T A K E O N E

De dames van OPNAME hebben nog vrij morgenmiddag, dus moet ik mijzelf melden op afdeling 2b, zelf een mooi bed uitzoeken zal er niet bij zijn.
Het is een vreemde gewaarwording in een ziekenhuisbed te moeten kruipen zonder dat je het gevoel hebt iets te mankeren. Geen pijn te hebben en bijna zeker weten dat je er wel met pijn uitkomt! Het zal 7-10 dagen duren is de prognose, daarna zal ik het blog voortzetten.

@

2008

K E R S T G R O E T

&

O M L E I D I N G

Er staan wel vaker borden en hekken op de dijk. Als bewoner wen je daar snel aan en negeer je ze, een vreemdeling volgt 8. Maar als je tussen de borden woont zie je ze niet en sla je argeloos rechtsaf bij het verlaten van het erf op weg naar het dorp. En dan blijkt een graafmachine de weg te blokkeren en moet je in de achteruit, want keren gaat niet.
Die afzetting heeft er twee dagen gestaan omdat de gemeente een trap moest aanleggen voor onze buurman Frank, de buurman die een paar maanden terug een 'klap' kreeg en nu driftig aan het revalideren is. Voor gezonde burgers doet de gemeente zoiets niet, daar zorg je zelf maar voor, maar als patiënt heb je rechten, zijn er regels en is er geld voor voorzieningen. Je moet er wel van op de hoogte zijn en de weg weten te vinden. Die trap moest er komen omdat het erf en huis van onze buren geen 'stoep' heeft zoals wij die hebben, waar je met de auto naar beneden kan en vervolgens vrijwel gelijkvloers het huis in. Zo'n stoep maken ze ook, maar pas in het voorjaar.
Vooralsnog moet de 'gemeente trap' zijn nut bewijzen, vandaag komt hij thuis 'tot na de kerst'. Wij wensen hem, zijn vrouw en de kinderen een fantastische week toe en toi,toi,toi voor het nieuwe jaar.

FLY HIGH NEXT YEAR

Voor onze Nieuwjaarskaart gebruikte ik een foto uit een serie die ik eind maart op het Vliegerfestival in Berck sur Mer maakte. Ik moet zeggen dat ik niet weet of het nou een vlieger of ballon is. Ik denk het laatste! (Hoewel?) Als het een vlieger is moeten er lucht inlaten zichtbaar zijn en die zie ik niet. Maar een met gas gevulde ballon zou recht omhoog staan en heeft geen luchtanker nodig en dat heeft deze engel wel net als Pinoccio. Het zijn trouwens figuren van een meter of acht lang, daar kan de wind behoorlijk aan trekken.
Misschien weet Flip het antwoord op mijn vraag.

©

Toerist in eigen streek

Ik kan niet goed tegen toeristen, en zeker niet als ik voel dat ik er zelf een ben. Een toerist komt zelden alleen, meestal met busladingen tegelijk. Toch zijn het gewone mensen net als u en ik, maar een airbus vol gewone mensen op weg naar een tropische verrassing, is een vliegtuig vol met mensen die al voor ze op de bestemming aankomen laten horen dat ze toerist zijn, dat ze drie weken uit hun bol gaan maar vaak niet beseffen waar.
Toerist in eigen land is net zo erg, voor mij dan. Moeten beseffen dat ik toerist ben is het ergste wat mij kan overkomen.
Soms ben ik toerist tegen wil en dank en kan er nog van genieten ook, dan krijg ik mijn eigen camera in de handen gedrukt om iets vast leggen en doe ik het ook nog.
Wanneer ben je een toerist, zodra je een nieuwe, onbekende omgeving instapt? Of als je een oer Hollandse molen zoals deze digitaal vastlegt en weet dat je niet de eerste bent, of ben je toerist zoals de DIKKE laat weten slechts- iemand die voor zijn plezier reist-. Het geeft niet waar naar toe.

Ik weet het niet, u?

*

INDIE'S BIRTHDAY PRESENT

Op speciaal verzoek nog een keer het kinderstoeltje en de trotse nieuwe eigenaar!

