Pagina's

08 mei, 2013

DISCOVERHOLLAND / STROOPWAFEL



Wij wonen langs een steeds meer toeristen trekkende route. Dat merken we onder andere aan de hoeveelheid achteloos weggeworpen verpakkingen met duidelijk toeristische trekjes. De langsfietsende schooljeugd heeft ook nooit geleerd afval mee naar huis te nemen, maar dat zijn meestal lege blikjes waar de energy drank uit verdwenen is.
Vorige week vond ik deze verpakking voor slechts één stroopwafel(tje) met wonderlijke Delftsblauwe figuratie van de firma Daelmans, een stroopwafel op normaal formaat past niet in dit zakje dus moet het een speciale aanmaak zijn, passende in folie waar ook die enge 'likkoekjes' in zitten die je krijgt als je ergens in het land voor een kop koffie stopt. Spijtig genoeg (voor de 'Oud Hollandse Koffiehuizen en uitsmijter specialisten' doen wij dat zelden.
Deze verpakking ken ik dan ook niet, maar ik begrijp uit de tekst en de plaatjes dat ik als toerist niet om de wafel heen kan want dat zou een typisch Hollands product zijn. Achter het web adres zit de koekjesfabrikant die op slinkse weg zijn producten aan de Hollandse geschiedenis koppelt.

Ontdek Holland, maar dan wel via mijn stroopwafels lijkt Daelmans te willen zeggen. 
Ontdek Holland en negeer die fabrikanten zou ik willen zeggen aan al die buitenlanders die vaak niet eens weten in welk land ze uit het vliegtuig zijn gestapt. 
Maar toeristen zijn geen reizigers, toeristen willen vermaakt worden. En de industrie heeft dat begrepen.



06 mei, 2013

BUREAUBLAD






Foto Vellah


Meestal maak ik zelf een karweitje af, maar twee van de poten die onder Vellah's bureau moesten komen stonden nog onder een provisorisch werkblad tegen de muur waar nu de boekenkast staat. De andere twee poten moesten nog gekocht worden. Het blad bracht ik twee weken geleden en samen met een héél erg handige buurvrouw met het nodige gereedschap heeft V. de klus afgemaakt. Zo te zien ziet het er fantastisch uit, ik hoop dat ze er nog veel plezier van zal hebben.

29 april, 2013

GENIAAL




Wat een geniale kronkel, wat een fantastische tekenaar. Siegfried laat in één tekening zien wat iedereen denkt in kinderlijke krabbels te kunnen maken, het is slechts weinigen gegeven.

27 april, 2013

KOP ANKERTJES



Van 'kop ankertjes' had ik nog nooit gehoord, maar het blijkt een belangrijk verbindend element in een (oude)  pop te zijn. Het is een scharnier in kraal vorm (kommetje / bolletje) dat met behulp van een ijzerdraad -oogje en elastiek het hoofdje aan de romp van de pop vasthoudt. Een simpel ding, maar je moet het wel in huis hebben als je het nodig hebt.
Jolie, die naast heel veel ander werk ook nog poppen restaureert had zo'n ding nodig om het hoofdje van een prachtig oud popje op z'n plaats te houden.
Ik draaide een aantal maten 'soort van' kralen en legde ze in een schaaltje. Het schaaltje stond toevallig op een tafeltje en ik vond dat ze bij elkaar hoorden.




Voordat ik het stilleven aan Jolie opstuurde maakte ik nog snel wat plaatjes op verschillende locaties, want 'kleding maakt de man'.
Voor mijn gevoel doet de omgeving er niet toe, het werk is sterk genoeg, ook als alle kopankertjes gebruikt zijn heeft Jolie nog iets moois over, want een mooie groene appel of gele banaan mag ook.



