Meisje is niet meer

Een groot poezenliefhebber ben ik nooit geweest, maar een poezenhater zoals sommigen beweerden ook weer niet. Vanuit Amsterdam namen we twee 'huis katers' mee die hier het buitenleven leerden kennen we noemden ze Igor en Iwan, één rode en één Cyperse kater. Ze kwamen uit een nest bij vrienden. Igor stierf aan een hartstilstand maar Iwan's hart wilde niet stoppen, hij werd 'vanbinnen' gesloopt en z'n pootjes wilden ook niet meer mee. Ik heb hem bij de dierenarts achter moeten laten. Allebei hebben ze een respectabele leeftijd bereikt. L. heeft in de stad ook een aantal poezen en katers gehad, één daarvan was al snel meer hier dan in Amsterdam. Zijn naan was Woelfie, hij leek een Pers maar was dat niet. Hij genoot van het buitenleven maar kon moeilijk alleen zijn leek het. Er kwamen dan ook een paar jonge dames in huis om hem te hem plezieren. Helaas gingen die te onbezonnen te werk en de één na de ander verloor het leven. Bijna tien jaar geleden haalden we Minou uit het asiel, een poes van acht jaar oud om samen met Woelfie op te trekken, maar vriendjes zijn ze nooit geworden. We noemden haar Meisje. In 2004 vond ik Woelfie dood in de tuin, tong uit de bek en vliegen rond zijn ogen, ook een hartstilstand waarschijnlijk.
En Meisje? Meisje leefde op, vroeg steeds meer om aandacht, maar ging de laatste tijd dementeren en zeer snel achteruit.
Ik ging voor 'slechts' een diagnose met haar naar de dierenkliniek en kwam zonder haar thuis. Dat deed ik ondanks mijn afstandelijkheid niet zonder een brok in mijn keel.

Vandaag lag er een kaart in de bus, voor mij net een stapje te ver, maar voor anderen een welkome blijk van 'medeleven'.