S C H O E I S E L

Ik heb slechts enkele 'goede' schoenen waarvan dit rode paar het mooiste is en het lekkerst loopt. Ze zijn ontworpen door Jan Jansen en gekocht in Heusden waar zijn zuster een winkeltje heeft. Het was een kado van Lindsey waar ik erg zuinig op ben, vandaar de spanners.
Als dagelijks schoeisel gebruik ik klompen, niet de echte houten Hollandse klomp, maar zo een met een houten zool en leren bovenwerk. Daar draag ik altijd dikke sokken in anders 'zitten' ze niet lekker. Ik doe er een jaar mee. Het fijne van die dingen is dat ik ze bij binnenkomst in huis makkelijk uit kan schoppen. Binnen draag ik espadrilles of Reisemarokkaner. (Manufactum)
Bij echt warm weer trek ik een korte broek aan en kies ik voor teenslippers. Dat loopt lekker en luchtig. Het maaien en ander tuinwerk kan mij echter behoorlijk vuil maken, zeker als het zoals gisteren ook nog nat weer is. Mijn benen en tenen geven aan het eind van de dag dan ook af!

.............................................................................................


()

Dertig jaar geleden vertelden onze buren Bertha en Bertus ons dat als het 's nachts onweerde, wij ons aan moesten kleden en met de lichten aan gaan 'opzitten' tot het onweer voorbij was. Ik heb mij inderdaad wel eens aangekleed, maar ben nooit gaan 'opzitten'. Wij hadden in die jaren een nogal hoge TV antennemast naast het huis staan en ik was bang dat de bliksem via die mast de weg naar ons huis in kon vinden. Ook overlopende goten hebben mij 's nachts wel eens naar buiten gelokt en niet te vergeten de angstaanjagende geluiden die hoge bomen in zulks HONDEWEER kunnen maken. Ik ben ook wel eens tijdens noodweer in de bedstee gaan liggen die wij toen nog hadden. Afgelopen weekeinde was het weer eens raak. Onweer gaat ons voorbij of blijft 'tussen de rivieren hangen'. Het bleef hangen en maakte ons om een uur of drie wakker. We hoorden dat het dichterbij kwam en besloten de stekkers er uit te trekken. Naar buiten ben ik niet gegaan. Nog geen kilometer van ons vandaan is de bliksem ingeslagen in een boerderij die wij wel kennen. Het huis valt op door de ruim twintig identieke rieten mandjes met allemaal dezelfde plantjes van het seizoen. Op onderstaande foto zijn ze goed te zien. De bewoners hebben gedaan wat ons dertig jaar geleden door Bertha en Bertus is geleerd, ze zijn gaan 'opzitten' en hebben daarmee hun huis gered!

Warm, zwoel, drukkend en nat, typisch hondsdagenweer volgens de deskundigen. Niets nieuws, komt elk jaar voor. Laat het over je heen komen en geniet ervan.

<***>

Een paar maanden terug was deze drank veel te zuur, er stond een kleine veertig liter verdeeld over twee mandflessen van 25 liter op bottelen te wachten. Ik hevelde het per fles over in een schone emmer, spoelde de fles en deed er een kilo suiker in. Het Kweevocht deed ik er in kleine porties weer bij om zo de suiker op te lossen.
Vandaag hebben wij het geproefd en besloten het nu toch wel iets te zoete mengsel te bottelen.
Tweeenvijftig flessen met KWEEWIJN zijn het geworden, te veel voor de kelder dus liggen ze nu inde garage.

(*****)

SESAM OPEN U.....

Je leest er over en verbaast je, je krijgt waarschuwingen en denkt 'hoe geraffineerd, ik hoop niet dat ik daar ooit intrap'. De valse mailtjes.

Ik kreeg vandaag zo'n mailtje met als aanhef 'Lieve klant van de Postbank' en vervolgens een tekst waar de muizen geen brood van lusten. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die hier serieus op in gaan, denk ik dan.

Krommer Nederlands dan in deze brief ben ik zelden tegengekomen. De 'schakel' die je dient aan te klikken bevat het woordje dat in de titel van dit blog staat. Sesamopenu.....wie trapt daar nou in?

