G R A T I S

Sommige woorden behoeven geen vertaling. Deze 'opknapper' zag ik liggen bij een jachthaven aan de rand van het Deense Middelfart waar ik een nachtje op de camperplek stond. Het lijkt een klassiek Italiaans ontwerp, ooit gekocht en daar neergezet om op te knappen. Als zo vaak is het er niet van gekomen. De eigenaar wil er nu vanaf en biedt het gratis aan, althans dat is mijn interpretatie.

Liefhebbers?

S A E R T R A N S P O R T

Vlak voor Esbjerg kwam ik een paar zeer bijzondere transporten tegen. Het vreemde was dat deze van de foto richting stad ging en er daarna een stuk of vijf iets kortere ladingen de stad uit! Het interessante van deze combinatie is dat de lading de verbinding vormt tussen voor- en achterkant van de truck. Bovendien lijkt de combinatie speciaal voor deze lading gebouwd en dat doe je niet als er niet grote aantallen van hetzelfde vervoerd moeten worden. Het lijken dan ook delen van de masten van giga windmolens te zijn waar de Noordzee mee wordt volgezet. Hier las ik dat 43 meter lange molenbladen voor reparatie naar Esbjerg gebracht moesten worden, er zal daar dan wel een bedrijf zijn dat de molens maakt.

R E C L I N I N G F I G U R E

Op het strand, aan de voet van de mannetjes van Havet zag ik van verre iets liggen dat mij deed denken aan een liggende figuur. Dichterbij gekomen leek het iets te hebben van de structuur zoals Henry Moore die toepaste in zijn 'schuilkelder' tekeningen en bij enkele van zijn 'Reclining Figure' beelden. Bij nadere beschouwing bleek het te gaan om een behaarde boomwortel omgeven door opgewaaid schuim.

MENNESKET VED HAVET

Voor je het weet sta je op een camping aan het Duitse Noordzeestrand en wel bij 'Kurverein Neuharlingersiel', een gigagroot terrein, veel vaste plaatsen, maar nu - bijna oktober - beslist niet uitgestorven. Voor 10 euro (!) mag je gaan staan waar je wilt en ook nog onder de douche. Dat is echt een koopje. Het is m'n eerste nacht in een poging mijn rondje Denemarken over te doen, een rondje waar ik twee maanden eerder aan begon maar door problemen met de auto vroegtijdig een einde aan moest maken.
Op deze plek zou ik in het hoogseizoen beslist niet willen staan, maar nu is het er aangenaam vertoeven. De camping ligt achter een dijk, een soort Hondsbossezeewering. Bij het invallen van de duisternis besluit ik een kijkje achter die dijk te nemen. Er blijkt een spierwit zandstrand te zijn waarop nog niet in winterstalling gebrachte genummerde strandstoelen staan in afwachting van de laatste huurders. Achter/naast dat strand is het wad, een samengaan zoals ik dat in Nederland niet ken. Langs dat wad loopt een wandelpad verlicht door lantarens. In het schemerdonker hoor je de vogels luidkeels op zoek naar een plek voor de nacht, prachtig om mee te mogen maken.

De volgende dag, het was zonnig maar er woei een stevige kille wind, doemden er opeens een stel wonderlijke figuren op. Ik was Esbjerg nog niet voorbij of daar stonden zij, links de kranen van de haven en rechts de Mannen van Havet. Een groep van vier een beetje houterige mannen, ik denk meer dan twintig meter hoog, gemaakt door een (voor mij) volstrekt onbekende beeldhouwer. Ze doen mij denken aan de beelden van Axel & Helena van der Kraan, waarvan o.a. in de hal van het fotomuseum in Den Haag een prachtig paard te zien is.
Voor mij geen beter begin van een korte vakantie dan dit.

&

(Later toegevoegd.)

Op Flickr kwam ik meer foto's maar ook deze tekst tegen. Wat de maat betreft heb ik mij dus aardig vergist.

Swedish Sculptor Svend Wiig’s impressive Mennesket ved Havet (Man Meets the Sea) towers over the beach north of Esbjerg. The sculpture depicts the pure unadulterated encounter of the human race with the forces of nature – before the sea rises up and starts to “take action”. The identical faces stare across the sea, creating an almost divine impression. On a clear day, the nine-metre-high sculpture can be seen at a distance of ten kilometres.