*

Nieuwe APPLE
Oude Stoofpeer

Gisteren was het zover, aan het begin van de avond kwam Ronald, van Altijd Verse Vis, de nieuwe iMac brengen en installeren, dwz uitpakken, aansluiten, kabeltje van de oude naar de nieuwe om alles over te zetten en dan aan de koffie. Het overzetten duurde langer dan we dachten, Ronald kon z'n tijd beter besteden en ging naar huis. Vanmorgen heb ik m'n G4 ontkoppeld en alle snoertjes in deze joekel gestoken. Het is nog nooit zo probleemloos verlopen als deze keer. En nu weer uitzoeken hoe alles werkt, want het is altijd net weer anders.

Waar ik gisteren aan begonnen was, moest ik vandaag afmaken. Het kappen van een oude stoofpeer in de dijk; hij stond er al drie jaar blad-en vruchtloos bij. Deskundige Johan de Tuinder riep deze zomer al: "haal hem weg, anders krijg je brokken." Mijn kettingzaag maakt nu dus overuren en laat het zo nu en dan ook afweten. Iets in benzine- of luchttoevoer, de oorzaak kan ik nog niet vinden.
Het ene moment achter een nieuw fantastisch scherm en het andere ploeterend met een kettingzaag, dat is wat ik nou zo leuk vind aan mijn leven.

$

S T O K E N

VEEN is de afgelopen jaren vaak negatief in het nieuws geweest. Bijna altijd ging het dan om 'stoken', het rond de jaarwisseling op 'het kruispunt' in het dorp in de fik steken van sloophout, pallets en andere brandbare rotzooi. De eerste fikkies waren onschuldige vreugdevuurtjes door jongens uit het dorp aangestoken. In latere jaren werden er autobanden en benzine aan toegevoegd wat al heel wat meer ellende opleverde. Alsof dat nog niet genoeg was werden er autowrakken vol met brandbare troep het vuur in gereden. De stokers kwamen al lang niet meer uit Veen. De burgemeester zette de ME in die er lekker op los hakte, maar de echte stokers zijn nooit gepakt. Het laatste jaar was het redelijk rustig, we hopen dat dat zo blijft.

Ik maak al jaren wijn van appels en andere vruchten, soms met succes. Mijn buurman kan er ook wat van, maar het liefst gaat hij een stapje verder: het maken van calvados!
Stoken dus. De heren op de foto stoken Rakija, een zeer pittig drankje gemaakt van pruimen(?)Let op het straaltje helder vocht dat in dat blauwe vaatje loopt. Misschien dat buurman en ik over een poosje ook op ons gemak aan een zelfgebouwde ketel zitten en een Veense calvados weten te stoken, dan komt het dorp misschien weer positief in het nieuws. Maar we kunnen ook opgepakt worden wegens het produceren van illegale alcohol, dat zou minder leuk zijn. Nog geen honderd jaar geleden was het zelf stoken van alcohol op het platteland van Europa heel gewoon. En nog steeds zijn er mensen mee bezig, ga maar eens zoeken op -alcohol stoken- dan kom je o.a. deze site tegen. Hij is leuk gemaakt en zeer informatief.

+

Tekst voor liefhebbers

@ S

K L I E K J E

Het enige van eigen grond in dit heerlijke ontbijt van deze zondagmorgen zijn de eitjes. We hadden een kliekje over van twee dagen geleden. Boerenkool stamppot met echte grove rookworst (dus niet die bekende van Unox) stond op het menu. De worst was opgegaan, maar van de stamppot hadden we wat over. Behalve van het door L gemaakte ontbijt met eieren, plakjes spek, uien, paddestoelen en tomaten, ben ik bepaald geen liefhebber van een warme hap op de vroege morgen. Deze variant is echter een aanrader!

Het kliekje in een koekenpan opbakken, spekblokjes en eieren in een andere klaarmaken, serveren op voorverwarmde borden en bestrooien met wat geraspte belegen kaas (die hadden we ook over).

Een lekkerder begin van de zondag kan ik mij niet voorstellen.