26 april, 2013

MAGNOLIA KOBUS

Ik schat zo'n vijftien seizoenen geleden zag ik in de herfst op een parkeerplaats in Breda, wonderlijke rode plekken op de stoep en in de bomen daarboven aan slijmerige draadjes bungelende grote rode zaden. Ik had geen idee wat dat voor bomen waren maar de zaden intrigeerden mij, dus nam ik er wat van mee.
Ik denk dat ik er een stuk of tien tot ontkieming heb gekregen en in potjes, later in potten opgekweekt.
Een jaar of vier geleden heb ik er een paar achter in de moestuin in de grond gestopt, anderen heb ik weggegeven of hebben de winters niet overleefd. Vorig jaar moest ik echt uitdunnen, er stonden ook nog opgekweekte Catalpa's en een Eik, om de nu overgebleven drie bomen wat ruimte te geven. Al die jaren heb ik gedacht (na wat in de boeken gesnuffeld te hebben) dat ik Liriodendrons had opgekweekt, maar de bladvorm klopte niet. Vorig najaar was er een hovenier bij de buurman aan het werk en ik vroeg hem of hij wist wat voor een soort het was. Zonder aarzelen zei hij meteen: "Dat is een Magnolia Kobus". Gelukkig zijn er nu zoekmachines die het geblader in boeken overbodig maken. Kobus was snel gevonden en het klopt allemaal, de vorm van de boom, het blad en de slijmerige zaaddoos. De boom is nu drie meter twintig hoog en het leuke is dat er voor het eerst bloemen in zitten! Vier knoppen heb ik geteld! Het zijn echte Tulpenboom bloemen van een overweldigende schoonheid.
Het grootste exemplaar boom heb ik vorig najaar naar vrienden in Lettele gebracht, daar zitten nog geen bloemen in, maar de boom toont wel leven.  Volgend jaar zullen zij net zo genieten als wij.




25 april, 2013

10 TON HYDRAULISCHE CILINDER



Het is een onooglijk blokje staal van nog geen 5cm hoog en een pomp niet groter dan een vetspuit, maar het neemt mij enorm veel zwaar werk uit handen. Een pallet slopen is niet moeilijk, maar zodanig slopen dat je bruikbare delen overhoudt zonder splijten van het hout of breuk is met alleen een hamer en breekijzer ondoenlijk. 
Al een tijdje zocht ik naar een betaalbare oplossing, de beschikbare ruimte is nog geen 10 cm. Een goedkoop potkrikje is dan al te groot. Op mijn zoektocht op internet kwam ik een afbeelding tegen van iets waarvan ik dacht dat het bruikbaar zou zijn. De firma achter het plaatje - machinehandel Adr. Spierings BV -  bleek voor mensen zoals ik een walhalla te zijn toen ik het vandaag opzocht in Rijkevoort. Een adres om te onthouden.
Een mengeling van oude en nieuwe (restpartijen) machines door elkaar en zoals Adriaan mij vertelde: "dit is slechts een vijfde deel van wat we in huis hebben". Voor mij was  het smullen, weer een bedrijf waar ik veel te laat achter kom! Ik had op zijn verzoek een stuk pallet meegenomen om ter plekke te kunnen zien of het zou werken. En het ging fantastisch!
Met een paar nog te maken hulpstukjes kan ik voortaan pallets demonteren zonder om de paar minuten even te moeten rusten. Ik denk zelfs er met meer hulpstukjes nog veel meer mee te kunnen doen.



18 april, 2013

SCHOUWTJE IN AANBOUW



Ruim een maand geleden waren we bij Arie van de Graaf in Alblasserdam om drie broedkorven voor eenden op te halen. Zijn niet al te grote schuur stond toen vol met bossen wilgenteen en stapels gevlochten korven. Hijzelf zat toen naast een snorrend houtkacheltje te werken aan de laatste korven van het seizoen. Ik vroeg hem toen of hij bestellingen had voor schouwtjes en wanneer hij daar dan aan zou beginnen. Hij dacht dat dat nog wel een maand zou duren. Ik vroeg hem ook of we dan mochten komen kijken.