Steuntje voor Frank

Op 3 september had ik het over een steunpaal voor buurman Frank. Inmiddels staat die in zijn boekenkamer en voldoet prima, al is het wel even oefenen. Vooral het achteruit naar beneden stappen moet hij behoedzaam doen. We hebben nog even overwogen de paal in het midden van de trede te zetten, maar Frank wilde dat niet.

B A T T E R Y P A C K

Ik ben niet zo oud dat ik de trekschuit, paardentram of postkoets heb meegemaakt. Maar mijn grootmoeder had het over de A-tax (taxi) en zag een vliegtuig, voor het eerst boven Haarlem rondjes om de St. Bavo maken en dat is nog geen honderd jaar geleden! En honderd jaar of meer oud worden is voor de mens ook beslist geen uitzondering meer. Maar van alle technische ontwikkelingen die ik in mijn relatief korte leven tot nu toe heb meegemaakt, gaat de digitale wel het snelst. En juist die snelheid waarop tegenwoordig gerekend wordt en die voor mij bijna niet te volgen is, is voor jonge mensen - zeer jonge mensen- de gewoonste zaak van de wereld.
Digitale fotografie -beelden vastleggen zonder dat daar een lichtgevoelige emulsielaag voor nodig is- was twintig jaar geleden voor het grote publiek nog onbekend terrein. Nu maken we foto's met een 'telefoon' en filmen met een fotocamera.
De accu van 'onze' eerste digitale camera, de SONY Cyber-shot DSC-F717 (een jaar of zeven oud) was aan vervanging toe. De vraag was even of wij niet alleen de accu maar de hele camera moesten vervangen, want wat is vandaag 5.0 mega-pixel als een beetje camera met het dubbele pronkt? Maar ondanks het ontbreken van een paar schroefjes, veel stof en ruimte tussen de losse onderdelen, houden we van deze camera met z'n vele mogelijkheden, waarvan de meesten nog nooit door ons gebruikt.
We kozen dus voor een nieuwe accu, zochten en kochten hem op Internet, betaalden met iDEAL en maakte al de eerste foto's met de nieuwe accu, zonder daarvoor het huis uit geweest te zijn.
Voor mijn grootmoeder, mijn moeder maar ook Marion (1944-1995) een ongekende luxe en snelheid!

Vanmiddag reden we - in de polder - even achter een paard met wagen en overviel mij het gevoel van rust, het gevoel van zo kan het ook, ook nu nog!

O c h r o m o n a s

Het water in de put achter de garage, broedplaats van de salamanders en kikkers, heeft sinds een paar dagen een wonderlijke kleur. Niet het water zelf, maar een flinterdun laagje op het water oogt alsof er een potje goudpoeder in is gevallen. In daglicht ziet het er uit als op de onderste foto, maar flitslicht laat de gouden gloed beter zien.

Er blijkt inderdaad een goudalg (Ochromonas) (www.goudalg.nl/nieuws.html) voor te komen in/op onze Nederlandse, niet stromende binnenwateren. Maar onze put is wel een heel klein watertje!

Volgens het gelinkte interessante artikeltje wordt de goudalg ingezet om de Blauwalg te verzwelgen! Voor zover ik het overzie kan de goudalg geen kwaad, sterker nog vanmorgen zag ik 'kroos' dat er gisteren beslist niet was.

S C H U I L P L A A T S

Bij het snoeien van een vlier achter mijn houtopslag naast het kasje, aan de kant van de sloot, sloeg ik achteloos een totaal verrotte stomp van één van de omvangrijke wilgen die er naast staan. Tot mijn verbazing stelde ik met mijn daad de slaapplaats van een pad bloot, en dat op borsthoogte!
Hoewel het niet te zien was, moet het beestje meer geschrokken zijn dan ik.
Het kan niet anders dan dat padden fantastische klimmers zijn, beter dan dat wij denken. Ik weet dat padden, net als salamanders in de grond overwinteren. Ik weet ook dat er boomkikkers zijn met speciaal ontwikkelde zuignappen, maar een boom inklimmende pad heb ik nog nooit gezien. Sterker nog: het moet een 'abseiler' geweest zijn, omdat de enige opening groot genoeg voor een pad aan het einde van de stomp zat!

