Soms zou ik weer een kind willen zijn, een kind van deze tijd om te kunnen bouwen en spelen met 'spullen' waar wij vroeger niet eens van droomden omdat ze niet bestonden. Natuurlijk had ik Meccano en later Lego, maar het leukste is iets te kunnen bouwen waar je in of op kunt zitten. Deze trike bijvoorbeeld van de firma Berg Toys kwam ik bij toeval tegen, ik kende Berg van de robuuste stalen, skelters die je veel op het platteland ziet. Een skelter die 'meegroeit' en vele aanbouwmogelijkheden kent. Maar de MOOV had ik nog nooit gezien! Je koopt een doos met houten, stalen en kunststof onderdelen waarmee je zonder gereedschap niet alleen de trike maar ook nog drie andere voorbeelden kunt bouwen. Natuurlijk mag je zelf ook improviseren, wat veel leuker is. Als ik zie waarmee Meccano en Lego nu bezig zijn, ben ik blij dat er een MOOV bestaat, een vrij simpel, maar goed doordacht ontwerp met veel hout.
Soms had ik ook vader willen zijn of een grootvader met een kleinzoon, dan had ik mee kunnen bouwen of misschien wel zelf zo'n bouwdoos kunnen ontwerpen.

1954

'Afscheid'

Ik was negen jaar oud toen deze foto werd gemaakt, mijn ouders staan erop samen met de broer van mijn vader en zijn vrouw vlak voor hun vertrek naar Californië. Er moet nog een vijfde persoon aanwezig zijn geweest om de sluiter in te drukken of het is een camera met timer geweest, hoewel ik mij niet kan voorstellen dat één van de aanwezigen daarover beschikte. Het afscheid kan ik mij niet herinneren, wel de 'platte buis', de familie in gips, de litho, de groene wijnkan, het raffia lampenkapje, de Keulse pot met mais, het niet klimmende klimplantje, het koperen schaaltje, de 'moderne'kopjes, de boekenkast met de 'Winkler Prins' en de stoelen. Ik denk niet dat het een doorsnee 50er jaren interieur is geweest, daarvoor staan er te veel persoonlijke dingen in. Maar het 'gemoedelijk' rond de kachel zitten is kenmerkend voor die jaren. Het is op de foto niet te zien, maar de kachel had een breed onderstuk waar je lekker de voeten op kon warmen. Mijn vader heeft daarop zijn linkervoet gezet, ook mijn moeder verdenk ik ervan haar voeten op dat warme gedeelte te hebben gezien de hoogte van haar handen. Als de kachel toen warmte gaf zouden zij ongetwijfeld hun gasten die plek hebben gegeven, althans dat hoop ik. De kleding die het gezelschap draagt is niet echt winters, maar ook niet zomers. Misschien was de kachel gewoon het middelpunt van de kamer, de plek waar je gaat zitten. De twee broers en onze moeder leven niet meer, de woonkamer bestaat niet meer , het huis is gesloopt, maar het blijft een prachtig 'kiekje 'waar ik met plezier naar kijk.

>>>@<<<

X I N G B A O G U

© B.P.

Op 2 november schreef ik onder de titel 'Goudkopje' dat ik weer begonnen was met de kweek van paddenstoeltjes. De eerste Shii Take, gegroeid uit het als vulling meegestuurde baaltje, hebben we ondertussen al gegeten. Op de Goudkopjes is het nog wachten, maar de King Oysters groeien als kool.
Het vreemde is alleen , dat wat er bij mij op het baaltje groeit totaal niet lijkt op de zwammen van de foto van Casa Foresta, het bedrijf waar ik de paddenstoelen bestelde.
Maar als je gaat zoeken op Pleurotus eryngii (de Latijnse naam voor Koningsoesterzwam) kom je een aantal afbeeldingen tegen die er meer op lijken. Een lange dikke stam met kleine hoed.
Maar mijn paddo's zijn nog niet volgroeid, het kan nog vele kanten op, maar dikke stelen zullen nooit meer dun worden! We komen er zeker op terug. Het levert in ieder geval een prachtig plaatje op.

Foto Casa Foresta

Foto van Wikipedia


...
.

Het zal je maar gebeuren!

