MOEDER EN DOCHTER
SLOT
SLOT
Een poging tot reconstructie, begonnen op 12/12/1994, herzien op 28/3/1995 en opnieuw nagelopen en aangepast in mei 2005.
Eind 2008 wederom bekeken en deels herschreven.
Eind 2008 wederom bekeken en deels herschreven.
(15/2/1995)
Veertig jaar later, heb ik mijn vader meegenomen naar Duitsland, naar vrienden in Berlijn. Vrienden van Marion maar ook zeker van mij, jongens een paar jaar jonger dan wij. Het waren slechts drie dagen, soms moeilijk, maar voor pa de kennismaking met een generatie Duitsers die hij niet kende, met een Duitsland dat hij niet kende. De muur was al geslecht en het oost-west gevoel verdwenen. Berlijn weer één stad in opbouw en vernieuwing en bovenal een stad met aardige mensen. Als dank voor de verleende gastvrijheid heeft hij onze vrienden een brief geschreven, een brief waar zij heel emotioneel op reageerden toen ik er naar vroeg. "Een goede brief" was alles wat ik te horen kreeg. Het was mijn vaders laatste vakantie.
In 1966 ging ik voor het eerst naar Berlijn, met Marion en Edith in de 2CV van pa. Al ver vóór de grenspost Helmstedt werd Edith nerveus en moest de meegenomen radio-casetterecorder uit! We mochten de Oost Duitse grenswachten vooral niet provoceren met westerse muziek. Bij haar was de angst nooit verdwenen! Het kostte ons een uur en tien (west) Mark per persoon voor een visum en verzekering, maar we mochten daarna door. Onderweg zagen wij schaapherders met verrekijkers en geweren, waakzame kameraden die de stroom westerse auto's in de gaten moesten houden. De rit over die toen zeer slechte weg leek uren te duren. Onderweg stoppen of de weg verlaten was verboden. Pas na het passeren van de Amerikanen kwamen we in Berlijn.
Marion was er al een paar maal eerder geweest, de eerste keer met een Amerikaanse Dakota om in de Kirche Zum Heilsbronnen te Berlin-Schönberg, Evangelisch Luthers gedoopt te worden. De doopakte vond ik een paar maanden na haar overlijden diep weggestopt in een oude portefeuille van haar moeder, samen met het originele geboortebewijs en een lok blond haar.
Marion heeft het waarschijnlijk nooit gezien.
In 1966 ging ik voor het eerst naar Berlijn, met Marion en Edith in de 2CV van pa. Al ver vóór de grenspost Helmstedt werd Edith nerveus en moest de meegenomen radio-casetterecorder uit! We mochten de Oost Duitse grenswachten vooral niet provoceren met westerse muziek. Bij haar was de angst nooit verdwenen! Het kostte ons een uur en tien (west) Mark per persoon voor een visum en verzekering, maar we mochten daarna door. Onderweg zagen wij schaapherders met verrekijkers en geweren, waakzame kameraden die de stroom westerse auto's in de gaten moesten houden. De rit over die toen zeer slechte weg leek uren te duren. Onderweg stoppen of de weg verlaten was verboden. Pas na het passeren van de Amerikanen kwamen we in Berlijn.
Marion was er al een paar maal eerder geweest, de eerste keer met een Amerikaanse Dakota om in de Kirche Zum Heilsbronnen te Berlin-Schönberg, Evangelisch Luthers gedoopt te worden. De doopakte vond ik een paar maanden na haar overlijden diep weggestopt in een oude portefeuille van haar moeder, samen met het originele geboortebewijs en een lok blond haar.
Marion heeft het waarschijnlijk nooit gezien.
OOOOOOOO
Het geheel is een hartverscheurend verhaal BP, niet-sentimenteel neergezet maar feitelijk, met sprekende details.
BeantwoordenVerwijderenZou het geen idee zijn de levensgeschiedenis van Marion en Edith te koppelen aan een expositie? ik bedoel, wanneer er weer een expositie van Marions werk is, zou je bij/in plaats van een catalogus haar levensverhaal kunnen aanbieden aan de kijker. Het is een volgens mij kenmerkend verhaal voor een kleine groep nederlanders/duitsers/indirecte oorlogsslachtoffers, een aspect van de geschiedenis die heel makkelijk vergeten raakt.
Je zou het "desnoods" zelf kunnen uitbrengen via Lulu.com (kost alleen 1 x je eigen boek aanschaffen*)) of via die andere online uitgever, waar je foto's kunt opnemen, blurb.com (het was even zoeken, we waren 'm kwijt ;))
(*Beide opereren ook op de nederlandse markt, startprijs zo ongeveer 12,50)
En als je er (nu?) niets mee doet, zou ik het in elk geval ook geven aan degene die Marions werk beheert..
Toch?
@ Jolie, iemand vroeg mij waarom ik dit zo nodig moest publiceren, jij geeft het antwoord, daar ben ik je zeer dankbaar voor!Het is een vergeten groep slachtoffers, een groep niet groot genoeg om een film over te maken. Vanmorgen las ik in de NRC over Japanners in Zuid Amerika, een vergelijkbaar verhaal. Was ik mij totaal niet van bewust! Die .com's ga ik eens bekijken, bedankt daarvoor, maar misschien hou ik het hierbij.
BeantwoordenVerwijderenJolie, ik krijg hier tranen in m'n ogen van. Hoe komt het dat je de dingen altijd zo goed snapt en altijd zulke waardevolle/nuttige/originele/ zinvolle/hartverwarmende opmerkingen hebt? Wat ben je toch een wijze en bijzondere vrouw. Eentje waar B.P. wat aan heeft.
BeantwoordenVerwijderenL.
Dit verhaal geeft op onnavolgbare wijze de schoonheid weer van wie wij zijn. Mensen in al onze kwetsbaarheid!
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig ontroerend verhaal, vakkundig, beeldend en authentiek.
"Waarom geen boek?" schreef ik je eerder per mail.
Jolie geeft het antwoord al!
Dit met een groter publiek willen delen vind ik GROOTS!
Is onze kwetsbaarheid tevens niet onze grootste kracht? En... een krachtig mens ben je BP! Een mooi mens met inhoud! And so were Marion and Edith!! DANK! TRUI
Niet teveel veren.... Trui!
BeantwoordenVerwijderenEn wat dat boek betreft, die intentie heb ik nooit gehad! Ik heb het in eerste instantie voor mijzelf geschreven, later gedeeld met een paar mensen en nu laat ik het een groter publiek lezen. Ik denk dat dat genoeg is. Bovendien zou het een heel dun boekje worden!
Wat een ontroerend verhaal! Indrukwekkend, wat heeft Marions moeder veel meegemaakt en moeten scharrelen, wat een tijd! En dat ze het nooit helemaal heeft willen/kunnen vertellen zegt ook wel iets.
BeantwoordenVerwijderenIk heb net een prachtig (non-fictie) boek gelezen van Annejet van der Zijl: Sonny Boy. Dat gaat ook over die moeilijke tijd voor, tijdens en na de oorlog. Dus ik kan het me nu misschien íéts beter voorstellen.....
J