INDIVIDUEEL TREKKER 1959

Mijn eerste rondje Nederland op de fiets ging langs ooms en tantes waarmee mijn moeder telefonisch of per brief afspraken had gemaakt. Het was geen bijster groot rondje, vanuit Arnhem naar het Gooi daarna Velzen en over Rotterdam weer terug. Ik maakte de tocht samen met een schoolvriendje, een soort Dik Trom. Met hem heb ik voor het eerst de 'liefde' bedreven, van mannenliefde hadden wij nog nooit gehoord. Dat kwam zo: in Huizen mochten we van 'tante' gaan zwemmen in het IJsselmeer; voordat je bij het water kwam moest je door het riet en in dat riet werd door jongens en meiden 'gerotzooid'! Dat wilden wij ook wel eens proberen en bij gebrek aan de andere sexe moesten wij ons behelpen. Dat lukte van geen kant, maar ik kan mij herinneren dat we behoorlijk 'gegierd' hebben! Ik vermoed dat deze jongen het na thuiskomst aan z'n ouders heeft verteld, we mochten nooit meer samen spelen!

In 1959 was ik oud genoeg (14) om aan mijn tweede rondje te beginnen, we woonden ondertussen in Amsterdam en daar was in de Prof. Tulpstraat het hoofdkwartier van de Nederlandse Jeugdherberg Centrale waar ik mij als 'individueel trekker' in liet schrijven. Met die kaart op zak ben ik op de fiets gestapt en ben Nederland gaan verkennen, via het oosten naar het noorden en via het westen weer terug. Volgens de stempels op m'n kaart heb ik er nog geen week over gedaan. Ik zal veel gezien hebben onderweg maar veel gesproken zeker niet. Ik kan mij herinneren dat ik in één van de herbergen onder het afwassen aangesproken werd door een meisje en niet wist hoe te reageren. Ik vond het spannend maar doodeng. Ik heb nog steeds moeite met socialiseren. De laatste stempels zijn van 1961 en 1962 maar van die uitstapjes weet ik mij niets te herinneren.
In de jaren tachtig ben ik ook een keer alleen op pad gegaan, maar nu met de auto. Ik zou minstens een maand wegblijven had ik mijzelf en Marion beloofd, maar na een week was ik al weer thuis na een rit door Frankrijk en Duitsland, praktisch zonder één woord gesproken te hebben. Ruim tien jaar later flikte ik dat nog een keer, dwars door Frankrijk zonder ooit iemand aan te spreken. Mijn laatste weekje alleen op pad dit jaar heb ik het wat beter gedaan, ik heb mijn mond zo nu en dan open gedaan. Eigenlijk beviel dat best, al zint mij het kouten nog steeds niet.

De Jeugdherbergen bestaan niet meer, ze zijn omgevormd tot hostels met de in mijn oren vreselijke klinkende naam Stayokay. Jeugherbergouders zijn directeur geworden van een hostel met niet alleen jongeren meer als gast. Plakplaatjes om in je lidmaatschapskaart te plakken zullen er ook niet meer zijn, je koopt nu een Stayokay card waarmee je korting op de overnachtingen krijgt en de slaapzalen zijn verbouwd tot hotelkamertjes met stapelbedden die simpel in een tweepersoonsbed te veranderen zijn.
De kans op een flirt tijdens het piepers jassen of de afwas lijkt mij ook verleden tijd.

GOUDKOPJES EN OESTERZWAMMEN
het begint er op te lijken!

Op 2 november schreef ik over de net aangeschafte baaltjes waaruit paddenstoelen moesten gaan groeien. De Shii-Take en Koningsoesterzwammen lieten zich al snel zien, maar de Goudkopjes (daar had Casa Foresta al voor gewaarschuwd) lieten wat langer op zich wachten. Nu, bijna een maand later begint het wat te worden, mooie goudglimmende kopjes, je zou er zo in willen bijten, maar op deze site is te zien dat ze nog verder moeten groeien voor ze oogstbaar zijn! Bovendien is daar te lezen dat ze kankerremmend zouden zijn maar dat wist ik niet. Misschien een voorgevoel?

