HET WERK

03 februari, 2009

NONNETJES

Soms komt er een vraag uit onverwachte hoek.
In 1997 vroeg een collega van Marion mij of ik voor een project waar zij mee bezig was 'sfeerverlichting' zou willen maken. Behalve Marion's 'Kabouterlamp', had ik mij nog nooit serieus met verlichting beziggehouden. Het project waar de vrouw aan werkte was een rusthuis voor uitgediende nonnen. De kamers waren gebouwd rond een overdekte binnenplaats die bedoeld was als gezamenlijke ruimte en om in een 'huiskamersfeer' gasten te ontvangen. Voor die ruimte wilde zij een vijftal verplaatsbare 'schemerlampen'.
Ik wilde beslist geen 'stang met een kappie' maar meer dan dat. Ik wilde ook gebruik maken van de kennis die ik met mijn krukjes had opgedaan. Voor een ander idee (is bij een idee gebleven) had ik een aantal platen 0,8 mm triplex in huis gehaald, daar ben ik mee gaan spelen, buigen en lijmen, net zo lang tot ik een vorm had die mij beviel.
Het profiel, de ruggegraat die triplex en papier op z'n plaats houdt was een logisch gevolg van het profiel dat ik voor het krukje maakte, alleen wat scherper. Op dat profiel, achter het triplex kon ik ook de 'electronica' kwijt. Voor de voet maakte ik een polyester mal waarin ik een stuk cv buis meegoot. Vraag mij niet hoe ik e.e.a. voor elkaar kreeg.
Toen ik het werkende prototype aan iemand liet zien kreeg ik te horen dat ik een 'nonnetje' had gemaakt! Ik was mij daar niet van bewust, heb het ook niet bewust gedaan, maar het heeft inderdaad wel iets van een voorzichtig voortschreidend nonnetje!
Ik heb geen goede foto's van de schemerlamp, alleen deze kiekjes die Lindsey maakte toen wij het 'espressomeubel' brachten.

Nadat ik de 'nonnetjes' het licht had laten zien, vroeg dezelfde collega van Marion mij of ik een meubel kon maken waarop zij de door hun geschonken professionele espresso machine kwijt konden. Mijn eerste idee daarvoor was een schoonheid door z'n eenvoud maar technisch niet uitvoerbaar. Het was zo simpel dat ik nu niet meer weet hoe het er uit zag en het modelletje is al weg. Het 'scharnierprobleem' kon ik niet oplossen, maar m'n opdrachtgeeftster vond het prachtig.
Ik heb toen m'n eerste idee losgelaten en ben een echt meubel gaan maken, maar wel een meubel dat staat als een beeld! Ik heb er geen modellen voor gemaakt maar ben gewoon gaan bouwen. De 'voorwaarden' heb ik zelf bedacht, er moest ruimte zijn voor verschillende smaken koffie, bekers, lepels, suiker, room het apperaat zelf, dienbladen en afval.

Het resultaat had niets te maken met mijn eerste idee, maar geïnspireerd door mijn vrije 'gefröbel' kwamen er met bladgoud belegde 'eikels' als bekroning van de staanders, zwevende kastjes en van latjes opgebouwde 'aflegplaats' voor dienbladen.
Mijn opdrachtgeefster maar ook de bewoners vonden het prachtig, ik weet niet wat zij er in zagen. Jammer is dat mij gevraagd werd de kast 'kardinaalsrood' te spuiten, om goed te passen bij de verplaatsbare boekenwand, ik had alerter moeten zijn, nu valt hij helemaal weg. Hoewel ik moet zeggen dat het in werkelijkheid wel meevalt.
We zijn nu tien jaar verder, ik heb geen idee of de lampen en de kast er nog staan, maar het was een leuke opdracht en ik hield er ook nog wat aan over.