Twee weken geleden waren we op de feestelijke opening van de nieuwe, volledig geautomatiseerde stal van De lange Hoeve in Genderen, de boerderij waar wij onze kaas kopen. Ik heb er verbaasd staan kijken naar alle technische ontwikkelingen die in deze stal te zien waren, o.a. een automatisch voedersysteem van het merk Triomatic. Het systeem is zo groot dat het niet in één foto te pakken is. De volgende twee foto's zijn onderdeel van deze voedermachine!
Juist in dat verregaand geautomatiseerde bedrijfsonderdeel zou de brand ontstaan zijn. Het lijkt een installatiefoutje, nu maar hopen dat de verzekering uitkeert!

Ook deze computergestuurde 'melkcarrousel', waarvan dit maar een klein deel is, was fantastisch om te zien. Ik hoop 'm ook nog eens in vol gebruik te mogen aanschouwen.

.....

P I A N O

Deze piano kocht L ooit toen ze in Ierland woonde en nam hem in 1978 mee naar Amsterdam. Het is het enige grote 'meubelstuk' dat bij de verkoop van haar huis niet naar de nieuwe eigenaar is overgaan, maar tijdelijk ondergebracht bij een vriendin wier dochter aan pianoles toe was. De pianostemmer (tevens -restaurator) constateerde echter optredende schade wegens een te lage luchtvochtigheid in huis; de piano moest daar dus voor de winter (centraalverwarming!) weg. Het zwart gepolitoerde Jugendstiel instrument met koperen kaarsenhouders en goed geluid moest weer op transport, maar waar naartoe? Voor L behoort de piano tot het verleden, ze zal er geen muziek meer op maken bovendien wil ze nu liever 'buiten spelen'. Maar voor dochter V is het de laatste herinnering uit het huis waar zij opgroeide, zij wil het klavier behouden maar heeft de ruimte niet. Verkopen is daarmee voorlopig geen optie en opslagruimte is duur. Hier in huis is er geen plek, dus maakte ik een hoekje vrij in mijn werkruimte. Dat is een mooie koele, voldoende vochtige ruimte waar hij zal staan, keurig afgedekt met een laken tegen het stof, tot V een geschikte woonruimte heeft of anders tot ik er genoeg van heb. Hij is dus niet te koop, maar als iemand een betere oplossing weet, horen wij dat graag.

$$$$$


.

WEER ZO IETS

Dit ronde houten geval is een hoedenvorm, een mal van Lindehout waar het materiaal van de te maken hoed, in dit geval een rand, omheen getrokken wordt. Het heeft jaren bij mij in het atelier aan de muur gehangen tot ik het gisteren genoeg vond en in de emmer met afvalhout gooide om te verbranden.
Toen het aan de beurt was liet ik het L zien en die vroeg wat het was.

Mijn schoonmoeder was modiste, op haar voordeur zat een klein bordje geschroefd met daarop:
Edith Herbst Chapeaux. Zij werkte keihard voor een schamel inkomen voor haar en haar dochter. Zij maakte o.a. de showhoeden voor Max Heijmans en maakte en vermaakte vele hoeden van vooral Joodse klanten. Sommige van die dames presteerden het om met een op de Cuyp gekocht hoedje bij haar langs te komen met het verzoek er een etiketje van Maison de Bonneterie in te naaien! Bij een bonthandelaar kocht zij voor een luttel bedrag snippers en naaide die met de hand aan elkaar, zo kon ze toch wat verdienen!
Na haar dood vonden we dozen vol klein materiaal; bont, voile, stofjes, vogelveertjes, naalden, spelden en scheermesjes en natuurlijk de vele houten vormen.
Een paar van die vormen hebben we aan een bevriende, net beginnende hoedenmaakster kunnen geven, de rest is al jaren terug in het vuur verdwenen (want hoeden en dus ook vormen zijn aan modegrillen onderhevig en bovendien zat er worm in). Alleen deze ring heeft langer mee mogen gaan en dan alleen omdat de vorm mij intrigeerde.

Maar wat nu, moet ik 'm weer in het atelier hangen en er nog langer tegenaan kijken of toch het vuur in?

....

MAKKE SCHAPEN

Vriendin TRUI houdt mij in de gaten en schreef:

You did it again man!!
Gaat het een beetje?

