H A A G S E H A A N T J E S

Links- dan wel rechtsom

En de politici zich maar afvragen waarom de burger zich van de politiek afwend. Wat een Haags gek(r)onkel! Wat een poppenkast. Trix zou hier nu echt moeten ingrijpen, laten zien dat ze er niet voor spek en bonen zit.
'Achterbank' Geertje blijkt nu ook niet vies te zijn van gekonkel en gekronkel in Haagse peeskamertjes waar hij zo op tegen is! Ik hoop dat zijn kiezers dat ook inzien en zich niet blind staren op een blank 'Vaterland', gespeend van vreemde invloeden.
Maxime is nog valser en machtsbeluster dan ik ooit had kunnen bevroeden, zijn ogen zijn giftiger dan de tanden van een cobra.
Pappa Rutte zegt geen spelletjes te spelen maar hij doet niet anders, zolang hij de winnaar maar mag zijn. Uit zijn gezicht verdwijnen langzaam maar zeker alle menselijke trekjes die hem geloofwaardig zouden maken. Maar ook Job heeft 'dan wel dan niet' trekjes die mij doen twijfelen en Femke mag wat mij betreft de bühne op, publiek heeft ze al. Roemer en consorten moeten vooral vanuit de bankjes alert zijn en tegendraads blijven.

Het land NEDERLAND is ook maar bedacht, net als het land BELGIE. (Om in de buurt te blijven). Zoals ook nu EUROPA is bedacht, een samenraapsel van totaal verschillende volkeren en religies. Het CDA, maar ook Groen Links is ook een samenraapsel van enigszins overeenkomend gedachtengoed. Het kan lang goed gaan, maar eens gaat het knagen. Op zeker moment wordt duidelijk dat er niet te overbruggen verschillen zijn en wil een ieder zijn/haar gelijk.
Ik ben niet voor het afpalen van land, grenzen trekken met wachtposten, prikkeldraad en hoge muren .
Ik ben voor vrij verkeer over de gehele wereld, voor alle volken, vissen en warmbloedige dieren. Zo was het eens en daar moeten we naar terug. De één wil rondtrekken, de ander is honkvast. Vogels kennen niet anders. Mensen moeten zo nodig barrières opwerpen en hele gemeenschappen deporteren of zelfs ter dood brengen.
Mensen willen leven (werken om te eten), maar veel mensen willen meer, die willen macht en macht is overheersen, jouw wil opleggen aan de buurman zodat niet jij maar hij zijn grens verlegt! Macht is het grootste kwaad door mensen bedacht, macht is voor sommigen het hoogst haalbare.
En bij macht gaat het niet om die kiezers die jou die macht bezorgd hebben, (de achterban, de partijleden) maar uitsluitend om eigenbelang, de afgelopen dagen maken dat meer dan duidelijk.

Mijn geloof in de politiek is tot ver onder het nulpunt gedaald, ik vond het altijd een recht en een plicht mijn stem uit te brengen, maar ik kan mij voorstellen dat ik de volgende ronde aan mij voorbij laat gaan.

B I Z A R O N G E L U K

Deze rollen hooi of stro zie je door heel Europa liggen. Op vlak land, maar ook op hellingen. Dit is een foto uit 2007 gemaakt in Schotland.
Die manshoge rollen van ruim 300 kilo worden door hun eigen gewicht als ze wat langer liggen afgeplat en gaan dan niet snel meer aan de rol. Maar als ze wel of niet met hulp gaan rollen, walsen ze alles kapot wat op hun weg ligt.
In het zuidwesten van Engeland is zo'n baal op hol geslagen en heeft een busje geplet. In dat busje bleek de vroegere cellist van de Britse rockgroep Electric Light Orchestra, Mike Edwards gezeten te hebben. Hij was op slag dood.
Meer info hier.

COBRA

CORNEILLE is DOOD, de cobra is zijn giftanden kwijt.

Appel en Lucebert gingen hem voor.
De 'groep' was veel groter dan alleen dit illustere drietal, maar even populair als deze 'veelschilders' werden ze nooit. Appel, die maar wat 'aanrotzooide' bracht het tot nationaal symbool van de Moderne Hollandse Schilderkunst en verdiende schatten met zijn 'geklieder'. De schilder/dichter Lucebert was in mijn ogen veel beter, maar wist zich niet genoeg te poneren.
Guillaume Cornelis Beverloo heeft prachtige dingen gemaakt, maar moest/wilde (?) om te overleven de commerciële hoek in. Zijn afbeeldingen werden te pas en te onpas ge-/misbruikt, wel of niet met zijn toestemming.

