zware lithostenen. De prenten werden gedrukt op de persen van de offsetdrukkerij Peco te Amsterdam. Het werd een opwindend drukkersavontuur.'
Voor zover het citaat.

Dat kleine drukkerijtje zat in het zelfde huis als waar ik voor MK werkte.
Aat Veldhoen verkocht zijn Rotaprinten voor hfl. 1.- vanaf een bakfiets. Volgens sommigen zou hij daarmee zijn eigen markt ingooien, dat is uiteindelijk best meegevallen, hij behoort tot het kleine groepje Nederlandse Kunstenaars die van hun werk kunnen leven.
Ook ik kocht ooit een prent van hem als cadeau voor mijn moeder, het hing jaren lang in een rood passepartout in het ouderlijk huis. De voorstelling van de zogende moeder was één van Veldhoens mildere prenten.
Deze prent kwam ik op Marktplaats tegen, ik heb er op geboden. Ik heb geen idee waar die andere is gebleven.

Rectificatie:
Ik was er vast van overtuigd dat ik die prent kocht, maar dat blijkt mijn zus te zijn geweest.

?

N A A M

Boerderij Hooge Nesch, ik denk niet dat we er ooit nog achterkomen of deze 'fout' door de fotograaf of drukker is gemaakt. Pa was een Hogen Esch en is in deze boerderij geboren.
Een Drents dorp kent essen, o.a. lage essen, ooster essen en hoge essen.
Een nesch zijn ze voorzover ik weet nooit genoemd, de fotograaf kwam vast niet uit de streek.
De boerderij staat er nog steeds, maar is niet meer als zodanig in gebruik dacht ik.

De boerderij nu, met dank aan A.

.

THEO BLOM
Boekenbal 1969
'Palais du Pape'

Mijn grootvader van moeders kant was behalve van postzegels geen verzamelaar. Toch kocht hij zo nu en dan een kunstwerkje van bevriende kunstenaars, maar vooral om ze te steunen. Weinig van wat hij kocht was aan de muren van het huis in Bentveld terug te vinden. Het meeste zat in grote, gemarmerde tekeningenmappen zoals bleek bij 'de grote opruiming'. Eén van de toen nog jonge kunstenaars waar hij werk van kocht was Metten Koornstra, Oma E. heeft meerdere malen verteld hoe de vork in de steel zat, zijn moeder had er mee te maken, helaas ben ik die verhalen vergeten. Het speelde net voor en in de WO II. Begin 60er jaren leerde ik Metten Koornstra zelf kennen, hij was toen de GROTE VERSIERDER van het Boekenbal en had aanstormende kunststudenten nodig om zijn ideeén uit te voeren. Hij woonde en werkte toen op de Prinsengracht in Amsterdam. Ik meen mij te herinneren dat ik voor twee boekenballen zijn assistent was. Ik kliederde met gips en verf. Hij was een strenge meester, maar ik leerde veel van hem. Mijn grootouders waren geen vreemden voor hem, maar hij sprak liever niet over die periode. Ik kon dat goed begrijpen. Op een van hem gepikt doekje maakte ik mijn eerste echte schilderingetje, ik heb het hem later opgebiecht. "jij mag schilderen' was zijn commentaar, ik heb het nooit meer gedaan. Vandaag, 7/1/'08 kom ik hem weer tegen, ik weet niet meer waarna ik op zoek was, ik zocht op Metten Koornstra en boekenbal en kwam bij MARKTPLAATS terecht. Ik had niets van 'Tennie', maar morgen wel en in tegenstelling tot mijn grootouders hang ik het wel op!

^