Ik doe helemaal niets behalve wachten! De afspraak is om negen uur, 'het toxische spul' (staat op de transportbox) is er dan meestal nog niet, het moet uit Tilburg komen en ik wacht in Waalwijk omdat dat voor mij dichterbij is. Laat het over mij heen komen, trek mijn broek uit en ga liggen op het lege bed, de dienstdoende verpleegster sluit de gordijnen, haalt de ingrediënten uit de verpakking, vraagt of ik ben wie ik ben maakt mijn eikel schoon en laat dan het slangetje in mijn blaas afdalen. Dat geeft bij het passeren van de prostaat en de sluitspier van de blaas een vervelend gevoel maar doet beslist geen pijn. Dan sluit ze de koker met Mitomycine op het slangetje aan en spuit dat in de blaas. Daarna mag ik naar huis en op mijn eigen bed elk kwartier op een andere kant gaan liggen. Na het uitplassen moet ik twee keer doortrekken om het gif extra verdund het riool in te sturen.
Je stelt jezelf voor mondig te zijn, maar er zijn situaties dat 'het systeem' ons onmondig maakt: het tekort aan verplegend personeel is de hoofdoorzaak van het wachten, zij rennen zich te pletter, doen hun best maar hebben ook maat twee handen!
Je denkt mondig te zijn, wilt weten van de hoed en de rand, maar een echt duidelijk antwoord op een vraag is moeilijk te krijgen. De specialisten hebben het beste met je voor (mag je verwachten) maar geven vaak onduidelijke soms ook tegenstrijdige berichten aan de patiënt. Ik heb te maken met twee urologen die meestal wel hetzelfde bedoelen maar het anders formuleren. Een voorbeeld: de ene zegt dat ik zes keer achtereen moet spoelen, de ander laat het schema zien waaruit blijkt dat er slechts vier keer achtereen (met een week ertussen) wordt gespoeld en daarna nog twee keer met elk 22 dagen ertussen! En dat er mij totaal 11 spoelingen te wachten staan met steeds grotere tussenpozen. Dat schema lag pas afgelopen maandag (de derde spoeling) op de afdeling en als ik er vorige week bij de uroloog niet op had aangedrongen had het er nog niet gelegen en had ik, maar ook de verpleging niet geweten hoe vaak en wanneer er gespoeld moet worden. (En ik ben heus niet de eerste.)
En toch voel ik mij een beetje een mak schaap dat naar de slager gaat, want echte invloed op je eigen toekomst heb je niet.

...................................................................................................................................

O B L A M A


\


R A M B O

De avond ervoor hebben wij nog even gekeken, 'de nacht' hebben we overgeslagen en de ochtend erna was ik niet eens nieuwsgierig, het kon niet missen. -Wie heeft er gewonnen-, vroeg ik buurman Gerard, 'O.., OBLAMA met een ruime meerderheid'. Ik heb het maar zo gelaten, hij zit meer voor de buis dan wij.
Hoewel alles natuurlijk beter is dan de blanke aap die nu het ambt vervult ben ik blij met Obama, ik hoop dat hij zijn idealen en beloftes waar kan maken. Ik hoop voor hem, zijn vrouw en dochters dat hij die kans ook krijgt en niet voortijdig door een maniak met welke achtergrond dan ook overhoop geschoten wordt.
Hij zit nog niet eens in het Witte Huis, hij is nog geen president maar wel een schietschijf.
Ik heb nooit een RAMBO film gezien, het is niet echt mijn soort film, maar ik denk dat bovenstaande still er uit gehaald zou kunnen zijn.
Ik hoop dat Barak stilstaat bij dat waar hij zijn gezin en zichzelf mee opzadelt en zich afvraagt of dat de moeite waard is.
De geschiedenis zal zal het ons leren.

>>>>>>>>>>>><<<<<<<<

*

P U L P ?

