Fête du Hareng Roi

De Fransen maken overal een feest van, zelfs de herdenking van de slachtoffers van de eerste wereldoorlog (11 nov.) sluiten ze af met een goed glas wijn.
Dit blog gaat over het Fête du Hareng Roi in Etaples, departement Nord-Pas-de-Calais.

Het weer werkte niet echt lekker mee deze novemberdagen, reden misschien waarom het feestterrein dit jaar de helft van vorig jaar besloeg. Het regende net niet, maar het was grijs en de wind was koud. Des te lekkerder waren de warme, gegrilde haringen en de gloeiend hete rode wijn.
Het is een feest ter gelegenheid van de opening van het haringseizoen. Het zal ooit een bescheiden volksfeest geweest zijn, maar zoals overal is het verworden tot een toeristische attractie, kompleet met kantklosster, knopen legger, nagel draaier, folkloristische kleding en de nodige kitsch. In 'historische' klederdracht gestoken muzikanten vrolijken het publiek op. Vroeger voeren de vissers met piepkleine zeilbootjes de zee op, slechts een paar zijn daar nog van over, maar de zee gaan ze niet meer op. Soms fungeren die bootjes als plantenbak op de rotondes van de kustweg.
In de eettent kan het publiek kiezen tussen twee gemarineerde-, gerookte- of gegrilde haringen, samen met een beker warme wijn en twee witte boterhammen voor 3 euro!
De haring wordt op houtvuur gegrild, ik geloof dat daar zelfs een competitie aan verbonden is. Wie grilt het lekkerst? We zullen het niet weten, maar de onzen waren zeker kanshebbers.

ê

PS

Het Ministerie van eten heeft een lekker bericht over Schorseneren,
(Even naar beneden scrollen.)
Te koop bij AH?




*

WINTERSTALLING

Een paar dagen terug nog stond het water zo laag dat ik enkele meters het riet in kon lopen om wilgenstokken de bodem in te duwen. Vandaag stond het zo hoog dat ik zonder veel moeite ons bootje op de trailer kon trekken , na nog geen drie meter gereden te hebben begon het behoorlijk re plenzen. Gelukkig heb ik deze zomer een afdakje gemaakt zodat ik enigszins droog het einde van de bui kon afwachten.
Net thuis met de combinatie, hoor ik terwijl ik het trekkertje op z'n plaats zet een knal, gelijk een schot! Ik schrok behoorlijk maar kon geen oorzaak vinden tot ik naar de trailer keek: één band was plat! Het zijn oude tubeless banden die al vele zomers buiten staan, totaal verdroogd. In het lekke exemplaar zit een gat waar mijn vinger door kan, dat verklaart het geluid als van een schot! Helaas lukt het mij niet de band van de velg te krijgen om een nieuwe, maar gebruikte te monteren. Ik zal daar mee naar de garage moeten.
Gelukkig gebeurde het niet op de dijk, ons bootje heeft de winterstalling gehaald!

()

Een hekel onderwerp

Deze jongens zijn net twintig, het is 1939, zes jaar voor mijn komst. De EERSTE is achter de rug de TWEEDE moet nog komen. Pa poseert met twee kornuiten links en rechts van hem voor de legerfotograaf om het thuisfront te laten zien dat ze o.k. zijn. Het leger is gemobiliseerd, op desertie staat de kogel.
Toen ik mijn vader een beetje leerde kennen, was hij fel anti-militarist, pacifist en aanhanger van de nieuwe partij PSP. Ik leerde dat een deel van mijn familie er net zo over dacht. Ik groeide op met het gebroken geweertje. Toen ik zelf opgeroepen werd om in het leger te gaan dienen wist ik wat mij te doen stond: weigeren, maar hoe doe je dat? In mijn omgeving vonden jongens het prachtig om in dienst te gaan of ze probeerden S5 te krijgen om er onderuit te komen, maar dienst weigeren? Dat deden watjes of Jehova getuigen. Ik ben uiteindelijk voor de 'commissie' verschenen, maar werd afgekeurd -oh ironie- vanwege 'platvoeten'!
Mijn vader vertelde mij, dat naarmate hij ouder werd hij het linkse/pacifistische ideaal steeds meer liet varen. Ik zelf ervaar nu hetzelfde, ik zal nog steeds niet rechts stemmen, maar ga twijfelen. Niet omdat ik denk dat m'n denkbeelden niet juist zijn, maar omdat ik besef altijd tot een minderheid te zullen behoren. Dat een leger nodig is om het land tegen indringers te beschermen is een noodzakelijk kwaad gebleken, maar om datzelfde leger op 'vredesmissie' te sturen is een gotspe. De naam 'vredesmissie' wordt misbruikt om het eigenlijke doel te verhullen, n.l. het veilig stellen van belangen welke dan ook. Nu wil een deel van de politiek het leger zijn mooiste speeltjes afnemen en meer menskracht in huren. Maar zonder die speeltjes krijg je die mensen niet.
Minder dan twintig jaar geleden nog zou ik geroepen hebben -weg met die troep, hoe eerder hoe liever-. Maar nu weet ik het even niet, net zomin als dat ik nu zou weten welke partij op mijn stem kan rekenen bij de volgende verkiezingen.