Als je een pad oppakt voelt het aan als een mals biefstukje, als je er 'en detail' naar kijkt lijkt het een reptiel met een harde huid.
In ieder geval zijn padden zeer nuttige beesten in de tuin, ze ruimen heel wat ongewenst ongedierte op!
Een uur na deze opname was de pad verdwenen, te veel licht op zijn slaapplaats denk ik, geen idee waar hij nu is en hoe hij deze plek verlaten heeft. Ik denk dat hij zich gewoon heeft laten vallen, wij zouden dat nooit overleven (hoewel ik deze week las van iemand die een val van 60 meter overleefde) de pad kan dat goed aan.

ZOMERSE...HEERLIJKHEDEN

Bijna half september, de Hollandse zomer zoals wij die kennen - van juli t/m augustus - hebben we gehad, die was prachtig. Maar op een enkel koel moment na wil het maar niet ophouden! Het is nu 10 september en we gaan straks weer buiten eten. Twee dagen terug deden wij dat ook: een Russische bietensalade met haring, Turks brood en een Stadt Krems, een verrukkelijke witte wijn van onze oosterburen.

D R O P P L A N T

A G A S T A C H E

Ouder worden is vaak een kleurrijk proces, bij planten dan. Bij ons mensen is het zeer beperkt: ons haar verliest z'n kleur en wordt wit of grijs. Onze huid verschrompelt maar verschiet niet van kleur, wordt hooguit wat dunner. Veel mensen proberen dat 'teken van ouder worden' te verdoezelen, ze verven hun haar, liggen uren onder de 'zonnebank' of laten zich zelfs 'liften'.

Planten zijn eerlijk, zij laten zien dat er een tijd van komen en van gaan is, vaak via een zeer kleurrijk proces. De Dropplant is wat mij betreft zo'n wonder. Voor het derde seizoen staat er een rij planten die begonnen zijn als zaailingen in een potje opgekweekt in het kasje. De plant sterft in de winter helemaal af, maar de wortel loopt in het voorjaar weer uit. Het eerste wat je dan ziet zijn fel-paarse krullerige blaadjes, daaruit groeit dan de plant met groene bladeren. De bloemen zijn dan weer paars. (Of wit als je een andere soort hebt.)
In de herfst, als de bloemen zaad gaan zetten is er een breed scala aan kleur te zien: van bleek paars tot diep bruin en alles wat daar tussen zit! Ik kan daar ongelooflijk van genieten. Bij het maken van de foto's en het verzamelen van zaad (je weet maar nooit) kwam ik deze prachtige vlinder/mot tegen. Ik heb geen idee wat het is, maar het korte witte streepje op de foto lijkt in werkelijkheid zilverkleurig en is aan beide kanten gelijk. Wie weet wat het is mag het zeggen, graag zelfs!

DE KLEUR VAN HOUT II

De Mahonia aquifolium is het aan het begeven. Al vroeg in het voorjaar begonnen de bladeren van één tak bruin te worden en te verschrompelen. Nu is er nog maar één tak met groen blad en de rest is aan het vergelen. Op zich hoeft dat geen slecht teken te zijn want tijdens de winter verkleurt het blad, maar zoals het nu via geel gaat hebben wij het nog nooit gezien. De volgens ons echt dode tak heb ik er afgehaald, de rest laten we voorlopig staan.

Op 27 april 2007 schreef ik over de kleur van hout n.a.v. wat balkjes Purperhart, een purperkleurig hout uit Zuid Amerika. Maar ons klimaat kent ook prachtig gekleurde houtsoorten waarvan de Mahonia er een is. Aan de buitenkant is niets te zien, maar zodra je de zaag erin zet spat het geel je tegemoet! Jammer dat de stammen niet zo dik worden, dan was er meer mee te doen dan het draaien van damschijven.

GELUKKIGE MOMENTEN

De bladeren waar tussendoor het felle licht van de ondergaande zon te zien is lijkt een tropisch bamboe bosje, maar zijn van de wilg naast onze steiger. We zitten er vaker rond zonsondergang maar niet altijd hebben we een camera paraat.