Soms zie ik onderweg in een flits iets wat ik herken, wat niet wil zeggen dat ik stop om het nader te beschouwen, meestal kan dat ook niet omdat het verkeer het niet toelaat. Deze keer kon ik stoppen en zelfs op m'n spiegels achteruit rijden, er was geen verkeer! Het was ergens ten noorden van de Camargue, we hadden de route nationale verlaten en kwamen via zeer kleine landwegen op een kruising zonder borden, op mijn richtingsgevoel vertrouwende sloegen wij links af en toen zag ik het: een container vol met een rood goedje. De bak stond voor een Cave Coopérative, de plek waar de streekboeren hun druiven naar toe brengen om te laten persen. Als die druiven uitgeperst zijn blijft er onderin een rose plak pulp over. Als ik appels, druiven of ander fruit pers is het residu minimaal, dat gaat dan naar de kippen maar meestal lusten ze het niet.
In de wijnlanden verzamelen ze het kennelijk, ik kan mij niet voorstellen dat er geen bestemming voor is, bijvoorbeeld verwerkt in veevoer maar zeker weten doe ik dat niet,
Suggesties?

Vlinder,eitjes,rups,pop,vlinder.

Bij het plukken van peterselie ontdekte L deze pop, het is een donkere, bijna zwarte pop. Ik dacht eerst dat het van een Koolwitje zou zijn omdat die veelvuldig in de groentetuin voorkomen. Maar op deze site kwam ik erachter dat het dat niet kan zijn, de kleur maar ook de vorm is totaal anders. Een andere vlinder die hier veel voorkomt is de Atalanta en als ik die opzoek en naar de pop kijk denk ik dat het hem inderdaad is! Helaas zit er geen leven meer in, dus zeker weten zal ik het nooit!

Het is jammer dat veel van die prachtige rupsen zo vraatzuchtig zijn, onze kolen worden meestal behoorlijk aangetast om over de Broccoli maar te zwijgen. Maar te begrijpen is het wel als je beseft wat een energie er nodig is om telkens weer van gedaante te moeten wisselen.

>>>(:)<<<

Herfst 2008

Deze herfst geen nieuwe borrelende emmers of flessen met toekomstige alcoholische sapjes, niet omdat ik er geen zin meer in zou hebben, maar de voorraad wordt te groot. Bovendien hadden we weinig eigen fruit dit jaar. Wel vind ik het jammer dat ik de enorme hoeveelheden vlierbessen niet heb kunnen verwerken, die waren plukrijp toen wij weg waren. Volgend jaar moeten we iets eerder weg, want een vlierbessenwijn is nog veeeeel lekkerder dan een Applewijntje!
De bomen zijn weer bijna kaal, het blad ligt wel of niet op een composthoop en een aantal stammen zijn omgehaald en geschikt gemaakt voor een vuurtje in de toekomst. Tijd voor een Herfstbokje!

****

G O U D K O P J E

Uit deze wonderlijke kluit moeten over een paar weken prachtige paddenstoeltjes gaan groeien. Het succes van vorige week met de weer opnieuw verschenen Shii Take op stam was de aanleiding om het weer eens te proberen. Op het net kwam ik een nieuw adres tegen met een zestal verschillende soorten paddenstoelen geënt op baaltjes zaagsel. Ik bestelde de Koningsoesterzwam en Goudkopje omdat ik die nog niet kende. Een beetje doorgeschoten groeibaaltje met Shii Take kreeg ik er als doosvulling bij kado.
Die oranje plekken moeten het begin zijn van een heleboel Pholiota nameko's oftewel Goudkopje's. De andere twee groeibaaltjes staan nog bij te komen, daar kom ik later op terug.

Volgens Van Dale is het paddenstoel, maar op de site van Casa Foresta kom je het zowel met als zonder n tegen.
Wat is volgens jullie de juiste spelling?

G R A T I S....C O M P O S T

Sinds een aantal jaren deelt de gemeente éénmaal per jaar compost uit aan haar inwoners die daar belangstelling voor hebben, als dank voor het aan de weg zetten van het gft afval. Vandaag was de uitdeeldag, volgens de regels 1/2 kuub per gezin. Als je geen 'bakkie' of een laadbak hebt zoals onze pick-up truck mag je met de schop zakken vullen zoveel als het vervoermiddel kan hebben. Maar in Veen zie je meestal 'bakkies' in alle formaten. Deze Veense 'volkswagen' kreeg zijn tandemasser helemaal volgeladen, daar gaat heel wat meer in dan een halve kuub! Maar ook wij kregen aanzienlijk meer dan volgens de regels.
We hebben een aantal keren verstek laten gaan omdat we die gemeentelijke compost maar een dooie boel vonden. Er zit letterlijk geen leven meer in, kapotgespoten volgens sommigen. Maar vorig jaar waren de berichten beter, reden voor ons om het nog maar eens te proberen.