*

D U B B E L


M I S T I G

Meestal wel, soms niet of andersom. Het moederschap is mij niet gegeven, zelfs niet het vader- of ouderschap. Toch ben ik voor mijn gevoel kort vader geweest van een zoon die er nooit was, een zoon die ik alleen als plaatje ken, een Polaroid door de gynaecoloog gemaakt, die het per ongeluk op z'n buro had laten liggen. In mijn herinnering zie ik een jongetje van zeven maanden, waar alles op en aan zit, niets mis mee. Maar volgens de deskundigen had het embryo geen overlevingskansen, het had hooguit twee dagen na geboorte te leven. Dat was niet wat wij - na altijd geroepen te hebben dat we er niet aan zouden werken, maar dat een kind altijd welkom zou zijn - ons voorgesteld hadden. Marion kreeg 'kloek'gevoelens, stelde een eventueel kind boven haar werk en mijn bezorgdheid kende geen grenzen. Onze slaapkamer kreeg een 'lollig' behangetje en de eerste babykleertjes kwamen in huis.
Zij liet blijken een aanstaande moeder te zijn.
Als het kind gezond geweest zou zijn, had ik nu een nazaat van een jaar of veertien en was mijn leven na Marion's dood heel anders verlopen.
Wat zo dubbel is, is het gevoel dat ik heb blij te zijn dat het joch er niet is en het toch mis! Het zou een last geweest zijn als het inderdaad een zorgenkindje was, die last had ik maar ook Marion niet willen dragen (en zouden dat ook anderen niet hebben willen aandoen).
Het is goed zoals het nu gelopen is, het houdt mij alert.

Een vrouw die zwanger is, wordt een goede moeder als zij moeder wil zijn.
De verwekker gaat mee, als hij een vader wil zijn.

*

B a a n t j e s

Bij al dat terugblikken in die donkere dagen voor kerst passeren ook de baantjes die ik ooit gehad heb, of liever gezegd de werkzaamheden die ik ooit verrichtte. Ik wilde al veel eerder een lijstje maken, maar dat kwam er nooit van. Het is er nu wel, maar ik zal zeker wat vergeten zijn. Van een paar van die baantjes zal ik wat meer vertellen.


vakantie baantjes:
Krantenbezorger
Medewerker papiermagazijn AH Zaandam

(Het zal rond 1958 geweest zijn. Het was het saaiste baantje dat ik ooit had, maar één ding is mij bijgebleven: een mechanisch vouwapparaat - machine durf ik het niet te noemen - die een grote rol bruin sitspapier wist om te plooien tot een zig/zagstrook die gebruikt werd in dozen bonbons. De ouderen onder u zullen het nog kennen. Het apparaat raakte zo snel ontregeld dat slechts de helft van de rol het beoogde resultaat behaalde.

Medewerker plantsoenendienst

Voor koppelbazen/uitzendbureaus:
Verhuizer
Schoonmaker
Medewerker in tingieterij

(Ik dacht in een tinnenkannetjes-/figuurtjesgieterij terecht te komen. Wat ik moest doen was anti-aangroeielektroden voor de scheepvaart van de gietnaad ontdoen. Een smerig ongezond werk zonder masker of enige andere vorm van bescherming.)

Handlanger in gietpannenfabriek, Düsseldorf

(De vraag was of ik in een pannenfabriek in Duitsland wilde werken; waarom niet? Ik dacht dat het om kookpannen ging. Om half zes in de morgen moest ik klaar staan, dan kon ik samen met nog twee andere jongens in een rode MG cabrio meerijden naar het Ruhrgebied. De pannen die de fabriek maakte, hadden niets met het fornuis te maken, maar alles met de Hoogovens. Het bleken 'gietpannen' van drie meter of meer hoog te zijn, bestemd voor ijzergieterijen. In die fabriek heb ik geleerd om met de snijbrander oude klinknagels te verwijderen zonder het oude gat groter te maken. Ook het opstoken van de nieuwe nagel zonder die te verbranden was een kunstje dat ik onder de knie kreeg, evenals het pneumatisch klinken. De nieuwe 'pannen' werden/worden gelast, die van voor de oorlog geklonken, het was dus een reparatieklus waar de fabriek extra personeel voor nodig had. Ik heb er veel geleerd.)

Medewerker (nachtdienst) broodfabriek
(Dit was een baan van 8-8 zonder onderbreking bij CARELS broodfabriek ergens in de buurt van Osdorp. Ik stond daar aan de 'voorgesneden broodjes'. Er was geen enkele hygiënische controle, geen werkkleding of petje. In mijn dagelijkse kloffie, zonder verplicht handen wassen, moest ik een baksel van zo'n twintig kleffe witte broodjes van de bakplaat pakken en op de band voor de snijmachine leggen. Dan had je voorgesneden broodjes, in de 60er jaren zeer populair. Ik heb ze nooit meer gekocht. Het gesneden brood van CARELS was in geel cellofaan verpakt. Aan die verpakkingsmachine heb ik ook gestaan, d.w.z. dat ik het van de band gevallen brood van de vloer moest oprapen en opnieuw moest invoeren! Ook dat brood laat ik lekker staan.)

