Een oud bericht van overlijden

De meeste berichten van overlijden die in onze brievenbus belanden gaan rechtstreeks naar de doos met oud papier. Dat komt omdat in ons dorp nog steeds een man met zwarte hoge hoed op lopend  bij iedereen rouwkaarten in de brievenbus stopt. De meeste van die overleden mensen hebben wij nooit ontmoet. Als rouwende familie krijg je de keuze: alleen bij familie en bekenden of bij iedereen een kaart in de bus. Ik kijk altijd naar naam, kleur en tekst voordat ik de kaart bij het oud papier doe. De meeste familienamen ken ik na dertig jaar wel, maar de persoon in kwestie meestal niet.

Standaard was een zwarte rouwrand en als laatste regel  'geen bloemen'. De twee begraafplaatsen in ons dorp zijn dan ook saaiste dodenakkers die ik ken.

Vorige week lag er opeens een kaart in de bus met een wel heel lichtgrijze rand en als laatste zin : Huppeldepup hield van bloemen. (Niet zo gek met al die bloemenboeren hier). Maar ook die kaart is voor het aanmaken van de haard gebruikt.

Van familie en vrienden bewaar ik ook niet alles, ik selecteer niet bewust, maar het overkomt de kaart. Van sommige mij dierbare vrienden en familie heb ik niets meer, snel of te snel in de prullenbak, soms heb ik daar jaren later spijt van. Andere kaarten blijven langer, tot de volgende opruimronde.

De enveloppen met kaarten die ik nu nog heb, het zijn er niet meer dan zes, staan bij elkaar op de plank.

In een emotioneel moment opende ik gisteren één van de enveloppen, het was het bericht van overlijden van een collega en vriend uit 1975. Bij de kaart zit een stukje uit het PAROOL van die dagen met als kop: 'Kunstschilder overleden in politiecel'.

Hoe vaak hebben we niet kunnen lezen dat voor 'dronkenschap' opgepakte lieden in een politiecel overleden? Johan was niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Natuurlijk gaat het ook wel eens fout omdat de opgepakte dronkaard echt alleen maar dronken was, en door te weinig toezicht stikt in z'n eigen braaksel. 

Johan wilde dood, hij had genoeg van het leven, een leven dat hem niet bracht wat hij er van verwachtte. Kunstzinnig niet, politiek niet en wij als vrienden konden praten als Brugman maar zijn besluit stond vast: zijn leven wilde hij  niet verder leven.

Op de bewuste dag in 1975 stuurde hij zijn vrouw naar familie in Friesland, nam een handvol pillen en zoop zich vol in de kroeg . Het resultaat staat in het stukje boven.

Het was voor niemand een verrassing, echt verdriet heb ik ook niet gezien. Respect wel, hoe moeilijk ook, voor zijn weloverwogen keuze.

Het is nu 36 jaar geleden, drie jaar langer dan de 33 jaar oud die hij wilde worden.

ZELFONTBRANDING

Het zal je maar gebeuren!

Je werkt weken lang in je eerste eigen huis, slopen en weer opbouwen. Je legt onder hoogspanning een prachtige houten vloer omdat de levering van de keuken nou eenmaal afgesproken is. Vloer en keuken zitten er in en vermoeid maar voldaan sluit je de blikken en stop je de met olie doordrongen poetsdoek in een plastic zak en gaat naar huis. Je overweegt even om met vrouw en kind een eerste nacht in de nieuwe omgeving door te brengen, maar doet dat gelukkig niet.
Bij het openen van de voordeur de volgende dag stroomt het water je tegemoet, stinkt het naar brand en is al het maagdelijke witte stuc- en schilderwerk grauw en grijs. Delen van de nog nooit gebruikte keuken zijn gesmolten of door water en rook voor altijd verpest.
Het overkwam mijn randdochter, man en kind twee weken geleden.

De schade expert was er snel bij, de oorzaak had hij nog sneller gevonden: "Je moest eens weten hoe vaak dit voorkomt" zei hij en wees op de restanten van de blikken en de poetsdoek. Zo'n door olie doordrongen doek kan door 'broei' tot zelfontbranding overgaan en een ravage doen ontstaan. Inderdaad blijkt op de nog niet gebruikte blikken olie een zin te staan die daarvoor waarschuwt. Maar de bekende driehoek die aangeeft dat er brand- of explosie gevaar is staat er niet op!

De vloer is besteld en geleverd door de 'Vloerenboerderij', die samenwerkt met de 'Vloerderij'. (Hoe verzin je zo'n naam?). Op de site van de Vloerderij staat een waarschuwing voor mogelijke zelfontbranding, op die van de Vloerenboerderij niet.
Voor de producent van de olie, maar ook voor de vloerenbedrijven is het zaak, zeker als het vaker voorkomt, een duidelijke waarschuwing op verpakking en op de site te zetten. Des te meer omdat brand, maar meer nog de rookontwikkeling die ontstaan door dit soort producten levens kunnen kosten. Slechts drie minuten rook inademen kan tot de dood leiden, las ik laatst ergens.

Wie leest de gehele tekst op een blik verf of olie, zeg eens eerlijk. Ik niet, maar als ik een waarschuwende driehoek zie, lees ik verder dan de gebruiksaanwijzing. Ze zijn niet voor niets ontworpen en voor zover ik weet verplicht.

De 'Vloerderij' 

Wat ben ik blij dat ze niet zijn blijven slapen!

Meer foto's zijn te zien op Vellah's Facebook pagina.

SILHOUETTE

Met dank aan AVS, Woudrichem, maar deze man blijkt de ontwerper te zijn.

SCHAALTJES

Ik draai me suf aan schaaltjes... om te oefenen voor later als ik groot ben en ik erachter ben gekomen wat ik met m'n draaisels wil. Het is heel leuk om te doen en verzet de zinnen, soms gaat het fout (door eigen schuld) en vliegt er hout door de ruimte. Dat lijm ik dan weer in elkaar en laat het voorlopig verder met rust. Een paar schaaltjes heb ik al weggegeven aan mensen die niet zo nauw kijken, want echt goed afwerken zal ik nooit leren. Misschien moet ik nog honderden kommetjes en schaaltjes draaien voordat ik er wat moois mee kan maken, wellicht gebeurt dat nooit. 