Pholiota Nameko/Goudkopje

Xingnaogu/Koningsoesterzwam

Op 2 november liet ik het bovenste plaatje zien en vroeg ik me af of het wel de goede soort was die ik had gekregen, de onderste foto van hetzelfde baaltje laat zien dat het wel degelijk Oesterzwammen zijn geworden. De eerste grote exemplaren hebben we vandaag gesneden, morgen komen daar nog een paar Shii-Takes bij en gaan we smullen.

Het is echt leuk om te doen, een aanrader voor mensen die van (verse) paddenstoelen houden. Het enige wat je nodig hebt is een niet te warme ruimte (10-15 graden) en een plantenspuit om het baaltje 2x per dag te besproeien, een scherp mesje en geduld. Voor de kosten hoef je het niet te laten, het genot van het volgen van het proces is onbetaalbaar.

Ik denk dat ik volgend jaar maar een groeibaaltje Zuidelijke leemhoed, Pioppino en de Shimeji, Witte Beukenzwam bestel bij Casa Foresta.

X I N G B A O G U
oftewel
KONINGSOESTERZWAM

Een genot om te zien groeien!


+

copyright © Peter van Straaten.

Het vrijelijk mogen genieten van sex is niet iedereen gegund. Ook het observeren ervan niet. Het tekenen en schilderen van 'seksen' is al zo oud als de mensheid al is het werkwoord seksen m.i. van de laatste tijd. Buiten het bed hebben vooral mannen de grootste praatjes maar erin verloopt het vrijen niet altijd naar behoren. Ze zijn vaak te traag of juist te snel, ik weet er alles van. In de Zeurkalender van Peter van Straaten kom je steeds vaker van die voor iedereen herkenbare momenten tegen. In de door hemzelf erotisch genoemde prenten gaat hij nog veel verder, maar altijd kan je er om lachen. Een deel van de situaties zal hij zelf ervaren hebben, anderen zullen bedacht of van 'horen zeggen' zijn. Bovenal zijn het prachtige tekeningen met schitterende teksten waar iedereen vrijerlijk van mag genieten.

(O)

WASSENDE MAAN

In 1971 verschenen in Nederland in het kader van Sonsbeek buiten de perken de eerste grote, door kunstenaars bedachte 'ingrepen in het landschap'. Robert Morris maakte bij Velsen het Observatorium, dat in 1977 in Flevoland opnieuw is opgebouwd en Robert Smithson maakte zelfs twee werken: de Broken Circle en de Spiral Hill in Emmen. Vanaf de top van de Spiral Hill had je volledig zicht op de Broken Circle. Richard Long creërde op Schiermonnikoog een Celtic Sign. Het waren voor die jaren spraakmakende projecten.
Een paar Nederlandse beeldende kunstenaars ging verder in de door de Amerikanen en Brit ingeslagen weg. De Gorkummer Marinus Boezem bedacht in het kader van zijn reeks 'Kathedralen' het project 'De Groene Kathedraal', waaraan in 1987 in Almere is begonnen.

Een paar jaar geleden werd in het kader 'ruimte voor de rivier' de schop gezet in de Biesbosch; ik schreef daar al eerder over. Er is heel veel werk - maar vooral grond - verzet in het gebied. Er zijn verdiepingen, maar ook verhogingen aangebracht en tenslotte is de dijk naar de Merwede doorgestoken.
Voor zover ik weet is er één kunstenaar bij het project betrokken, Paul de Kort. Ik las in dit kader al eerder over hem, hij maakte een Labyrint waarin de hoogte van de waterstand af te lezen is. Vanmorgen stond er een klein berichtje in het BD, dat "De wassende maan vol loopt". We zijn er vanmiddag even gaan kijken en ik moet zeggen dat het een prachtig gezicht is, zeker voor stedelingen de moeite waard eens te gaan kijken bij hoog water.

Wat mij opvalt bij de hier genoemde kunstenaars (behalve Boezem) is het gebruik van de cirkel. Richard en de twee Robbert's, maar ook Paul nemen de cirkel als uitgangspunt. Is dat een 'logisch gevolg van' of 'een gebrek aan'? Richard spant wat dat betreft voor mij de kroon. Kijk maar eens op zijn site onder de knop 'Exhibitions'. Elk zichzelf respecterend museum heeft wel een kransje van hem liggen. (Elke steen een nummer en elk nummer z'n plaats in de cirkel precies volgens de tekening van de kunstenaar en waag het niet de witte handschoenen thuis te laten!)