Een paar dagen terug kregen we een mailtje dat we gisteravond vanaf zeven uur welkom waren. Op een paar losse sprietjes na, was er van het broedkorven vlechten niets meer terug te vinden. Het was nu de werkplaats van een botenbouwer geworden. De hele ruimte wordt nu in beslag genomen door een schouwtje in aanbouw. De bodem en de spanten (hij noemt ze trouwens anders) had hij al samengesteld. Hij werkt met 26 mm dikke planken Noord Europees grenen, ook de balken voor de spanten zijn van grenen. Hij zet ze met een halve verbinding, een druppie lijm en twee spijkers in elkaar. De buitenhoek krijgt een ronde opening (omdat hij dat mooier vind dan recht gezaagd) voor het doorlaten van water. Op de foto boven te zien links van de gehoorbeschermer.
Arie probeert de schouwtjes zo authentiek mogelijk te bouwen, maar schuwt modern gereedschap niet. De bodemplanken zitten met ijzeren doken en teer aan elkaar, ijzer omdat dat zich door roestvorming in het hout vastzet. Om dezelfde reden gebruikt hij ook ijzeren draadnagels.
De plank waar Arie op zit is het tweede boord, de zijkant waarvan de eerste al provisorisch met lijmklemmen op z'n plaats zit. Pas dan tekent hij de ronding af en gaat zagen.




De ronding ontstaat door de buiging van de bodem. De planken worden 'koud' gebogen (dus niet gestoomd) met hulp van twee prachtige 'dommekrachten' aan voor- en achtersteven en een aantal balken tussen plafond en bodem. Die 'kelderwinchen' zijn antiquarisch, ooit volgens mij door een smid gemaakt van balkhout en smeedijzer. Hier is goed te zien hoe ze er uit zien. De volle spanning van de bodem en boorden blijft dus aanwezig in het eindresultaat. Alleen het langdurig 'wateren' zal dat temperen. 
Het zal niemand verbazen dat ik na het zien van Arie's werk met moeite mijzelf kan weerhouden om een kuub Noord Europees grenen te bestellen.



11 april, 2013

EERSTE KIEVITSEI in de regio...



Wat zijn dat toch een vreemde vogels, die kieviten! Vertoeven ze in een geweldig groene oase ver van de Randstad leggen ze hun eerste ei in de opgedroogde blubber.
De 'eerlijke vinder van het eerste echte ei van de regio' is Jan Honcoop, Jan en zijn broer Maarten hebben in 1995 ons huis verbouwd onder supervisie van hun pa Piet. Maarten is een fervent sportvisser en vangt nog wel eens iets groots en komt dan met een foto in de streekblaadjes, maar Jan ben ik daar nooit eerder in tegengekomen. In mijn fotoboek over de verbouwing in 1995 zijn Jan en Maarten een paar keer vereeuwigd.




Op de foto boven staan Maarten, Jan en ik te rukken aan een stuk van het oude dak, dat gooiden we daarna in z'n geheel in de container. Je zou het niet zeggen, maar de broers zijn een tweeling! Het zijn nog steeds geweldige werkers, die met z'n tweeën het ene na het andere huis neerzetten.
Op de foto beneden (1995) is Jan bezig de 'regels' van 9 cm hoog op de dakplaten te spijkeren. Ik weet dat Jan nu dezelfde problemen heeft als ik -hij mist ook een nier- maar aan zijn werkdrift is dat niet te zien. Jan is een verwoed vogelaar, hij fluit zelfs vogeltjes na die ik niet eens ken. Alleen met de kennis en geilheid voor het metier zoals hij dat heeft is een ei te vinden in zo'n troosteloze vlakte. Je moet de vogels volgen, de plek in je geheugen griffen en niet loslaten totdat je het nest hebt gevonden.



10 april, 2013

TOCH MAAR WEER ZELFBOUW...



Na de eettafel is er nu ook een bureaublad in de maak voor V. ook weer van vloerdelen met wat rook en waterschade, maar goed bruikbaar. Niet gebarsten of vervormd. Ze zaten wel nog voor een deel in elkaar, gelukkig niet al te best verlijmd. Met enige moeite en gekraak kreeg ik ze uit elkaar. Het blad wordt een stuk kleiner dan de vorige, de delen gebruik ik nu niet in de lengte richting, maar als korte stukken naast elkaar, dat leek mij visueel aantrekkelijker.
Ik had die korte stukken aan de kopse kant natuurlijk met LAMELLO'S aan de smallere rand kunnen verlijmen, maar ik heb gekozen voor messing en groef. De delen zijn 18mm dik, de messing en groef gelukkig opgedeeld in 3x 6mm. Met één nieuw aangeschafte gleuven frees van 6mm kon ik alles maken.
De frees die ik gebruik heeft een goede diepte instelling, maar bij een stationaire opstelling heb je daar niets aan. Het was dan ook eindeloos pielen om de juiste hoogte instelling te krijgen. Bij mijn helaas ter ziele gegane oude MAKITA machine ging dat simpel, via een ingebouwd stuk draadeind en een knop met moer draaide je dat ding zo omhoog.
Er is voor mijn FESTOOL een prachtige module te koop, waarmee je kan doen wat ik wil. Dat ding kost tussen de 500 en 600 euro en past ook precies in een onderstel dat nog eens zoveel kost. Ik heb dan ook besloten het weer zelf op te lossen.




