M O D D E R B O E L

Je moet er maar zin in hebben, in dat gewroet in de blubber. Ik zou allang andere werkzaamheden hebben gezocht, maar je hebt van die types die gewoon doorgaan, regen of niet. Dat zijn de doorzetters, mensen die - met als lijfspreuk 'If a job's worth doing, it's worth doing well' - gaan tot het gaatje. In een poging onze tuin te verlossen van vreselijk woekerende onkruiden is ze werkelijk alles uit de grond aan het halen om die vermaledijde wortels te verwijderen. Daarbij gaat ze soms wel drie-spa diep en wordt mijn hulp ingeroepen als ze een wel erg zware wortel tegenkomt. Bij dat graafwerk komen duizenden knolletjes en bolletjes uit de kleiklompen te voorschijn die voor een groot deel, maar beslist niet allemaal in de grond terug moeten cq mogen.
Dat kleine bemodderde vorkje was ooit van mij, daar rooide ik aardappels mee. Ik hoef 'm niet meer, ik heb een nieuwe en die blijft schoon! Als je met blote handen werkt voel je wanneer ze vuil zijn, met handschoenen aan merk je dat veel te laat en bevuil je alles wat je aanpakt. Maar ik respecteer haar aanpak en doorzettingsvermogen, hoewel ik de zin daarvan betwijfel.

Die groene 'dot' in het grind achter de tuinvrouw is peterselie, die zich daar spontaan ontwikkeld heeft. Vaak doet een plant het beter op een plek waar je hem niet gezaaid hebt.

WONDERLIJKE WERELD

(Oftewel rennen tussen scherm en zaagtafel)

Van vrienden van buren kreeg het ik het verzoek om een nestkast voor Bosuiltjes en een nestkast voor zwaluwen te maken. De kast voor de uiltjes is klaar, maar voor welke zwaluw willen ze een onderkomen? De Gierzwaluw wil wel een kast maar de Boerenzwaluw niet en zij weten niet welke soort rond hun Franse vakantie onderkomen rondvliegt. Toch is ook de kast voor de Gierzwaluw bijna klaar.

Ik ben ook bezig met twee WIKI pagina's, ééntje voor Marion en de ander voor de B.O.E. Die van Marion staat er nog steeds, maar die van de B.O.E. is o.a. verwijderd omdat:

Citaat:

"Er is echter een bijkomend punt. U geeft nu opeens toe dat u zelf lid bent van B.O.E. In dat geval is uw persoonlijke betrokkenheid bij deze groep dermate groot, dat getwijfeld kan worden aan de neutraliteit van het artikel. Het wordt niet echt gewaardeerd als mensen gaan schrijven over zichzelf of hun eigen organisatie, omdat in het verleden Wikipedia helaas al vaak is gebruikt door mensen die zo reclame probeerden te maken voor zichzelf."


Mijn antwoord:

Uw opmerking over mijn persoonlijke betrokkenheid begrijp ik echter niet. Als het een nog bestaande groep zou betreffen zou u gelijk hebben, echter de B.O.E. bestaat al sinds 1975 niet meer en is derhalve (kunst)geschiedenis en van encyclopedische waarde. Vier van de vijf betrokkenen zijn overleden, ik ben de enige die nog in leven is. Dat is ook uit de tekst op te maken. Er valt dus niets te promoten laat staan dat ik reclame zou maken voor mijzelf. Mijn enige belang is dat dit kleine stukje geschiedenis niet in de vergetelheid raakt of verkeerd wordt gebruikt. Wikipedia kan daarbij helpen.
Ik wil u dan ook verzoeken het stuk terug te plaatsen zodat ik het kan aanpassen en niet de gehele opmaak opnieuw hoef te doen.

Het is beiden leuk om te doen, maar werken met materiaal zonder bemoeienis of betweterigheid van anderen geeft ruimte en rust en die rust stel ik zeer op prijs.