Nee, dan dit model van het labyrint van Paul. Het ziet er uit als uit steen gehakt maar is in beton gegoten. Jammer. Hij is dan ook geen Morris, Boezem, Long of Smithson (welke Nederlander kent ze?) maar een mij onbekende grootheid wiens werk alleen bij een tweede '53 ten onder zal gaan.

K u b u s s t o e l FM60
RADBOUD VAN BEEKUM 1980

In 1980 of '81 kochten wij onze eerste echte (dure) meubelen bij Piet Hoefsloot in Arnhem. Het was een strakke bank van GELDERLAND en twee even kubistische stoelen waarvan wij vonden dat ze goed bij de bank pasten. De door de katten totaal ver-ruïneerde zwart lederen bank is tien jaar terug al naar de 'stort' gebracht. Het bleek een door meneer Jan des Bouvrie ontworpen kubistiche bank met de prosarische naam: 6340. Voor de stoelen hebben we een keer nieuw canvas zittingen laten maken omdat het originele totaal 'doorgezeten' was. Helaas zaten we met het nieuwe canvas ook al snel met de billen op het staal. Later is de stoel in leer, maar ook met hout uitgevoerd heb ik begrepen, ik hoop dat die beter zitten!

Die twee kubusstoelen staan al langer dan veertien jaar bij mij in de werkplaats op zolder in de weg, ik wil ze kwijt! Maar om ze nu zomaar 'aan de dijk te zetten' gaat mij te ver. Toen wij ze kochten werd ons verteld wie de ontwerper was maar zijn naam waren we al snel vergeten. Het blijkt Radboud van Beekum te zijn, niet een ontwerper waar je elke dag van hoort. Soms schiet een ontwerper zijn doel voorbij, zoals Radboud met de FM60, een pracht stoel om naar te kijken, maar gerieflijk zitten doet hij niet. Op tweedehands 'Design' sites doet de gave stoel met lederen zitting zo'n € 200, op Markplaats een stuk minder. Onze exemplaren heb ik nu als 'opknappers' te koop gezet, voor elk bod boven de € 20 mogen ze weg.

Terwijl ik met dit verhaaltje bezig ben belt een geïnteresseerde, hij lijkt zeer serieus en mag de stoelen halen.

Nietwaar Wilco?

...

PIANO DOET STOF OPWAAIEN

Hij staat daar prima zei de pianostemmer (en -verhuizer) een week geleden, maar er moet wel een stofhoes omheen. Zo'n hoes is te koop maar kost wel een paar honderd euro en die hebben we even niet. "Ik maak er zelf wel een" riep Lindsey en kwam al snel met een grote lap op de proppen die ze jaren geleden kocht om iets voor haar dochter te maken. Ze maakte een maatschets, pakte de meer dan dertig jaar oude naaimachine en ging aan de slag. Laat de lap nou precies groot genoeg zijn en het klosje garen net toereikend! De gebruiksaanwijzing van de Japanse Super de Luxe ACIMA hoefde niet geraadpleegd, maar het is leuk om te zien dat er toen nog maar drie vestigingen van de Magazijn de Bijenkorf waren. De hoes past perfect en zal jaren meekunnen.

...

Wat kan een film toch leuk, om te genieten zijn! Wat kan ouder worden een plezier geven als je er op een goede manier mee omgaat. Young @Heart is een 'must' voor al die mensen die lopen te zeveren over het ouder worden, mensen zoals ik.
Voor de mensen die niet weten waar de film over gaat een korte uitleg.
De docu-film gaat over een Amerikaans koor waarin mensen van tussen de 72 en 92 jaar Pop, Punk en zelfs Heavy metal teksten ten berde brengen. Hoewel ze er volgens eigen zeggen zo nu en dan niets van begrijpen zingen ze vol overgave. Het loopt niet altijd even gesmeerd, de één heeft aan een half uurtje genoeg om de teksten uit het hoofd te kennen de ander presteert het om op de uitvoering die éne zin nog steeds niet met de juiste woorden te kunnen declameren. Maar lol hebben ze en het publiek geniet mee, in de concertzaal en de bioscoop.
Natuurlijk gaan er ook koorleden dood, je ziet ze bijna sterven, maar zoals het oudste koorlid van 92 zei: 'treur niet als ik er niet meer ben, ga door, ik kijk wel vanaf de regenboog toe en blijf genieten'.
Ze zit nu op die boog en luistert en geniet.