Als basis en dus ook werkvlak gebruik ik een plaat acryl van een cm dik, dat is vlak, glad en goed te bewerken. Daarop is de frees vastgezet met twee verzonken boutjes in de daarvoor bestemde gaten met schroefdraad. Om de machine heen heb ik een juk gemaakt waardoor ik op de juiste plek (de plek die FESTOOL zelf ook gebruikt) door middel van een draadeinde met knop de frees op de juiste hoogte kan brengen. Dat stuk draadeinde en de knop plus binnenwerk zijn van de oude MAKITA. De twee rvs staanders met flens had ik (alweer) liggen evenals het stuk massief daar bovenop. Na één dag zagen, boren en draadtappen heb ik precies wat ik miste! 
De foto boven laat de onderkant zien zoals ik het monteerde, de foto beneden is zoals die er in gebruik uit zal zien.
De langs en dwarsgeleiding moet ik nog maken, dat is de volgende stap.



07 april, 2013

EEN TIED VAN KOMEN EN EEN TIED VAN GAAN



Het leek vandaag warempel wel het begin van de lente. Een heerlijk zonnetje, gevleugelde vrienden met nestmateriaal als aanloop tot een nieuw leven, maar ook leed.

Op mijn ochtend wandelingetje lang het pad kwam ik een Blauwe reiger tegen die niet wegvloog. De rechtervleugel hing er gebroken bij. Een triest gezicht zo'n trotse vogel die niet vluchten kan. Het verkeer op de dijk is een killer voor zwaargewichten die te laag overvliegen. Ik heb de reiger een omheind stuk land op kunnen jagen en heb thuisgekomen de dierenambulance gebeld. Maar voor een reiger komen ze niet uit Den Bosch. Ik kreeg het advies de vogel te vangen en in een doos naar een dienstdoende dierenarts te brengen om het beestje met een spuit uit z'n ellende te halen. (Ooit geprobeerd een reiger te vangen?)
Ik heb het niet gedaan, die reiger zal een natuurlijke dood te gemoed gaan, niet leuk maar eerlijker dan een spuitje. Er is zelfs een heel klein kansje dat hij met één vleugel overleeft, ik heb dat eerder gezien met een gans.

Vanmiddag kwam L. binnen met een vink, een dode vink, de ogen al niet meer helder. Ze vond hem tussen  zakken tuingrond en een emmer vogelvoer onder een afdakje. Helemaal gaaf, geen breuk of bloed te zien. Wellicht een fout afgelopen ruzie met een rivaal, misschien gewoon 'zijn tied om te gaan.'

05 april, 2013

WEER WAT GELEERD... / Cove cutting

Voor de techneuten en andere belangstellenden onder mijn lezers.



Vriend Frans kwam met een vraagje: "Behrend kan jij acht van deze dingen voor mij maken?" Wat hij mij liet zien was een grijs verweerd stukje hout met een groef erin. Een armleuning van een buisstoel.  De buis zo vertelde hij heeft een doorsnede van 22,5 mm. De uitholling in het hout moet daar dus op passen. In eerste instantie dacht ik: "daar moet ik een frees voor kopen", want zo'n model/maat heb ik niet in huis. Voor een frees van 22 mm geschikt voor hardhout moet je al snel een honderdje neertellen.

Vanmorgen schoot mij te binnen dat ik een jaartje geleden op internet iets tegen was gekomen dat ik nu zou kunnen gebruiken. Gelukkig had ik de URL aan mijn bladwijzers toegevoegd en kon ik de procedure opnieuw gaan bestuderen. Het betreft het maken van een uitholling/gleuf met behulp van de cirkelzaag. Het principe is dat je met het materiaal diagonaal over het zaagblad heen gaat. De man die het beschrijft heeft zelfs een tabel gemaakt om als richtlijn te kunnen gebruiken. Daaruit kon ik ongeveer aflezen onder welke hoek ik moest werken. 