Chauffeur elektrotechnische groothandel
Technisch monteur
Stellingbouwer
Standbouwer

In vaste dienst:
Glaswol etalagedecoratiemateriaalmaker
Polyester etalagepoppenplakker
Jongen algemene dienst Zuiderkerk
Docent beeldhouwen/vormgeving

in Amsterdam/Tilburg:
Adviseur beeldende kunst
Commissielid FvdBK

Misschien dat ik in een later blog nog terugkom op andere baantjes.

$

D e l i g h t

en het verdronken landje

Delight hangt er weer, fris gewassen en een nieuw lusje rijker. Het was een klusje van niks, maar eigenlijk niets voor mijn altijd grauwe, grove handen.
Die handen rommelen liever op het landje, maar dat staat nu voor een groot deel blank. Het 'nest' met de mosselen is nu onbereikbaar ver weg. Het is altijd een mooi gezicht dat hoge water, nog fraaier als het vriest.

.

D E C E M B E R M A A N D

Sinds Marion's dood krijg ik in december een opgeblazen gevoel, moet vaak naar het toilet, meestal om lucht 'af te blazen' en kan ik mij moeilijk concentreren. Nu na twaalf jaar dacht ik er van af te zijn, waarschijnlijk door mijn eigen sores opzij gezet. Niets is minder waar, het gevoel is terug.

30 / 12 / 1994
Vandaag is de huisarts weer geweest, de derde keer deze week. Dinsdag, de dag na kerst had ik hem gebeld omdat M alles wat ze at er gelijk weer uitspuugde. Een gevolg van de pijnstillers, of juist van het stoppen van de hormonenkuur? Nieuwe, vreemde pijnen staken de kop op. Zouden de uitzaaiingen tot de ingewanden doorgedrongen zijn, of is het een simpel te genezen maagkwaal? De huisarts kon geen bevredigend antwoord geven. Zijn geklop en geluister leverde niets herkenbaars op. Het zullen die hardwerkende tumoren dus wel zijn. Voor woensdag hadden we een afspraak in het ziekenhuis, bloedprikken en een botscan. Het was duidelijk dat dat niet ging, dus afgebeld. Bolt was het daarmee eens en zou contact opnemen met de internist. De botscan kon wachten, het bloedprikken niet. Donderdagmorgen vroeg is er (thuis) bloed afgenomen. Vandaag, vrijdag komt de huisarts met de uitslag. Voor dit moment een positieve, er is geen sprake van een te hoog calciumgehalte in het bloed. De APD infuzen werken dus. Het bezinksel is ook op peil. Maar de pijnen blijven. Dus toch uitzaaiingen in de lever, nieren of waar ze ook maar kunnen zitten? Het verhogen van de milligrammen pijnstillers lijkt de enige remedie. We zitten nu op 3 x 40 mg. Het maximum is 130-140 mg. We zitten dus nog lang niet aan de bovengrens. Omdat de pijn ‘s morgens vroeg het hevigst is, is het advies ‘s avonds een dubbele doses te nemen om de nacht pijnloos en slapend door te komen. De nacht is een crime, een angstig zwart gat, uren om bang voor te zijn. De nacht neemt. We ‘slapen’ dus met het licht en TV aan. Ik verstop me onder dekbed en kussen maar hoor alles. Ik heb me aangeleerd ‘wakker te worden’ als ik denk dat het echt moet. Dan zet ik thee, maak warme melk en schud het bed op. Aan de pijn kan ik niet meer doen dan hand in hand weer in te slapen. Het zijn de momenten waarop je gaat twijfelen. Mag of moet ik slapen veinzen? Moet ik aan mijzelf of M denken? Als het nodig is, ben ik er, maar de keuze is zo moeilijk. Als ik vraag: zal ik nog wat te eten of te drinken maken, krijg ik als antwoord: ik laat het wel weten als ik iets wil. Als ik een boterham klaarmaak voor mijzelf zegt M : krijg ik ook nog wat te eten? ‘T lijken simpele problemen maar soms niet te overbruggen. Steeds weer kiezen, nadenken, overleggen met mijzelf. Moet ik toegeven, of om haar bestwil meegeven. Als gezonde mensen maak je ruzie, praat je het uit en kun je het aan. Onze situatie is anders geworden, maar geen psycholoog kan echt vertellen hoe het moet.

