T A G

Er zijn mensen die de behoefte hebben, hun naam achter te laten op plekken waar ze ooit waren. Soms werkt dat zeer ontgoochelend: sta je op een moeilijk te bereiken plekje ergens op aarde, lees je: " Claus aus Goslar war hier", gevolgd door een datum. Of Claus nu nog weet dat hij daar was is maar de vraag. Anderen spuiten bij nacht en ontij hun 'paraaf' - zij noemen het een TAG - op andermans bezit of ontwerp en noemen zich kunstenaar als de pers daar op aan dringt. Voor mij is het vervuiling van mijn leefomgeving. In de veertiger jaren van de vorige eeuw was er een paar slimme, maar ook zeer goede kunstenaars die een alledaags voorwerp van hun naam voorzagen, waardoor de waarde in latere jaren steeg tot het meer dan duizendvoudige! Soms hoeven kunstenaars hun naam niet op of onder hun prestatie te zetten. Hun werk is dan zo uniek dat het alleen maar van hen kan zijn. Helaas zijn er dan altijd weer mensen die daar misbruik van weten te maken. Voor mij is het zetten van mijn naam op iets dat ik gemaakt heb nooit vanzelfsprekend geweest, er zijn door mij gemaakte zaken de deur uitgegaan zonder dat ik mijn naam erop zette. Ik groeide op met de kreet 'alles van waarde is weerloos', een prachtzin waarvan ik lang niet wist van wie die was; z'n naam stond er niet onder. Sinds een paar jaar doe ik het anders. Ik zet mijn naam op (bijna) alles wat de deur uitgaat en dus nu ook op Frank z'n aanhangertje. Niet omdat mijn naam ooit geld waard zou zijn, maar wel omdat ik het zo vaak mis dat er een naam staat bij iets wat de moeite waard is om naar te kijken. Vooral architecten mogen best vaker laten zien dat ze iets gemaakt hebben; de meeste bouwsels staan anoniem om ons heen.