(**)

Een potje Pesto van 180 gram kost bij AH € 2.10. Volgens het etiket is het gemaakt van basilicum, melkzuur(!), cashewnoten(!), aardappel(!), knoflookpoeder(!), pijnboompitten, zeezout, Pecorino, Grano Padano en zonnebloemolie(!). Je kunt het ook zelf maken zoals L. het al jaren doet. Het meest gangbare recept is voor een groene pesto gemaakt met basilicum, knoflooktenen, pijnboompitten, Pecorino- en Parmasaansekaas, olijfolie en zeezout. De meest smaakvolle pesto maak je met de vijzel. In stukken gesneden knoflooktenen wrijf je in de vijzel met behulp van wat zeezout tot een smeuïg papje, dan doe je er de pijnboompitten en basilicum bij en maal je tot alles een yoghurtdikke pasta. De kazen rasp je fijn en meng je samen met de olijfolie en het mengsel uit de vijzel tot een heerlijke pesto.

Bij het maken van grotere hoeveelheden is dat niet te doen, d.w.z. knoflook,zout en pitten gaan nog met de vijzel,maar de berg basilicumblad (in dit geval meer dan 1400 gram) en de kaas (2300 gram) maken we klein met de keukenmachine. Daarna gaat het samenvoegen en roeren weer met de hand. Het resultaat is een pesto waarin de knoflook en de kaas, maar ook de pitten en basilicum nog terug te vinden zijn.

De afgelopen jaren maakte L. de pesto voor ons eigen genot (en dat van Vellah). Vorig jaar hadden we zoveel (zelf gezaaide) basilicumplantjes dat er echt teveel pesto was om zelf te consumeren. Via V. hebben we extra potten aan haar vrienden verkocht. Dit jaar hadden wij zoveel meer bruikbare basilicum dat L. besloot het voor één keer groter aan te pakken. Ze verzocht V. aan haar vrienden te vragen of ze in moeders pesto interesse hadden en .....de vraag was groter dan het aanbod! Met wat extra plukwerk, extra bijbehorende ingrediënten en hervullen van de potten kunnen we iedereen bijna leveren wat gevraagd werd. Om herhaling te voorkomen zaai ik volgend jaar geen basilicum!

Het recept dat L. gebruikt komt uit de Time-Life serie 'THE GOOD COOK Sauces'. Met deze keer vierentwintig maal de genoemde hoeveelheden.

Om het helemaal af te maken moet er natuurlijk een etiketje op de pot, een werkje dat ik met veel plezier doe. Deze keer ben ik niet echt tevreden, het heeft niet de goede maat en vorm en is veel te flets geprint. Misschien dat ik voordat de potten de deur uitgaan iets beters kan maken.

*****

'BOEM BOEM'

Regelmatig komen er 'BOEM BOEM' auto's op de dijk voorbij. Dat zijn auto's die je al van drie dorpen terug hoort aankomen, niet omdat de motor zoveel herrie maakt maar omdat de eigenaar meer geld uitgeeft aan audioinstallaties dan het onderhoud van de auto.
BOEM, BOEM, BOEM dreunt het dan, meer hoor je niet. Wat voor muziek er in de auto te horen is, ik heb geen idee. Het zal zeker geen Coleman Hawkins zijn. Nu de BOUWVAK in het zuiden begonnen is en de weermannen mooie dagen beloven kunnen de daken en ramen van de gepimpte Golfjes met petjes achter het stuur weer open en mogen wij meegenieten van die muzikale wonder'tjes.

Oude Jazz draaien wij ook niet elke dag, maar zo nu en dan verdwijnt er weer zo'n schijfje in het laatje en genieten we van het ritmisch gehijg, gestamp, gesnor, gebonk en getetter van die oudjes. Heerlijk die drums, trompetten, trombones en schorre stemmen. Prachtig die oude opnamen zonder poetsbeurt.

Maar misschien wel geboem in de oren van het petje.

