EEN STEUNTJE VOOR FRANK

Ik loop niet zo vaak fluitend door het huis en zingen is al helemaal niet mijn sterkste kant. Maar deze week betrapte ik mijzelf erop dat ik vrolijke geluiden voortbracht! Ik heb geen idee wat de oorzaak is maar geniet er met volle teugen van. Ik roep met enige regelmaat dat ik 'futloos' ben, ik voel mij vaak ook moe, ga vroeg naar bed en blijf er langer in dan ik gewend was, om mij vervolgens vol overgave te storten op mijzelf opgelegde projecten.

De 'notenkar' waar ik het gisteren over had is klaar. Het is eigenlijk een tussendoor-project omdat ik niet goed wist hoe verder te gaan met de (letterlijke) steunpilaar voor buurman Frank.
Frank en zijn vrouw hebben een prachtige tuinkamer, maar die kamer kent een laag en hoog gedeelte met een tussenstap. Het is slechts één trede maar voor Frank een moeilijke hindernis, hij moet zich ergens aan vast kunnen houden. Aan mij de vraag iets te verzinnen.

Tien, vijftien jaar geleden vermaakte ik mij op de draaibank met het draaien van 'poten', nog niet wetende waarvoor ze te gebruiken. Nu komen ze van pas, hoewel ik nog niet weet hoe het eindresultaat eruit zal zien. Als 'knop' leek mij voor een Francofiel een 'jeu de boules' bal zeer geschikt; ook die zwierf ergens in het atelier rond.

Gisteren (we eten nog steeds in de tuin) smulden we voor de tweede keer van onze suikermais. De kolven zijn weliswaar niet helemaal volgroeid maar met wat boter, peper en zout verrukkelijk.