We keken vooral naar de jonge, het water uitspringende visjes. Soms 'vliegen' ze meer dan anderhalve meter voor ons gezicht over het water. De Meerkoeten duiken daartussendoor naar wier en planten. De vissen en koeten doen dat zo snel dat ze zelden door onze trage camera te pakken zijn. De springende vissen heb ik nog nooit te grazen kunnen nemen, maar de duikende koet heeft de camera vanavond vast kunnen leggen. Niet het moment van duiken, maar wel een moment dat ik niet eerder zag. Voordat de vogel duikt verheft hij/zij zich boven het wateroppervlak -staat als het ware op het water- om vervolgens een grote kring achterlatend, de diepte in te duiken!

Een zeldzaam moment om vast te kunnen leggen.

T R O O N R E D E

Voor Willem is dit niets, maar zijn moeder houdt van sculptuur en hield vroeger zeker ook van een grapje.

De tekst van de troonrede staat al jaren ter discussie, de troon zelf is altijd buiten schot gebleven.Wat we te zien krijgen is een goudkleurig, oudbollig, steilloos en eindeloos gerestaureerd ongedateerd meubelstuk met het stempel 'koninklijk' waar Bea één maal per jaar op plaats neemt omdat dat van haar verwacht wordt.
Hoe leuk en uitdagend zou het geweest zijn als zij de tekst had uitgesproken zittend op een baal vodden van Tejo Remy of de Knottend chair van Marcel Wanders? Ik denk dat zij daar zelf geen enkel probleem mee zou hebben maar haar 'adviseurs' wel!

Ze kan het nog goedmaken, maar dan moet ze wel snel zijn want binnenkort is mijn ' virtuele kroon' uitverkocht, de knieën versleten en de paplepel gesmolten.

V L I E R B E S S E N W I J N

In de tuin, aan de slootkant, staat een Peterselievlier (Sambucus nigra laciniata), een vliersoort met smal blad en grote bloemtrossen. Die boom - met aan de voet een hoge bamboesoort - lag een aantal jaren geleden na een storm dwars over de sloot. Het is mij gelukt de vlier weer bijna rechtovereind te krijgen. Hij staat nu al jaren gesteund door twee balken en is volbegroeid door bonte Hedera, met daarvoor nog een hoge bamboe. Samen houden ze het huis van de buurman uit ons zicht.

Ik had mij heilig voorgenomen dit jaar geen wijn te maken omdat de voorraad te groot wordt, maar ondertussen ben ik met de vijfde soort bezig. Het begon met vlierbloesemwijn omdat ik die nog nooit gemaakt had en vervolgens om dezelfde reden gingen er rode bessen in de emmer. Daarna volgden de blauwe druiven en Goudreinetten. En nu dus de vijf kilo geplukte vlierbessen!
Bessen haal je met een vork van hun steeltjes, staat in elk boek te lezen! Dat gaat snel, maar het kan nog sneller.

Bij de wijnmakers-spullen die ik uit de nalatenschap van mijn vader heb 'geplukt' zat een zeer grove kam waarvan ik mij altijd al afvroeg wat die bij die spulletjes deed. De kam heeft jaren in het atelier aan de muur gehangen om niet uit het zicht te raken. Toen ik gisteren aan het bessen ritsen toe was, ging het belletje rinkelen, ineens begreep ik de functie van die kam. De bessen vlogen van hun steeltjes, soms een hele tros in één keer! Mijn vader moet andere wijnmaak boeken gelezen hebben dan ik, of op z'n minst andere adviseurs gehad hebben die hem vertelden van de kam.

EEN STEUNTJE VOOR FRANK

Ik loop niet zo vaak fluitend door het huis en zingen is al helemaal niet mijn sterkste kant. Maar deze week betrapte ik mijzelf erop dat ik vrolijke geluiden voortbracht! Ik heb geen idee wat de oorzaak is maar geniet er met volle teugen van. Ik roep met enige regelmaat dat ik 'futloos' ben, ik voel mij vaak ook moe, ga vroeg naar bed en blijf er langer in dan ik gewend was, om mij vervolgens vol overgave te storten op mijzelf opgelegde projecten.

De 'notenkar' waar ik het gisteren over had is klaar. Het is eigenlijk een tussendoor-project omdat ik niet goed wist hoe verder te gaan met de (letterlijke) steunpilaar voor buurman Frank.
Frank en zijn vrouw hebben een prachtige tuinkamer, maar die kamer kent een laag en hoog gedeelte met een tussenstap. Het is slechts één trede maar voor Frank een moeilijke hindernis, hij moet zich ergens aan vast kunnen houden. Aan mij de vraag iets te verzinnen.