Zelf kreeg ik ooit (in ruil voor bewezen diensten) een setje gedichten van Lucebert en litho's van Corneille, één van die drukken hangt al jaren ingelijst achter glas in mijn 'kantoortje' aan de muur, uitgegeven door een Amsterdamse galerie met twijfelachtige reputatie. Ik ga ervan uit dat de inhoud van deze cassette oprecht dus echt is, en ooit door Lucebert en Corneille gezien en getekend is. Zo niet, dan heeft de sympathieke boef, meneer Jansen nog veel te vertellen.

Z O E K P L A A T J E

Vriend Flip stuurde mij een 18 tal foto's van wonderlijke apparaten bedoeld om vijandelijke vliegtuigen al van ver te horen aankomen. Met één van de foto's heeft hij een geintje uitgehaald, ik moest ze allemaal twee keer langs laten komen om te ontdekken wat hij uitgespookt had.

Ziet u het ook?

(vlieg-) curiosa uit de Provence

Een mailtje en foto's van vriend FLIP, met zijn toestemming hier gepubliceerd.

Hoi Berend.
Vorige week stond ik bij het zweefvliegveld Saint-Rémy-de-Provence en heb ik een paar shots gemaakt over bijzondere projectoren. In feit werd deze installatie gebruikt voor de verlichting van de hellingen van de Alpilles tijdens de duur wereld rekoren in de jaren vijftig. Soms gingen deze rekoren over meer dan drie dagen, en dus ook twee nachten. De kisten vlogen in de Mistral (als die goed gestabiliseerd was) en om te helpen in de donker, werden deze projectoren aangezet, gericht naar de top van de bergen. Eindeloos 'achten' vliegen, verticaal langs deze range. Maar de risico's om in slaap de vallen werden zo groot, dat de FAI (internationaal organisatie voor luchtvaart) zei stop. Dat doen we niet meer uiteindelijk, te gevaarlijk. Inderdaad de laatste poging om de wereld rekoor met een éénpersoons zweefvliegtuig te breken, eindigde met de dood van de piloot na de tweede nacht (slaap en crash tegen de helling). Maar ja, in de tussentijd werden toch flinke rekoren gebroken :

- Eén persoon aan boord : 56 uren 15.
- Twéépersoons toestel : 57 uren 10
- Vrouw mono : 35 uren 07
- Vrouw twéépersoons : 38 uren 41

Deze installatie is dus nog te zien bij Saint-Rémy. Een bonk roest, machteloos, pijnlijk geruisloos getuig van het verleden. Op de zwart-wit foto uit 1967, zijn de projectoren zichtbaar aan de rand van het bosje. Nu is het bosje gegroeid en de lampen richten meer naar de bomen dan naar de Alpilles. Zo gaat het met de natuur...

THE NIGHTWRITER

Via Frontaal Naakt kwam ik bij dit blog terecht, wat mij betreft een blijvertje onder blogs en andere zaken.

PUBEREN

n.a.v. een artikel over de ramadan in de NRC (21/08) geschreven door Hafid Bouazza.

Eind jaren vijftig ging ik puberen: ik schoot de hoogte in, voelde de 'baard in de keel' en kreeg als oudste een eigen kamer op zolder. Die ruimte was bedoeld als opslagruimte. Slapen, laat staan wonen mocht daar niet van de woningbouwvereniging. Maar onze ouders vonden terecht 'dat het zo niet langer kon' en maakten de berging leeg zodat ik daar mijn onderkomen van kon maken. Direct contact met 'beneden' was er niet, maar ma kon via het balkon zien of er bij mij nog licht brandde. Van mijn dekens maakte ik een tent en met behulp van een zaklantaarn las ik tot diep in de nacht.

In één van die nachten werd ik wakker door een warm gevoel tussen mijn benen; wat ik aantrof was een kledderzooi. Ik had mijn eerste spontane zaadlozing gehad, zonder het als hoogtepunt te ervaren. Eigenlijk vond ik het maar niks. Voor zover ik mij herinner had ik geen erotische dromen, ik las over stoom- en vliegmachines en probeerde mij te verplaatsen in de wereld van Karl May. Mijn moeder stelde mij gerust door te vertellen dat het bij het volwassen worden hoorde en dat ik vanaf dat moment in staat was kinderen te verwekken. Daar was ik nog lang niet aan toe en die 'smurrie' was alleen maar een last waar ik eigenlijk geen raad mee wist. Van condooms wist ik nog niets, maar ik maakte mijn eigen 'voorbehoedsmiddel'. Ik naaide van stukjes oud laken een zakje waar mijn piemel precies inpaste, zodat ik in geval van spontane lozing niet mijn broek of bed bezoedelde maar het keurig op kon vangen. Aan het zakje had ik twee bandjes genaaid om het aan m'n ballen vast te kunnen knopen.

