HET ZAL JE MAAR GEBEUREN...

Elke ochtend loop ik naar ons landje om mijn spieren warm en los te maken en natuurlijk ook om te zien of 'alles' er nog is. Op de ochtend van vijf maart 2013 zag ik in de verte over de rivier een blauw gevaarte aankomen en even later 'onze' put in draaien. Het bleek een drijvende bok te zijn. Hij was al op de hoogte van onze steiger toen hij abrupt draaide en zich behoedzaam tegen de vlonder een paar landjes naar het westen vlijde. Aan die steiger lag een bootje van onze buurman even verderop in de bocht van de dijk.

Toen ik ging kijken bleek het bootje gezonken te zijn, het is daar een meter of drie diep maar door  het heldere water en de zonneschijn goed te zien. De buurman, eigenaar van het bootje bleef redelijk kalm bij wat hij zag. De landvast leek doorgesneden en het slot aan de ketting was verdwenen en toch bleef hij de mogelijkheid van een eigen stomme nalatigheid incalculeren. Maar zei hij,  als er opzet in het spel is en de daders zijn geen amateurs dan hebben zij de koelwaterslang doorgesneden en de kraan open gezet.

De schipper, eigenaar van het bedrijf en duiker daalde af naar het gezonken bootje en haalde tros en hijsband onder de romp door waarna het optakelen kon beginnen. Toen de vlet half droog in de takels hing was te zien dat het kajuit deurtje er uit gebroken was en de koelwaterslang inderdaad doorgesneden was. En niet alleen dat, er waren meer aanwijzingen te zien dat er sprake was van opzet.
Een grote of kleine boot die onder gaat laat altijd sporen na, in de vorm van wrakhout of oliesporen.

Aan boord van de drijvende bok bleek een doos met 'afwasmiddel', dat verdund met water bleek de olievlekken te verdrijven. Of liever gezegd: naar de bodem te doen zinken waar het langzaam af kan breken. Het leverde in ieder geval een mooi beeld op.

Nadat het bootje leeggepompt was werd het in trossen van de top takel gehangen en kon de 'vlucht' naar de platte wagen op de kant beginnen.
Die platte wagen en de trekker zijn van de buurman van de buurman van het bootje. Het boerenbedrijf dat hij tot een paar jaar terug runde was ooit van zijn vader. Die vader woonde in het huis waar nu de eigenaar van het bootje woont. Het erf is nu doorsneden door hekwerk en populieren. De ex-boer woont al jaren in een dubbel chalet op zijn eigen erf in de hoop ooit nog eens een echt huis te mogen bouwen. 

BURENHULP

POLYESTER ETALAGEPOPPEN

Hans aan de 'hijs'.

Op  28 november 2012 schreef ik onder het kopje ASBEST een stukje over het bedrijf DECORA, een dochter van de firma Michels in Amsterdam. Een bedrijf waar wij met een klein aantal mensen polyester etalagepoppen maakten. Boven dat stukje plaatste ik een foto van mijzelf aan de 'hijs'. Ik wist niet wie die foto had gemaakt.
Een paar dagen geleden kreeg ik een mailtje van Hans Mulder, Hans blijkt  één van de jongens te zijn waar ik toen mee werkte. De naam Hans wist ik nog, de achternaam niet. De foto blijkt ook door hem gemaakt te zijn. Wat ik ook niet wist is dat hij meer foto's heeft gemaakt, o.a. een helaas niet zo goed belichtte prent van mij, naast een andere jongen aan het werk! Die foto laat enigszins zien waar ik het in mijn vorig verhaal over had. Een andere foto maakte ik volgens hem, met zijn camera van hem aan de hijs. Ook die foto gaat hierbij.
Zo blijkt internet toch weer heel leuk te kunnen zijn, ik kan mij niet voorstellen dat wij elkaar op een andere manier na vijftig jaar weer tegengekomen zouden zijn. Onze levenswandel loopt daarvoor te ver uiteen.

Het witte overhemd is van Cor, daarachter sta ik.

Wij strooien hier de glasvezel in de mal, om daarna met hars te impregneren.

PALLETHOUT

Een kijkje in de keuken.

Ik heb geen uitgewerkt plan of krabbels op papier, wel heb ik hout van pallets die ik gesloopt heb en daarna op maat gezaagd en geschaafd. Die plankjes zijn niet zo lang dus echt grote dingen om er van te maken liggen niet voor de hand. Het zijn smalle plankjes, zo'n 9 cm breed en nog geen 16 mm dik. Die maat wil ik in het eindresultaat zichtbaar laten.

Het zou een kinderstoeltje en/of een krukje kunnen worden.

Wat ik hier laat zien is een eerste aanzet, het stoeltje rechts is niet gelijmd maar met spijkers in elkaar gezet. Je kunt er op zitten en aan het 'oog' oppakken, maar in een kinderdagverblijf zou het binnen de kortste keren gesloopt zijn. Qua vorm ben ik er nog niet echt gelukkig mee. Links staat iets wat een krukje zou kunnen worden, drie van maat gelijke vierkanten bijeen gehouden door twee plankjes die de constructieve brug vormen.