Tien, vijftien jaar geleden vermaakte ik mij op de draaibank met het draaien van 'poten', nog niet wetende waarvoor ze te gebruiken. Nu komen ze van pas, hoewel ik nog niet weet hoe het eindresultaat eruit zal zien. Als 'knop' leek mij voor een Francofiel een 'jeu de boules' bal zeer geschikt; ook die zwierf ergens in het atelier rond.

Gisteren (we eten nog steeds in de tuin) smulden we voor de tweede keer van onze suikermais. De kolven zijn weliswaar niet helemaal volgroeid maar met wat boter, peper en zout verrukkelijk.

W A L N O T E N K A R

De noten komen!

De eerste vallen al maar dat zijn 'slechterikken', die laten we liggen. Voorheen verkocht ik de noten vanaf de toch al aanwezige kalabassenstand of zo als vorig jaar vanaf een tafeltje. Nu krijgen ze een 'eigen kar', voor ons minder inspannend om ze 'boven te krijgen' en hopelijk meer aandachttrekkend voor kopers!
De kar krijgt wielen van een steekwagen, een niet te tillen vatenverplaatser die ik ooit kreeg van een vriend. Het massief stalen gevaarte heeft dertig jaar voor mij gewerkt, maar ik gebruikte hem steeds minder. Vorig jaar heb ik hem gesloopt, alles behalve de wielen is met de oudijzerboer meegegaan. Nu ga ik ze hergebruiken.

De krat is van een bakkerij in Amsterdam, ik heb er twee. Het zijn wonderlijke 'tray's' waar wij ooit voor een vergadering van de NKvB belegde broodjes in geleverd kregen. De bakker kwam ze niet ophalen dus nam ik ze mee.

Tussen de krat en het wielstel moet nog iets komen om er een stabiel geheel van te maken, maar dat zal gezien mijn ervaring met de FRANKOBIEL geen probleem zijn! Het tekstbord is van vorig jaar maar past perfect dus die houden wij erin!

En nu maar hopen dat ondanks de recessie de noten als 'warme broodjes' verkopen.

BORAGO OFFICINALIS /KOMKOMMERKRUID

Soms verdwijnt een plant om onverklaarbare redenen uit de tuin om vaak jaren later weer ergens anders op te duiken. Andere planten, bomen of struiken zijn niet uit te roeien en vormen al snel een plaag waar niet iedereen van gediend is. Het Komkommerkruid in onze groentetuin is bezig zo'n plaag te worden. Jaren geleden al had ik het al in de tuin, maar het verdween volledig. Vorig jaar zaaide ik een rijtje in het bloemenstukje van de moestuin waarna de planten zichzelf vermeerderden. In het voorjaar freesde ik zeker drie vierkante meter jonge plantjes onder de grond. In de loop van de zomer kwamen die voor een deel weer op. Maar ook nieuwe zaailingen groeiden voorspoedig, honderden hebben we uit de grond getrokken voordat ze weer nieuw zaad konden vormen.
Hoewel het blad en de bloemen van de plant eetbaar zijn wordt het bloemmetje meestal alleen ter decoratie gebruikt. Wij gebruiken het voor beide.
Hieronder het recept dat L. gisteren gebruikte.

De kip in Madhur Jaffrey's traditioneel Indiaas recept, 'murgh musallam' staat te marineren en die eten wij vanavond. De kip komt bij de 'Turk' vandaan omdat die meestal vele malen lekkerder is dan wat wij hier kunnen halen.

K R I E B E L S

Het beestje is nauwelijks te zien, het lijfje meet niet meer dan een millimeter, de 'scharen' iets meer. Ik ontdekte het door gekriebel op mijn arm, waar het zich door een woud van haren heen worstelde. Het zag er uit als een mini-kreeft en net als zijn grotere broer kroop het net zo makkelijk voor- als achteruit. Ik dacht meteen aan een teek, maar het lijkt mij toch totaal iets anders.
Wat zou het kunnen zijn en wanneer is het op mijn huid terecht gekomen?
Komt het uit de tuin of van de kippen?
Als iemand een suggestie heeft, hoor ik het graag.