Het geluk was met mij, met slechts een beetje verschuiven was mijn eerste instelling goed, dat moet toch ervaring en intuïtie zijn, want ik heb het nooit eerder gedaan! Je moet het wel in een paar stappen doen, in dit geval drie. In drie stappen het zaagblad omhoog tot de juiste diepte is bereikt.




Het hout dat ik gebruik is uit mijn voorraad hardhout van gesloopte pallets, vandaar de zichtbare spijkergaten, maar die komen aan de binnenkant te zitten. De nogal ruwe balkjes heb ik eerst op maat gezaagd, geschaafd en met de frees afgerond.






De buis past er perfect in. 
Dan op lengte zagen en er met het zaagblad op 45˚ een hoekje afhalen.




Die 45˚ hoek op de grote schuurschijf wat grof afronden en op het smalle band machientje afmaken.






Op het eindresultaat mag ik best trots zijn, al zeg ik het zelf. Ik had nooit gedacht in staat te zijn met de cirkelzaag zo'n mooie uitholling te kunnen maken.




03 april, 2013

TOEN IN MOKUM...





Op 20 februari kreeg ik een mailtje met de volgende tekst:

 Beste Berend,
Je zult je misschien afvragen wie jou een mailtje stuurt. Wel, je oude collega van de fa. Michels, Hans Mulder.
Vandaag was ik iets aan het zoeken op internet en kwam daarbij jouw verslag tegen over Decora,. Een leuk en  mooi verslag van hoe het toen toe ging.

Dan volgt er een heel verhaal met uitleg en herinneringen, maar die kan hij beter zelf vertellen.

Op 9 maart kwam de volgende verrassing: 

Beste Berend,

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik om de zoveel tijd de naam Marcuse en het woord 'glaswol' op internet invoerde. Helaas steeds zonder resultaat. Ik gaf de moed echter niet op en tot mijn grote verrassing ontdekte ik een paar maanden geleden op internet (in de Centrale Bibliotheek van Amsterdam) jouw blog! 

Het was een feest der herkenning want ik werkte óók bij de firma Marcuse en óók zelfs een tijdje bij de firma Decora! Ik weet jou zelfs nog heel goed te herinneren ...en dat iemand me toefluisterde dat je beeldhouwer was!... Lach niet, dat laatste gegeven maakte dat je nóg meer indruk op me maakte!... ;-)
De periode bij Marcuse ben ik, net zoals jij, nooit vergeten. Het was, althans voor mij, elke dag een verrassing wat voor moois we weer zouden gaan maken. 

Op 11 maart heb ik de driehoek rond gemaakt, Emily, Hans en ik hebben in dezelfde periode bij de beide bedrijven gewerkt, de één wat langer dan de ander. We blijken veel gemeen te hebben, maar zijn ook zo onze eigen weg gegaan. Onze herinneringen gaan nu in drievoud rond en zoals altijd maakt het één het andere los. 
Ik had ooit gehoord dat de 'baas' van MARCUSE niet meer leefde, maar Emily heeft hem opgespoord en het eerste schriftelijke contact is er geweest.
Over de firma MICHELS / DECORA is niet veel te vinden, maar Hans heeft een fantastisch geheugen.  Ik heb hem aangemoedigd een eigen blog te beginnen en daar is hij vandaag mee gestart.

02 april, 2013

EEN H TEVEEL in BEHREND...





De baby op de aquarel hierboven ben ik maart 1946, dus nog geen  jaar oud. Hij is gemaakt door de broer van mijn moeder die ook mijn geboorte kaartje maakte voor zover ik weet. Hij wist dus hoe mijn ouders mij vernoemden. Toch schreef hij onder de tekening Behrend en niet Berend Peter. Ik heb hem er nooit over gevraagd, ook niet waarom hij hogenesch als één woord schreef. Dat zijn toch echt twee woorden!