Ik heb een plannetje, maar dat hou ik nog even voor mij. Met 'stapelen' zal het beslist te maken hebben.

VERPAKKING

De eerste medicinale poeders die ik onder ogen kreeg zaten in een kunstig gevouwen papieren enveloppe. Van die envelopjes zaten er een gepast aantal in een anoniem van dun wit karton gemaakt apothekers doosje met daarop een met de hand beschreven etiket. Dat envelopje moest je openvouwen en de losse inhoud in een glas lauw water laten glijden. Goed roeren en opdrinken.

Sommige van die poeders zijn later tot pil gevormd, andere zijn nog steeds in poedervorm maar verpakt in een ander jasje. Een capsule van gelatine. De eerste capsules (in mijn herinnering) waren kleurloos of iets bruinig, zonder opdruk. De buisjes waarin je als patiënt die capsules kreeg hadden ook zo'n onbestemd bruin MAGGI kleurtje, meestal met een wit dekseltje. Om de capsules niet in het buisje te laten rammelen werd het opgevuld met een dotje watten. In de loop van de tijd kreeg het watje een grauwe kleur omdat er altijd wel wat poeder of gelatine loskwam.

Vanwege een vervelende ontsteking moest ik wat antibiotica bij de apotheek halen. De poeder zit verpakt in een prachtige, tweekleurige capsule met opdruk. Het plastic kokertje is wit en de capsules worden 'onderdrukt' door een 35 mm JAYVILLA, een soort binnendeksel met voorgevormde pootjes.

Of er ook aan de inhoud van het medicijn gesleuteld is weet ik niet, wat ik wel ervaar is dat ik geen probleem heb met het doorslikken van de capsule. Vroeger bleef het weleens steken of voelde ik het door m'n slokdarm zakken.

Of er nog andere vormen van medicinale poeder-verpakkingen geweest zijn weet ik niet, daarvoor heb ik gelukkig niet vaak genoeg moeten slikken, maar als iemand een aanvulling heeft, graag...

Stukje uit een artikel van Doris Grootenboer in de NRC van 17/18 september.

Bij fruit is duidelijk te zien wanneer het rijp is, het hoogtepunt van het groeiproces vlak voor het begin van het afsterven.  Daarna droogt of verrot het en laat het z'n zaad vallen. Soms heeft dat een nieuw plantje tot gevolg. Andere vormen van leven zijn er sneller bij, zij strooien hun zaad rond voordat het afsterven aanvangt. De mens doet dat ook. Gelukkig brengt niet al het zaad nieuw leven.
Sommig leven sterft direct of vrij snel na het paren zoals enkele spinnen- en Bidsprinkhaan soorten, maar ook de zalm in Alaska zoals in bovenstaand stukje uit de NRC te lezen is.
Als een gras, een Paardebloem of Kaardebol zijn zaad door de wind laat meevoeren kan het veel verderop (vaak kilometeres ver) tot grote ergenis van de tuinliefhebber ontkiemen. De zaaddozen van Kruisbladwofsmelk knappen met een luide knal open en schieten het zaad meters ver weg. Van het meeste zaad komt niets terecht, het wordt opgegeten, weggespoeld of is domweg niet kiemkrachtig. Ons Amerikaans eikenboompje heeft honderden, zo niet duizenden eikels laten vallen, maar in het voorjaar is het aantal zaailingen op twee handen te tellen. Anders was het met de populier op ons buurlandje: toen ik daar de eerste keer ging maaien dit voorjaar stonden er honderden kleine populiertjes. Eenmaal onthoofd zijn ze niet meer teruggekomen.
De mens en andere diersoorten moeten in of tegen elkaar aan kruipen om het zaad op de juiste plek te krijgen, rondsproeien heeft dan weinig zin als het om voortplanting gaat.
Ik vraag mij af of er bij mensen sprake is van rijp zijn in de zin zoals het bij fruit geldt. Voor jonge mensen is er een moment de ze 'geslachtsrijp' zijn, d.w.z. in staat tot voortplanting. Het moment dat mijn moeder mij waarschuwde omdat ik een spontane lozing had gehad zal ik nooit vergeten. Ik was rijp!  Laats las ik ergens dat een oude man trots vertelde dat hij het rook als een meisje zover was. Soms kiezen vrouwen en mannen voor een 'rijpere' partner, maar dat is een totaal andere betekenis van het woord. Als mensen oud worden, krimpen en verschrompelen ze, maar dat zou ik niet met 'rijp' willen betitelen.
Fruit is eigenlijk 'overrijp' als wij het eten, hoewel dat ook een kwestie van smaak is natuurlijk. Een net niet rijpe appel is eigenlijk niet te pruimen, terwijl een overrijpe pruim heerlijk kan zijn!
Veel mannen hebben de drang om te (re-)produceren. As hun eigen vrouw dat niet meer wil, b.v. omdat zij tevreden is met wat ze heeft, zoeken ze het elders. Meestal bij een jonger, liefst nog maagdelijk 'exemplaar'. In het westen kijken we daar vreemd tegenaan (behalve een paar rijke machtswellustelingen) maar bij sommige stammen in Afrika is het de gewoonste zaak van de wereld. Van sommige dieren is het bekend dat de vrouwen zich door meerdere mannen laten bevruchten om zo een sterk nageslacht te leveren. Nog geen eeuw geleden wilden de nazi's een sterk Germaans ras kweken. Blonde, blauwogige Germaanse paartjes zouden de meest zuivere vorm van Ariërs kunnen leveren.
Tenslotte blijken mens en dier niet zo gek ver van elkaar te staan.

OVERRIJPE VIJGEN

 

Nog nooit zaten er zoveel vijgen aan onze boom als dit vreemd verlopende seizoen. We hebben er al tientallen in allerlei toetjes, salades en zo vers gegeten. Voor het eerst kunnen we ze gewoon niet op en laten ze hangen voor de suikerminnende insecten.