6/1/1995
Gisteren en vandaag heeft M praktisch de hele dag geslapen, eten nihil. Vanmiddag was Bolt er weer. De ontsteking of tumor in het linkeroog is erger geworden, in de ooghoek bij de neus zitten slierten pus rond een 'kussentje' in een vlies. Hiervoor moet ik zo bij de apotheek pendruppels halen; beide ogen druppelen! Van de sneeuw die vannacht gevallen is, kan ze helaas niet genieten.

7-8/01/95
Het weekeinde was een hel, in/uit bed door verhevigde pijn, msc opgevoerd tot 3X70mg. De pijn werd iets minder, maar aan alles kon je merken dat de doses eigenlijk hoger moest, maar dat wilde ze niet. De wartaal die ze spreekt wordt onbegrijpelijker. Tot drie keer toe heeft M haar drinken uit de handen laten vallen/ glijden. Ik heb bijna de hele dag naast haar gelegen. Een half kopje soep is er 's avonds in gegaan, het drinken in het algemeen wordt minder.

De volgende dag heb ik de huisarts gebeld en gezegd dat ik het niet meer aankon. Om vijf uur in de middag hebben we haar met een smoes in de ambulance kunnen krijgen en naar het ziekenhuis gereden. Drie dagen later is ze overleden.

+

D e l i g h t

Als ontwerper kom je soms voor verrassingen te staan: je denkt een pracht oplossing voor een probleem te hebben, maar op den duur blijkt die toch niet de juiste te zijn. Vaak hoor je daar niets van omdat het product allang door de klant naar het rijk der kabouters is gezonden. Maar er zijn ook klanten die de ontwerper 'toevallig' kennen, sterker nog bevriend zijn en hem met een 'probleem' lastig kunnen vallen. De wandlamp Delight waar het nu over gaat hangt al jaren in mijn huis, het is een prachtding gemaakt van glasvezeldoek. Het zwakke punt is dat het ophanglusje ook van glasvezel gemaakt was. En een glasvezel krijgt het moeilijk als het jarenlang over een spijker moet hangen, dan breekt het! Ik denk dat ik mijn doek al twee keer vervangen heb, steeds met een nieuw glazen lusje. Gisteren waren we op bezoek en legde ik hem mijn probleem opnieuw voor en wat blijkt? Hij heeft een oplossing gevonden in de vorm van een bandje dat niet van glasvezel is, maar een of andere kunstvezel die sterk genoeg moet zijn om het lang vol te houden. Ik heb een stukje meegenomen en zal het morgen met wat siliconenkit vastzetten, dan kan de lamp weer jaren mee!

+

DRIVER VELLAH

Het zal je maar overkomen, al bijna een jaar je rijbewijs, maar nog nooit alleen gereden. Voor je het weet ben je alle lessen weer vergeten, de ritjes met anderen ten spijt. Gisteren was het zover, een uitgelezen moment om het te gaan doen. Vellah kreeg een uitnodiging van De Kleine Aarde, waar ze freelance voor schrijft, voor een 'kennismakingsdag'. Maar Boxtel met openbaar vervoer vanuit de grote stad is een crime en wij wonen er betrekkelijk dichtbij. Vrijdagmorgen om half tien vertrok ze voor het eerst alleen in onze auto met een 'memory'briefje op het dashboard. Ze had het niet eens nodig: om kwart over belde ze dat ze er al was! Geen enkel probleem, gewoon gedaan!
Rond zessen zou ze thuiskomen; dan is het al donker denk je meteen en bovendien regende het, ook niet leuk voor de eerste rit. Maar ze was er, trots en zelfverzekerd en zij niet alleen.

Vandaag mocht ze het voor de foto overdoen.

+

Even lullen.

Morgen is het wit.
Op straat
staat de tube leeg geknepen
blauw te worden.
Zwart vervaagt
en vraagt de iele lijnen
kalm te blijven, rustig
af te wachten opdat
wit zich weer kan vullen.



*

M O S S E L E N

Het nesteilandje dat ik een tijdje terug in het water legde wordt nu al gebruikt! Zeker zeven open mosselschelpen zitten tussen de twijgen geklemd. Het is mij niet duidelijk of er lege schelpen als bouwmateriaal gebruikt worden, of dat het eiland als 'aambeeld' gebruikt wordt. De schelpen zijn niet kapot. Ik ben benieuwd hoeveel er nog bijkomen.