Niet lang na het ontwerpen en naaien van dit curiosum ging ik mee op een schoolreisje. Bij het de bus instappen voelde ik iets langzaam langs mijn broekspijp tot op mijn schoenen zakken en verloor ik het naaiwerkje.

Onze begeleidende leraar wees later fijntjes op het bestaan van condooms.

Een paar jaar later dacht ik die rubbertjes ook daadwerkelijk nodig te hebben, maar had geen idee hoe eraan te komen. Een vriend die hetzelfde dacht wist wel een adresje: een drogist in een zijstraatje van de Spuistraat. Toen ik eindelijk aan de beurt was om m'n eerste pakje DUREX te scoren, kwam ik niet verder dan te stamelen: 'een onsje zoute drop graag'.

KONINGINNEPAGE
(Papilio machaon)

Tijdens het uitrukken van de overvloedig uitgezaaide en weer doorgeschoten Rucola zag ik plots een pracht van een rups op de Peterselie.
Na enig gezoek kwam ik erachter dat het de rups van de Koninginnepage (Papilio machaon) is, een schitterende vlinder die wij al eerder in onze tuin waarnamen.
Eerst dacht ik dat het een rups van de Kuifvlinder (Cucullia verbasci) of de Helmkruidvlinder (Cucullia scrophulariae) was, omdat hij daar als je niet goed kijkt een beetje op lijkt.
Tijdens het fotograferen at het beestje op de rand van het blad zittend gewoon door, met de pootjes aan beide kanten van het groen.
In een grote glazen augurkenpot heb ik een peterselieplantje op grond en water gezet in de hoop dat het fris blijft en de rups daarin opgesloten. Over een paar dagen zal hij zich verpoppen en de winter in rust doorbrengen. Komend voorjaar hoop ik een verse Koninginnepage los te kunnen laten.

R A M K O E R S

Klipper (?)

Een paar dagen Vlieland doet een mens echt goed. Een kamer met balkon en uitzicht op de dijk en wadden is als genieten van een film. Vóór onze neus was een ankerplaats waar het een komen en gaan was van vele typen zeilschepen: platbodems, catamarans en 'éénmansbootjes'. De SKUA was zo'n kleintje met één man van middelbare leeftijd aan boord, hij heeft er meerdere dagen gelegen. De Klipper (?) die op hem afvaart lijkt op ramkoers te liggen, maar de schipper weet goed wat hij doet en gooit op tijd het roer om, waarna de 'gasten' het grootzeil binnen mogen halen. Op onze vertrekdag was de SKUA opeens verdwenen.

Aalscholver

Lepelaars

Tijdens onze fiets- en wandeltochten door het zeer gevarieerde landschap van Vlieland kwamen we dicht onder de dijk op het bijna drooggevallen wad een groepje foeragerende Lepelaars tegen. Voor ons was dat een complete verrassing, wij wisten niet dat ze op het wad voorkwamen.
Tussen de Basaltblokken van de dijk lag een nog gave maar dode Aalscholver, zijn kop hing in een spleet. Om te zien of die ook nog gaaf was, haalde ik de lange hals met kop en snavel naar boven. De gele plek bij de overgang van snavel naar hals blijkt normaal te zijn. Uit niets bleek waaraan de vogel gestorven kon zijn.

Direct achter het hek van het 'Hotelletje de Veerman' loopt een smal pad. Deze 'Jut en Jul' hebben we meerdere malen voorbij zien sjokken, steeds in dezelfde volgorde en kledij. Meestal kwam er rook uit de dunne. Helaas hoorden we ze niet op tijd aankomen en waren dus bijna altijd te laat voor een goede foto. Hier heeft L. ze nog net kunnen 'pakken'.

Jut en Jul

ZE ZIJN ER WEER

Bijna één kilo

Een fiks aantal weken droogte en dan regen! Goed voor de tuin en nog beter voor de paddenstoelen, ze schieten bij bosjes uit de grond. Gelukkig zijn er ook eetbare bij zoals deze bos/weidechampignons. wij hadden ze al eerder, maar nooit zoveel als nu! In grote aantallen staan ze rond de Datsja, daar waar er vorig jaar slechts een tiental te plukken was.

De tweede helft van de week in England waren we bij oude vrienden van Lindsey, ergens in de buurt van Salisbury. Mensen met een paar hectare grond en paarden. L. leerde ze begin tachtiger jaren kennen toen ze in Ierland woonde. Het album met foto's uit die tijd kwam natuurlijk op tafel, een paar van die foto's (met een drie jarige Vellah) komen niet in ons archief voor, dus maakte L. er foto's van. Op één van die foto's zit Lindsey aan een tafel waarop een krant vol te determineren paddenstoelen en met in haar hand het boek dat ze nog steeds hanteert.