+

T I M B E R M A N

Onder deze naam ben ik vandaag een nieuw blog begonnen, waarom weet ik eigenlijk niet, het is al moeilijk genoeg HET WERK of MARION in te vullen, maar het is zo leuk om te doen! En de lange, donkere dagen zijn begonnen dus meer tijd voor achter het scherm. Overigens Thea ga ook ik overstappen naar de nieuwste iMac, ondanks mijn eerste negatieve reactie over LEOPARD, het maakt mij toch nieuwsgierig en mijn 'schemerlampje' is bijna vijf jaar oud.

#

DE STER VAN BETHLEHEM

Aangestoken door het kerstgeknipper van Joli en de al weer vroeger begonnen 'donkere dagen voor kerst' (de kerstbomen liggen al weer klaar) en het gevoel deze dag toch weer een blog te willen maken plus een nostalgische toer door m'n plakboek.........resulteert in het plaatsen van deze foto uit 1962.
Ik was 17, lid van de V.C.J.C. en mocht herder spelen in een kerstspel van Martinus Nijhoff onder regie van Nel Kars. De aangeplakte baard aan het einde van de gele streep zat op mijn kin. De tweede herder (rode streep) werd gespeeld door Joost Nuissl.
Voor zover ik mij kan herinneren voerden we het spel twee keer op, één keer in Amsterdam en één keer in Naarden. Wat ik toen niet wist, maar nu net gelezen heb is het volgende:

Verhalen over theater tijdens de bezetting,
Hoe is het mogelijk dat het kerstpel De ster van Bethlehem van de 'verboden schrijver' Martinus Nijhoff ieder oorlogsjaar werd gespeeld en een groot publiek wist te trekken. Hebben de beroemde 'zwarte avonden' echt plaatsgevonden en wie kwamen daar op af? Op deze - en nog veel meer vragen - krijgt u in Spelen onder spanning eindelijk een antwoord. Want reken maar dat het in die tijd spannend was om te spelen!

Ik denk dat Nel hier meer van weet, wij wisten het in ieder gaval niet. Wij speelden gewoon een spel met volle overgave, zwart/wit zoals de foto.

*

L E G O H U I S J E

Ik weet niet meer precies in welk jaar ik dit LEGO huisje maakte, we woonden net in de grote stad Amsterdam, het moet 1958-1959 geweest zijn. Mijn geliefde constructiemateriaal was MECCANO, ik kon er al mijn dromen mee verwezenlijken. Niet dat ik veel had, één grote doos met wat aanvullingen. LEGO was een nieuw bouwmateriaal waar ik eigenlijk niets van wilde weten, te simpel en je kon er alleen maar huisjes mee bouwen. Toch kreeg ik (ik denk met 5 december) een 'aanvangsdoosje'. Daar kon ik net een half huisje mee bouwen. Het nieuwe LEGO moest gepromoot worden, dus werden er wedstrijden uitgeschreven voor het mooiste bouwsel. Ik weet niet meer hoe ik daar achter kwam, maar ik dacht: daar ga ik iets voor maken. Ik bedacht een huisje tegen een berg geplakt, dat kon ik met dat kleine beginnersdoosje net behappen en bovendien vond ik het kliederen met stijfsel en oude kranten veel leuker dan het stomme stapelen van die steentjes. Ik maakte dus van kippengaas een berg, beplakte die met oude kranten en bouwde m'n halve huisje. Een bevriende fotograaf zette er een lamp op en maakte een foto, die ik inzond. Een aantal maanden later kreeg ik een brief, of ik maar naar De Bijenkorf aan de Dam wilde komen om mijn prijs in ontvangst te nemen. Mijn moeder ging mee naar de speelgoed afdeling alwaar ik van een verkoopster in een achterafhokje een GROTE doos LEGO kreeg, ik had niet de HOOFDPRIJS (dat was een trip naar LEGOLAND), maar wel een grote! Ik heb er niet veel mee gedaan, voor mij was de lol er af. Met Balsahout en papier vliegtuigen bouwen was veel leuker, lag meer in mijn lijn en lag dichter bij mijn uiteindelijke professie, het bouwen van beelden.