#

W E I D E H O M M E L
of
A A R D H O M M E L

?

Sinds het ontdekken van het hommelnest in een nestkastje en het determineren van de soort ben ik beter naar die bezige beestjes gaan kijken. Was er bij het nest sprake van de Steenhommel, deze gast moet de Weidehommel of Aardhommel zijn.
In mijn insektenbijbel , De wonderwereld van de insekten, is de helderheid van de kleurenfoto's sterk teruggelopen of misschien zelfs nooit goed geweest. Bij de hommels is het verschil tussen de soorten moeilijk te zien. De helderheid van de afbeeldingen of het scherm overtreft bijna de werkelijkheid. Vager wordt het als het beestje een naam moet krijgen. Op mijn foto van de hommel op de Rode zonnehoed is goed te zien dat hij/zij een witte kont heeft en twee gele strepen.
Volgens deze site zou het de Bombus terrestris (Aardhommel) moeten zijn, maar als ik deze meneer moet geloven is het de Bombus pratorum (Weidehommel).

Maar misschien zit ik er naast en is het geen van beide.

(())

KUNST_KUNSTENAAR

Wat ik hieronder noteer is mijn persoonlijke visie en niet meer dan dat.


Wat of wanneer is iets KUNST en wie is wel of geen KUNSTENAAR?

Voor de één een interessante vraag voor de ander een overbodig betoog. Een beeldend kunstenaar is voor mij iemand die eigen origineel werk maakt, omdat hij/zij niet anders kan , omdat er een gevoel van moeten is (Niet NIETS anders kan) Dat werk levert meestal niet genoeg op om van te leven, dat is slechts een enkeling gegund. Het kan twee- of drie dimensionaal werk zijn, audiovisueel of anders. De producten van die mensen worden door de één aangemerkt als kunst, de ander vindt het niets. Het kan goed of slecht zijn. Een aantal goede kunstenaars is vernieuwend bezig geweest en zullen in de kunsthistorie genoemd worden. Er zijn tal van voorbeelden van goede kunst makers die niet van de verkoop van hun werk konden leven. Hun inkomen kwam elders vandaan. Een goed verkopende kunstenaar hoeft niet persé een goede te zijn. Sommige kunstenaars werken met assistenten die hun idee geheel of gedeeltelijk uitvoeren, of zelfs totaal door een bedrijf laten maken. Een aantal kunstenaars is/was bedrijfsmatig bezig.

Voor de één is Jeff Koons een groot kunstenaar, voor de ander een handige man. Zakenman is hij zeker. Damien Hirst verkocht zijn laatste werk voor $ 100 miljoen nog voordat het tentoongesteld werd. Ik weet niet wat ik van de man en zijn werk moet denken, of eigenlijk toch wel: hij heeft goed naar Warhol en Koons gekeken en doet het nog beter. Het kan altijd nog absurder, walgelijker of grover.

Een uitvoerend kunstenaar is iemand die andermans werk uitvoert (musicus, ballerina of acteur) de musicus, ballerina of acteur kan in de uitvoering zijn/haar eigen 'ziel' leggen, het blijft een uitvoering ook als zij een eigen stuk uitvoeren. De dirigent kan zo ook zijn 'stempel' op het werk van een ander zetten, maar het wordt nooit zijn eigen werk. Als de uitvoerende kunstenaar gaat improviseren (in de zin van toevoegen) zou je kunnen spreken van eigen werk.

Een amateurkunstenaar (ook wel vrijetijds kunstenaar genoemd) is iemand die in zijn/haar vrije tijd kunst maakt, vaak in groepsverband. Dat kan goed of slecht zijn, mooi of lelijk. Hij/zij doet het niet om van te leven, maar verkoopt vaak beter dan de professionele kunstenaars omdat het werk het grote publiek meer aanspreekt en omdat het betaalbaar is. Op braderieën en kunstmarkten doen ze goede zaken.