PHOTO PAUL SHOUL

Soms zou ik weer een kind willen zijn, een kind van deze tijd om te kunnen bouwen en spelen met 'spullen' waar wij vroeger niet eens van droomden omdat ze niet bestonden. Natuurlijk had ik Meccano en later Lego, maar het leukste is iets te kunnen bouwen waar je in of op kunt zitten. Deze trike bijvoorbeeld van de firma Berg Toys kwam ik bij toeval tegen, ik kende Berg van de robuuste stalen, skelters die je veel op het platteland ziet. Een skelter die 'meegroeit' en vele aanbouwmogelijkheden kent. Maar de MOOV had ik nog nooit gezien! Je koopt een doos met houten, stalen en kunststof onderdelen waarmee je zonder gereedschap niet alleen de trike maar ook nog drie andere voorbeelden kunt bouwen. Natuurlijk mag je zelf ook improviseren, wat veel leuker is. Als ik zie waarmee Meccano en Lego nu bezig zijn, ben ik blij dat er een MOOV bestaat, een vrij simpel, maar goed doordacht ontwerp met veel hout.
Soms had ik ook vader willen zijn of een grootvader met een kleinzoon, dan had ik mee kunnen bouwen of misschien wel zelf zo'n bouwdoos kunnen ontwerpen.

1954

'Afscheid'

Ik was negen jaar oud toen deze foto werd gemaakt, mijn ouders staan erop samen met de broer van mijn vader en zijn vrouw vlak voor hun vertrek naar Californië. Er moet nog een vijfde persoon aanwezig zijn geweest om de sluiter in te drukken of het is een camera met timer geweest, hoewel ik mij niet kan voorstellen dat één van de aanwezigen daarover beschikte. Het afscheid kan ik mij niet herinneren, wel de 'platte buis', de familie in gips, de litho, de groene wijnkan, het raffia lampenkapje, de Keulse pot met mais, het niet klimmende klimplantje, het koperen schaaltje, de 'moderne'kopjes, de boekenkast met de 'Winkler Prins' en de stoelen. Ik denk niet dat het een doorsnee 50er jaren interieur is geweest, daarvoor staan er te veel persoonlijke dingen in. Maar het 'gemoedelijk' rond de kachel zitten is kenmerkend voor die jaren. Het is op de foto niet te zien, maar de kachel had een breed onderstuk waar je lekker de voeten op kon warmen. Mijn vader heeft daarop zijn linkervoet gezet, ook mijn moeder verdenk ik ervan haar voeten op dat warme gedeelte te hebben gezien de hoogte van haar handen. Als de kachel toen warmte gaf zouden zij ongetwijfeld hun gasten die plek hebben gegeven, althans dat hoop ik. De kleding die het gezelschap draagt is niet echt winters, maar ook niet zomers. Misschien was de kachel gewoon het middelpunt van de kamer, de plek waar je gaat zitten. De twee broers en onze moeder leven niet meer, de woonkamer bestaat niet meer , het huis is gesloopt, maar het blijft een prachtig 'kiekje 'waar ik met plezier naar kijk.

>>>@<<<

X I N G B A O G U

© B.P.

Op 2 november schreef ik onder de titel 'Goudkopje' dat ik weer begonnen was met de kweek van paddenstoeltjes. De eerste Shii Take, gegroeid uit het als vulling meegestuurde baaltje, hebben we ondertussen al gegeten. Op de Goudkopjes is het nog wachten, maar de King Oysters groeien als kool.
Het vreemde is alleen , dat wat er bij mij op het baaltje groeit totaal niet lijkt op de zwammen van de foto van Casa Foresta, het bedrijf waar ik de paddenstoelen bestelde.
Maar als je gaat zoeken op Pleurotus eryngii (de Latijnse naam voor Koningsoesterzwam) kom je een aantal afbeeldingen tegen die er meer op lijken. Een lange dikke stam met kleine hoed.
Maar mijn paddo's zijn nog niet volgroeid, het kan nog vele kanten op, maar dikke stelen zullen nooit meer dun worden! We komen er zeker op terug. Het levert in ieder geval een prachtig plaatje op.