Eén van mijn oudste vrienden schrijft mijn naam ook altijd met een 'h', vandaag was hij op bezoek en ik vroeg hem waarom hij dat toch altijd deed. Hij zei dat hij mij ook 'van' Hogen Esch noemde, (maar dat schreef hij nooit) hij vond de 'h' en 'van' bij mijn dubbele voor- en achternaam passen! Hij dichtte er een zekere standing aan toe. Die standing heb ik/hebben wij niet, we zijn ook niet van adel, maar onze dubbele naam zorgt nog steeds voor verwarring. Twee weken terug was ik bij een vervanger van onze huisarts, hij had verwacht een vrouw te ontmoetten, mevrouw (van) Esch!



30 maart, 2013

TAFELBLAD op POTEN



Het is geen fantastisch plaatje, maar geeft wel weer hoe de tafel er met verchroomde poten uitziet. Wij zijn dik tevreden en vinden het mooi. Het kastje in de vensterbank en de twee houten dingetjes links daarvan zijn ook van mij.

29 maart, 2013

MET DE HAND GEMAAKT



Met de hand gemaakt, 
Hand Made, Lang leve het ambacht.

De titel van deze tentoonstelling in het Rotterdamse museum schept verwachtingen. Verwachtingen die wat mij betreft niet helemaal waargemaakt worden. 
Het is wel een mooi gemaakte tentoonstelling, er is heel veel te zien, maar of de lading de titel dekt betwijfel ik. Het is moeilijk te zeggen of uit te leggen waarom ik er zo over denk. 
Aan het begin van de tentoonstelling mag je een printje meenemen waarop tien stellingen staan. In grote lijnen ben ik het met die stellingen eens en voor diegenen die mijn blog al een tijdje volgen zal dat dan ook geen verrassing zijn. Hoe verwarrend e.e.a. kan zijn laat m.i. stelling negen zien. De bediening van welke machine dan ook vereist vakmanschap, maar een ambacht zou ik het niet willen noemen. Ook in stelling zeven worden vakmanschap en ambacht in één adem genoemd, maar dat kan ook een slechte vertaling zijn.
Van eeuwenoude voorwerpen weet iedereen dat ze met de hand gemaakt zijn, machines waren er nog niet, maar laten zien hoe ze destijds gemaakt werden zou een meerwaarde aan de tentoonstelling geven. Zeker als je daarnaast laat zien hoe het nu gebeurt. In één van de vitrines staan tinnen vazen, een of twee van een paar eeuwen oud en twee glimmende vaasjes van nu. Verder geen enkele uitleg over hoe ze gemaakt zijn, terwijl daar toch heel wat over te vertellen is. B.v. dat je tin kunt gieten en daarna afdraaien, maar ook kunt forceren uit een plaat op een forceerbank. De eerste vazen zullen zijn gegoten, van die twee moderne weet ik het niet. Beide technieken zouden kunnen. Bij sommige opstellingen is wel enige uitleg in schrift of beeld, maar bij het meeste niet. Dat geeft verwarring.
Zoals de expositie nu in elkaar zit is er geen groot verschil met andere tentoonstellingen, want bijna alles wat een museum over het algemeen laat zien is met de hand gemaakt. Soms door een ambachtsman of vrouw die zijn of haar vak verstaat de andere keer het werk van een vakman of vrouw met bijzondere creatieve gaven.

Lang leven het ambacht, maar laat het dan ook zien zou ik willen zeggen.






26 maart, 2013

GEVULDE OMELET



Ooit hadden we meer dan dertig kippen, de laatste jaren waren dat er maar zeven. Tot een paar maanden geleden er ineens een vreemde hen door de tuin liep. Die heb ik 's avonds met een schepnet gevangen en in het hok gezet. De volgende morgen was er even ruzie tussen de dames, maar dat was snel voorbij. Tot onze verbazing liep er de volgende dag een jong haantje langs, die haar kennelijk gevolgd was en ook op het gekakel van de hennen af was gekomen. Voor hem hoefde ik alleen het hek open te zetten en hij voegde zich meteen bij de hen. 
Het koppel is waarschijnlijk afkomstig van buren een eindje verderop, die hebben een hele grote tuin waarin een mini kippenhokje staat. Die beestjes lopen vrij rond zonder dat er een hek in de weg staat. Terug laten halen heeft geen zin zolang ze vrij rond mogen lopen, ze zoeken toch de plek waar het meeste te halen is!
Tot vorige week hadden we na een korte winterstop zo om de dag twee eitjes. Dat is nu opgelopen tot soms wel vier op een dag. Daar is de komende lente debet aan, maar voor ons gevoel heeft dat haantje er ook mee te maken, ze hebben er gewoon weer zin in. 
Vroeger verkochten we ons overschot aan eieren, maar daarvoor zijn het er nu niet genoeg. Lindsey gebruikt er zoveel mogelijk vers, als we het echt niet op kunnen vriest zij ze in om later voor taarten te gebruiken.
Gisteren kwam er een overheerlijke gevulde omelet op ons bord, gemaakt volgens onderstaand recept.