Sommige overrijpe vruchten zien zwart van de vliegen, vliegjes en mieren. Een deskundige insectoloog zoals de helaas veel te jong omgekomen Max Reneman van de Insektensekte en het Deskundologisch Laboratorium zou zonder moeite een tiental soorten op kunnen noemen. Hij en de andere Deskundigen zouden fantastische namen geven aan de wirwar van vliesgevleugelden.

Wij kijken ernaar en laten ze genieten, er blijft genoeg voor ons over.

Even weg...

We zijn een maand verder, een jaar ouder en terug van even weggeweest. M'n verjaardag vond plaats in Denemarken, het cadeau (zie 30 juni) bleef thuis en zal daar ook blijven. Het streefbedrag is niet gehaald, een hoger bod dan de door de sista geboden € 100 is er niet gekomen. We houden het dus zelf en maken € 500 over aan de stichting.
Stof tot nadenken.

TREKKERTREKJE...

Zo nu en dan haal ik 'm van stal, mijn 3 cylinder MITSUBISHI trekkertje. Ik denk dat het een jaar geleden is dat ik 'm voor het laatst gebruikte, maar na het oppeppen van de accu snorde hij weer als vanoudst!
Onze 'stoep' (op/afrit naar de dijk) is ruim vijftig meter lang, daar was in dertig jaar tijd een behoorlijke 'rug' in ontstaan met meer dan twintig centimeter hoogte verschil. Grote auto's, met een brede wielbasis hebben daar geen last van, maar ons C1'tje raakte de rug met de bodemplaat en werd door de rug gestuurd wat niet altijd even prettig was.

In juni hebben we groot werk laten verrichten omdat de (nieuwe) buurman alleen over onze grond toegang tot zijn perceel had. Met behulp van tonnen grond en puin is die toegang verschoven en hebben wij nu meer grond om te draaien en te parkeren en ligt de erfgrens waar die moet zijn.
Omdat het kraantje zo nu en dan weinig te doen had omdat het moest wachten op een volgende lading grond of puin, heeft hij de 'rug' uit ons pad getrokken zodat het hoogteverschil verdween.

Het overgebleven groen in de rug heb ik 'doodgespoten', de restanten daarvan heb ik met een soort eg, gemaakt van een betonstaalnetje en met behulp van het trekkertje losgemaakt en een paar dagen later bijeengeharkt en afgevoerd.
De zitting van het trekkertje (het metalen kuipje) was al een tijdje aan het inscheuren, ik had er al eens wat rvs op gepopt, maar nu dreigde ik er werkelijk doorheen te gaan. De rugsteun van de zitting heb je echt nodig om niet achterwaarts van het ding af te vallen.
Deze keer heb ik  de reparatie wat serieuzer aangepakt, met twee lijmklemmen en wat gehamer heb ik de zitting weer in vorm kunnen fixeren. Met een restantje overjarige epoxyhars en dito harder (meer dan vijftien jaar oud) en een lapje roving (geweven glasmat) in twee lagen lijkt het karwij geklaard. De hars is bijna uitgehard, maar nog niet voldoende om de lijmklemmen los te draaien. Ik heb geen haast dus laat ik het nog een nachtje staan.
Als de hars hard is zal ik aan de onderkant nog een versteviging aanbrengen. Daarna hoop ik zonder angstgevoel m'n driecylinder paard weer te kunnen bestijgen.

Toch wel weer een leuk klusje.

RIETVELD SOCIETY

Bijna de helft van mijn leven heb ik met de Rietveld Academie te maken gehad als student en docent van de avondschool. Als student heb ik er een fantastische tijd gehad, als docent kijk ik met gemengde gevoelens terug. Ruim vijftien jaar geleden hebben 'collega's' mij aan de kant geschoven op een moment en manier waar de honden geen brood van lusten. De toenmalige directie heeft mij gelukkig financieel  niet in de steek gelaten, maar de 'boze droom' komt mij nog regelmatig plagen en dat is zacht uitgedrukt.

Van een bevriende collega, die wat recenter met pensioen is gegaan kreeg ik een mailtje doorgestuurd van een opgericht "Alumninetwerk: The Rietveld Society". Nou moet ik zeggen dat ik alleen al van de naam de kriebels kreeg en het bericht terstond in de prullenmand deponeerde. Bovendien begreep ik het woord 'alumni' wel maar kende het niet want Latijn heb ik nooit gehad. Ik vond het nogal hoog gegrepen oftewel patserig studentikoos.

Gelukkig kun je in deze digitale tijd een weggegooid mailtje ook weer tevoorschijn toveren, dat heb ik een aantal dagen daarna dan ook gedaan. Positief gestemd en met een roze bril op ben ik daarna aan het vragenformulier begonnen omdat ik vond dat het toch een goed doel dient. Ik heb zeker niet op alle vragen een antwoord gegeven en soms zelfs niet willen geven. Toch mocht ik door naar de volgende ronde.

Als beloning en als nieuw lid van The Rietveld Society kreeg ik de Society Knoop toegestuurd, een echte knoop met opdruk. In het Engels, want dat is ook op de Kunst Academie voertaal geworden.

Hieronder de tekst van het mailtje.

Beste collega's,

Wij zijn erg trots op onze Rietveld alumni en daarom zouden we graag willen weten hoe het alle alumni na het afstuderen is vergaan. We willen onze alumni dan ook van harte uitnodigen om lid te worden van ons nieuwe
Alumninetwerk: The Rietveld Society. Via dit netwerk hopen we met de alumni in contact te blijven en, nog belangrijker, bieden we onze alumni een platform om contact te houden met oude bekenden en andere alumni van de Rietveld.

Bovendien hopen we zo meer te weten te komen over de loopbaanontwikkeling van de Rietveld alumni binnen en buiten de wereld van kunst en vormgeving. Met dat doel werken we samen met de Universiteit van Amsterdam om informatie te verzamelen over de specifieke loopbaan- en artistieke ontwikkeling van de Rietveld alumni. Met deze kennis over de carrières van haar alumni kan de Rietveld Academie haar programma zo goed mogelijk blijven afstemmen op het voortdurend veranderende culturele klimaat. Gezien het actuele debat in Nederland is dat belangrijker dan ooit.