De prachtige paddenstoelen die we deze week plukten brachten ons aan het twijfelen: bij aanraking of doorsnijden ontstonden er gele plekken en volgens het boek kan dat betekenen dat er dan sprake is een niet eetbare fungi. Niet dat je er meteen dood aan gaat, maar beroerd kan je er wel van worden. De eerste partij die de koekenpan inging sloeg veel te veel geel uit, die is dan ook helaas met uien en knoflook de container ingegaan.

Vandaag heeft L. een nieuwe pluk ondernomen en in de pan gestopt (bijna een kilo), ze worden nu niet geel (!?) en ruiken heerlijk. Ze gaan de diepvries in voor komende winter, dus voorlopig hoeven jullie je geen zorgen te maken als het een poosje stil is van deze kant. (Overigens blijken meerdere paddenstoelen geel te worden bij aanraking zonder schade aan te richten, we gaan de toekomst vol vertrouwen tegemoet.

T O M A T E N

Om een overvloed aan tomaten te voorkomen (we hebben nog steeds tomatensap, -saus, -ketchup in de kelder en halfgedroogde tomaten onder olie en tomatensoep in de vriezer, kocht ik dit seizoen vier verschillende planten á € 2,65 p/st. i.p.v. ze zelf te zaaien. Later kreeg L. nog een aantal tomatenstekjes (had ik nog nooit gezien) van kleine trostomaatjes van haar 'tomatenmevrouw', waar ze in het aspergeseizoen een kistje tomaten koopt voor € 5.

Bij die vier (drie dus) soorten zit een vleestomaat (volgens label trostomaat) waar nu een vrucht aanhangt met een omtrek van 34 cm! Voor de foto heb ik er een één euromunt opgelegd. Het is echt een joekel die we vandaag of morgen moeten plukken, want de (teveel aan vocht) scheuren komen er al in.

De Cherrytomaatjes zijn groter dan in de winkel en groeien in een tros zo lang als we nog nooit eerder zagen. De groene en de reeds rode vormen één tros!

We zijn benieuwd hoe ze smaken.
Weet iemand nog een andere bestemming dan die ik reeds noemde?

Vleestomaat

Cherrytomaat

Pomedoretomaat (zo staat het op het label)

Locksmith and Nurse

We wilden neef en mede scribent Niels en zijn vrouw Annie al eerder opzoeken maar het kwam er steeds niet van.
Afgelopen week hadden beide zijden van Het Kanaal een leemte in de agenda en konden wij de oversteek maken. We kozen voor de route over Duinkerken-Dover met de NORFOLKLINE, dat is twee en een half uur rijden, twee uur varen en vervolgens ruim drie uur links rijden. Dat was goed te doen ondanks de spits in England.
Ik mag zeggen dat ik/we weer bijzonder genoten van het glooiende landschap dat we zagen vanaf de Motorway's en later de kleinere tweebaans wegen.
Voor neef Niels de slotenmaker had ik een versleten slot meegenomen om met z'n tweeën lekker aan te pielen. De expert had binnen 'no-time' door wat er moest gebeuren en sloeg aan het vijlen terwijl ik mocht toekijken en met een 'oefen-slot' mocht spelen. Het slot zit ondertussen weer in de deur van mijn werkplaats en functioneert naar behoren.

Vóór ik naar England ging was er in mijn lijf een merkwaardige ontwikkeling, de plek waar één van mijn nieren was verwijderd werd steeds dikker en harder, daarover belde ik met de specialist maar die besloot te wachten met kijken tot de reguliere afspraak over drie weken.
Toen ik dag twee het slot uit de auto pakte en daarvoor de stoel naar voren klapte, 'schuurde' ik met ik met mijn linker zij langs de deurpost en opende kennelijk daarmee één van de oude wonden. Even later ontdekte ik dat mijn overhemd nat werd door wondvocht.
Annie zei meteen: "daar zit pus in" en haalde de nodige spullen en begon te knijpen.
Zij had gelijk, er kwam geel spul uit en behoorlijk wat ook. Ze heeft het goed gedaan, want ondanks dat ik nog een beetje lek is de 'gele stroom' gestopt. En nu maar hopen dat er geen infectie in komt.

Om de goede afloop te vieren hebben we een 'NIELS' open getrokken, een pilsner die neeflief in Frankrijk bij de Super U opdook.