T O E V A L ?

Een paar weken terug belde een goede vriend en liet in de loop van het gesprek terloops weten dat hij eindelijk de auto had gevonden en gekocht waarna hij al lange tijd op zoek was, een auto waar hij beretrots op is. En die auto moesten wij beslist eens 'aanvoelen'!
Nou hadden we al een halve afspraak om rond deze tijd eens voor de lunch langs te komen, dus stelde ik voor om vandaag, 1 december te komen en dan in zijn limo naar Zorgvlied te rijden om te kijken of we Marion's graf konden vinden en te zien hoe het er bij ligt. Want eerlijk gezegd, zo vaak kom ik er niet. Ik wist dat het ergens achterin links zou moeten zijn en wat ik heel zeker wist dat ze aan de voet van een Berkenboom lag! Hoe kan een mens zich vergissen, ze ligt helemaal niet aan de voet van een Berkenboom, maar aan de voet van een grote Conifeer!
Ik was de goede hoek in gelopen en zag plots de steen bedolven onder een laag naalden, alleen de kleurtjes waren verdwenen. Slechts één wit glazen 'sterretje' aan de bovenrand zat er nog op. De zeven kleurtjes onderin zijn weg. Gepikt of er af gevroren. We hebben ze niet teruggevonden.

Op zoek naar M's graf vertelden onze vrienden dat ze ooit voor de zoon van een vriend van hen een monument hadden gemaakt, een niet te missen blauw stalen beeld. Maar ook zij hadden geen flauw idee in welke hoek ze moesten zoeken. Op goed geluk zijn we rond gaan lopen en ineens zagen we het, het kon niet missen. "Maar die rode vlekken op het staal zijn niet van ons!" opperde de maakster. Het bleken verse bloemen, gestoken in de gaten die zij bedacht hadden. Toen we er voor stonden zagen we de sterfdatum: 1 december 1997.

A .O.W.

Morgen is het 1 december en zou Marion 65 jaar geworden zijn, aan stoppen met werken zou ze zeker niet gedacht hebben. Deze kraag van papier maché kocht het het Centraal Museum Utrecht aan en toonde het in vele publicaties. Het is een beetje een 'uitstapje' in Marion's werk, ik denk dan ook niet dat velen het kennen.
De kraag sluit aan bij de jas die ze een jaar eerder maakte, een jas met een goudkleurige voering en 'behangen' met deels beschilderde veren. Ook dit werk hebben maar weinigen gezien, het is na haar overlijden geschonken aan het Kostuummuseum in Den Haag (was onderdeel van het Haags Gemeente Museum) omdat het niet paste in de collectie sieraden die het SM's aankocht.

Jammer dat musea in vakjes denken en goed dat mensen als Marion daar nooit mee bezig zijn of waren maar doen en maken wat ze niet laten kunnen.

© René van Haeften, Den Bosch.

PURPERHART en nog iets GEELS

Door het Purperhart ben ik bijna heen, voor zitting en rug had ik zelfs de goede maat niet meer. Gelukkig had ik nog wel iets anders, iets geels, maar ik heb geen idee wat het is. Ik had er eerder al plankjes van gezaagd. Het is niet zo fel van kleur als de Mahonia maar prachtig in combinatie met het purper. Op de bovenste foto een proefopstelling en verlijming van het onderstel. Het wit is van de houtlijm (het overtollige haal ik met een kwast water af) en is er makkelijk af te schuren.
Ook deze heb ik in de impregneerolie gezet waardoor de kleur beter behouden blijft, Het intense zal op den duur misschien wat teruglopen, maar grijs worden doet het denk ik niet. Wel als je er niets aan doet en het aan de buitenlucht blootstelt.