Foto Casa Foresta

Foto van Wikipedia


...
.

Het zal je maar gebeuren!

Twee weken geleden waren we op de feestelijke opening van de nieuwe, volledig geautomatiseerde stal van De lange Hoeve in Genderen, de boerderij waar wij onze kaas kopen. Ik heb er verbaasd staan kijken naar alle technische ontwikkelingen die in deze stal te zien waren, o.a. een automatisch voedersysteem van het merk Triomatic. Het systeem is zo groot dat het niet in één foto te pakken is. De volgende twee foto's zijn onderdeel van deze voedermachine!
Juist in dat verregaand geautomatiseerde bedrijfsonderdeel zou de brand ontstaan zijn. Het lijkt een installatiefoutje, nu maar hopen dat de verzekering uitkeert!

Ook deze computergestuurde 'melkcarrousel', waarvan dit maar een klein deel is, was fantastisch om te zien. Ik hoop 'm ook nog eens in vol gebruik te mogen aanschouwen.

.....

P I A N O

Deze piano kocht L ooit toen ze in Ierland woonde en nam hem in 1978 mee naar Amsterdam. Het is het enige grote 'meubelstuk' dat bij de verkoop van haar huis niet naar de nieuwe eigenaar is overgaan, maar tijdelijk ondergebracht bij een vriendin wier dochter aan pianoles toe was. De pianostemmer (tevens -restaurator) constateerde echter optredende schade wegens een te lage luchtvochtigheid in huis; de piano moest daar dus voor de winter (centraalverwarming!) weg. Het zwart gepolitoerde Jugendstiel instrument met koperen kaarsenhouders en goed geluid moest weer op transport, maar waar naartoe? Voor L behoort de piano tot het verleden, ze zal er geen muziek meer op maken bovendien wil ze nu liever 'buiten spelen'. Maar voor dochter V is het de laatste herinnering uit het huis waar zij opgroeide, zij wil het klavier behouden maar heeft de ruimte niet. Verkopen is daarmee voorlopig geen optie en opslagruimte is duur. Hier in huis is er geen plek, dus maakte ik een hoekje vrij in mijn werkruimte. Dat is een mooie koele, voldoende vochtige ruimte waar hij zal staan, keurig afgedekt met een laken tegen het stof, tot V een geschikte woonruimte heeft of anders tot ik er genoeg van heb. Hij is dus niet te koop, maar als iemand een betere oplossing weet, horen wij dat graag.

$$$$$


.

WEER ZO IETS

Dit ronde houten geval is een hoedenvorm, een mal van Lindehout waar het materiaal van de te maken hoed, in dit geval een rand, omheen getrokken wordt. Het heeft jaren bij mij in het atelier aan de muur gehangen tot ik het gisteren genoeg vond en in de emmer met afvalhout gooide om te verbranden.
Toen het aan de beurt was liet ik het L zien en die vroeg wat het was.

Mijn schoonmoeder was modiste, op haar voordeur zat een klein bordje geschroefd met daarop:
Edith Herbst Chapeaux. Zij werkte keihard voor een schamel inkomen voor haar en haar dochter. Zij maakte o.a. de showhoeden voor Max Heijmans en maakte en vermaakte vele hoeden van vooral Joodse klanten. Sommige van die dames presteerden het om met een op de Cuyp gekocht hoedje bij haar langs te komen met het verzoek er een etiketje van Maison de Bonneterie in te naaien! Bij een bonthandelaar kocht zij voor een luttel bedrag snippers en naaide die met de hand aan elkaar, zo kon ze toch wat verdienen!
Na haar dood vonden we dozen vol klein materiaal; bont, voile, stofjes, vogelveertjes, naalden, spelden en scheermesjes en natuurlijk de vele houten vormen.
Een paar van die vormen hebben we aan een bevriende, net beginnende hoedenmaakster kunnen geven, de rest is al jaren terug in het vuur verdwenen (want hoeden en dus ook vormen zijn aan modegrillen onderhevig en bovendien zat er worm in). Alleen deze ring heeft langer mee mogen gaan en dan alleen omdat de vorm mij intrigeerde.

