R E K E N E N
Als woord liggen 'rekenen' en 'tekenen' heel dicht bij elkaar, maar de betekenis van beide woorden ligt juist ver uit elkaar. Je zou kunnen zeggen dat rekenen streng aan regels gebonden is en tekenen een grote mate van vrijheid kent.
Als jonge Montessoriaan kon ik redelijk tekenen, maar rekenen was voor mij een straf. De meest simpele sommen begreep ik doodeenvoudig niet of wilde ik niet begrijpen. Van algebra begreep ik niets, meetkunde vond ik interessant, maar tot een goede oplossing van een probleem kwam ik zelden.
Mijn vader was voor mij een geduldige leermeester. Als ik iets niet begreep moest ik bij hem komen zitten en probeerde hij mij uit te leggen hoe je een berekening diende te maken. Hij was er achter gekomen dat ik het wel wist, maar een gigantische, onlogische omweg maakte om er te komen. En hoe langer de weg, hoe meer kansen om een fout te maken. En met fouten krijg je geen goed verslag of cijfer!
Welke omwegen ik nou precies maakte weet ik niet meer, maar het ging ongeveer zo:
Een simpele vraag: hoeveel is 5+10? Voor mij waren die twee niet te koppelen want de één is even en de andere oneven (!?). Maar als ik er nou een zes en een negen van maakte had ik alleen maar te maken met drieën, twee maal drie en drie maal drie en daar kon ik wat mee. Dat dat net zo goed even en oneven is had ik tot gisterenavond niet in de gaten. Ik vroeg mij bijvoorbeeld af wat die X nou in een rekensom te zoeken had, ik was toch bezig met cijfers! In een gesprek bij vrienden vertelde ik over deze problematiek en werd er meteen geopperd dat het een vorm van dyslexie zou kunnen zijn. Ik denk dat al jaren, maar krijg zelden bijval.
Als mijn vader van dyslexie had geweten, was hij ongetwijfeld anders met mijn probleem omgegaan.
Als jonge Montessoriaan kon ik redelijk tekenen, maar rekenen was voor mij een straf. De meest simpele sommen begreep ik doodeenvoudig niet of wilde ik niet begrijpen. Van algebra begreep ik niets, meetkunde vond ik interessant, maar tot een goede oplossing van een probleem kwam ik zelden.
Mijn vader was voor mij een geduldige leermeester. Als ik iets niet begreep moest ik bij hem komen zitten en probeerde hij mij uit te leggen hoe je een berekening diende te maken. Hij was er achter gekomen dat ik het wel wist, maar een gigantische, onlogische omweg maakte om er te komen. En hoe langer de weg, hoe meer kansen om een fout te maken. En met fouten krijg je geen goed verslag of cijfer!
Welke omwegen ik nou precies maakte weet ik niet meer, maar het ging ongeveer zo:
Een simpele vraag: hoeveel is 5+10? Voor mij waren die twee niet te koppelen want de één is even en de andere oneven (!?). Maar als ik er nou een zes en een negen van maakte had ik alleen maar te maken met drieën, twee maal drie en drie maal drie en daar kon ik wat mee. Dat dat net zo goed even en oneven is had ik tot gisterenavond niet in de gaten. Ik vroeg mij bijvoorbeeld af wat die X nou in een rekensom te zoeken had, ik was toch bezig met cijfers! In een gesprek bij vrienden vertelde ik over deze problematiek en werd er meteen geopperd dat het een vorm van dyslexie zou kunnen zijn. Ik denk dat al jaren, maar krijg zelden bijval.
Als mijn vader van dyslexie had geweten, was hij ongetwijfeld anders met mijn probleem omgegaan.
Als ik ernaar Google, blijkt er wel sprake van een zeker verband.. Zie deze link bijv http://www.tbraams.nl/ouders/rekenprobl_bij_dyslexie.php Al googlend valt het me op dat veel scholen er nu een programma voor hebben -en dat (wat ik al wist) ook 'de groten der aarde' last van dyslexie gehad hebben :-)
BeantwoordenVerwijderenHet is vast een frustrerende ervaring voor je geweest... Het herinnert mij aan mijn (slechte) herinneringen aan hoofdrekenen. Met papier erbij, geen probleem, maar "blind" uit het hoofd.. helse ervaring. Net als wiskundige wetten. Ik moest ze altijd opnieuw "beredeneren' -veel te tijdrovend.. Ik heb het maar laten vallen, (dat kon toen nog ;-/ Maar veel vervolgstudies eisten een pakket met wiskunde.. grr... ;-/)
@ Jolie...weet je wat het grootste probleem is, dat mensen voor wie het géén probleem is vaak niet willen zien dat de ander een probleem heeft! Vroeger werden mensen achterin de klas gezet of erger: van de school afgeschopt omdat ze niet 'mee konden komen'. Je was dom of achterlijk. Nu weten we gelukkig dat het anders zit. Het zou het leven op deze wereld een stuk aangenamer kunnen maken.
BeantwoordenVerwijderen@ Timberman, inderdaad, -ook laten overgaan tot ze van school af waren, zonder het goed geleerd te hebben... Erg hoor. Wat dat betreft hou ik mijn hart vast voor mijn ene neefje, die heeft er ook erge last van, net als zijn moeder (mijn zus. Die er toch huisarts mee wist te worden :)) Ik ben wel ns bang dat zijn ouders-nu er geen rekening mee houden, in iedergeval anders dan mijn zus zèlf gedaan zou hebben :-( Hier in H. mogen kinderen een soort extra lessen volgen op een andere school, een soort speciale dyslexie-school, waar ze dan van 'de gewone school' vrij voor krijgen. Tot het niet meer nodig is. Maar daar heb ik mijn zwager en zijn vrouw nooit over gehoord.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt gelijk, met een béétje aandacht en erkenning voor het probleem is het al een heel stuk aangenamer te maken. (Als die aandacht ervoor er maar is...) :-/