Druilweer vandaag, een perfecte dag om plaatjes in te plakken. Je ziet er altijd tegen op, maar eenmaal bezig is het best leuk. Wat het moeilijk maakt is dat wij deze keer te maken hebben met analoge en digitale plaatjes. Vorig jaar bezochten wij de Baltische Staten, Estland, Letland en Litouwen en reden terug door Polen. Van Vellah kregen wij een kleine digitale camera te leen, naast mijn analoge IXUS.
Achteraf hebben we er toch spijt van dat we de SONY DSC-717 thuis hebben gelaten. Die camera heeft toch veel meer mogelijkheden, maar we waren bang 'm kwijt te raken, tenslotte is dat de'werkcamera' van Lindsey's bedrijfje, de PS.
Het was een fantastische reis, voor ons beiden onbekend terrein en nieuwe talen. De mooiste momenten vergeet of durf je niet vast te leggen. Een probleem waar we pas later achter kwamen was dat vele (oudere) mensen ons aanzagen voor duitsers, jaren lang de onderdrukkers. In Litouwen was dat nog het beste te zien, het bord 'Genocide Situ' kom je regelmatig tegen. Eerst begrepen we het niet echt goed omdat we zo weinig van de geschiedenis weten, omdat het gebied zo lang voor ons westerlingen afgesloten was. Als je naar zo'n plek toe gaat ontdek je de ernst van onderdrukking en bezetting; duitsers, russen, duitsers en weer russen. En elke keer weer moesten burgers het ontgelden.
Maar de Staten komen boven, Letland heeft de meeste moeite, Estland gaat heel snel en Litouwen lijkt het verst maar wordt belemmerd door z'n eigen burocratie.
Het was goed er geweest te zijn voordat de totale 'verwestelijking' toegeslagen heeft.
Misschien in een later stadium meer over deze trip.
Achteraf hebben we er toch spijt van dat we de SONY DSC-717 thuis hebben gelaten. Die camera heeft toch veel meer mogelijkheden, maar we waren bang 'm kwijt te raken, tenslotte is dat de'werkcamera' van Lindsey's bedrijfje, de PS.
Het was een fantastische reis, voor ons beiden onbekend terrein en nieuwe talen. De mooiste momenten vergeet of durf je niet vast te leggen. Een probleem waar we pas later achter kwamen was dat vele (oudere) mensen ons aanzagen voor duitsers, jaren lang de onderdrukkers. In Litouwen was dat nog het beste te zien, het bord 'Genocide Situ' kom je regelmatig tegen. Eerst begrepen we het niet echt goed omdat we zo weinig van de geschiedenis weten, omdat het gebied zo lang voor ons westerlingen afgesloten was. Als je naar zo'n plek toe gaat ontdek je de ernst van onderdrukking en bezetting; duitsers, russen, duitsers en weer russen. En elke keer weer moesten burgers het ontgelden.
Maar de Staten komen boven, Letland heeft de meeste moeite, Estland gaat heel snel en Litouwen lijkt het verst maar wordt belemmerd door z'n eigen burocratie.
Het was goed er geweest te zijn voordat de totale 'verwestelijking' toegeslagen heeft.
Misschien in een later stadium meer over deze trip.
Wat goed zeg... ik heb hier nog zulke stapels liggen, een hele zomer regen zou nog niet genoeg zijn vrees ik ;-)) (kind begintte brullen, ik race weer weg..)
BeantwoordenVerwijderen