P U R P E R H A R T
KINDERSTOELTJE

Op 22 oktober liet ik een filmpje zien waarop ik bezig was met het draaien van rondhout uit Purperhart. Ik had daar toen nog geen bestemming voor. Veel van dat prachtige hout had ik niet dus moest het iets kleins worden. Het is overigens 'resthout' met spijkergaten van balken onder pallets dat ik als 'kachelhout' bij de hardhouthandel in ons dorp haal. Het ziet er grijs en ruw uit, maar als je de zaag er in zet merk je dat het iets bijzonders is. Naarmate het meer aan het licht wordt blootgesteld wordt de kleur intenser.

Ik besloot er een kinderstoeltje van te maken met beperkte afmetingen en iets beter in elkaar gezet dan mijn 'tuinmeubeltjes'. De cylindrische vorm wilde ik zichtbaar behouden, maar hoe los je dat constructief op? Het is van oudsher gebruikelijk bij tafels en stoelen met gedraaide poten een deel van het oorspronkelijke vierkante hout te laten staan en constructief te gebruiken, vlak op vlak. Maar ik had geen vierkant dus vlak stuk meer en moest rond aan vlak monteren. Als je rond dan in een hoek opsluit valt er wat te maskeren, dat heb ik dus gedaan! Deze keer ben ik niet gaan schroeven, maar boren en verlijmen met duvels van 6 m/m.

Deze proefopstelling ziet er netjes uit, de plankjes van de zitting liggen er nog los op. Maar als je gaten gaat boren, er een paar druppels lijm in laat zakken en de duvels er in slaat heb je kasten vol lijmklemmen nodig om de boel op z'n plaats te houden, ergo te voorkomen dat de lijm er aan alle kanten uitdruipt! Leuk vak, meubeltjes maken, maar ik moet nog veel leren. Het stoeltje is nu klaar en in de olie gezet, wij vinden het er prachtig uitzien. Om een idee van de maat te geven: de korte voorpootjes zijn 20 cm lang.

Wat mag zoiets kosten en hoe raak je het kwijt?
Suggesties zijn welkom.

W I K I P E D I A PERIKELEN

Ik ben al een dag of tien bezig met het samenstellen van twee pagina's voor de Nederlandse Wikipedia en dat is minder eenvoudig dan het lijkt. Dat is maar goed ook, want ondanks de vrijwillige controleurs kom je toch nog veel fouten tegen.
Ik ben bezig met een pagina over Marion en over de B.O.E., omdat ik beiden mis in de online encyclopedie.
Ik denk dat ik de tekst redelijk op orde heb, maar voor aanvullingen en/of correcties sta ik open.
Illustraties toevoegen is een verhaal apart. Voor de B.O.E. heb ik een logo, ooit door Onno gemaakt, maar daarvoor kan ik geen licentie verstrekken.

Bij het stuk over Marion zou ik graag de nooit eerder gepubliceerde foto plaatsen van haar bij de schaaktafel plus stukken die ze ook ooit ontwierp.

Het zou leuk zijn commentaar/ aanvullingen op de tekst te krijgen en steun om de plaatjes te kunnen toevoegen.
Wie kan mij vertellen hoe ik dat kan doen?


Wie heeft er meer met het WIKI bijltje gehakt?

S A M E N K L O N T E N

Om griep te voorkomen zo stelt de minister, kunnen we beter samenscholingen vermijden. Om een griepprik te krijgen worden we opgeroepen tot samenklonten.

Elk jaargetijde heeft zijn mooie en minder mooie kanten, kleuren en geuren Nieuw leven en afsterven volgen elkaar op. De zomer waar we met z'n allen vaak naar uitzien is eigenlijk maar een verlepte, dorre en veel te warme periode, alleen maar goed voor het rijpen van vruchten. In het voorjaar bloeien we met z'n allen op en genieten van het nieuwe leven. In het najaar vindt de grote opruiming plaats. Bomen raken hun blad en dode hout kwijt tijdens een storm of worden zelfs omvergeblazen. Bij de beesten komen alleen de sterksten door de winter.
Volgens sommigen is de mens het meest intelligente dier dat op aarde rondloopt, anderen beweren dat we slechts bezig zijn met kunstgrepen onze eigen soort in stand te houden.
Ik geloof niet in een God, maar ik geloof wel in 'De Grote Schoonmaak". Zo nu en dan moet de bezem erdoor omdat wij nu eenmaal niet zoals de Lemmingen uit onszelf de zee in lopen. Wij mensen behoren zo nu en dan ziek te worden en als we daaraan doodgaan is dat pech voor de familie, maar schept dat ruimte voor overlevers.