Pfifferlingen/Cantharellen

Als kleuter had ik een tante, althans zo noemden wij haar. Ze was familie, maar hoe dat precies zat weet ik niet. Voor zover ik mij herinner woonde zij in een 'Hans en Grietje huisje' in Schoorl. Haar naam was Wiesje. Aan de overkant van de weg waar zij woonde was een bos, een bos met veel dennen. Zij sprokkelde dennenappels om haar kacheltje mee te stoken. Maar zij verzamelde meer, onder andere Cantharellen, niet een paar maar een mand vol. Cantharellen zijn in Nederlandse bossen bijna niet meer te vinden en bij de supermarkt/groenteboer betaal je een kapitaal voor een onsje. Een aantal jaren geleden kochten we in Parijs een kist vol voor een tientje (guldentijd).
Nu kwamen we in Duitsland bij de ALDI en andere supers verse Pfifferlingen tegen voor nog geen 3 euro voor 400 gram! Allemaal afkomstig uit Witruslandse bossen, want kweken kan je ze niet.
Je kunt ze vers eten, maar ook drogen om er jaren later nog plezier van te hebben!

'ZON' GEDROOGDE TOMAATJES

Ons kasje puilt weer uit van de tomaten en komkommers ondanks dat ik echt weer minder dan vorig jaar gezet heb! Er staan vijf soorten tomaten. Van buurman Gerard kreeg ik twee geënte plantjes, dat hadden wij bij tomaten nog nooit gezien. Verder zaaide ik weer Yellow Pear, Tijgertomaat, Pomodoro Roma en Micro Tom, een soort cocktailtomaatje. Die laatste was voor tomatenzaad peperduur: 2,95 voor tien zaden! Van die tien zaden kreeg ik acht onmogelijke plantjes met een opbrengst van nog geen pond knikkergrote balletjes. De smaak is goed maar verder niet voor herhaling vatbaar.
De twee geënte planten van buurman Gerard begonnen juist te groeien toen wij er even niet waren, van dieven is dus niet veel gekomen, ik heb ze hun gang maar laten gaan. Van die twee planten met vleestomaten heb ik eergisteren vijf kilo geplukt om een ketchup van te maken. Ik volgde een recept dat ik al eerder met succes gebruikte, maar deze keer werd de inhoud van de pan veel te zoet en was de smaak van tomaat totaal verdwenen. Gelukkig kon L. er met haar smaakervaring toch nog iets acceptabels van maken. We besloten de helft van de inhoud van de pan in flessen te doen en de andere helft aan te vullen met nog meer tomaten. Uiteindelijk hebben we er nog een vijf kilo aan toegevoegd en hebben nu een prima tomatensaus.

Ondertussen was L. begonnen met het plukken van rijpe Tijgertomaten om die te laten drogen. Deze vrucht is daar uitermate geschikt voor omdat ze bijna allemaal dezelfde maat hebben en bijna geen afval opleveren. Voor het indrogen snijdt L. ze doormidden en rangschikt zij ze bij gebrek aan langdurige zonneschijn op een bakplaat, bestrooit ze met peper, zout en gedroogde basilicum of munt, besprenkelt ze met olijfolie en stopt ze in de oven. Omdat dat uren duurt, doet zij dat meestal in de 'daluren' die we volgens ons energiecontract nog steeds hebben.

Over een dag of twee ga ik van de 'Yellow Pears' een gele tomatensap maken, voor de Roma's hebben we nog geen bestemming.