%

SCHOORSTEENVEGER

Hij komt al jaren, rond deze tijd van het jaar, na afspraak bij ons langs om de schoorsteen van aanslag en roet te ontdoen. Daarvoor deed ik het zelf met een touw, een gewicht en een bos wilgentenen, maar toen was het nog een oude schoorsteen, breed van onderen en smal bovenin. Het is een aardige man die zorgvuldig veegt en goede adviezen geeft en dat al die tijd voor ongeveer dezelfde prijs (fl.50.-/ € 25.-). Hij schrijft ook altijd een bon uit, voor de verzekering. Op die bon staat een veger in kostuum met hoge hoed, het is niet zijn vader. Ik vroeg hem ooit waar zijn hoed was. "Op m'n hoofd, maar hij is onzichtbaar" was zijn antwoord. Als goede schoorsteenveger houdt hij wel van een grap.

*

@ L

MEJILLONES EN ESCABECHE
FRESCOS DE GALICIA

Gisteravond mocht ik mijzelf verwennen, zin om te koken of zelfs het opwarmen van een pizza ambieerde ik niet. Niet dat de contrastvloeistof die ik moest drinken mij de lust ontnam, maar gewoon omdat ik er geen zin in had en lekker met het vorige blog bezig was.
Maar na een tijdje begon het toch te rommelen van binnen. In de kelder wist ik een blikje Gemarineerde mosselen te staan die wij scoorden bij de LIDL. Wij zijn geen vaste klanten van deze dozenwinkel, maar waren op restantenjacht gegaan nadat Wouter Klootwijk in een artikel had gewezen op de Spaanse,Franse,of Italiaanse weken van die winkel en dat dat veelal goede en lekkere spullen waren.
De Spaanse week was al voorbij, maar we hoopten toch nog wat te vinden. Veel was het niet, slechts wat blikjes waren over: inktvis en deze mosselen. Een crackertje eronder en m'n maaltijd stond klaar. Een feestmaaltijd was het niet, maar het rommelen was weg.

P I G S / V A R K E N S

Begin jaren vijftig woonden wij aan een uitvalsweg, ik meen de Dordtsestraatweg richting Barendrecht in Rotterdam Zuid (die plek is niet meer terug te vinden!). Het was een groot vrijstaand herenhuis op een in mijn kinderogen enorme lap grond. Onze ouders hadden de beschikking over de gehele begane grond, d.w.z. een meter boven de grond, in de stad noem je dat geloof ik beletage. Er zat een half ondergrondse kelder onder, waar Pa in theekisten witlof teelde.
Boven ons woonde een echtpaar dat in een schuurtje met uitloop in de tuin twee varkens vetmestte. Eens in de week (in mijn herinnering) kookte hij in een enorme pot boven een houtvuur een heerlijk ruikende, maar ook smakende (wij mochten proeven) brij. De varkens kregen dit in een trog met emmers vol toegediend. Ik hoor ze nog smakken! Overigens waren ze ook niet vies van strohoedjes en ander in onze ogen onverteerbaar materiaal.
We weten hoe we vijftig jaar later in Nederland met varkens omgaan - vrij buiten lopen mag niet meer - en hoe de 'varkensboeren' de toekomst zien!

In Schotland, in de schaduw van Tantallon Castle en Bass Rock passeerden wij dit veld met zeugen en biggen, zo kan het dus ook nog. Ik denk dat het een biggenfokkerij was als deel van een gemengd bedrijf. Helaas zullen naar alle waarschijnlijkheid ook deze rose moppies na een zorgeloze jeugd in alle vrijheid naar een flat verhuizen, waarna 'moeders' weer zaad ingespoten krijgt om de zoveelste generatie op de wereld te zetten.

Lief hè

@ L.