24 maart, 2013

24 MAART 2013, LENTE...



Eén van de drink- en 'badderbakken' voor de vogels heb ik gemaakt van een oude schotel voor satellietontvangst. Tegen het wegwaaien ligt er een rolsteen op die de vogels ook gebruiken als rustpunt. Het water in de schotel is deze winter al vaak bevroren geweest, maar ijspegels hebben er niet eerder aangehangen! De felle oostenwind heeft het water laag voor laag over de rand gestuwd, daardoor is er aan de westkant van de schotel een 'ijsduintje' ontstaan met daaraan hangend de pegels. Het wonderlijke is dat er nog steeds van groei sprake is, want aan het meest linkse pegeltje hangt een druppel die er soms afvalt, terwijl er op de schotel geen water meer te zien is. Het moet een vorm van capillaire werking zijn. Van dooi is vooralsnog geen sprake.

23 maart, 2013

TEKENING



Voor deze tekening van 56X68 cm heb ik niet veel hoeven doen, hij is mij in de schoot geworpen.
Vorige week heb ik weer een stapel pallets opgehaald en deze tekening zat daarbij. Meestal is een pallet gemaakt van planken en latten, plaatmateriaal is een uitzondering. Deze pallet is helemaal opgebouwd uit multiplex, ook de dwarslatten en de tussen-blokken zijn van multiplex. Wel een heel goedkope of afgekeurde plaat. Hij is niet goed gelijmd en geperst en daardoor ook verschillend van dikte. Wat ook kan is dat het slechts de kern van een multiplex plaat is, zonder de meestal gave deklagen. Want wat ik als tekening laat zien zijn 'invulstukken'. De tussenlagen van multiplex worden meestal van goedkopere houtsoorten gemaakt waar vaak onregelmatigheden/gaten in zitten. Die gaten worden met min of meer gelijkvormig gesneden stukken ingevuld, waar je na het persen niets meer van terugziet. Bij goedkopere plaatmaterialen zijn die stukken soms ook aan de buitenkant te zien, maar zeker als je zo'n plaat doorzaagt en de zaagsnede bekijkt.
Dit stuk ziet er zo leuk uit door de vorm van de invulstukken, de golving van het niet goed gelijmde hout en de spijkerkoppen. Voor mij zijn het voorbij zwemmende vissen, maar je kunt het natuurlijk ook gewoon bekijken als een slecht gemaakt stuk plaat.

Als je kijkt naar dit filmpje is het misschien wat beter te begrijpen waar ik het over heb.

22 maart, 2013

HERPLAATSEN II



In Nieuwegein stond sinds 1985 tot een paar jaar geleden een beeld van onze vrienden F&M op het Marktplein. Vanwege vernieuwing van het stadshart moest het weg, maar 'De Krul', zoals de bewoners het beeld zijn gaan noemen heeft een nieuwe plek gekregen en gisteren was de 'herinwijding' zoals de wethouder het noemde. In het bedrijfsrestaurant op de vierde etage van het schitterende nieuwe stadhuis stonden de gebakjes met een eetbare afbeelding van De Krul al klaar. Na een korte speech ging het gezelschap lopend naar de nieuwe lokatie.




De stralende blauwe hemel en het waterige zonnetje deden de snijdende kou even vergeten. De paarse ballonnen aan weerszijden van De Krul waren de stands-in van het door te knippen lintje.




De 'herplaatsing' is met deze handeling bijna afgerond, aan weerszijden van De Krul wil de wethouder nog lichtbakken om het beeld ook in de avond tot baken te laten zijn.