B I R N B A U M T E I C H

Op pad met ons huuske wisselen we het staan op camperplaatsen en campings af. Op sommige camperplaatsen mag je gratis overnachten maar zijn er totaal geen voorzieningen. Soms hebben we daar wel behoefte aan als we willen douchen of 220 V nodig hebben. Er komen steeds meer overnachtingsplekken die die voorzieningen ook hebben. De prijzen liggen dan tussen de 6 en 12 euro per nacht. In het voor- en na seizoen betalen we met een ACSI kaart 11, 13 of 15 euro op een camping (in heel europa), nu betaalden we tussen de 16 en 22 euro.
Op deze camping van Ferienpark Birnbaumteich, in de buurt van Neudorf betaalden wij 20,50 + 1,00 p/p/ voor de douche. Het was een groot terrein met veel vaste plaatsen waartussen en -naast, veldjes voor tenten en passanten zoals wij.
Wat je hier veel ziet, maar ook op andere campings in Europa is dat caravans (sta- en reiscaravans) die zomer en winter op dezelfde plaats blijven staan een 'dak' krijgen. Meestal is dat in de vorm van een extra zeil ter bescherming van de caravan, maar ook ter isolatie.
Op deze plek in de voormalige DDR waren een aantal eigenaren wel heel erg ver gegaan met het beschermen van hun caravan! Op de foto hierboven staat een gloednieuw exemplaar volledig 'ingepakt'. Hij kon er ook niet meer uit, aan alle kanten stond hij ingebouwd. Je vraagt je af waarom iemand een caravan koopt en er vervolgens een huis omheen bouwt. Het zal wel met regeltjes te maken hebben, maar een dwaas gezicht is het wel.

Tegenover ons op het veldje waar wij waren gaan staan stond deze kleine caravan met luifel, waaronder een jonge man in sportbroek zat met voor zich op tafel een laptop en in z'n hand een telefoontje. Hij heeft er uren zo gezeten, zo nu en dan hoorde je een stem. Hij leek te chatten of een spel te spelen. Maar volgens L. kon hij ook gewoon aan het werk zijn. Rond etenstijd verdween hij met laptop en telefoon naar binnen om een half uur later zijn plaats aan het tafeltje weer in te nemen. Hij was alleen, een ander gezicht dan het zijne hebben we niet gezien. De crossmotor bleef onaangeroerd staan. Gezien de lengte van het gras rond de caravan staat die er al langer, maar niet al maanden, anders zou het gras al verdord zijn. Naast ons en naast die caravan op de foto stonden ook - ogenschijnlijk 'verlaten' - caravans. Tot vrijdagavond (wij kwamen donderdag), toen er ineens bewoners verschenen en de jonge man niet meer alleen bleek te zijn. Wij bleken te staan tussen vier caravans van familie of vrienden die daar in de weekeinden vertoefden! Gelukkig hebben we goed kunnen slapen, maar de volgende dag zijn we toch maar gauw verder gegaan.

V E R W E K I N G

Hoe lang mag/moet een elektrische tandenborstel meegaan?

Deze BRAUN D15525 kochten wij ruim zeven jaar geleden. Op onze trip naar de Harz wilde hij ineens niet meer opgeladen worden. Gelukkig hadden we ook nog een simpele handborstel om ons gebit te verzorgen. Al maanden geleden vond ik dat het grijze rubber (voor een betere grip) wat plakkerig werd. Wat ik niet in de gaten had was dat het ook sleet. Het witte plastic dat op de foto boven door het grijs heen komt is zichtbaar geworden door slijtage! Op de foto hieronder heb ik aan de andere kant wat zitten pulken en op de bovenste foto is het rubber (waaronder de aan/uit knop) spontaan losgekomen en met de duim wat verder bewerkt. Het voelt nu aan als kauwgom. Ik vraag mij af wat voor soort kunsstof de fabrikant heeft gebruikt. Sommige plastics kunnen niet tegen agressieve stoffen maar die gebruiken wij niet tijdens het poetsen. Of zou het de tandpasta kunnen zijn?
In dat geval is het een zeer ongelukkige materiaalkeuze van de fabrikant.

Kent iemand dit verschijnsel?

Met dank aan de VPRO gids.

NIET ECHT VEEL MAAR WEL LEKKER

In de supermarkt kom je ze in de peul niet tegen, wel gedroogd of in blik.
Ik bedoel kapucijners, een bewaarerwt uit vervlogen jaren. Vers, dus groen zijn ze te gebruiken als doppertjes. Dat hebben we al een aantal keren gedaan. De laatsten hebben we laten drogen aan de plant en vanmiddag zonder moeite uit de peul gehaald. Veel is het niet, maar genoeg om een paar keer bij een maaltijd te gebruiken. Vroeger tuinierde ik op grotere schaal met als gevolg potten vol bonen en erwten in de kelder waar we nooit doorheen kwamen. Dit handje vol zal het voorjaar niet halen. Buurman Gerard heeft een kas vol komkommers en vele prachtige courgettes maar eet ze zelf niet! Hij geeft ze weg, maar zelfs dan gaat het grootste deel de kliko in! Hij brengt wat naar onze kippen maar verkopen aan de dijk zoals wij doen ziet hij niet zitten.

