Skaw Prawn Skagen S.158

Ik denk altijd dat ik wel onthou waar ik plaatjes schiet of dat ik aan de hand van m'n aantekeningen in mijn agenda (is die ook nog ergens goed voor) de plek wel terug kan vinden. Vaak lukt dat ook wel, maar bij deze hektrawlers ben ik echt de kluts kwijt. Het was in Jutland op weg naar Skagen, maar welke haven?
Schepen op het droge blijven mij boeien vanwege de techniek en constructie maar vooral omdat dan pas goed te zien is hoe de totale vorm -ooit op een tekentafel tot stand gekomen- tot z'n recht komt.
De ronde 'kont' van de S.158 heeft al heel wat klappen te verduren gehad van de 'scheerborden' , de spanten tekenen zich duidelijk af. De scheerborden zelf zijn zo te zien nieuw en in de washprimer gespoten, althans daar doet de kleur mij aan denken.
Op Your Boat Photos kwam ik dezelfde trawler tegen, maar dan in het water. Een jaar jonger en een stuk minder imposant.

Het houten bootje op de voorgrond was ook ooit van een trotse visser maar lijkt nu meer een hangplek.........of een dumpplaats voor oud meubilair.

© Peter Langsdale

V U I L E L U C H T E N

Het lijkt op deze foto alsof er iets halverwege voor de lens zit of dat ik er mee geknoeid heb, maar de scherpe scheidslijn komt waarschijnlijk door het felle op het water reflecterende zonlicht.

Thorsminde

Ik kende het Deense landschap helemaal niet en heb er nog maar weinig van gezien. Ik weet nu wel dat het zeer gevarieerd is en totaal anders dan ik had gedacht. Het brede duinlandschap had ik niet verwacht en zeker geen haventjes direct daarachter. De badplaatsen zoals die langs de gehele Noordzeekust te vinden zijn, kunnen mij zelfs nu in het naseizoen niet bekoren. Veel leuker zijn voor mij de onverwachte activiteiten in haventjes en sluizen, grote, stalen zeebakens op de duinen en uit het niets opduikende dorpjes, want het land is glooiender dan ik dacht. De donkere wolken boven het kerkje veroorzaakten even later een forse bui met 'natte sneeuw'!

In dit helmgras verdween voor mijn voeten een kleine slang, waarschijnlijk een Hazelworm, helaas had ik mijn Olympus nog niet in de aanlag.
Als er geen bos, duin of water is, is er wel akker- of weideland. Ik voelde een sterke overeenkomst met Nieuw Zeeland, ook wat het vee betreft: runderen, schapen en herten.

S A E R T R A N S P O R T

Vlak voor Esbjerg kwam ik een paar zeer bijzondere transporten tegen. Het vreemde was dat deze van de foto richting stad ging en er daarna een stuk of vijf iets kortere ladingen de stad uit! Het interessante van deze combinatie is dat de lading de verbinding vormt tussen voor- en achterkant van de truck. Bovendien lijkt de combinatie speciaal voor deze lading gebouwd en dat doe je niet als er niet grote aantallen van hetzelfde vervoerd moeten worden. Het lijken dan ook delen van de masten van giga windmolens te zijn waar de Noordzee mee wordt volgezet. Hier las ik dat 43 meter lange molenbladen voor reparatie naar Esbjerg gebracht moesten worden, er zal daar dan wel een bedrijf zijn dat de molens maakt.

EEN BESCHAMEND GEVOEL VAN LUXE

De tweede nacht van wat mijn 'noordgang' had moeten worden, stond ik op een 'camperplaats' naast een parkeerplaats waar het verboden was voor campers te overnachten. Ik ontdekte de plek bij toeval, in mijn campergids kwam hij niet voor. Er stonden al meerdere 'mobile homes' van verschillend pluimage. Het was beslist geen 'droomplek' maar het weer was heerlijk, de achterklep van mijn HUUSKE kon open zodat ik vrij zicht had op het gebied achter mij. Even daarvoor had ik iemand met rugzak aan zien komen lopen die naast een hoop puin ging zitten, het hoofd in één hand gesteund en grote rookwolken om het hoofd. Een half uur later was er aan die houding niets veranderd. Ik dacht:"dat is een junk die lekker zit te blowen", totdat er een auto het terrein opreed die achteruit naar de zittende figuur stuurde. Uit de stationcar stapten vier mannen, de oudste deed de achterklep open en gooide van alles naar buiten op de grond. De drie anderen probeerden orde te brengen in het aanbod. Het zag er zeer geheimzinnig uit, ik dacht zelfs aan een grote drugsdeal. Iets wat leek op een voetbal werd achteloos op de grond gesmeten. De 'junk' ging zitten op wat later bleek een slaapzak te zijn en voerde steeds in de zelfde houding handelingen uit die ik niet thuis kon brengen. Vanuit mijn 'veilige' onderkomen 'beobachtte' ik de sitiuatie en ontdekte dat de 'junk' een vrouw met paardestaart was, waarschijnlijk de moeder van de drie jongste mannen en gewoon een potje aan het koken was. De 'voetbal' bleek en meloen die aan stukken gesneden door de mannen met smaak verorberd werd. De vrouw bleef bezig op het Camping Gaz'je , één van de jongens zette in de auto een CD op en begon te dansen waarop alle mannen aansloten. De vrouw kookte door. Voor ik het in de gaten had stond er ineens een tentje op het gras achter de puinhoop. De maaltijd werd door de mannen staand genuttigd, de vrouw bleef zitten totdat zij het afval op mocht ruimen. De jongens verdwenen in de tent en de ouders (?) positioneerden zich in de auto in afwachting van de nacht.

Ik was alleen in mijn luxe HUUSKE met wc en keuken en zelfs een heus bed, deze mensen waren met z'n vijven, zaten en kookten op de grond, sliepen in de auto en een veel te kleine tent, maar dansten en hadden plezier op hun muziek en ik keek beschaamd toe. De volgende morgen, toen ik na een aantal keren omdraaien mijn bed uitstapte, was de tent al afgebroken en reed de auto weg. Toen ik zover was het hoger op te zoeken wilde mijn 'luxe' auto niet starten; ik kreeg hem niet aan de praat. Via de alarmcentrale van de ANWB stond er binnen het uur een man van de ADAC naast de stoere L200 die het klaarspeelde de moter met behulp van een spuitbus aan de praat te krijgen. Ik kon doorrijden maar zou steeds met behulp van die spuitbus en dus van een tweede persoon moeten starten. Dat heb ik nog één dag gedaan: in RIBE, Denemarken heb ik twee nachten op een camping gestaan, maar toen ik daar vertrok (met behulp van een buurman en de spuitbus) zag ik met schrik de giga rookwolk die ik veroorzaakte. Toen ik daarna, op weg naar 'verder' merkte ik dat de moter steeds beroerder ging lopen, besloot ik om te keren. Het risico om ergens in de bush-bush stil komen te staan werd mij te groot. Met nog één tussenstop ben ik gisteren (zondag) thuis gekomen. Vandaag heb ik de auto naar de garage gebracht; met moeite gestart met de spuitbus, wat gepaard ging met veel rook en stank. Als de verstuiver van de dieselmoter vervangen of gereviseerd is (want dat is de boosdoener hoop ik, en niet de brandstofpomp) en we een tijdje met een goed gevoel rondgereden hebben, ga ik het opnieuw proberen want dat landje ten noorden van ons blijft mij trekken, al was het alleen maar om nog een keer de Elbe met de pont over te steken.

De vraag is of die andere mensen überhaupt een huis hebben.