Pagina's

14 juli, 2010





T R A N E N






Een paar dagen na mijn operatie kwam mijn ega met de goed bedoelde mededeling dat ze bezig was mensen te zoeken die mij het maai- en ander werk rond ons huis uit handen konden nemen. Ik schoot meteen vol, barstte in tranen uit en dat niet alleen tot mijn eigen verbazing. Ik kon alleen maar mompelen: "Wil je het daar alsjeblieft nu niet over hebben."
Een paar weken later kon ik - met moeite - uitleggen waarom ik zo emotioneel reageerde. Ik zou ontzettend blij moeten zijn dat een ander mij werk uit handen zou nemen, maar ik voelde het niet zo. Ik voelde het als een nederlaag. Als je gewend bent (bijna) altijd alles alleen te doen, daar zo je eigen methodes voor ontwikkelt en in de loop der jaren selectief bent gaan maaien, is het niet makkelijk dat zo maar uit handen te geven. Je beseft ineens dat je niet tot de krasse knarren, de vitale tachtigers zult gaan behoren, maar dat je het spel in een ander tempo en in een team zult moeten gaan spelen. En weer kwamen de tranen. Ik had een paar stukken dijk, waar ik redelijk eenvoudig van bovenaf en van onderuit bij kon, al eerder gemaaid en dacht: 'die strook in het midden komt later wel'. Maar het gras en onkruid bleven groeien en ik voelde dat ik het nog niet aankon. Toevallig stond er die dag een advertentie in een streekblaadje van een nieuw loonbedrijf. Ik heb Paul meteen gebeld en zaterdagmorgen stond hij voor de deur. Er zijn wat takken van de notenbomen gesneuveld en planten waar ik altijd omheen kon gaan heb ik hem 'laten meenemen', omdat het anders met zo'n grote machine niet te doen was.
Het is wennen om te zien hoe een ander jouw werk doet, maar ik heb er vrede mee en zeker geen spijt van.


De dijk ziet er nu weer goed uit, over een maand mag hij nog een keer komen. M'n tranen bewaar ik voor het volgende project.


6 opmerkingen:

  1. ... kan me dat helemaal voorstellen, de onmacht om het niet zelf te kunnen doen speelt je parten ... iets uit handen geven is ons niet eigen, we hebben het ons hele leven eigenlijk allemaal zelf wel aangekund ... die tijd is voorbij, ook ik heb er last van, ben nu bezig met de fundering voor mijn nieuwe schuur en lig na een paar uurtjes al op apegapen, alsof iemand de stekker eruit heeft getrokken, loop te hijgen als een oud paard en de knieen lijken wel van rubber ... dus schakel ik nu mensen in voor werk dat ik zelf niet aankan en eigenlijk vind ik dat wel prima ... we zullen onze plannen moeten aanpassen, het is niet anders al zouden we graag anders willen ... ik houd mijzelf maar een worst voor, volgend jaar lekker weer op pad met m'n 4tje maar nu eerst die schuur afmaken verdommme ... iedere dag een stukkie, moet lukken ... kop op hogeneschen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is niet anders, maar het blijft lullig. Goed van je dat je er nu toch vrede mee hebt! Over een poosje kan je misschien zelfs van de hulp genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het kostte ons ook moeite een tuinman in te schakelen om de heggen te knippen en het snoeiwerk te doen en nu...... zijn we heel blij met hem en kunnen hem niet meer missen !
    Je zult wellicht zeggen: ja, J. is wél wat ouder, mag het dán !
    En toch is het ook dan moeilijk een stap / meerdere stappen terug te doen.
    th.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. (... iedere dag een stukkie,
    ... zijn we heel blij met hem en kunnen hem niet meer missen !
    ...vrede mee hebt!)

    Zo is het maar net! Bedankt voor het begrip.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja, wat een luxe! Maar men moet wel instaat zijn die extra kosten op zich te nemen, natuurlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Genieten is het allermoeilijkste om te leren!!

    Vooral als je op die ander moet wachten voor je kan genieten....

    Ik denk dat de truuk is om iemand te vinden die het nét zo goed doet als dat jezelf denkt, dat je het kunt....

    Makes sense??

    BeantwoordenVerwijderen