Er zijn van die momenten....

...... dat je wel zou willen, maar niet kan.

Vrijdagmorgen moest ik naar Tilburg, naar het ziekenhuis om de poliep uit m'n blaas te laten halen. De volgende morgen zou ik naar huis mogen gaan. Mooi niet dus. Pas vanmorgen, na twee nachten en een verlossend telefoontje van de (niet mijn) uroloog mocht ik naar huis.
Ik had wel eens in een ziekenhuis gelegen, maar niet in deze moderne tijd. (Behalve nog geen dag voor een meniscuskijkoperatie.) Ik mocht kiezen tussen gemengd en niet gemengd op zaal. Ik koos voor gemengd, twee mannen en twee vrouwen. De vrouwen lagen 1e klas (aan het raam), zoals mijn lotgenoot mij fijntjes mededeelde, die grap zou hij nog meerdere malen herhalen. Toen hij het vanmorgen tegen de verpleegster had over taartjes en/of vlaaitjes die hij had geprobeerd te produceren de afgelopen nacht, en mij toevertrouwde dat hij in zijn snikkel ook een slangetje had zoals ik, en zijn vrouw als 'vrouwtje' betitelde, dacht ik: nu wil ik naar huis. Ondertussen had ik de Vogelgids van Hans Dorrestijn (ISBN 978 90 388 1451 3) helemaal doorgewerkt en heb me rot gelachen. Ik was het ziekenhuis ingegaan in de veronderstelling dat ik slechts één nacht hoefde te blijven, ik had daarom alleen een tandenborstel en Dorrestijn meegenomen. Een volgende keer hoop ik wijzer te zijn.
Gisterenavond ontdekte ik (het boek was uit en je moet wat) de aan/uit knop van het schermpje dat je naar je toe kan trekken. Geluid had ik niet, daarvoor moest de verpleging een head-setje geven, maar dat waren ze vergeten. (En ik vroeg er niet om, omdat ik dacht dat je daar voor moest betalen, net als voor de telefoon die naast het schermpje zit.) Een ramp was het niet, de dingen die ik de moeite waard vind om te zien zijn ondertiteld. Mijn buurvrouw dacht daar anders over, zij had wel zo'n setje en gebruikte het gelukkig ook. Na het 'uit-hebben' van de LIBELLE ging ze over op SBS6. Toen ik Dorrestijn uit- en zij niets meer te lezen had, bood ik het haar aan. Zij heeft er in gekeken en er zelfs in gelezen, maar kopen zal ze het niet.
De andere vrouw 'op zaal' was in de negentig, een oud-boerin die in haar verzorgingstehuis 'onderuit' was gegaan, met als gevolg diverse botbreuken. Eén van haar bezoekers, waarvan ik eerst dacht dat het haar zoon was, zei OMA tegen haar. Hij heeft vee, begreep ik, koeien in alle leeftijden. "Stal genoeg, maar ik heb ze toch maar naar buiten geschopt", vertelde hij OMA en dus ook mij. Dat koeien gezond zijn als ze een warme, natte neus hebben wist ik, maar dat je bij koude oren op moest passen niet. Zo leer je nog eens wat.

Oh ja,
Mijn poliepen (het waren er meer dan één) zijn er uit, het deed geen pijn, maar dat doet het nu wel bij het plassen. Dat gaat over, is mij verteld. Ik heb het kunnen volgen op het scherm, de 'kaasschaafmethode', het wegbranden van de poliepen, prachtig om te zien. Maar ik ben bang dat er meer is, dat was al een beetje te zien op het scherm, na de dertigste weet ik meer.

Er zijn ergere dingen op de wereld.

^