Wij hebben onze groene gft container nog nooit gebruikt, ons gft afval composteren wij zelf of liever gezegd: dat laten wij doen door de wormen en pissebedden, onze compost leeft!
(Het vreemde is dat je als burger niet kunt kiezen, de gemeente gaat er vanuit dat zowel de grijze als groene 'KLIKO' gebruikt worden en dus geleegd! Er is geen tarief voor mensen zoals wij, ik heb er wel eens over gebeld, maar kreeg te horen dat het administratief te ingewikkeld zou zijn! En dat terwijl die dingen al een ingebakken chip hebben! Volgens de ambtenaren wordt er met die chip nog niets gedaan....ze worden nog niet gelezen. Als dat wel zo zou zijn zouden ze op het gemeentehuis kunnen zien dat wij die groene container nooit laten legen, waardoor onze afvalstoffenheffing met de helft gereduceerd zou mogen worden. Ik ben benieuwd of dat ooit gaat gebeuren.)

De door een gulle gever geschonken hogedrukspuit kwam bij het schoonmaken van onze bak weer goed van pas!

))))))(((((((



><

MITOMYCINE




Leuker kunnen we het voor u niet maken.

Ben je voor de derde keer verlost van een aantal tumoren in de blaas, moet de blaas gedurende zes opeenvolgende maandagen gespoeld worden om verdere groei te remmen!

Voor de eerste keer wordt een afspraak gemaakt op een kladblokje van 3M, waarop reclame voor 'Tagaderm Family' en een teddybeer. Normaal krijg je voor een afspraak met de specialist een 'afsprakenkaart' mee, waarop een afdruk van je ponskaart en vele regels om in te vullen met data. Maar als het afwijkt van het reguliere, het bezoek aan de specialist, krijg je een krabbel. Dat gebeurt bij opname op de kaft van de brochure die je mee krijgt en nu dus voor de spoeling op een reclame kladblokje. Het lijkt wel zoiets als: 'hoe serieuzer hoe simpeler'. Ook moet je je tegenwoordig kunnen legitimeren in het ziekenhuis, maar daarom wordt zelden gevraagd.
Alleen voor de operatie en bij het uit de verpakking halen van het spoelmiddel 'Mitomycine' vlak voor het toedienen, wordt er gevraagd of je de meneer bent wiens naam op de verpakking staat, maar gecontroleerd wordt dat niet. Voor de volgende keren heb ik niets op papier, vergeten zal je het toch niet en een vreemde zal zich niet snel in mijn plaats melden, hoewel je dat nooit zeker kan weten.

#

R E C E S S I E

Op zoek naar de laatste noten op de dijkhelling zag ik een rond schijfje liggen, schoongespoeld door de regen van de laatste dagen. Ik zie wel vaker schijfjes liggen, maar meestal heeft het niets met geld te maken. Vandaag schemerde door het laagje klei een mij bekend portret, Wilhelmina de grootmoeder van onze Beatrix op een cent uit 1948. Een muntje van slechts 60 jaar geleden, voor beginnende pubers van een onbekende eenheid, de gulden, oftewel de Hlf. De Hollandse florijn, of Fl. Dat soort mooie afkortingen ben ik voor de Euro nog niet tegengekomen. Ik hoop dat deze vondst een voorbode is, een geluksmuntje dat laat weten dat leeggezogen potjes weer gevuld zullen worden en dat de financieële wereld tot inkeer komt.

$$$$mist u iets?$$$$


.

SHII TAKE II

Een jaar of wat geleden kocht ik bij 'Groene Takken' een aantal geënte stammetjes om zelf Oesterzwammen en Shii Take te kunnen kweken. Een echt groot succes was dat niet, maar dat is mijn eigen schuld ik heb ze te veel links laten liggen. In 2006 haalde ik de eerste Shii Take oogst van het stammetje, daar is het ook bij gebleven. De Oesterzwammen idem dito. Uit frustratie gooide ik de stammetjes bij de kippen. De meeste zijn daarna in de haard verdwenen! Eén stam lag er nog en daar verschenen tot onze grote verbazing alsnog paddenstoeltjes op, de overheerlijke Shii Take was terug! Vanmorgen heb ik de grootste eraf gesneden en daarvan heeft L. samen met een paar field mushrooms, uien, spek , tomaatjes en eieren een heerlijk ontbijt gemaakt.
Het is verbazend om te zien met welk een kracht de paddenstoelen de bast van de stam wegdrukken! Het wit is de schimmel (mycelium) waaruit de knopjes, de latere paddenstoel groeit.

