Soms wordt na jaren duidelijk waarom een vriendschap verwatert.
Een aantal maanden terug zocht ik een oude klasgenoot op waarvan ik wist waar hij woonde en ook dat hij nog steeds met beeldende kunst bezig was.
Ik denk dat ik hem veertig jaar niet gezien heb, maar hij herkende mij meteen.
Heel even haalden we oude herinneringen op, maar al snel begon hij zijn eigen werk de hemel in te prijzen. Alle mappen en lades gingen open, zo ook het plakboek met recensies. Toen wist ik weer waarom wij elkaar hadden losgelaten.
Een aantal maanden terug zocht ik een oude klasgenoot op waarvan ik wist waar hij woonde en ook dat hij nog steeds met beeldende kunst bezig was.
Ik denk dat ik hem veertig jaar niet gezien heb, maar hij herkende mij meteen.
Heel even haalden we oude herinneringen op, maar al snel begon hij zijn eigen werk de hemel in te prijzen. Alle mappen en lades gingen open, zo ook het plakboek met recensies. Toen wist ik weer waarom wij elkaar hadden losgelaten.
Een andere bevriende collega waar ik jarenlang met enige regelmaat over de vloer kwam omdat wij buiten ons werk ook andere gezamenlijke interesses hadden, haakte af toen ik hem vroeg om ook eens wat over mijn werk te zeggen. Als hij mij belde kreeg ik een monoloog van soms een uur over zijn werk en bezigheden. Als ik hem belde had hij nooit tijd. Ik noem dat éénrichtingsverkeer en daar kan ik slecht tegen. Toen ik hem daar op wees vond hij mij grof en beledigend.
Gelukkig heb ik ook vrienden die laten zien wat vriendschap werkelijk is, vrienden overigens wiens werk op een hoger niveau ligt dan van voorgaande kunstenaars, het grote verschil is dat ze er niet mee pronken. We praten wel over het werk - niet over het resultaat - maar meer over de moeizame weg ernaar toe. We kunnen genieten van elkaars werkruimten, machines en materiaal. We leren van elkaar, ook van de fouten. Het is altijd een waardevolle wisselwerking waar we weer mee verder kunnen.
Iedereen maakt dit mee, dat kan niet anders. Maar onderwerp van gesprek is het zelden en dat is jammer. Het lijkt een taboe, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort.
Verstandig zou zijn als ik net als de rest mijn mond zou houden en gewoon zou accepteren dat de mens nou eenmaal zo in elkaar zit. Maar dat is net als het praten over 'koetjes en kalfjes', praten in gezelschap omdat dat nou eenmaal wordt verwacht. Iets zeggen omdat dat hoort, niet omdat je wat te vertellen hebt.
Ik wil niet 'verstandig' zijn, maar praten als ik iets te vertellen heb en zwijgen als dat dat niet zo is.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En oude honden leer je geen nieuwe trucjes!
Gelukkig heb ik ook vrienden die laten zien wat vriendschap werkelijk is, vrienden overigens wiens werk op een hoger niveau ligt dan van voorgaande kunstenaars, het grote verschil is dat ze er niet mee pronken. We praten wel over het werk - niet over het resultaat - maar meer over de moeizame weg ernaar toe. We kunnen genieten van elkaars werkruimten, machines en materiaal. We leren van elkaar, ook van de fouten. Het is altijd een waardevolle wisselwerking waar we weer mee verder kunnen.
Iedereen maakt dit mee, dat kan niet anders. Maar onderwerp van gesprek is het zelden en dat is jammer. Het lijkt een taboe, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort.
Verstandig zou zijn als ik net als de rest mijn mond zou houden en gewoon zou accepteren dat de mens nou eenmaal zo in elkaar zit. Maar dat is net als het praten over 'koetjes en kalfjes', praten in gezelschap omdat dat nou eenmaal wordt verwacht. Iets zeggen omdat dat hoort, niet omdat je wat te vertellen hebt.
Ik wil niet 'verstandig' zijn, maar praten als ik iets te vertellen heb en zwijgen als dat dat niet zo is.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En oude honden leer je geen nieuwe trucjes!
...zoals je "in elkaar zit" is naar mijn idee grotendeels genetisch bepaalt, kijk in de spiegel en je ziet je vader...niks mis mee maar soms wel erg lastig.
BeantwoordenVerwijderen...en van die oude hond is niet geheel waar...hier een citaat uit een honden-kenners-site":
"Een oude hond leert geen nieuwe trucjes' is ook een bakerpraatje. Wel neemt het tempo af waarmee een hond leert. Na vier/vijf jaar begint zijn herseninhoud te slinken en kost het trainen van nieuwe commando's meer tijd."
En dan nu weer voor de spiegel...
Volgens mij hebben jij en ik ergens een gen gemeen :-)
BeantwoordenVerwijderenTenminste, ik herken dit heel erg. En dan zeg ik er meteen bij, dat ik mijn werk, opleiding en ervaring niet zou durven vergelijken met jouw werk, opleiding en ervaring. Maar op mijn school die 'academie' heette, (en eigenlijk lerarenopeiding was) heerste dit narcisme ook. En het gekke is, veel leraren doen (deden) er (aldaar) aan mee. (Een paar uitzonderingen daargelaten, maar van een van die uitzonderingen had ik het gevoel dat hij weggepest werd door zijn collega's. En ik wed: als ik naar zoiets gevraagd had, zou het door alle betrokkenen ten stelligste ontkend zijn, -alfamannetjes primatengedrag.) Het "kijk mij eens"gepronk lijkt een voorwaarde iets te bereiken, om 'kruiwagens' te verzamelen enz. Misschien werkt dat in alle sectoren wel zo.
Aan de andere kant denk ik dat er ook altijd wel mensen zijn die er iets meer doorheenkijken, die er een primatenborstklop in herkennen..
Oops, de bel gaat hier, kmoe naar beneden.. (fijn dat ik de reactiebox weer zie verschijnen, een paar daagen geleden kreeg ik een blogger-logindinges.. Vast een storing :-))
@Ar... ik heb veel van hem geleerd, maar nooit op 'm willen lijken. Maar als ik nu mijzelf soms hoor en zie komt hij steeds dichterbij.
BeantwoordenVerwijderen@Jolie... de spijker op z'n kop, daarom ben ik blij nu te mogen 'hobbyen'. (De vrouw van één van mijn -door mij bij het lesgeven betrokken-bevriende collega's, probeerde mij te paaien na mij meer dan vijftien jaar genegeerd te hebben! Van hem en de andere collega's heb ik nooit wat gehoord.)
Je moet je niet tekort doen. Ik vind dat @Ar's optimitischer (realistischer) kijk hierop klopt. Jij staat altijd open voor kritiek, luistert beter dan ik. En als je er eenmaal achter staat, ben je ook bereid je best te doen. Dat is solidair, en fijn voor de ander. Veranderingen gaan sowieso wel geleidelijk. Misschien wat lanzamer naarmate men ouder wordt, maar de wil is vooral belangrijk. Als kind leerde ik: "little drops of water, wear away a stone" en geduld is gulden (tot de volgende ontploffing!).
BeantwoordenVerwijderen