Een professionele kunstenaar maakt kunst voor zijn beroep, zoals de bakker brood bakt. Professionele kunstenaars leven direct of indirect van hun werk. Althans zo zou het moeten/kunnen zijn. Een academie voor beeldende kunsten leidt niet op tot beeldend kunstenaar, laat staan professioneel maar begeleidt min of meer talentvolle studenten een aantal jaren, daarna moeten ze het zelf verder uitzoeken.

Vroeger werd er wel gesproken van kunst met een grote- of kleine K, dat hoor je steeds minder. Grenzen vervagen en worden verlegd, voor mijn gevoel vaak onterecht. Het antwoord op de vraag 'wat is kunst' is net zo persoonlijk als uw reactie op deze foto kan zijn: Jakkes, leuk, moedig, vulgair, sexy, mooi of lelijk. Er zijn mensen die er in slagen van zo'n foto KUNST te maken of nog simpeler het tot KUNST te bombarderen.

Verzin en win

>>>Met dank aan de Telegravin<<<

H O M M E L N E S T ?

In het middelste kastje huisde in het vroege voorjaar een pimpelmees. Begin juni verschenen er vreemde gelige plekjes op het hout en vlogen er hommels in en uit. Op de foto zijn er twee te zien. Bijna altijd zat er een hommeltje in het vlieggat op de uitkijk, als ik te dichtbij kwam vloog hij op mij af. De man die het bijenvolkje op kwam halen vertelde ons dat als de diertjes zich bedreigd voelen ze net zo kunnen steken als wespen of bijen. Je kunt er ook net zo ziek van worden. Een hommelnest in de tuin is goed voor de bestuiving, maar laat ze met rust; uit zichzelf zullen ze nooit aanvallen.

Sinds een paar dagen is het stil rond het kastje, zo stil dat ik het er op waagde het te openen. Veel leven zat er niet meer in, de nog aanwezige hommels waren morsdood en zonder kop. Er moet een slachtpartij plaatsgevonden hebben! Uit publicaties heb ik begrepen dat moord op een koningin vaak voorkomt, maar dit lijkt op moord op de koningin en haar gehele hofhouding. Ik heb ze niet geteld, maar een tiental lijfjes ligt er zeker. Het enig zichtbaar leven dat in het nest zit bestaat uit oorwurmen en larven.

De celletjes of urntjes die op de tweede foto duidelijk te zien zijn (wit van kleur onder de spinsels) lijken niet op die van hommels! Ze zijn niet rond maar torpedovormig en hebben een opening alsof de vogel (larve?) al gevlogen is. Het zeer stevige spinsel blijkt van de Hommelmot te zijn. De bijenman vertelde ons ook dat als je eenmaal een hommelnest hebt, je het nooit meer kwijt raakt. Ik heb het dan ook weer teruggehangen, wel op een andere plaats. Ik heb geen idee om welke hommelsoort het gaat, het zou de Aardhommel kunnen zijn, maar ik vond ze nogal zwart van kleur en dan kom ik bij de Steenhommel (kijk bij insecten-bijen en hommels-Steenhommel, prachtige foto's) uit, waarvan de beschrijving aardig overeen komt met mijn ervaring.

Wie het weet mag het zeggen.

<<<>>>

K I J K E N

Beide opmerkingen van Jolie op mijn vorig blog doen mij goed. Zij ziet en begrijpt al heeft ze niet altijd de tijd 'zorgvuldig' te lezen, maar dat is haar vergeven. Het is 'lekker' te voelen dat er mensen zijn die zien waar je mee bezig bent of was. Ik kreeg eens van een 'collega' te horen die slechts één keer iets van mij gezien had dat mijn werk pastte in het rijtje 'dertien in een dozijn'. (!?) Gelukkig zijn er tijdens mijn werkzame leven ook professionele 'kijkers' geweest die zinvolle opmerkingen wisten te maken en beter dan ik zelf zagen dat er een'rode draad' in mijn werk zit.
Ans van Berkum is zo iemand, ze kwam hier over de vloer omdat Marion een belangrijk iemand was waar ze over moest schrijven, dat heeft ze meerdere keren gedaan. Toen ik haar eens vroeg over mij iets te schrijven hoefde ik haar weinig te vertellen. Ze had zeer goed om haar heen gekeken en aan enkel woord genoeg.