!?!?
!?!
!.

!

RODE STREEP OP DE KAART

Meer dan vijftig jaar geleden nam mijn vader mij mee op vakantie, een fietsvakantie wel te verstaan. Hij had een oerdegelijke (?) Hollandse herenfiets en ik ging mee op een samenraapsel van fietsonderdelen, met houten blokken op de pendalen waar ik net bij kon. Beide fietsen hadden een terugtraprem. We hadden canvas-fietstassen waarin een PRIMUS, een grijze paardendeken en een tentje. Ik meen mij te herinneren dat mijn moeder van twee oude lakens een soort slaapzak had genaaid. Onze tocht eindigde door overvloedige regenval op een camping in de buurt van GOSLAR. Daarna gingen we met de trein terug naar Arnhem, waar wij woonden. Ik ben nooit meer in de Harz teruggeweest, op een vluchtig bezoek aan Goslar na. Vorige week ben ik teruggegaan, we gingen op weg richting BERLIN om een aantal tuinen te bezoeken die in 'Onze Eigen Tuin' beschreven staan. Na de vierde tuin hadden we er genoeg van en besloten we de Harz in te gaan; ik wilde wel zien wat er van mijn herinneringen nog over was. Wat ik toen waarschijnlijk niet wist en ik mij nu pas realiseer is dat de Harz in de DDR lag, op Goslar na dan. Al die vrolijke familie-uitjes naar de Harz kwamen niet verder dan Goslar en een klein gebied daarom heen!
Nu reden we door een prachtig landschap dat deed denken aan de Ardennen en passeerden dorpjes waarbij het voormalige Oosten nog steeds te proeven was. In de vrij grote stad NORDHAUSEN was die ervaring heel sterk. De ringweg om de stad was in redelijke staat, maar als je die verliet kwam je in een doolhof van nimmer onderhouden wegen en parkeerplaatsen waar je met angst in het hart doorheen reed of de auto achterliet. Naar boven lopend richting Altstadt, in de verwachting iets van een winkelcentrum te vinden, kwamen we op een soort bovenmaatse grauw uitziende Allee zoals ik die van Ost-Berlin ken, met in het midden een trambaan. We zagen winkels met etalages die in vijfentwintig jaar niet ververst leken te zijn. De triestheid straalde ervan af. Naast een spandoek dat hier slechts 'Tien minuten voor God' vroeg (het equivalent van 'Een uur voor God' in de Kalverstraat) was zowaar een terrasje (tevens de enige plek waar wij toeristen zagen) waar we een pilsje konden drinken. De prijs was nog van voor de 'Wende'.

De doorgaande wegen waren goed, met of zonder Europese subsidie aagepast aan onze westerse maatstaven, maar zodra je daarvan afweek was het hobbelen en hopen dat de wagen het zou houden. De weg op de foto hieronder is nog goed te noemen, op de slechtere was fotograferen onmogelijk.

En dan sta je opeens in het voormalig Oostblok op een plek voor Campers of - zoals ze die in Duitsland noemen - Wohnmobilen en straalt de luxe er vanaf! Geen armetierige, uitgewoonde zelfgebouwde kampeerauto's zoals je die een aantal jaren terug nog zag, maar luxe bakbeesten waarbij ons Huuske in het niet valt!

Het echtpaar dat met dit exemplaar rondreist had een soort 'tableau' met beestje, plantje en bootje gemaakt (en vergeet de vuurtoren, de zeeman en vooral de ingebouwde spotjes niet) om vooral 'thuis' maar niet te vergeten. Zo'n plek is goed voor één nacht, dan moet je wegwezen tenzij je houdt van oeverloos geouwehoer, slechtzittende 'vakantiekleding', te dikke bruine buiken en die alom aanwezige 'kuttenlikkertjes' die je voor zevenen al met hun gekef wakker maken.

Voor wie nooit de verklemmende sfeer van Oost Duitsland heeft meegemaakt, maar het alsnog aan den lijve wil voelen is Nordhausen een optie. Verbaas je vooral niet over wat je niet ziet, maar realiseer je dat zeker twee generaties opgroeiden in wat je wel ziet!

^^^
^^
^