Het vruchtvlees is prachtig wit en stevig, om zo in te bijten!

...

WAT IS DIT NU WEER ?

Tijdens het neerzetten van een leeggedronken glas appelsap op een bankje buiten zag ik een wonderlijk gestreepte 'vlieg' zitten, precies op de hoek van de plank. Hij bleef netjes zitten, dus haalde ik de camera maar. De foto is van bovenaf genomen, hij 'valt' er dus bijna af!
Maar het beestje kon niet meer vallen, het bleek morsdood. Ik kon het aan een vleugel oppakken en op de plank neerleggen.
Het was en is mij niet duidelijk of ik met een vlieg te maken heb of iets anders, tot nu toe heb ik hem niet terug kunnen vinden, niet in mijn 'insectenbijbel' noch op het net.
Het bijzondere van het beestje zit 'm in de witte strepen, die lijken van was en als een band erop gelegd. Klik de foto's maar eens aan en verbaas u!

Eigenlijk is de kleine wereld vele malen interessanter dan de grote wereld.

WIE WEET WAT HET IS MAG HET ZEGGEN.

Graag zelfs.


...

DE MOOISTE BOOM OP AARDE

Van deze prachtige boom die we zagen in de Jardin Thuret op Cap d'Antibes nam ik tegen alle verboden in wat zaden mee, maar ik heb ze te goed verstopt ik kan ze niet meer vinden! Ik wist niet dat deze boom door kenners 'de mooiste boom op aarde' genoemd wordt. Ik dacht dat hij met de Acacia te maken had, maar hij blijkt van de familie van de Bignoniaceae / Magnoliophyta te zijn.
Als ik de zaden vind gaan ze nog voor de winter een pot in, in de hoop volgend voorjaar wat zaailingen te hebben.

De Albizia's die ik zaaide en nu manshoog staan, hebben ook dat geverderde blad maar een totaal andere bloem. Ik hoop dat beiden de Hollandse winter aan kunnen.

Gefeliciteerd met uw Aspergersyndroom
(Titel van een artikel in de NRC)

Ik heb moeite met sociale contacten en vind het lastig om over koetjes en kalfjes te praten of liever gezegd ik kan het niet. Ik kan maar één opdracht tegelijk aan en ben vaak veel te precies wat mij heel wat extra werk kost. Mijn vader was leraar wis-en natuurkunde en had een meer dan normale belangstelling voor de natuurwetenschappelijke sector en ik had beter 'iets' met techniek kunnen doen dan mij te storten in de kunst. Maar dat dan tussen haakjes en achteraf gezien. Ik was ook zeer in mij zelf gekeerd en stond nauwelijks open voor anderen. Ik kan ook slecht omgaan met veranderingen.

Volgens een prachtig artikel van Julie Wevers in de NRC van afgelopen weekeinde (18 okt. 2008) zou ik wel eens een Autist kunnen zijn, het zou heel wat problemen met mijn medemens, die ik met hen heb of zij met mij hebben, kunnen verklaren.
In veel van wat daar besproken wordt herken ik mij. Wat ik mis is, omdat ik denk dat het er bij hoort, 'het moeilijk doen als het makkelijk kan geval' , zo'n geval ben ik.
Mijn vader zei ooit tegen mij: 'je weet het best, maar waarom neem je niet de kortste weg?' Dat was in een periode dat hij probeerde mij bepaalde wiskundige, maar ook rekenkundige problemen uit te leggen. Ik zat dan op de leuning van de door hem in de oorlog zelfgemaakte stoel om te trachten de vier die ik voor mijn proefwerk had gekregen omhoog te tillen. Zijn inspanningen kwamen te laat, maar ik ben ze nooit vergeten en heb er dagelijks wat aan.

