I.v.K.N.O.
Telkens als ik deze foto zie moet ik denken aan de geweldige sfeer die hing in het oude gebouw van het Instituut voor Kunst Nijverheids Onderwijs in de Gabriël Metsustraat te Amsterdam. Het ging er zeer gemoedelijk aan toe maar juist daardoor waren we zeer gemotiveerd. Op deze z/w prent uit 1962 (?) krijgen wij kunstgeschiedenis van Henk Brouwer, daar kwam geen dia bij te pas. Hij hield een verhaal en stak daarbij zo nu en dan een boek ter illustratie omhoog. Aan de gezichten te zien werkte dat zeer aanstekelijk.
Wij volgden avondonderwijs, misschien dat dat ook mede een beetje de sfeer bepaalde.
In 1967 verliet ik met pijn het oude gebouw bij het Museumplein om mijn studie af te maken en eindexamen te doen in een door Gerrit Rietveld ontworpen betonnen gebouw met veel glas in Amsterdam zuid. De sfeer uit het oude gebouw was ver te zoeken. Voor de grap zei mijn docent Carel Kneulman eens tegen mij: "Misschien moet je eens een beitel zetten in die verdomde betonnen palen". Binnen dat gebouw heeft de afdeling beeldhouwen meerdere locaties gekend.
Later heeft dat 'Rietveld' gebouw natuurlijk zijn eigen sfeer gekregen en is de Rietveld Academie uitgegroeid tot een 'kunstinstituut' met internationaal aanzicht, dat met het oude I.v.K.N.O. weinig meer te maken heeft. Een jaar of drie terug ben ik met L. nog eens naar een eindexamenpresentatie geweest. Het 'je werk verkopen', wat ons nooit geleerd was, was gemeengoed geworden. De voertaal leek engels, de sfeer om te snijden, maar dat kan aan mij gelegen hebben. In de meer dan dertig jaar dat ik als student en docent met het instituut te maken heb gehad, hebben meerdere directeuren de scepter gezwaaid, de meesten met gevoel voor studenten, docenten en gebouw, nooit ter meerdere glorie van zichzelf. De man die nu aan het roer staat en die ik elders heb leren kennen, zie ik als een omhooggevallen pedante kunstpaus met slechts oog voor groei. De directeur ten tijde van de fusiegolf wilde klein en zelfstandig blijven omdat hij alle medewerkers en studenten wilde kennen en dat waren er toen, avond- en dagschool samen, ook al heel wat.
Nu hoor en lees ik dat de huidige directie het Rietveld gebouw wilde verruilen voor het voormalig GAK gebouw aan het Bos en Lommerplein, een onzalig plan dat gestopt diende te worden.
Op deze protest-site verwoordt een aantal mensen ook mijn gevoel over het gebouw en de huidige directeur. Een ingezonden brief van Wim Crouwel maakt duidelijk waar Tijmen steken laat vallen; sterker nog, de steken niet herkent.
Sinds 10 september lijkt het gevaar gekeerd: het onnozele plan gaat niet door, de opleiding blijft voorlopig waar hij is, namelijk in het door Gerrit Rietveld ontworpen gebouw De RIETVELD ACADEMIE.
Maar blijf waakzaam, de snoodaard zal niet rusten voordat er een instituut is met zijn naam op de gevel. Studenten en docenten zijn ondergeschikt aan de grootheidswaanzin van een gemankeerd artiest. Ik ken docenten die zelfs dat niet doorzien, maar bezig zijn de A.O.W. te halen!
Mijn I.v.K.N.O. of zelfs 'Rietveld' is het allang niet meer, maar dat is aan mensen die net zijn afgestudeerd niet uit te leggen.
Wij volgden avondonderwijs, misschien dat dat ook mede een beetje de sfeer bepaalde.
In 1967 verliet ik met pijn het oude gebouw bij het Museumplein om mijn studie af te maken en eindexamen te doen in een door Gerrit Rietveld ontworpen betonnen gebouw met veel glas in Amsterdam zuid. De sfeer uit het oude gebouw was ver te zoeken. Voor de grap zei mijn docent Carel Kneulman eens tegen mij: "Misschien moet je eens een beitel zetten in die verdomde betonnen palen". Binnen dat gebouw heeft de afdeling beeldhouwen meerdere locaties gekend.
Later heeft dat 'Rietveld' gebouw natuurlijk zijn eigen sfeer gekregen en is de Rietveld Academie uitgegroeid tot een 'kunstinstituut' met internationaal aanzicht, dat met het oude I.v.K.N.O. weinig meer te maken heeft. Een jaar of drie terug ben ik met L. nog eens naar een eindexamenpresentatie geweest. Het 'je werk verkopen', wat ons nooit geleerd was, was gemeengoed geworden. De voertaal leek engels, de sfeer om te snijden, maar dat kan aan mij gelegen hebben. In de meer dan dertig jaar dat ik als student en docent met het instituut te maken heb gehad, hebben meerdere directeuren de scepter gezwaaid, de meesten met gevoel voor studenten, docenten en gebouw, nooit ter meerdere glorie van zichzelf. De man die nu aan het roer staat en die ik elders heb leren kennen, zie ik als een omhooggevallen pedante kunstpaus met slechts oog voor groei. De directeur ten tijde van de fusiegolf wilde klein en zelfstandig blijven omdat hij alle medewerkers en studenten wilde kennen en dat waren er toen, avond- en dagschool samen, ook al heel wat.
Nu hoor en lees ik dat de huidige directie het Rietveld gebouw wilde verruilen voor het voormalig GAK gebouw aan het Bos en Lommerplein, een onzalig plan dat gestopt diende te worden.
Op deze protest-site verwoordt een aantal mensen ook mijn gevoel over het gebouw en de huidige directeur. Een ingezonden brief van Wim Crouwel maakt duidelijk waar Tijmen steken laat vallen; sterker nog, de steken niet herkent.
Sinds 10 september lijkt het gevaar gekeerd: het onnozele plan gaat niet door, de opleiding blijft voorlopig waar hij is, namelijk in het door Gerrit Rietveld ontworpen gebouw De RIETVELD ACADEMIE.
Maar blijf waakzaam, de snoodaard zal niet rusten voordat er een instituut is met zijn naam op de gevel. Studenten en docenten zijn ondergeschikt aan de grootheidswaanzin van een gemankeerd artiest. Ik ken docenten die zelfs dat niet doorzien, maar bezig zijn de A.O.W. te halen!
Mijn I.v.K.N.O. of zelfs 'Rietveld' is het allang niet meer, maar dat is aan mensen die net zijn afgestudeerd niet uit te leggen.
Ben een keer binnen geweest bij de rietveld academie voor een intake, al wachtende heb ik wat in de ronte gelopen en gekeken naar examen stukken. Door die te zien wist ik dat het niets voor mij zou zijn. Het gebouw zelf vond zeer lelijk zijn stoelen vind ik een stuk mooier.
BeantwoordenVerwijderen