S N O E K I E

Een goede drie weken geleden stuurde onze VISVRIEND mij deze foto, hij was wezen 'snoeken'en had een tweetal exemplaren van ± 60 cm aan de haak geslagen. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar toch....een foto waard!
Toch jammer dat hij zelf niet meer publiceert, hoewel......

+

Gomphocarpus symphocarpus

?

Gomphocarpus symphocarpus is de naam die K. doorgaf, de bevriende tuinder van wie ik zaailingen kreeg, toen ik hem vroeg hoe die plantjes ook al weer heten. Zijdeplant had hij eerder gezegd. Maar als ik op die naam ga zoeken is er niets te vinden, wel de Gomphocarpus psysocarpus. Hoe zit dat, K?
Nu de drie plantjes 1.70m groot zijn geworden en gebloeid hebben, zitten er een paar prachtige zaaddozen aan. Bij het zien daarvan riep L. meteen: dat is de Swan plant! de Gomphocarpus fruticosus, en inderdaad lijkt het erg op elkaar, het is ook de zelfde familie der Asclepiadaceae, de Zijdeplantfamilie!
Volgens de laatste, Belgische link ook wel Ballonplant, ballonkatoenstruik of zwanenplant (melkkruid) genoemd.
In Australië hebben ze het over de Narrow-leaf Cotton Bush (milkweed of wild cotton), hetgeen volgens L. niets met katoen te maken heeft.
Het verschil tussen de planten is duidelijk zichtbaar als je kijkt naar de vorm van de zaadbol.

Gomphocarpus fruticosus

@
K

H E R F S T A C H T I G

Het was zondag weer heerlijk wandelweer, het was nog niet echt een dik tapijt van bladeren om doorheen te waden, maar herfstachtig was het zeker. We kozen voor de Kooilaan, een fiets/wandelpad in de buurt van Elshout. Het gebied met natte graslanden is in bezit van Natuurmonumenten. Paarden en koeien begrazen de weiden, vogels zagen we bijna niet. Dit in tegenstelling met de beschrijving van de wandeling, zie link Natuurmonumenten. We zagen wel een wonderlijke vlinder, maar dat bleek een vuurwerkje te zijn.
Verder veel paddestoelen, de mooiste half vergaan hangend in een tros aan een boom. Maar dat is mijn persoonlijke mening.

*

LOQUAT

Een jaar of vier/vijf geleden kocht L. bij de Turk vruchten die ik nog nooit gezien, laat staan gegeten had. Er zaten intrigerende glanzende pitten in. Het bleken Loquat's te zijn, ook wel Japanse mispel genoemd. De botanische naam is Eriobotrya japonica. Een aantal van die glanzende zaden stopte ik in een potje en tot mijn grote verbazing ontkiemden ze bijna allemaal. Nu, ik denk vijf jaar later heb er een die al die tijd in een grote pot had gestaan op de leeggekomen plek tegen de gevel van mijn werkplaats geplant. Hij is nu manshoog (1.90m) Als de boom het volhoudt zal hij over een jaar of zes de hele gevel bedekken. Vruchten zal hij in ons klimaat wel niet geven, maar je weet het nooit.
De zaailing in het potje is van dit jaar, als er liefhebbers voor zijn dan hoor ik dat graag. Ik heb er twee.

Dit is een volgroeide Loquat die ik ontdekte toen ik in Auckland op Lindsey stond te wachten. Wij hadden ons campertje er precies naast geparkeerd. Ik dacht het blad te herkennen en vroeg aan de vrouw die het huis uit kwam of het een Loquat was. Zij antwoordde bevestigend en zei gek te worden van het vele fruit dat er af kwam. Het is de enige volwassen Loquat die we gezien hebben.

^

LABASTIDE-MURAT

Desmond Morris 'De Naakte Aap'.

Van het Hollands toilet heb ik geen foto, maar van de kraan waar ik het in het vorige verhaaltje over had wel. We gebruikten hem niet alleen om water voor de koffie te halen maar ook als onze 'badderkraan'. Ik schoor mijn kin in die dagen niet, maar onze vriend wel. Zijn lange haar was één keer de reden voor een hotelier ons te weigeren.

Ondanks de 'ontberingen' hadden we ook veel lol. Eén van mijn spijkerbroeken had ik kort geknipt, van de pijpen maakten we petjes.

Foto's : Marion

Speciaal voor Th.

*

HOLLANDS TOILET ?!