Fantastische bouwsels

Soms schiet mijn insectenbijbel te kort en kan ik niet vinden wat ik zoek. Al bij thuiskomst van vakantie in Mei ontdekte ik een wonderlijke aanbouw aan ons huis.
Precies in het midden van de overstekende rietkap van de nieuwbouw ontwaarde ik een 'kop en schotel', maar dan op z'n kop. Helaas heb ik geen ladder die zo lang is dat ik een betere opname kan maken. Maar goed te zien is dat er eerst een 'schoteltje' aan het riet is vastgeplakt en daaraan een bol met ingang. Enige activiteit bij die ingang hebben we nooit waargenomen. Het moet het nest van een insect zijn, maar welk?

Het andere bouwsel tref ik vaker aan, maar nooit in een groep als dit. Het zat verscholen onder een oude emmer in het kleine kasje. In het stukje dat per ongeluk afbrak zijn duidelijk de larven te zien. Helaas kan ik dit metselwerk ook nergens terug vinden.
Heeft iemand een idee?

BP KNIJPT GAT DICHT

Vroeger, heel vroeger was ik trots op mijn initialen. Ik dacht dat ik - in het geheim - iets te maken had met die grote oliemaatschappij. Ik wist zelfs te vertellen dat BP voorheen een Hollandse onderneming was. Ik vond het jammer maar was ook trots, toen bleek dat het een Britse olieboorder was. Als kind hoorde ik over de B.P.M., de Bataafse Petroleum Maatschappij en was er als vanzelfsprekend vanuit gegaan dat B.P.M. het huidige BP. was geworden. Maar helemaal gek was ik niet, nu ben ik erachter dat de Bataafse is opgegaan in de SHELL, als dochter heet dat dan, opgeslokt door...
Als BOEM-DOEM generatie zijn we opgegroeid met de eventuele gevaren van kernenergie: begin er niet aan voordat je weet wat met het afval te doen. Met de winning van olie en later gas zijn we de consument geworden van nu; we kunnen er niet genoeg van krijgen. De oliemaatschappijen investeren miljarden om het zwarte goud - letterlijk - boven water te krijgen. Met de veiligheid nemen ze het niet zo nauw (volgens insiders), het gaat immers al jaren goed. Soms gaat het fout, een enkele keer goed fout! Een rampenplan voor een 'ongelukje' als het huidige bleek niet klaar te liggen en Red Adair, de legendarische oliebrandbestrijder is in 2004 gestorven. Zelden was er een 'wereldomvattend' probleem zoals nu in de Golf van Mexico. De overlast bleef beperkt tot een lokale lekkage (je zult er maar wonen), diefstal met brand als gevolg (het zal je inkomen maar zijn) en toendra's die voorgoed vervuild zijn. De miljoenen tonnen olie die uit gestrande tankers stroomden, de zee en kust vervuilend, vallen in het niet bij de huidige BP ramp.
BP denkt nu het gat dicht geknepen te hebben, maar helemaal zeker zijn ze nog niet. Het financiële gat proberen ze te dichten door onderdelen van het bedrijf te verkopen en geen dividend uit te keren aan de aandeelhouders. Over de vermeende rol van BP in de vrijlating van de Libische Lockerbie-dader zal ik maar zwijgen.

Nee, trots ben ik zeker niet meer op BP, dan maar liever Beer!

T R A N E N

Een paar dagen na mijn operatie kwam mijn ega met de goed bedoelde mededeling dat ze bezig was mensen te zoeken die mij het maai- en ander werk rond ons huis uit handen konden nemen. Ik schoot meteen vol, barstte in tranen uit en dat niet alleen tot mijn eigen verbazing. Ik kon alleen maar mompelen: "Wil je het daar alsjeblieft nu niet over hebben."
Een paar weken later kon ik - met moeite - uitleggen waarom ik zo emotioneel reageerde. Ik zou ontzettend blij moeten zijn dat een ander mij werk uit handen zou nemen, maar ik voelde het niet zo. Ik voelde het als een nederlaag. Als je gewend bent (bijna) altijd alles alleen te doen, daar zo je eigen methodes voor ontwikkelt en in de loop der jaren selectief bent gaan maaien, is het niet makkelijk dat zo maar uit handen te geven. Je beseft ineens dat je niet tot de krasse knarren, de vitale tachtigers zult gaan behoren, maar dat je het spel in een ander tempo en in een team zult moeten gaan spelen. En weer kwamen de tranen. Ik had een paar stukken dijk, waar ik redelijk eenvoudig van bovenaf en van onderuit bij kon, al eerder gemaaid en dacht: 'die strook in het midden komt later wel'. Maar het gras en onkruid bleven groeien en ik voelde dat ik het nog niet aankon. Toevallig stond er die dag een advertentie in een streekblaadje van een nieuw loonbedrijf. Ik heb Paul meteen gebeld en zaterdagmorgen stond hij voor de deur. Er zijn wat takken van de notenbomen gesneuveld en planten waar ik altijd omheen kon gaan heb ik hem 'laten meenemen', omdat het anders met zo'n grote machine niet te doen was.
Het is wennen om te zien hoe een ander jouw werk doet, maar ik heb er vrede mee en zeker geen spijt van.