The Rietveld Society biedt ook een platform om de communicatie en uitwisselingsmogelijkheden tussen alle leden van het internationale Alumninetwerk te verbeteren.
Via The Rietveld Society kunnen bijvoorbeeld (gast)docenten voor de academie worden geworven, interessante groepsprojecten en -tentoonstellingen worden georganiseerd binnen en buiten Nederland, en andere samenwerkingsvormen en initiatieven worden opgezet.


Velen van onze collega's zijn zelf ook afgestudeerd aan deze academie en we zien ernaar uit om hen ook te mogen verwelkomen bij The Rietveld Society. Als nieuw lid ontvang je de speciale Rietveld Society Knoop (zie afbeelding), naar een exclusief ontwerp van Nina Paim en Remy Alban Valton, studenten grafisch ontwerp aan de Rietveld Academie. Indien je Rietveld alumnus bent, maar nog niet de Alumni Vragenlijst ontvangen hebt, stuur dan een email naar: public@rietveldacademie.nl en vermeldt daarin je volledige naam, geboortedatum en datum van afstuderen. Je krijgt de Alumni Vragenlijst dan zo spoedig mogelijk toegemaild.

SLEUTELS

Van de auto en het Huuske hebben wij allebei een set sleutels, dat is niet alleen handig maar eigenlijk ook wel noodzakelijk. Dat is één sleutel voor de deuren en het contact en een kleintje voor de tankdop (omdat die later, vanwege het afnemen van de pick-up bak  op een andere plaats in de carrosserie is gezet), één sleutel voor alle door BIMOBIL gemonteerde sloten in het Huuske en een laatste voor de door ons aangeschafte 'veiligheidsbeugel'.

Op onze trip door Schotland en England was het setje van L. ineens zoek. We konden het nergens meer vinden en ik meende zelfs iets te hebben horen vallen toen L. ergens uitstapte, maar waar? Alle denkbare 'verstopplekjes' in auto en Huuske hebben we doorzocht, maar vonden niets. Voor ons korte uitstapje naar De vrienden van Mali hebben we toch maar nieuwe sleutels laten maken bij een schoenmaker/stomerij/sleutelmaker een paar dorpen verder. Wij bleken aan het goede adres want hij kon autosleutels 'lezen' en programmeren en dat kan niet elke sleutelboer zo vertelde hij! Wat ik/wij niet wisten was dat de autosleutel voorzien was van een chip (als startonderbreker). Ik heb altijd gedacht dat dat iets was voor nieuwere, dure auto's. Maar hij had gelijk, er zit een chip in de sleutel er zit zelfs een chip in het C'eentje! Daardoor werd het setje nieuwe sleutels een duur grapje, maar we hebben het toch maar gedaan.

Drie dagen later stonden we op een camperplek bij de watersporthaven van Venlo (foto), het was prachtig zonnig weer dus besloten we de achterklep open te doen...en direct zag ik de sleutels, gevallen in de spleet tussen zitbank en achterklep, hadden we die maar eerder opengedaan!

Nu hebben we echt een reserveset!

LEUKE DINGEN VOOR DE MENS...

Toen ik jaren geleden een collega beeldenmaker vroeg waar hij nou mee bezig was, wat hem bezielde was zijn antwoord: "Ach, ik maak leuke dingen voor de mens". Aan inhoud of diepzinnige achtergronden deed hij niet. Hij verkocht zijn werk, in kleur gespoten stalen beelden en 'snelle' schilderijen vrij goed want handelen en onderhandelen had hij in een vorig leven als taxichauffeur  geleerd.

Na meer dan dertig jaar in het zeer enge kunstenaarswereldje rondgezworven te hebben besloot ik een paar jaar terug geen beeld meer te maken. Maar vorm en compositie zitten kennelijk in mij vastgeroest. Schuiven en stapelen met materiaal is voor mij het leukste wat er is. Ik kocht recent een houtdraaibankje zonder echt goed te weten wat ik er mee wilde. Ik wist wel dat ik niet de zoveelste kommendraaier wilde zijn, die zijn er genoeg en sommigen maken prachtige dingen. Maar een schaal draaien is leuk en spannend werk. Ik heb er al een paar gemaakt, maar ook verpest. Deze is onderdeel geworden van een stapeling waar ik al eens eerder aan begonnen was. Er zitten vijf gedraaide onderdelen aan. Vooraf had ik geen idee welke kant het op zou gaan, maar achteraf blijkt het te gaan om aarde, onderdak en voedsel. Daar kwam ik achter toen ik deze uitnodiging van de Stichting vrienden van de Sahel kreeg en wij het jubileumfeest bezochten.

Mali was eens een rijk en welvarend land maar is nu een van de armste landen ter wereld waar het maar niet voldoende wil regenen.

Ik zou dit werkje aan de hoogste bieder willen verkopen en de opbrengst aan de stichting doneren. De sluiting is 19 augustus, mijn verjaardag. Het zou een prachtig kado zijn. 

Het minimum bedrag is € 500.-

Apollolaan / Amsterdam Zuid

Op en rond de Apollolaan in Amsterdam staan dit jaar weer beelden in het kader van ArtZuid. Grote beelden meestal van brons, kunststof, hout en diverse metalen. Er staat b.v. een mooie grote krijger van Tajiri in cortèn staal en vijf minuten per uur komt een kolos uit de vorige eeuw van Tinguely in beweging. Aan het begin hangt een vliegtoestel van Joost Conijn, het lijkt of dat toestel de rest van de tentoonstelling achter zich aan trekt. (Het is overigens niet het vliegtuigje waarmee hij naar Afrika vloog.) Met deze maakte hij korte sprongetjes in Marocco. 