Maar wat nu, moet ik 'm weer in het atelier hangen en er nog langer tegenaan kijken of toch het vuur in?

....

MAKKE SCHAPEN

Vriendin TRUI houdt mij in de gaten en schreef:

You did it again man!!
Gaat het een beetje?

Ik doe helemaal niets behalve wachten! De afspraak is om negen uur, 'het toxische spul' (staat op de transportbox) is er dan meestal nog niet, het moet uit Tilburg komen en ik wacht in Waalwijk omdat dat voor mij dichterbij is. Laat het over mij heen komen, trek mijn broek uit en ga liggen op het lege bed, de dienstdoende verpleegster sluit de gordijnen, haalt de ingrediënten uit de verpakking, vraagt of ik ben wie ik ben maakt mijn eikel schoon en laat dan het slangetje in mijn blaas afdalen. Dat geeft bij het passeren van de prostaat en de sluitspier van de blaas een vervelend gevoel maar doet beslist geen pijn. Dan sluit ze de koker met Mitomycine op het slangetje aan en spuit dat in de blaas. Daarna mag ik naar huis en op mijn eigen bed elk kwartier op een andere kant gaan liggen. Na het uitplassen moet ik twee keer doortrekken om het gif extra verdund het riool in te sturen.
Je stelt jezelf voor mondig te zijn, maar er zijn situaties dat 'het systeem' ons onmondig maakt: het tekort aan verplegend personeel is de hoofdoorzaak van het wachten, zij rennen zich te pletter, doen hun best maar hebben ook maat twee handen!
Je denkt mondig te zijn, wilt weten van de hoed en de rand, maar een echt duidelijk antwoord op een vraag is moeilijk te krijgen. De specialisten hebben het beste met je voor (mag je verwachten) maar geven vaak onduidelijke soms ook tegenstrijdige berichten aan de patiënt. Ik heb te maken met twee urologen die meestal wel hetzelfde bedoelen maar het anders formuleren. Een voorbeeld: de ene zegt dat ik zes keer achtereen moet spoelen, de ander laat het schema zien waaruit blijkt dat er slechts vier keer achtereen (met een week ertussen) wordt gespoeld en daarna nog twee keer met elk 22 dagen ertussen! En dat er mij totaal 11 spoelingen te wachten staan met steeds grotere tussenpozen. Dat schema lag pas afgelopen maandag (de derde spoeling) op de afdeling en als ik er vorige week bij de uroloog niet op had aangedrongen had het er nog niet gelegen en had ik, maar ook de verpleging niet geweten hoe vaak en wanneer er gespoeld moet worden. (En ik ben heus niet de eerste.)
En toch voel ik mij een beetje een mak schaap dat naar de slager gaat, want echte invloed op je eigen toekomst heb je niet.

...................................................................................................................................

O B L A M A


\


R A M B O

De avond ervoor hebben wij nog even gekeken, 'de nacht' hebben we overgeslagen en de ochtend erna was ik niet eens nieuwsgierig, het kon niet missen. -Wie heeft er gewonnen-, vroeg ik buurman Gerard, 'O.., OBLAMA met een ruime meerderheid'. Ik heb het maar zo gelaten, hij zit meer voor de buis dan wij.
Hoewel alles natuurlijk beter is dan de blanke aap die nu het ambt vervult ben ik blij met Obama, ik hoop dat hij zijn idealen en beloftes waar kan maken. Ik hoop voor hem, zijn vrouw en dochters dat hij die kans ook krijgt en niet voortijdig door een maniak met welke achtergrond dan ook overhoop geschoten wordt.
Hij zit nog niet eens in het Witte Huis, hij is nog geen president maar wel een schietschijf.
Ik heb nooit een RAMBO film gezien, het is niet echt mijn soort film, maar ik denk dat bovenstaande still er uit gehaald zou kunnen zijn.
Ik hoop dat Barak stilstaat bij dat waar hij zijn gezin en zichzelf mee opzadelt en zich afvraagt of dat de moeite waard is.
De geschiedenis zal zal het ons leren.