In de winter van 2010 hebben de 'Nieuwegeinse wildbreisters' De Krul ingepakt met tientallen meters wol. (Dan heeft hij het ook warm.) Een verslag daarvan is hier te vinden.
Mij zijn de twee gedaantes van De Krul even lief, glanzend in de zon of kleurrijk ingepakt tegen de kou.

http://nieuwegein.nl/infotype/news/newsitem/view.asp?objectID=40659

19 maart, 2013

TAFELBLAD



Dit is de onderkant van een tafelblad in wording, een blad gemaakt van een restant vloerdelen, nieuwe vloerdelen uit het huis van mijn randdochter. Het heeft een prachtige rood/bruine toplaag van JATOBA. De vloerdelen zijn 18 mm dik. Om het tafelblad enige body te geven heb ik langs de zijkanten stroken gelijmd van het zelfde materiaal. Het blad lijkt nu drie lagen dik. Om verschuivingen te voorkomen heb ik laag voor laag gelijmd. De lithostenen liggen er op omdat de delen doorgezakt waren en om verschuiving tijdens het werk te voorkomen. Op één van die stenen is nog vaag de tekening te zien van de trouwkaart van mijn ouders. Ik gebruik ze al jaren als ik ergens gewicht op moet hebben. Ondanks al mijn voorzorgen heb ik toch de schaafmachine langs de randen moeten halen om de drie lagen echt gelijk te krijgen. Als voorlaatste handeling een rondgang met de schuurmachine en als allerlaatste een laagje olie, in laten trekken, uitpoetsen en dat nog een keer of twee herhalen. Dan ziet het er prachtig uit en kan het tegen een stootje, hoop ik.
Het vervelende was dat de temperaturen de laatste week zo laag bleven, voor zowel het lijmen als later voor  de olie moet er minimaal zo'n graad of 8-10 in de werkplaats zijn. Ik stook er niet, dus sleepte ik de blikken heen en weer en keek met argusogen naar de thermometer. Ik denk dat het goed gegaan is.
Er komen verchroomde tafelpoten onder om het af te maken.
Het transport naar Amsterdam en het gesleep over de trap naar boven zal een avontuur op zich worden.
Maar 'we gaan ervoor', zoals menig quiz kandidaat van nu zou zeggen.



HAAKSE SLIJPTOLLEN



Vier haakse slijpers, ik heb er veel gebruik van gemaakt. De meest linkse is een Italiaan, een FELISATTI van 8 KG, meer dan veertig jaar oud. Het was één van m'n eerste elektrische handmachines, die ik gebruikte in de jaren dat ik nog veel met staal werkte. Hij heeft een olielekkage en begint behoorlijk te stinken als hij loopt. Ik denk dat het beter is 'm niet meer te gebruiken. Nummer twee heb ik ooit gekregen en is waarschijnlijk een Bosch, die gebruikte ik voor steen en door-slijp klussen omdat er een grotere schijf op kan. Hij weegt 7 KG. De derde is een Black&Decker met een regelbaar toerental en as-blokkeerknop, ik denk dat ik die machine van 2KG zo'n vijftien jaar heb. Nummer vier, de groene RYOBI had ik al eerder, hij is met 1 1/2 KG  de lichtste machine. Het was ook de goedkoopste, achterop, bij het snoer zit een simpele tuimelschakelaar, niet altijd even handig.
Gisteren gebruikte ik de RYOBI voor het laatst, er vloog ineens van alles uit de ventilatie openingen! Bij nadere inspectie zag ik dat de kunststof ventilator bijna al z'n schoepen kwijt was, afgebroken en weggeslingerd. Dat waren de stukjes die ik langs mijn handen voelde vliegen. Gelukkig niet in mijn gezicht. Op de foto is goed te zien hoe dat witte onderdeel er aan toe is, ik denk dat er nog meer afvliegt als ik 'm zou laten draaien. Zonder die ventilator wordt de machine veel te heet en vervangen is onzin, hij mag naar het museum.
Weer zo'n voorbeeld van een kunststof onderdeel dat een hele machine onbruikbaar maakt.
Ik heb een nieuwe besteld via internet, een Bosch van 1,3 KG. met microprocessorelektronica voor constant toerental, overbelastingsbeveiliging, zachte aanloop en aanloopstroombegrenzing. 
Dat is nog eens wat anders dan een tuimelschakelaartje!