Dat ik anders (hoezo anders?) ben hoor ik al heel lang van vrienden en familie, ik ben er mij niet altijd van bewust en wil het eigenlijk niet horen omdat ik mijzelf niet 'zo anders' vind en ben er zeker niet blij mee. Ik weet niet of mijn ouders mij 'anders dan anderen' vonden, wat ik wel meen te weten (gehoord van mijn moeder) is dat ene prof. Knappert over mij als baby zei: " die wordt nog wel eens professor", maar waaraan zij dat aflas is mij onbekend.
Professor ben ik nooit geworden, zelfs geen verstrooide. Hoewel, als ik in Duitsland of Zwitserland les had gegeven had ik die titel wel gekregen!

In de tijd dat ik van mijn vader wijsheden toegeschoven kreeg bestond er voor hem geen Autist en van Aspergersyndroom of Gilles de la Tourette had hij waarschijnlijk nooit gehoord, daar ga ik tenminste van uit. En als dat wel zo mocht zijn, betrok hij dat niet op zijn eigen kinderen.

Ik denk niet dat ik Autistisch ben, want bij 1,16 % van de Nederlandse bevolking komt het voor en waarom zou ik tot die kleine minderheid behoren?
Een aantal kenmerken heb ik zeker.

....

PRACHTIGE KLEINE WEZENS

Op de laatste camping in de Camargue ontdekte ik een prachtig groen klein boomkikkertje, althans ik denk dat het dat was. Ik vond hem in een wasbak bij de afwasplek van de camping en nam hem mee om aan L.te laten zien. Ze had hem even op de arm tot hij in de plas sprong die die nacht rond de camper was onstaan. Al snel verloren we hem uit het oog en maakten ons klaar om verder te gaan.

Op de volgende camping bij Sommieres sprong het beestje ineens weer tevoorschijn! Hij bleek een paar honderd kilometer meegereisd te zijn op een wel heel wonderlijk plekje!
Ons Huuske heeft, zoals bijna alle campers een 220 volt aansluiting, dat is een klein plastic kastje in de buitenwand waar een contrasteker scharnierend inzit zodat je daar makkelijk een verlengsnoer in kunt steken.
Toen wij in die plas stonden hing het snoer daarin, het kikkertje zag dat zwarte snoer aan voor een tak en is naar boven geklommen en vond een heerlijk warm en droog plekje. Lindsey (want zij doet het snoer) trok de steker eruit een deed het klepje dicht. Veel ruimte blijft er dan niet over.
Bij Sommieres sprong hij er weer uit!
Hij was wat versuft van de reis, ik kon hem zo weer oppakken en op een tak zetten, maar al snel klom hij de tak verder in.
De volgende morgen hebben wij hem niet meer teruggezien.

Op diezelfde plek zag ik ineens een insect dat ik nog nooit gezien had. Zo groot als een potloodpunt en met iets dat er uitzag als een paardenkop.

Toen we het beestje een beetje prikkelden door met een vinger in de buurt te komen, bleek het niet te gaan om een 'paardenkop', maar om de voorpoten die wel heel wonderlijk dicht bij het hoofd zitten. En niet alleen dat, het lijken klauwen als van een kreeft mooi opgevouwen langs de hals. Je vraagt je af waar ze voor bedoeld zijn, wat is zijn prooi? En dan die transparante vleugels en de typische bolle ogen van een vlieg, wat is dit?
Schuw was hij/zij niet, eerder niewsgierig we moesten echt ons best doen om het beestje kwijt te raken.
In de boeken maar ook op internet heb ik hem niet kunnen achterhalen, heeft iemand enig idee wat het kan zijn?

TRUI en de RUI

Trui was één van de huisoppassers in september. Ze wees ons op een wel héél zielige kip met kale plekken en nogal mottig. We konden haar geruststellen, de kip was niet ziek doch slechts in de rui, een jaarlijks terugkerend proces van vernieuwing.

Bijna alle kippen ruien nu, maar bij de één valt het meer op dan bij de ander. De oude veren vallen er uit, soms is er dan tijdelijk een kale plek. Vrij snel verschijnen er dan 'kokertjes' waaruit kleine 'kwastjes' steken, dat is het begin van nieuwe veren. Op deze detailfoto is dat goed te zien. Wie ooit een kip geslacht heeft weet dat er bij het plukken vaak van die kokertjes uit het vel steken.

Die witte kippen ruien ook, dat weet ik omdat er veel witte veertjes in de ren liggen, maar je kan het niet goed aan de dames zien.

0000000


.