*

ms Z U I D E R K E R K
brieven

Ik was minderjarig toen ik de reis van mijn leven wilde gaan maken, mijn ouders moesten daarom toestemming geven. Omdat ik niet zeker wist of zij die zouden geven, besloot ik alle stappen te nemen die voor het verkrijgen van een monsterboekje noodzakelijk waren en pas in laatste instantie mijn vader de machtiging te laten tekenen. Tot mijn grote vreugde vonden ook zij dat het dé kans van mijn leven was om iets van de wereld te zien en gaven ondanks de vermeende gevaren van het leven aan boord zonder morren hun toestemming. De reis kon beginnen!

Het contact met het thuisfront ging in 1963 nog via brieven of radiotelegrafie, een marconist was onontbeerlijk. Op mijn 18e verjaardag zaten we ergens op de Indische Oceaan en kreeg ik een telegram van mijn moeder. Mijn moeder moest daarvoor naar het postkantoor om de telegramtekst door te geven. Vervolgens maakte die tekst een lange reis door de ether om door de marconist op de Zuiderkerk opgevangen te worden. Die man plakte het tekststrookje op een van huis meegebracht telegramformulier, plakte het dicht en bracht het naar mij! En ik was er hartstikke blij mee!
Alle andere noemenswaardigheden maar ook flauwekul gingen per brief. Mijn ouders kregen daartoe een lijst met adressen waarnaar zij konden schrijven, mijn moeder maakte daar dankbaar gebruik van, mijn vader heeft nooit een brief geschreven. Wat hij wel gedaan heeft is alle brieven die ik naar huis schreef bewaren om ze een paar jaar voor z'n dood aan mij te geven. Ik ben hem er dankbaar voor.

Dit zijn de boten van de handelaren die voor de 'grote oversteek' langszij kwamen om hun handel aan te prijzen!

Deze man, pikzwart en afkomstig ergens uit Afrika, woonde samen met een maat in de 'laundry', ze spraken nauwelijks Engels en zeker geen Nederlands. Voor ons gevoel waren ze constant stoned, ze kwamen nooit aan dek, laat staan in de messroom en mochten nergens van boord. Geen idee wat en waarvan ze aten. Maar iemand aan boord moet geweten hebben wie en wat ze waren. Voor mij waren ze een raadsel.

Deze prachtige man met hoofddoek is een 'bewaker', ik denk dat hij in Port Said aan boord kwam en er pas in Aden afging. Hij zit bij de gangway en moest er voor zorgen dat er geen vreemde gasten aan boord kwamen, handelaren vielen daar kennelijk niet onder!

%

MS Z U I D E R K E R K

1957-1983

Het bezoek aan de VANTAGE van vorige week bracht nostalgische gevoelens bij mij naar boven. Ik vroeg mij af wat er met de ZUIDERKERK gebeurd was sinds ik daar in 1963 als 'jonge algemene dienst' vier maanden op gevaren had. Toen ik aan boord kwam leek het een oude afgeragde schuit. Nu pas weet ik dat hij in 1957 gebouwd is, hij was dus pas zes jaar in de vaart! Hij was gebouwd voor de NTPM (Nederlandse Tank- en Pakketvaart Maatschappij) en bedoeld voor de lijndienst op Australië. Wij voeren voor de VNS (Vereenigde Nederlandse Scheepvaartmaarschappij) die de Zuiderkerk charterde. Het schip is in 1983, 26 jaar oud, in China gesloopt. Op deze pagina is te zien dat het M(moter)S Zuiderkerk een voorganger had, het S(stoom)S Zuiderkerk dat in 1942 getorpedeerd werd.

Aankomst in (naar ik dacht) Fremantle, West Australië en opgehaald door een tante en mijn daar toevallig aanwezige grootouders. Let op de twee hoofden net boven de kade: dat zijn twee matrozen die staand op een vlot aan het - eeuwige - schilderen zijn.

Het middenschip, van achteren gezien, ligt - als een huis zo vast - aan de kade.