De dijk ziet er nu weer goed uit, over een maand mag hij nog een keer komen. M'n tranen bewaar ik voor het volgende project.

DINKY TOYS (reactie L. op Niels' blog 'Hij doet het weer!')

Niels zijn stuk over de knappe restauratie van het Dinky Auto Service vehicle (18 juni jl.) heeft iets in mij wakker gemaakt, met gevolg deze - wat verlate - reactie. De reconstructie ziet er nu keurig uit, zeker vergeleken met het wat raadselachtige bouwpakket van 31 maart. Onduidelijk is, of deze klus voor hemzelf was of uitgevoerd voor een ander, en of de autootjes die er vervoerd worden ook van Dinky zijn of van het merk Lesney, die doorgaans een stuk kleiner zijn.
Dertig jaar geleden kreeg ik na de geboorte van mijn dochter in Amsterdam een emmertje knikkers en een doos oude speelgoedauto's als geschenk voor de kleine, voor later. Mijn buurvrouw had namelijk jarenlang bij een kinderopvang gewerkt en ging nu met pensioen. Hoezo deze dingen meegingen weet ik niet, wellicht had ze ze zelf voor de kinderen aangeschaft. Een doos vol behoorlijk afgeragde Dinky, Corgi en Lesney auto's waar zichtbaar jarenlang intensief en met veel plezier door generaties kinderen mee gespeeld was. Bijzonder geschenk! Nog steeds staan ze bij mij, veilig opgeborgen in de vitrinekast, tot de eigenaar er de ruimte voor heeft.
Van Matchbox is er o.a. een stoere cementmixer en een wals, van Lesney een bulldozer maar ook een oldtimer, Jaguar en chique sportauto (inclusief bestuurder), en dan deze zeven Dinky auto's. De merken staan eronder vermeld: zo is de groene 'logging truck' een FODEN, de kiepauto zonder laadbak een DODGE, de 'Dinky Service' takelwagentje een COMMER (bekende naam uit mijn jeugd), een AUSTIN TAXI en een JAGUAR. Het leukste is dat de raceauto "Speed of the Wind' heet. Vreemd genoeg heeft de rode auto, kennelijk een London taxi, geen naam maar alleen een nummer.
Nog steeds koester ik deze geschiedenis en heb geen behoefte ze op te laten knappen. Af en toe vul ik de collectie aan met een toevallig gevonden wrak (platgereden autootje) of door een goedkope oude barrel op een rommelmarkt op de kop te tikken.

S L A N G E T J E S

Gevangen in slangetjes, zo voelde ik mij een aantal dagen na de operatie.

Ik hoop niet dat ik mensen shockeer met deze foto's, maar alleen vertellen voldoet niet.
De eerste foto maakte L. de dag na de operatie. Eén slangetje is dan gelukkig al weggehaald, het dunne zuurstof slangetje dat in mijn linker neusgat zat. Dat kreng zat tot in m'n keel en veroorzaakte heel wat ongemak en pijn. Een andere beademingsbuis (endotracheale tube) is al direct na de ingreep verwijderd, van dat ding heb ik nog steeds keelpijn al kan ik gelukkig zeggen dat het met de dag minder wordt. Mijn stem is ook nog steeds niet de oude.
Op de bovenste foto is niet te zien dat er ook nog een viertal kleine incisies in mijn linker flank zijn gemaakt (foto van na thuiskomst). Door die kleine openingen is mijn linker nier losgemaakt heb ik begrepen en er door de grote snee in mijn lies uitgehaald. De blauwe plekken zijn inmiddels ook weggetrokken.

Het is wonderlijk mee te maken hoe snel een lichaam zich herstelt: ik kan alweer veel aan, te veel soms en dat voel ik dan onmiddellijk. Even lekker zitten of een dutje doet dan wonderen.
Ik hoop dat met deze ingreep de rotzooi uit m'n lijf is; die nier mis ik gek genoeg niet.