Voor mij is zo'n presentatie altijd gedeeld geluk en vraag ik mij af of het de reis waard was. Meestal is het zo dat slechts een paar werken voldoening geven. Soms zijn dat oude bekenden, een enkele keer een nieuwlichter. Van de bijna zestig werken die te zien zijn moet ik helaas zeggen dat de 'oudjes' mij het meest kunnen bekoren en van de nieuwkomers heb ik de meeste affiniteit met de mensen die met vorm bezig zijn. De 'verhalenvertellers' kunnen mij gestolen worden. Zo staat er ergens een lekkende acryl vitrinekast met gekleurde plasticine frummels. Ik denk, maar weet het niet zeker dat dat het werk "Portrets" van Wataru Nakamura is. Ik begrijp niet waarom het er staat. Om de hoek, in de Minervalaan staat een werk dat mij zeer aanspreekt. Het is van iemand waar ik nog nooit van gehoord had, Riyas Komu. Het werk heet: "My Father's balcony". Het is van hout gemaakt en je mag het beklimmen.

Ik zou eindeloos door kunnen gaan over de beelden, sculptuur of geconstueerde maaksels, maar de plek kent meer geschiedenis en emotie. "Het gebouw waar Lennon op keek is eindelijk weer te huur", zag ik staan. Het staat tegenover het Hilton waar Herman ruim tien jaar terug zijn dood te gemoed sprong. Het is ook het gebouw waar ik als uitzendkracht voor een verhuizer de laatste meubeltjes naar buiten sjouwde. Het is meer dan veertig jaar geleden, maar de niettang die ik toen ergens in een hoekje vond, heb ik nog steeds.

Lennon, Brood en een niettang, daar kan geen beeld tegenop!

GEKRAAGDE ROODSTAAART

Gekraagde roodstaart, hoe verzin je zo'n naam! Wij hadden er nog nooit van gehoord, laat staan er één gezien. Tot dit weekeinde dan.

We waren bij vrienden ergens achter Deventer die vol trots vertelden dat ze op een kast, onder de warandaluifel een nest met wel zes jongen van de Gekraagde roodstaart hadden. "Kijk, daar vliegt er eentje met een snavel vol voedsel" riepen ze opeens. "Dat is een mannetje want hij heeft een wit petje" was de conclusie. "En kijk, daar is het vrouwtje". De prachtig gekleurde vogels vlogen druk heen en weer tussen bomen, grasveld en het nest. De rode staart was soms goed te zien, maar waar die kraag nou zit?

Met een beetje moeite was het nest goed te zien en waren de jongen te fotograferen. Voor het nest waren ze al te groot geworden, gelukkig was er bovenop de kast ruimte genoeg. Zoals de jongen er nu uitzien doen ze mij denken aan jonge pimpelmezen. Het zal niet lang meer duren voor ze uitvliegen.

OP ELK POTJE PAST EEN DEKSELTJE...

Door een paar 'paslatjes' past de deksel perfect op de kist, maar er is enige kracht nodig om de boel echt te sluiten. 

Ik heb lang zitten peinzen op een oplossing in hout, iets met 'aantrekkende wiggen'. Maar ik kwam er niet uit.  Maar waarom moeilijk doen als het simpel kan? (Heb ik dan toch wat van mijn vader geleerd?)

In mijn kistje 'touw, bandjes e.d.' vond ik twee nooit gebruikte spanbanden in een lekker kleurtje!

Mocht de lijm het niet houden, dan de bandjes wel en de 'oven mannen' kunnen de bandjes eventueel wegnemen voordat de vlammen hun werk gaan doen.

Eigenlijk is mijn doodskleed klaar, er moet nog wat schaafsel en een hoofdsteun in. En zeker niet te vergeten de handvatten, maar ik ben het een beetje beu. Ik laat het even rusten, de kist gaat in de opslag en ik ga aan een nieuw project beginnen.

NIET HET SLIMSTE JONGETJE VAN DE KLAS...

Te vaak doe ik dingen zonder er bij na te denken en dan kom ik later voor verrassingen te staan. De deksel van m'n kist was vandaag in zoverre klaar dat ik boven en onder uit elkaar kon halen. 

Een kwestie van optillen dacht ik, maar dat was minder simpel bleek al snel. Er zat geen beweging in! Ik begreep er echt helemaal niets van en ben 'subtiel' gaan breken. Toen ik met veel moeite de eerste kant los had openbaarde het probleem zich.

Het 'paslatje' van de deksel, waarin op de onderste foto de rode priem gestoken staat had ik over de volle breedte en lengte van lijm voorzien i.p.v. de helft. Ik lijmde en klemde het toen boven en beneden met tijdelijke latjes aan elkaar zaten en merkte er dus niets van. Ik had wel een streep getrokken maar die stond aan de verkeerde kant! Soms sta ik echt te dromen en ben achteraf blij dat ik nooit een 'serieus' vak heb gekozen.

BIJNA DICHT MAAR NOG LANG NIET KLAAR...

Een doodskist valt in Nederland onder het begrip “lijkomhulsel”.

In Nederland geldt het Lijkomhulselbesluit 1998 voor toepassing van materialen bij de vervaardiging van een lijkomhulsel. Het besluit geeft aan dat “Een kist of ander omhulsel mag niet zijn vervaardigd met toepassing van kunststoffen of metalen.” Deze aanwijzing geldt echter niet voor “kunststoffen of metalen die worden gebruikt voor handvatten, ornamenten en verbindingselementen als spijkers, schroeven, nieten of klemmen”.

Deze wetgeving is voornamelijk gericht op het milieu, waarbij toepassing van milieuonvriendelijke materialen en stoffen wordt geweerd.

(Uit Wikipedia)

KIST KRIJGT VORM

Mijn vader zei toen ik op de ULO zat: 'je kunt het wel maar zoekt altijd de moeilijkste weg'. Hij was een wijs man en had gelijk. Ik doe het nog steeds.
Deze kist heeft al heel wat gevloek opgeleverd omdat ik de verkeerde volgorde bewandel. Een normale meubelmaker zou eerst de kopschotten maken en daarna de zijkanten er tegenaan lijmen of spijkeren. Ik ben met die zijkanten begonnen, moeilijk hoeken zagen en proberen sluitend met LAMELLO'S te verlijmen en daarna trachten die kopschotten passend te maken.  Ik leer het nooit!
Maar ik ben een stukje verder gekomen en kan er best om lachen. M'n kist begint vorm te krijgen, binnenkort moet ik weer eens proefliggen.