Dit is 'boots' Wildschut met een mok koffie zittend op de rand van het 'zwembad'. Dat zwembad was niet meer dan een grote kist vol met zoet water. Zodra we Aden verlaten hadden werd hij op het dek opgebouwd. Er was een streng regime: eerst mochten de weinige (vrouwelijke) passagiers poedelen en na werktijd pas de bemanning!
De 'boots' ben ik later nog eens tegengekomen op het oude Waterlooplein, als koopman!

Dit was de hut van Jan en mij; de jongen op de achtergrond (zijn naam ben ik vergeten) was een nogal 'bekakt' studentje uit het Gooi. Hij was vaker 'ziek' dan dat hij werkte, daarvoor is hij gestraft. Wij hadden de gewoonte elkaar te knippen, hij is half kaalgeschoren zonder dat hij dat in de gaten had, maar was nooit meer ziek.

In de tropen liep de temperatuur in hutten behoorlijk op, sommigen verkozen de relatieve nachtelijke koelte van de buitenlucht boven de 'kilte' van de airco in de hut. Dit is één van de Hollandse matrozen, ook zijn naam ben ik vergeten, die zijn tukje op de luiken deed met slechts een dun dekentje als matras.

Aan boord was een aantal nationaliteiten, de gezagvoerder en officieren waren Hollands. Als matroos werkten er Hollanders, Spanjaarden, twee Zwitsers en een Belg. In de machinekamer en keuken werkten stateloze Ambonezen en de 'Laundrymen' kwamen uit donker Afrika. De trotse man op de foto was matroos en kwam uit Spanje. Hij kwam niet uit een vissersdorp, zo vertelde hij, maar uit het binnenland. Samen met een landgenoot raapte hij 's morgens de vliegende vissen van het dek en bakte ze als ontbijt. Dat scheelde ons weer het serveren van een gekookt ei.

Mooi landschap
Museumpark garage


?

Het Rotterdamse Museumpark ligt al een tijdje overhoop. Er komt een parkeergarage zodat je als museumbezoeker van buiten de stad op een behoorlijke manier je auto kwijt kunt. Tot voor kort lag de bouw stil en zag de bouwput eruit als een plas water met een laag stinkende algen. Er wordt nu weer volop gewerkt en het water is weggepompt, de opgedroogde algen plooien zich nu over de restanten van planten en andere rommel op de drooggelegde bodem. Lang zal het niet te aanschouwen zijn, binnenkort zullen de graafmachines aan het werk gaan.

Op een stam waar de hele zomer een bak met planten heeft gestaan is in luttele tijd een prachtig geel heuvellandschapje ontstaan. Als ik het grote paddestoelen boek raadpleeg lijkt het zwammetje het meest op de Bisporella citrina.
Maar bij nader onderzoek op Google blijk ik er totaal naast te zitten!
Wie weet wat het wel is mag het zeggen!

@

V A N T A G E

Op 10 februari maakte ik een blog over de tewaterlating van de VANTAGE op de werf in Heusden. Gisteren las ik in het BD dat het in Werkendam afgebouwde containerschip tussen 14 en 17 uur voor het publiek te bezichtigen zou zijn. Dat mochten we niet missen, zo vaak krijg je die kans niet! Het is echt leuk om te ervaren dat je bij een tewaterlating tegen een schip opkijkt en vanaf de brug op het schip neer mag kijken.(De brug is de plek vanwaar het schip gevaren wordt, geen stuurrad meer maar knoppen, knuppeltjes en schermen.) Het enige instrument dat sinds de uitvinding ervan niet noemenswaardig veranderd is, is het cardanisch opgehangen kompas; helaas ben ik vergeten van de aan bak-en stuurboord geplaatste exemplaren een plaatje te maken. De brug, of het stuurhuis, is bij een containerschip behoorlijk hoog: de stuurman moet immers over de - op de luiken geplaatste - containers heen kunnen kijken. In dat stuurhuis zijn ook de verblijven voor de bemanning ondergebracht: de kapitein net onder de brug, de officieren daaronder en de rest van de bemanning op het laagste niveau. Zo zitten ze stuk voor stuk het dichts bij de plek waar ze moeten werken.
Leuk om te zien was dat het publiek vandaag voor een groot deel bestond uit mannen en vrouwen die duidelijk technische interesse toonden, voor het hoe, waar en waarom. Dat is anders bij een tewaterlating, daar komt men voor het spektakel.
Morgen vertrekt de VANTAGE om 14 uur voor zijn maidentrip naar thuishaven Zeebrugge; ik ga toch even kijken naar de afvaart!

+