Al die preventieve zorg (bemoeizucht/het geven van vals gevoel van veiligheid) opgelegd door overheden die het zelf eigenlijk ook niet weten, maakt mij opstandiger dan ooit.
Onze westerse democratie (te vergaande regelgeving) is zover doorgeschoten, dat de dames en heren alleen maar bezig zijn zichzelf te vrijwaren van eventuele aansprakelijkheid die hen opgelegd zou kunnen worden. Met zorg voor de gezondheid van de burger heeft het weinig tot niets te maken.
Ik wil geen prik, heb er ook nooit een eerder gehaald en zal er in de toekomst ook geen 'laten zetten'. Als ik doodga aan welke griep of andere ziekte dan ook, zal dat zijn omdat ik in de herfst van mijn leven ben en niet voldoende weerstand meer heb om de winter door te komen.

En daar heb ik vrede mee.

H I E L M E R K

Bij het werken in de tuin ben ik al menig pijpenkopje tegengekomen, maar meestal zijn die behoorlijk beschadigd en hebben zeker geen groot stuk steel zoals deze. Ik trapte er bijna op. Hij lag tussen allerlei schelpen op een strandje langs de Waal tegenover Gorinchem. Op dat stukje strand vinden we vaak potscherven en andere leuke dingen, maar dit is het eerste pijpenkopje! Er moeten al veel mensen bijna bovenop gestaan hebben want het is een geliefd wandelgebied.
Als ik op de gegevens van deze site af ga, zal het een pijpje uit de 17e eeuw zijn, maar preciezer kan ik niet zijn omdat ik het hielmerk nergens tegenkom!
Leuk trouwens om een beetje op die bodemvondsten pagina's rond te dwalen, ooit geweten dat de 'kop' van een pijp 'ketel' genoemd wordt of van een hielmerk gehoord?
Als er iemand is die dit merk kent, hoor ik dat graag.

S U P E R M A R K T

Soms vind ik boodschappen doen leuk, maar het heeft heel wat overredingskracht gekost om mij zover te krijgen. Sommige 'supermarkten' zijn een genot om doorheen te banjeren en dan heb ik het niet over de elkaar opvretende grote jongens waar de A merken de B merken moeten verslaan of net andersom. Ik heb het over de Thai, de Chinees, Surinamer, Pool, Rus of de Turk, waar je over de koopwaar struikelt en waren tegenkomt die je elders niet ziet, maar waar ook de prijzen meestal schappelijk zijn. In deze winkels geen grote schermen met reclame die je probeert over te halen spullen aan te schaffen die je helemaal niet nodig hebt, geen klanten bindende spaarzegels of bonuskaart. Geen fancy interieur met personeel in uniform, maar een simpele ruimte ingericht met gebruikte stellingen en de eigenaar achter de kassa. Bij de Turk kochten wij gisteren o.a. een hele kip van fors formaat, een flinke kipfilé, acht worstjes en behoorlijk wat geitenvlees (waar anders koop je dat nog tegenwoordig?) en dat alles voor slechts € 14,32 Buiten lagen in een kist witte kolen van een maat zoals ik ze nog nooit zag, ze hadden zeker een doorsnede van 40 cm! De Loquat die zo fantastisch groeit tegen de gevel van mijn werkplaats komt uit een pit van vruchten die we ook hier kochten.