KUNSTENAAR EET EIGEN ORGAAN

Ik ben een echte carnivoor, wat echter niet wil zeggen dat ik zonder vlees niet kan leven. Er gaan soms dagen voorbij zonder één stukje vlees op m'n bord en vaak heb ik dat niet eens in de gaten. Er is weinig dat mij tegen staat, van orgaanvlees kan ik net zo genieten als van een kogelbiefstukje of een goed gemaakte bloedworst. Ik at ooit geitenogen (nee geen ballen, hartjes, long, en eet vaker hersenen, niertjes, lever, zwezerik en tong. Helaas koos ik in de jaren zeventig in een Frans hotel/restaurant voor 'tripes', gewoon omdat ik nieuwsgierig was. Het is één van de weinige maaltijden die ik heb laten staan en dat niet eens omdat het niet smaakte, maar de geur die eraf kwam ontnam mij elke moed een hap te nemen. Jarenlang heb ik alleen maar pens gekocht voor de hond die wij hadden, grote verse lappen pens die best lekker roken. Geen enkele herinnering aan die ene maaltijd in Frankrijk. Vorig jaar kwamen we bij een super in Frankrijk potten ingemaakte tripes tegen, die we - althans wat mij betreft - na enige overwinning kochten. Het was heerlijk! Sindsdien geloof ik weer in pens. Op ons laatste uitje kochten we ergens kalfsniertjes die er vers en zeer aantrekkelijk uitzagen. Voor de grap zei ik: 'zou die van mij er ook zo sappig uitzien'? In de wetenschap dat ik één van de twee exemplaren in mijn lijf binnenkort zou moeten missen. Eigenlijk zou ik best willen weten of die van mij, goed klaargemaakt net zo lekker is. Maar menselijke organen eten is in het geciviliseerde westen verboden, zelfs die van slachtdieren zijn niet overal vrij verkrijgbaar. Mijn links liggende nier gaat er volgende week uit, samen met de urether die de urine van de nier naar de blaas moet transporteren. Niet omdat de nier problemen geeft, maar omdat de urether verstopt dreigt te raken door de welig groeiende poliepen. Er is mij verzekerd dat met één nier goed te leven is, dus ga ik de operatie met een gerust gevoel tegemoet. Als ik mijn uroloog nou zou vragen de verwijderde nier voor mij te bewaren, opdat ik die thuis samen met mijn geliefde zou kunnen klaarmaken en vervolgens verorberen, en dat vast zou leggen op een houdbaar medium, is dat dan kunst?

Een 'happening' pur sang?

C o n i j n vliegt...

(Wanneer kunst weer leuk is).

Er zijn maar weinig hedendaagse Nederlandse kunstenaars die bij leven de voorpagina van de NRC halen.
JOOST CONIJN is het vandaag (4/06/10) gelukt.
Met zijn zelfgebouwde OSCAR KILO - NUL 43 is hij van Lelystad vertrokken naar Afrika (hoe krijg je die registratie bij elkaar?).
CONIJN gaat verder dan PANAMARENKO, LEONARDO, (FLIP) of BP, hij bouwt niet alleen tuig om mee te vliegen, hij gaat ook daadwerkelijk de lucht in met zijn bouwsel.
Volgens dit bericht in de NRC heeft hij slechts 65 liter brandstof in zijn tank, waarmee hij vijf uur in de lucht zou kunnen blijven; het lijkt mij aan de krappe kant. Hij moet heel wat sprongen maken om zijn doel te bereiken.

Hij bouwde eerder een auto van hout, die voortgedreven werd door het verbranden van hout en reed daarmee door voormalig oost Europa. Na thuiskomst wil hij een huis gaan bouwen, geïnspireerd door Körmeling, maar dan beter.

Ik hoop dat hij dit avontuur overleeft en niet als zijn illustere voorgangers in het niet verdwijnt, maar als held het NOS journaal haalt.
En als de argeloze verslaggever dan vraagt "Is dit KUNST?" hoop ik dat hij zegt: "Het feit dat u mij dit vraagt laat zien dat u het antwoord niet heeft. Ik kan u geruststellen, ik heb het ook niet. Maar ik heb plezier in het leven, u ook?"

L I E V E O P A

Het gezicht van de oorlog.

Tot mijn schande moet ik erkennen dat ik nog nooit van Martha Gellhorn had gehoord. Ik heb de Rainbow Pocket dan ook niet gekocht, maar in ons huis aangetroffen samen met een ander boek van een mij onbekende schrijver, achtergelaten door huisoppassers.
Ik ben van vlak na de laatste grote oorlog in Europa, en delen van Azië en Afrika. Daar kan ik niet rouwig om zijn, maar soms zou ik willen dat ik iets van die oorlog had meegemaakt. En dan bedoel ik niet slechts onderdrukt zijn door een bezetter, maar het ondergaan en meedoen aan gevechtshandelingen: het vechten aan het front, zoals dat heet, het schieten op en het doden van je buurman, in opdracht van een gek die zich nooit aan het front laat zien. In een hij of jij situatie blijkt de mens tot verschrikkelijke dingen in staat. Dat is geen nieuws, maar blijkt al eeuwen. Om dat werkelijk te begrijpen, moet je het lijfelijk ondergaan hebben. En de mens als intelligent wezen is niet in staat er iets van te leren.