The Cairngorms National Park

 

Je zou kunnen zeggen dat het  Cairngorms National Park het hart vormt van Schotland. In het park liggen de hoogste bergen van GB,  de Cairn Gorm met de top op 1245m. Als er sneeuw ligt is het een fantastisch wintersport gebied, het aantal skiliften is dan ook niet op twee handen te tellen. Met een 'funicular', twee treinwagons aan één kabel kan je naar het restaurant, winkel en een expositie over de berg en het treintje op 150m onder de top. Die twee wagons aan één kabel houden elkaar in balans. De wagon naar boven kan pas weg als de ander naar beneden gaat. Halverwege moeten ze elkaar passeren op het enige stukje dubbelspoor van de twee kilometer lange baan. De foto is van dat moment, maar ergens moet er speling in de kabel zitten want wij stonden stil toen de andere ons passeerde. Een paar winters geleden was dit spoortje bedolven onder een pak sneeuw van 7 meter dik! Nu was er alleen maar regen en behoorlijk wat wind, maar dat merkten we pas toen wij boven -tussen de buien door- het terras van het restaurant op stapten.

HALIFAX 2

We reden heuvel-op en moesten stoppen omdat er een bijzonder transport voor onze neus plaatsvond. De iPAD had ik niet bij de hand, maar Lindsey had haar SONY standby. Je hebt ook geen idee hoe lang zoiets gaat duren. Als de oplegger voor ons-uit was weggereden had het korter geduurd, maar hij ging keren en kwam dus weer op ons af.

Nu we weer thuis zijn kan ik de foto's plaatsen en het missen daarvan goedmaken.

Halifax

Er kwam een trein de hoek om, of eigenlijk een treinwagon. Een wagon uit de tijd dat er nog timmerwerk aan te pas kwam. Het historische gevaarte stond op een veelassige oplegger en blokkeerde onze weg.Vijf auto's vóór ons stopte een man in oranje overall het verkeer. Hij kwam van links, eerst de trekker met daarachter een lange, lage oplegger met wel zes of meer bestuurbare achterassen. De man in oranje regelde het verkeer en bestuurde de achterassen met een kastje op zijn buik. We stonden op een hellende weg aan de rand van de stad. De combinatie moest een krappe bocht helling óp maken, de man met het kastje dirigeerde de oplegger miraculeus langs obstakels en maakte de wachtende auto's duidelijk dat ze nog langer moesten wachten. Een meter of honderd naar boven boog de combinatie naar rechts om vervolgens een twintigtal meters achteruit te rijden. En dat alles om te kunnen keren!
We stonden erbij en keken erna. We maakten zelf's foto's want daarvoor stonden we lang genoeg stil. Om ze van de camera op de iPad te krijgen is een nieuw verhaal en daar ben ik nog niet an toe!

UNITED COLORS OF OBAMA

 

Wat kunnen mensen toch zeiken en politici in het bijzonder, zeker als ze niet tot de winnende partij behoren. 

De Amerikanen hebben voor het eerst in hun geschiedenis een niet eens echt zwarte president, maar een man die 'een lekker bruine teint heeft'. Hij is volgens eigen zeggen geboren Amerikaans staatsburger, maar zijn politieke tegenstanders vinden zijn afkomst 'onduidelijk'. Dat heb ik ze nooit over spierwitte presidenten horen zeggen.

Deze wijze 'colored man' heeft nu zijn geboorte akte op internet gezet om zijn tegenstanders voor eens en altijd de mond te snoeren. Ik ben benieuwd welke kleur en vorm stok 'The Trump Family' nu tevoorschijn tovert.

PALLETKIST

Bij mijn tuinbouwmechanistaiebedrijf zag ik een partijtje prachtig pallethout dat ik goed kan gebruiken om het tweede idee voor mijn kist dat al een tijdje in mijn bovenkamer rondspookt te realiseren.

Hij lijkt mij hoofdzakelijk Grenen (ruikt heerlijk en brandt goed) maar splijt snel bij het uit elkaar halen en ontspijkeren. Toch is het gelukt een behoorlijk aantal planken en plankjes over te houden. 

 

Na selectie door de vandiktebank en aanéén gelijmd tot 1.95m. Als laatste de planken in de lengterichting onder verschillende hoeken gezaagd en met Lamello's aan elkaar gezet. 

Wat een rot klus, dat doe ik nooit  meer op deze manier en ik ben nog lang niet klaar. Gelukkig is er geen haast bij.

 PROEFLIGGEN...

 

Ik had uitgerekend dat de kist vanbinnen 0.55m zou moeten zijn, hij is hier bij het 'proefliggen' krap 0.52m, ik lag echt klem. De twee bodemplanken zaten nog niet vast dus kon ik er aan beide kanten nog een paar centimeter toevoegen. Hij is nu 0.56m. en dat voelt prima. Ook de zijkanten mogen nog een plankje hoger. En dan nog een deksel, maar dat is voor een volgend verhaaltje.

Ministerie van Offensie

 Arme Wereld 1986

Het leven van een pacifist is verre van eenvoudig. (Behalve als oogkleppen onderdeel zijn van de dagelijkse uitrusting.) Een pacifist staat alleen zolang de rest van de wereld er anders over denkt.  Voor een echte pacifist zijn compromissen ondenkbaar. Voor een pacifist is een oorlog iets wat je verafschuwt en zeker niet begint.

Ooit weigerde ik de dienstplicht, omdat ik vond (en nog steeds vindt) dat niemand mij mag opdragen een ander mens van het leven te beroven. Niet als beul en zeker niet als soldaat. Als ik weloverwogen of in een vlaag van verstandsverbijstering een ander of mijzelf van kant maak is geen ander dan mijzelf dat kwalijk te nemen. De vraag van de hoge heren militairen van de commissie waarvoor ik moest verschijnen of ik de aanvaller van mijn moeder of vriendin mijn wang zou toekeren is dan ook de meest dwaze vraag ik ooit hoorde.
Natuurlijk verdedig je wat je lief is, maar niet omdat een ander je dat opdraagt. Mijn weigering werd dan ook niet gehonoreerd. Bleek later ook niet nodig, mijn voeten waren aan de platte kant.