>>>>>>><<<<<<<

NOG ZO IETS

Geïnspireerd door de landschapjes van Metten Koornstra, waarbij ik toen werkte aan de versiering voor het boekenbal en door het gemis aan werkruimte om me met beelden bezig te houden, maakte ik een tiental schilderijtjes. Een paar daarvan heb ik weggegeven, een enkeling is verdwenen en de rest zwerft door het huis en atelier.
Op dit paneeltje uit 1968 fiets ik aan mijn moeder voorbij. Zij was een paar jaar eerder overleden. Het portretje lijkt totaal niet op mijn moeder, het is eerder een kruising tussen haar en Marion.
Gek genoeg lijk ik wel!

>>><<<

ZO GAAN DIE DINGEN

Ik ben geen tekenaar maar soms krijg ik het juutje, dan moet ik krabbelen op papier, vaak is dat als ik in mijn werkplaats zit te luisteren naar de radio omdat ik dan vanwege de herrie niet met machines kan werken. Achttien jaar geleden moet er een bespreking geweest zijn van een boek over Karel Appel, de titel van het boek: 'Ik wou dat ik een vogel was' noteerde ik onder de krabbel. Het boek heb ik nooit ingezien, de tekening niette ik op de muur, vandaag legde ik hem onder de scanner, net op tijd. De gaten vallen erin.

Het boek is bij Antiqbook te koop voor € 15.- Op Marktplaats mag je bieden.

()

Twee benen in een weiland.

Eén van de eerste schilderijtjes die wij kochten was van een ons onbekende kunstenaar. Het was dit paneeltje van Michael Joseph Berkhemer met de titel 'Twee benen in een weiland'. Wij kochten het in 1972 in een nu niet meer bestaande galerie in Breukelen. Het heeft sindsdien afwisselend aan de muur gehangen en in de kast gelegen. Twee jaar geleden heb ik het uit mijn handen laten vallen en kwam het met een hoek van het achterpaneel op de grond terecht. Het materiaal is spaanplaat, de hoek was dan ook behoorlijk beschadigd, opengebarsten en verf eraf. De spaanplaat schade heb ik zelf verholpen: houtlijm er in en tussen de bankschroef geklemd. De verf was een ander probleem omdat ik niet wist wat voor soort er was gebruikt. Via Google heb ik Michael gevonden en hem per mail gevraagd of hij nog wist wat hij in 1972 voor verf gebruikte. Dat wist hij wel, maar hij wilde het paneeltje graag zelf herstellen. Het is voor hem een jeugd schilderijtje dat hij maakte net na het verlaten van de Academie. Gisteren hebben we het opgehaald, het ziet er weer prachtig uit. Zijn werk heeft sinds onze 'Twee benen' een enorme ontwikkeling doorgemaakt, hij schildert nog steeds, maar dat is dan ook op het eerste gezicht de enigste overeenkomst. Bij beter beschouwen is te zien dat oppervlaktebehandeling, struktuur en kleine kleurnuances nog steeds een belangrijk onderdeel van het werk vormen. Om te zien waar ik het over heb is het de moeite waard naar zijn site te surfen en dan vooral te kijken onder het kopje 'wallsculptures'.

www.michaelberkhemer.com

(....)

GARELLI MUSEUM

Het Garelli museum van Hans Vos in Veen was vandaag open voor het publiek. Tot voor kort wist ik niet dat ons dorp een museum herbergde langs de dijk. Museum is dan ook een groot woord voor de verzameling brommers van het merk Garelli, neergezet in een Italiaans sfeertje. Leuk om te zien zijn de vele uitvoeringen van de verschillende types door de jaren heen. Je moet natuurlijk wel van brommers of techniek houden om van zo'n presentatie te kunnen genieten.

Een stuk dijk tussen twee 'stoepen' was afgezet om de tientallen oudjes en exoten van andere liefhebbers uit te stallen. Tussen de wat bekendere modellen pronkten bijzondere exemplaren, waaronder voor mijn gevoel een paar eigenbouw 'snelheidsduivels'.

