Vanmorgen kreeg ik een inlegkruisje in mijn handen gedrukt nadat er weer een cystoscopie had plaatsgevonden. Bij zo'n onderzoekje wordt er een verdovend glijmiddel en een waterachtige substantie in de pisbuis en blaas binnengebracht. Dat moet er ook weer uit, deels door de uroloog eruit gezogen, de rest druppelt in het kruisje. Het onderzoek zelf is niet echt pijnlijk te noemen, het plassen daarna soms wel.
Het aardige van zo'n cystoscopie is dat je mee kan kijken, je ziet dan ook meteen of er wat aan de hand is of niet. De weg naar de blaas zag er prachtig schoon uit, maar in de blaas waren weer tumoren zichtbaar, niet echt joekels, maar groot genoeg om onrust te brengen. Ze behoren er doodeenvoudig niet te zijn. Ik moet dus weer 'schoongeschraapt' worden en vervolgens een chemospoeling ondergaan.
Ik dacht dat ik er af was, niet dus.
Ik zal profesioneel en met zorg omringd worden als ik mij de 21e op de afdeling drie van het ziekenhuis in Waalwijk zal melden. Ik durf niet meer te zeggen dat ik hoop dat het de laatste keer is, mijn uroloog merkte fijntjes op dat hij een patient heeft die al tweeentwintig keer mocht terugkomen, voor mij is het slechts de vierde keer.
Maar we hebben vandaag ook nog iets leuks gedaan, de brillen die we voor de vakantie bestelden hebben we opgehaald. Voor het eerst heb ik nu een randloos montuur, dat is best wennen, maar men zegt dat het me goed staat. Volgende week weet ik niet meer beter.

***