Mijn vader was voordat ik hem leerde kennen soldaat, als dienstplichtige opgeroepen in de mobilisatietijd zo rond 1939. Als je toen weigerde, kreeg je de kogel. Bij de Duitse inval was hij één van de vele jonge jongens die het land moesten verdedigen. Hij was gelegerd in de buurt van de Grebbenberg, maar heeft het overleefd. Over die periode heeft hij mij nooit veel verteld. Slechts twee dingen zijn mij bijgebleven: dat hij de brieven die hij van zijn verloofde kreeg in een blik stopte en ergens op een boerenerf begroef (hij heeft ze nooit meer teruggevonden) en dat hij op patrouille met 'zijn' jongens (hij was sergeant dacht ik) links en rechts de 'moffen' in de greppel zag liggen (zij zagen hem ook) en hij alleen maar kon hopen dat géén van zijn soldaten in paniek het vuur zou openen.
De gevechtshandelingen begonnen op 10 mei (de geboortedag van mijn vader) en duurde slechts 10 dagen.
Over de vijf jaar die volgden is weinig gesproken, maar na de bezetting heeft het pacifisme, onder het motto 'dit nooit weer', zich ook in ons huis geworteld ondanks het rode gevaar uit het oosten. Een speldje met het 'gebroken geweertje' heb ik dan ook nog steeds in mijn bezit. De dreiging uit de SU waarvoor wij in het westen Amerikaanse atoomwapens moesten toelaten (die er nog steeds liggen) is over, zegt men. De ironie wil dat de enigen die dat allesvernietigende wapen ooit gebruikten diezelfde Amerikanen zijn.

Als de wereld bestond uit louter pacifisten zouden - het land verdedigende - legers echt overbodig zijn, maar de mensheid zit helaas anders in elkaar. Een wereld zonder oorlog is een wereld zonder wapenindustrie, een industrie waar economieën op drijven.
Als jonge socialist/pacifist wil je dat niet zien, maar als oudere met 'gespreide' belangen kan je er niet omheen.

'Ons'  Ministerie van Defensie (vroeger Ministerie van Oorlog, wat mij een betere titel lijkt) moet net als alle andere ministeries bezuinigen. De lijst van peperdure speeltjes waar de militairen jarenlang mee mochten oefenen wordt drastisch uitgedund. Speeltjes overigens die als ze al worden ingezet, ver van ons bed offensief worden ingezet onder welke noemer dan ook. Eerlijk gezegd ken ik geen ander wapen dan de valkuil dat alleen maar defensief kan worden gebruikt.
Met mijn achtergrond kan ik alleen maar blij zijn met die grote opruiming, maar mijn overtuiging wankelt wel. Zolang er machtswellustelingen op deze wereld rondlopen die 'hun' volk onder de duim willen houden of aan landjepik willen doen zullen wapens offensief gebruikt blijven worden. Ook een volk dat zich wil verlossen van zijn overheerser, lukt dat zelden zonder wapens.
Als Nederland in 1940 een echt sterke defensie had gehad - zo zeggen sommigen - hadden de Duitsers het land niet zo makkelijk ingenomen. Nee, niet zo makkelijk, maar uiteindelijk toch wel en dat ten koste van veel meer doden aan beide kanten. Tegen massale bombardementen kan geen enkele defensie op. Wakkere wapen-techneuten ontwikkelden 'slimme' bommen en raketten om de vijand te snel af te zijn, maar in Vietnam bleek al dat  dat trieste machtsvertoon voornamelijk burgerslachtoffers maakte.

Eénzijdige ontwapening is nog steeds een prachtig streven, maar alleen als je er vanuit gaat dat het totaal onbelangrijk is wie de scepter zwaait. Ik ben blij in een deel van de wereld te wonen waar het minstens één generatie gegeven is zonder oorlog op eigen bodem op te groeien. Dat geluk hebben duizenden anderen niet en soms niet eens zo heel ver van ons bed.

DE GROTE BOODSCHAP

Toen ik een jaar of veertien was, zag ik dat als mijn vader thuis kwam van de school waar hij lesgaf vaak met de krant op het toilet ging zitten. Ik dacht dat hij dat deed omdat die ene vierkante meter in onze flat in Slotermeer het enige plekje in huis was waar hij ongestoord kon lezen.       
Nu ik zelf ouder wordt ontdek ik dat het veel simpeler geweest zal zijn; de stoelgang verloopt een stuk trager dan op jonge leeftijd en het is heerlijk om in alle rust te kunnen ontlasten.

Hij las Het Parool.
Aan de andere kant van het portaal werd heimelijk De Waarheid bezorgd bij de buurman die in 'noord' in de scheepsbouw zat. Het waren aardige mensen, communisten waar mijn PSP gezinde vader 'behoedzaam' mee omging. Parterre woonde een FNV bestuurder en boven ons een alcoholist met een oorlogstrauma. Zijn vrouw had een pistool in huis, ze was bij de vrijwillige politie. De rest van de acht gezinnen op de trap kende ik niet.
Mijn vader gaf natuur- en scheikunde en zo nodig een beetje wiskunde. Hij hield van schaken en had een viool, maar goed spelen kon hij niet. Een knutselaar was het wel en zo nu en dan vond hij wat uit. Zo bedacht hij een naar twee kanten werkende wc deur sluiting. Als het toilet vrij was stak er een ring uit de deur die je mee naar binnen draaide als je het hokje in ging. Aan de buitenkant was er dan op de ring te lezen 'bezet', een nogal overbodige mededeling want je kon de deur niet meer openen. De buurman van de andere kant maakte op zijn werk een prototype van massief staal. Verder dan dat is de vinding nooit gekomen. De communisten en de pacifisten hebben elkaar later in GroenLinks gevonden. Over dat verder samengaan heb ik mijn vader nooit gehoord, ik heb geen idee hoe hij daar over dacht.
Toen vond ik dat wel zo rustig, nu zou ik het graag willen weten.