Om twee uur begon er een toertocht waaraan ook door Solexclubs en oude motoren werd deelgenomen. Toch altijd weer leuk om te zien.

(_)

H A N D E N



H A N D

Billen en zeker jonge vrouwenbillen hebben ronde vormen, althans dat willen de reclamemakers ons doen geloven. Als die billen gaan zitten zijn ze net zo plat als de plank waarop ze plaatsnemen. Ze vervormen door de handeling. Dit weekeinde zag ik de onderbenen van een vriend: voet, enkel en kuit liepen in elkaar over als een horizontale lijn in een verticale lijn met een bol als bekroning, kortom niet het ideale beeld dat we hopen te zien als we voor de spiegel staan. Gelukkig bestaat dat ideale beeld in werkelijkheid ook niet. Ons lichaam is samengesteld uit een aantal onderdelen die aaneengeplakt een beeld opleveren waar we wel of niet tevreden mee zijn.'Los', maar ook 'verkort' gezien kan zo'n onderdeel soms verwarring brengen. Voor een tekenaar of schilder geen eenvoudige opgave om te verbeelden. Een normale camera liegt niet, maar legt vast. De rechterhand van mijn tante is niet anders dan de linker, toch ziet hij er anders uit. Het lijkt alsof de hand - zonder pols - rechtstreeks uit de arm komt, een Francis Bacon-achtige vervorming. Hoe langer je naar de foto kijkt, hoe abstracter de hand gaat worden.

***

PARK SONSBEEK ARNHEM

Mijn herinneringen aan het park Sonsbeek beginnen in de vijftigerjaren. Wij woonden in Arnhem en het park was vaak mij speelterrein. Ik stepte over de paden en ging op avontuur bij de waterval, in de winter leerde ik schaatsen op de Grote vijver aan de Zijpendaalseweg.
In 1966 kwam ik als kunststudentje terug in het park om een geweldige beeldententoonstelling te zien. Beelden die voor een groot deel in mijn geheugen zijn blijven hangen. In 1971 volgde Sonsbeek Buiten de Perken, ook een manifestatie die mijn blik verruimde. Daarna raakte ik al snel de draad kwijt. Ik kan niets met beelden die 'uitgelegd moeten worden', een goed beeld spreekt voor zichzelf leerde ik altijd.

En nu is er dan Sonsbeek 2008; onder de titel 'Grandeur' heeft artistiek directeur Anna Tilroe getracht het streven naar menselijke grootsheid te verbeelden. Daarvoor heeft zij naar eigen zeggen kunstenaars van wereldfaam uitgenodigd.
Het spijt mij te moeten zeggen, maar ik heb nog nooit zo'n nietszeggende tentoonstelling (op dit niveau) gezien. Wat wij zagen konden wij niet linken met GRANDEUR maar eerder met MINEUR. Zij heeft het over de betrokkenheid van de samenleving bij de kunst, met deze uitspraak loopt zij dertig jaar achter de feiten aan. De 'beelden' die haar van 'wereldfaam' (wat een grootheidswaanzin) bekende kunstenaars laten zien zijn slechter dan menig eindexamenwerk dat mij onder ogen kwam. Ik was blij dat er in tegenstelling tot eerdere presentaties geen toegang geheven werd, wij hadden ons bedrogen gevoeld.

Ik hoop dat de gemeente Arnhem als opdrachtgever de volgende keer het lef heeft te kiezen voor iemand die weer interessante beelden wil laten zien, want die worden echt nog steeds gemaakt, i.p.v. iemand die een concept bedenkt wat niet in te vullen is.

Voor mij kenmerkend is, dat in het menu op de site van SONSBEEK wel Anna Tilroe aan te vinken is maar niet de deelnemende kunstenaars.

Maar laat u niet ontmoedigen, ga met de billen bloot, het is gratis en laat uw mening weten.

Het park is prachtig, de waterval veel kleiner dan in mijn kinderdromen, de Grote vijver groener dan ik dacht, maar het hertenkamp is nog steeds hetzelfde.

********