>>>>>>>>>>>><<<<<<<<

*

P U L P ?

Soms zie ik onderweg in een flits iets wat ik herken, wat niet wil zeggen dat ik stop om het nader te beschouwen, meestal kan dat ook niet omdat het verkeer het niet toelaat. Deze keer kon ik stoppen en zelfs op m'n spiegels achteruit rijden, er was geen verkeer! Het was ergens ten noorden van de Camargue, we hadden de route nationale verlaten en kwamen via zeer kleine landwegen op een kruising zonder borden, op mijn richtingsgevoel vertrouwende sloegen wij links af en toen zag ik het: een container vol met een rood goedje. De bak stond voor een Cave Coopérative, de plek waar de streekboeren hun druiven naar toe brengen om te laten persen. Als die druiven uitgeperst zijn blijft er onderin een rose plak pulp over. Als ik appels, druiven of ander fruit pers is het residu minimaal, dat gaat dan naar de kippen maar meestal lusten ze het niet.
In de wijnlanden verzamelen ze het kennelijk, ik kan mij niet voorstellen dat er geen bestemming voor is, bijvoorbeeld verwerkt in veevoer maar zeker weten doe ik dat niet,
Suggesties?

Vlinder,eitjes,rups,pop,vlinder.

Bij het plukken van peterselie ontdekte L deze pop, het is een donkere, bijna zwarte pop. Ik dacht eerst dat het van een Koolwitje zou zijn omdat die veelvuldig in de groentetuin voorkomen. Maar op deze site kwam ik erachter dat het dat niet kan zijn, de kleur maar ook de vorm is totaal anders. Een andere vlinder die hier veel voorkomt is de Atalanta en als ik die opzoek en naar de pop kijk denk ik dat het hem inderdaad is! Helaas zit er geen leven meer in, dus zeker weten zal ik het nooit!

Het is jammer dat veel van die prachtige rupsen zo vraatzuchtig zijn, onze kolen worden meestal behoorlijk aangetast om over de Broccoli maar te zwijgen. Maar te begrijpen is het wel als je beseft wat een energie er nodig is om telkens weer van gedaante te moeten wisselen.

>>>(:)<<<

Herfst 2008

Deze herfst geen nieuwe borrelende emmers of flessen met toekomstige alcoholische sapjes, niet omdat ik er geen zin meer in zou hebben, maar de voorraad wordt te groot. Bovendien hadden we weinig eigen fruit dit jaar. Wel vind ik het jammer dat ik de enorme hoeveelheden vlierbessen niet heb kunnen verwerken, die waren plukrijp toen wij weg waren. Volgend jaar moeten we iets eerder weg, want een vlierbessenwijn is nog veeeeel lekkerder dan een Applewijntje!
De bomen zijn weer bijna kaal, het blad ligt wel of niet op een composthoop en een aantal stammen zijn omgehaald en geschikt gemaakt voor een vuurtje in de toekomst. Tijd voor een Herfstbokje!

****

G O U D K O P J E

Uit deze wonderlijke kluit moeten over een paar weken prachtige paddenstoeltjes gaan groeien. Het succes van vorige week met de weer opnieuw verschenen Shii Take op stam was de aanleiding om het weer eens te proberen. Op het net kwam ik een nieuw adres tegen met een zestal verschillende soorten paddenstoelen geënt op baaltjes zaagsel. Ik bestelde de Koningsoesterzwam en Goudkopje omdat ik die nog niet kende. Een beetje doorgeschoten groeibaaltje met Shii Take kreeg ik er als doosvulling bij kado.
Die oranje plekken moeten het begin zijn van een heleboel Pholiota nameko's oftewel Goudkopje's. De andere twee groeibaaltjes staan nog bij te komen, daar kom ik later op terug.

Volgens Van Dale is het paddenstoel, maar op de site van Casa Foresta kom je het zowel met als zonder n tegen.
Wat is volgens jullie de juiste spelling?