LEO CAHN

Een week geleden had ik zoals lindsey het noemde een 'mannendag'. Met de L200 naar Nieuwegein, daar overgestapt in de V70 van vriend Frans die ik al veertig jaar ken maar soms jaren niet zie. We gaan richting Wolvega om Leo op te zoeken. Leo en Frans kennen elkaar van naam en blijken meerdere gezamenlijke vrienden te hebben maar hebben elkaar niet eerder serieus ontmoet. Ik ken Leo ook al meer dan veertig jaar, we waren bijna buren in Amsterdam maar vrienden waren we niet. Een jaar geleden is het contact hernieuwd. Leo maakte in de jaren zeventig samen met een vriend insect-achtige sieraden met ledjes als ogen. Zij verkochten ze onder de naam LEOMAT. Leo is altijd een man van techniek geweest en dat is precies wat ons tot elkaar brengt.

Leo, zo vertelde hij was er wat het computergebruik betreft al heel snel bij, begin jaren tachtig had hij z'n eerste. Nu schrijft hij zijn eigen programma's voor zijn machines. Frans laat dat deel van het werk liever aan andere over, e-mailen vindt hij al moeilijk genoeg. En ik vind het prachtig om te zien maar beperk mij liever tot machines die ik denk te begrijpen. Hout draaien is al moeilijk genoeg.

Als presentje kregen we een kandelaar mee, die Leo wel getekend maar niet zelf 'gesneden' heeft. Een bouwpakketje uit één aluminiumplaat, niet gefreesd maar water- of laser gesneden. Welke techniek gebruikt is ben ik vergeten maar Leo mag het zeggen.

De kandelaar wordt uiteindelijk bijeen gehouden door één wigje!

Hanengedrag...

Soms wordt na jaren duidelijk waarom een vriendschap verwatert.
Een aantal maanden terug zocht ik een oude klasgenoot op waarvan ik wist waar hij woonde en ook dat hij nog steeds met beeldende kunst bezig was.
Ik denk dat ik hem veertig jaar niet gezien heb, maar hij herkende mij meteen.
Heel even haalden we oude herinneringen op, maar al snel begon hij zijn eigen werk de hemel in te prijzen. Alle mappen en lades gingen open, zo ook het plakboek met recensies. Toen wist ik weer waarom wij elkaar hadden losgelaten.

Een andere bevriende collega waar ik jarenlang met enige regelmaat over de vloer kwam omdat wij buiten ons werk ook andere gezamenlijke interesses hadden, haakte af toen ik hem vroeg om ook eens wat over mijn werk te zeggen. Als hij mij belde kreeg ik een monoloog van soms een uur over zijn werk en bezigheden. Als ik hem belde had hij nooit tijd. Ik noem dat éénrichtingsverkeer en daar kan ik slecht tegen. Toen ik hem daar op wees vond hij mij grof en beledigend.

Gelukkig heb ik ook vrienden die laten zien wat vriendschap werkelijk is, vrienden overigens wiens werk op een hoger niveau ligt dan van voorgaande kunstenaars, het grote verschil is dat ze er niet mee pronken. We praten wel over het werk - niet over het resultaat - maar meer over de moeizame weg ernaar toe. We kunnen genieten van elkaars werkruimten, machines en materiaal. We leren van elkaar, ook van de fouten. Het is altijd een waardevolle wisselwerking waar we weer mee verder kunnen.

Iedereen maakt dit mee, dat kan niet anders. Maar onderwerp van gesprek is het zelden en dat is jammer. Het lijkt een taboe, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort.
Verstandig zou zijn als ik net als de rest mijn mond zou houden en gewoon zou accepteren dat de mens nou eenmaal zo in elkaar zit. Maar dat is net als het praten over 'koetjes en kalfjes', praten in gezelschap omdat dat nou eenmaal wordt verwacht. Iets zeggen omdat dat hoort, niet omdat je wat te vertellen hebt.

Ik wil niet 'verstandig' zijn, maar praten als ik iets te vertellen heb en zwijgen als dat dat niet zo is.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

En oude honden leer je geen nieuwe trucjes!

25 maart 2011 iPAD2...

 

Mooier kunnen we het niet maken maar we proberen het wel. Ze zeggen het niet hardop, maar doen het gewoon. En niet alleen het product, maar ook de presentatie is om van te smullen.

Een iPod shuffle, -nano, -classic of -touch zou ik graag willen hebben, maar dan alleen vanwege de vormgeving van het ding want ik heb beslist geen behoefte aan de godganse dag muziek in mijn oren. Ook de iPhone zou ik graag willen bezitten omdat het een bloedmooi ding is en heel veel meer kan dan alleen maar bellen.

Maar ik ben een man zonder horloge, trouwring of portemonee. In mijn werkbroek zit in de linkerzak het sleuteltje van de brievenbus en rechts een stompje timmermanspotlood. Een trillend telefoontje past daar echt niet tussen. Bovendien is het heerlijk om zo nu en dan eens te moeten rennen om de telefoon op te nemen. Ik heb er wel een broekzak mobieltje, een simpel oubollig gevalletje te lelijk om aan te zien. Ik gebruik 'm  alleen in de auto en die auto rijdt nu ergens rond in Frankrijk! Zo belangrijk is die telefoon voor mij, ik ben gewoon vergeten dat ding eruit te halen voordat V. ermee wegreed. Ik heb 'm nog niet gemist.

De iPad is ook zo'n wonderschoon wondertje waarvan ik meteen dacht: "die wil ik hebben." Alleen kon ik maar niet bedenken wat ik er mee zou gaan doen. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet, maar dat wist ik ook niet toen de eerste iMac in huis kwam.

Nu versie 2 is uitgebracht heb ik de knoop doorgehakt en er eentje besteld, een witte met een grijs Smart Cover omdat de zwarte uitvoering mij te veel aan die lelijke, zwartglimmende TV's doet denken. Het is de techniek - waar ik overigens niets van snap - die mij deels heeft doen besluiten. Het gefriemel met de vingers op het scherm is een goede gymnastische oefening voor mijn steeds stijver wordende handen.

Sinds gisteren is de iPad2 ook hier mondjesmaat leverbaar. Ik zal nog even geduld moeten hebben want mijn Mac man is weliswaar APPLE reseller, maar geen premium reseller, en een tentje bij hem voor de deur heeft dan ook geen enkele zin.