Waar je zelden over leest zijn de grote en kleine menselijke problemen: al die soldaten moeten vervoerd worden, zij moeten eten, poepen en ook nog een onderkomen hebben en aangeschoten of dood 'verwerkt' worden.
Martha Gellhorn heeft vele fronten bezocht, haar belevenissen opgeschreven en heeft al die ellende ook nog overleefd. Van de 'Gotische linie' had ik nooit gehoord, maar toen ik erover las, toeval of niet, reden wij er doorheen. De Apennijnen waren ondanks de regen prachtig; moeilijk om je voor te stellen dat daar berg voor berg, dorp om dorp gevochten is door jongens die daar niets te zoeken hadden. Canadezen, Polen en anderen probeerden de Duitsers terug te dringen. Dat lukte uiteindelijk wel, maar ten koste van vele verliezen aan beide kanten.

Oorlog is afschuwelijk, maar 'we' lijken er niet buiten te kunnen. De lemmingen lopen de zee in en verdrinken als ze voelen met te veel te zijn, wij mensen doden elkaar om de soort voor 'overtalligheid' te behoeden. Over oorlog is veel geschreven, zeker over winnaars en verliezers, maar de duizenden mannen en vrouwen die hun leven gaven voor winst of verlies worden voor het gemak vaak vergeten.
Martha Gellhorn is voor mij na Hemingway ('For Whom the Bell Tolls') de tweede schrijver die dat wel verhaalt.

C A M P I N G G A S T

Wij wilden rustig meanderen door zonnig noord Italië, veel fietsen en vooral niet veel auto rijden. Het is anders verlopen.
Regen, het kwam bij bakken uit de hemel. vVrzopen campings en gevaarlijke plassen op de wegen waren ons deel. Van lekker slenteren door mooie steden of dorpen is niet veel gekomen. Binnen zitten en lezen (ik las 'Het gezicht van de oorlog' van Martha Gellhorn), dan toch weer verder rijden op zoek naar droog en zonnig weer. We kregen de tip naar Ceriale aan de kust te gaan, daar zou het fraaier weer zijn. Het bleek waar, we hebben er vier nachten gestaan. Daarvoor stonden we op een camping in Deiva Marina, die ons al eerder was aangeraden als uitvalbasis voor een bezoek aan de Cinque Terre, de vijf (zeer toeristische) dorpjes die door een wandelpad met elkaar verbonden zijn. Maar ook daar bleek de regen spelbreker, er was maar één kort stukje pad begaanbaar, de rest was afgesloten zo hoorden wij. Wij namen de trein (de dag ervoor met grote vertraging wegens aardverschuivingen) en liepen omhoog naar Corniglia, het enige dorpje van de vijf dat niet direct aan zee ligt, dus van landbouw leeft.
Tijdens het wachten in Deiva Marina kregen wij leuke gasten, namelijk vinken die - zeer nadrukkelijk - voer verzamelden voor hun jongen. Net zo brutaal als mussen kunnen zijn, pikten ze bijna de rijst van ons bord. Daarna hebben we ze maar een eigen bordje gegeven.

Ondanks het minder prettige weer was het lekker om er even tussenuit te zijn, maar zoals gewoonlijk ook heerlijk om weer thuis te komen.

EUVEL,WELK EUVEL?

"En, hebben jullie al wat gevonden?" vroeg ik de Mitsubishi dealer waar ik de L 200 naartoe had gebracht en m'n verhaal had verteld over de niet opgeloste start-ellende.
"Jazeker", zei de chef van de werkplaats. "Drie kapotte gloeispiralen en een afgebroken pijlstok."

"Uh...!"

Van die pijlstok wist ik, die was bij mij afgebroken, maar die zou door hetzelfde in diesel gespecialiseerde bedrijf dat naar de startproblemen zou kijken uit de motor gehaald worden.
Dat bedrijf heeft dus helemaal niet gedaan wat ze hadden moeten doen! Ik kwaad, maar mijn garage ook.
Door deze nalatigheden gaan we nu ruim tien dagen later weg dan de bedoeling was, mét het busje Start Pilot dat ik vorig jaar in Duitsland kocht en met behulp waarvan ik toen thuis kon komen.
Ik hoop het niet nodig te hebben.

Nu kunnen onze oppassers, die net als wij hebben moeten wachten, ook opgelucht in de auto stappen.