Eind zestiger jaren huurden wij samen met onze beste vrienden een huisje in Labastide-Murat, ergens diep in Frankrijk. Marion had in de grootste krant van Nederland een aanbieding gevonden die ons wel wat leek. Met onze Ford 17M Stationwagon deden wij er twee dagen over. (Ik was de enige met een rijbewijs.) Het vinden van een hotelkamer was geen eenvoudige zaak. In de ogen van Franse plattelands hotel eigenaren waren wij veel te 'hip'. Pas bij de vierde poging hadden wij geluk, mits we er ook zouden eten! (Maar dat is een verhaal op zich.) De volgende dag kwamen wij in de buurt van onze bestemming. Het dorp hadden we gevonden, het vooruit betaalde huisje nog niet. We hadden een adres en een nummer, maar daarin kan je niet slapen. Nadat we enkele rondjes gereden hadden en het inmiddels donker was geworden, klopten we aan bij een boerderij. De man begreep waar we naar op zoek waren en bood aan vóór te rijden. Op een plek waar we al meerdere keren langs gereden waren, dook hij de bosjes in. Het bleek de toegangsweg tot niet één huisje, maar drie. Alle drie leeg, we konden kiezen! We kozen het huisje wat ons het meeste aansprak. In de advertentie had gestaan dat het huisje voorzien was van water, elektra ,Hollands toilet en meerdere slaapkamers. Bij het binnengaan van het huis en na het omdraaien van de schakelaar, gebeurde er niets! Geen licht. Met een zaklantaarn beschenen we de ruimte, de beloofde meerdere slaapkamers waren met 'hard-board' gecreëerde wandjes rond een bed. Over het voeteneinde van het bed hing beddengoed. Toen we dat optilden sprongen de muizen eruit. De volgende morgen zagen wij dat 'het elektra' bij het huis was afgebroken. (Dat bleek later al jaren zo te zijn.)In het dorp kochten we kaarsen. Het water bleek één kraan te zijn, die strategisch in het midden van de drie huisjes was geplaatst. Het 'Hollands toilet' was niet meer dan een Brabantia bril+deksel, boven een gat, enigszins afgesloten door een timmerwerkje. We vonden het pas na ons een weg door de brandnetels en bramen gebaand te hebben.
De 'Longdrop' van Simon in Schotland is daarbij vergeleken een juweel.

*

STRAND VONDST

De dag voor ons vertrek uit Schotland (we stonden twee nachten op de camping bij Tantallon Castle, ten oosten van North Berwick), maakten we een lange strandwandeling van de camping naar het Scottish Seabird Centre en weer terug. Vergeleken met de vooral Franse kust (Het Kanaal), maar ook de Hollandse en Belgische Noord Zee kust is het strand een verademing, bijna geen vuil. Het zal wel aan de stroming liggen. Wat we wel vonden was dit restant van een Zee-egel. In Nieuw Zeeland vonden we vaak stukken van het skelet, prachtig groen van kleur. Weke delen hebben we daar niet gezien.
Ik denk dat dit exemplaar door een liefhebbende zeevogel opgedoken en geconsumeerd is. De echte weke delen zijn verdwenen, wat rest zijn een paar stekels,kraakbeen en stukjes 'schaal'.

Bass Rock.

In het Schottish Seabird Centre stonden kijkers opgesteld om naar de Gannets (Jan van Genten) op Bass Rock te kunnen kijken. Maar vanaf onze standplaats op de camping hadden we een betere kijk op de kolonie. De telelens van de Sony haalde de vogels dichtbij. (Klik op de foto en geniet.)

*

KLAAR IS KEES......EN HUIB,
nu mag ik weer aan de slag.

De schilders Kees en Huib dragen altijd een pet om hun haardos voor spetters te behoeden. Ik heb praktisch geen haar, dus daarvoor hoef ik het niet te doen. Maar ik beschadig mijn hoofd regelmatig een pet zou een oplossing zijn maar is niet zaligmakend. Ik heb petten, hoeden en mutsen, te klein, te groot of te kriebelig. Slechts één muts draag ik elke winter elke dag, de oudste! Eén pet is voor het maaien, één hoed kan mij bekoren om me te behoeden tegen de zon. Maar een pet, hoed of muts voor elke dag, zoals bij de schilders kan ik net zo min velen als een polshorloge.

.

PASTIE OF PAST IE NIE.....

*

B I J N A K L A A R...

O F T O C H N I E T...?