Het zijn twee totaal verschillende probeersels, ze roepen allebei een totaal andere sfeer op, maar dat mag van mij. Ik zit niet zo vastgebakken op één lijn.

HEB IK IETS NIET GOED GEDAAN?

Het is een briljant idee en zo te zien perfect uitgevoerd, deze drie doosjes uit één stukje balk van 21,5 X 15,5 X 8 cm en een goed idee mag wel wat kosten toch? Het is sloophout, dus veel werken zal het niet meer en dat er aan de kern van het hout in de loop der jaren niet veel veranderd is, is goed te zien. Je moet het kopen als set, anders is het idee er achter niet zichtbaar. 

Ik had graag mijn naam onder deze vondst gezet, maar ik heb het niet bedacht. Als het wel uit mijn handen was gekomen, had ik er misschien met veel pijn en moeite er honderd en vijftig euro voor durven vragen, maar dit is van PIET HEIN EEK en hij vraagt € 813,00 voor een setje van drie en € 1.118,50 voor een toren van zes stuks.

Ik weet het, hij moet een man of wat van een inkomen voorzien en de prijs voor zijn naam is in tien jaar tijd ook aardig gestegen, maar als je pretendeert je producten betaalbaar te willen houden, vraag ik mij af: voor wie?

Dit stukje balk kost inkoop niet meer dan een euro, of hooguit twee euro, eigenlijk is het haardhout, maar het toverstafje van Piet Hein maakt er goud van. En ongelijk kan ik hem niet geven zolang er mensen zijn die er bij willen blijven horen en goud geld over hebben om een echte PIET HEIN EEK in huis te hebben.

KUNSTMARKTEN

foto Kors van Bennekom

Begin zestiger jaren ging ik wel eens kijken op het Rembrandtplein in Amsterdam als daar weer eens schilders op de 'kunstmarkt' voor hun ezels stonden. Na een paar keer rondgelopen en rondgekeken te hebben hoopte ik dat dat wat ik zag, mijn toekomst niet zou zijn.

Met verbazing zag ik hoe een man met met zo'n grote Franse Baret schuin op het wollige grijze hoofd met één grote kwast een heel bos van bladeren voorzag. De man maakte van die landschapjes voor boven de bank of het dressoir. Voor de lucht had hij twee kwasten; één voor het wit en de ander was blauw van de sneldrogende verf. De voorgrond ontstond ook met een paar snelle brede streken van een blokkwast. Voor een enkel detail lagen er een paar penselen. Rond de ezel stond de verkoopvoorraad bijna identieke landschapjes naast een stapeltje nog maagdelijk doeken. Op een enkele uitzondering na kwam de kwaliteit van het werk van zijn collega's niet boven dat van hem uit.  Belangstelling was er echter wel en verkocht werd er ook, niet aan drommen buitenlandse toeristen want die waren er nog niet, maar aan Amsterdammers en 'lui van buiten'.

Marktkramen zag je ook nog niet, het werk stond op ezels of hing aan het hek beschut voor de felle zon door parasols. Afgekeken van Parijs en andere grote steden. De mannen en vrouwen die daar hun werk toonden waren wel mensen die probeerden van hun werk te leven, soms maakten ze in het atelier totaal ander en vaak beter werk.

Op de kunstmarkten van tegenwoordig kom je heel andere mensen tegen met de meest uiteenlopende flauwekul. Het zijn hobbyisten, ze noemen zich nu vrijetijdskunstenaar, vroeger zeiden wij amateur. Het woord Kunst is net als Design verworden tot een verkoop slogan. Het heeft totaal niets meer te maken met de betekenis zoals ik het heb leren kennen. 

Kunstmarkten waren ooit een goedkope plek voor Kunstenaars om hun werk te slijten, maar zijn verworden tot toeristische kermis attracties voor mensen die met het hele gezin graag een dagje uit gaan. De 'vreettenten' draaien een topomzet, de populaire 'kunstamateurs' pikken een graantje mee. Het Grote Publiek geniet, loopt langs en kijkt toe en begint Pierre Janssen te missen om te begrijpen waar het eigenlijk om gaat.

AND THE WINNER IS....

Volgens mijn telling zijn er op deze opname elf meeuwen geheel of gedeeltelijk  te zien. Het leuke is dat L. wel het juiste aantal gaf, maar op een andere plek nummer elf dacht te zien en mijn nummer tien  niet zag.

Nummer elf laat alleen zijn poot met zwemvlies zien, hij was bezig aan zijn/haar landing.

EKSTER CAPRIOLEN

Bericht aan de overlevenden 

Een ekster heeft de aardige gewoonte om voedsel, maar ook andere zaken ergens te verstoppen voor later. Toevallig zag ik dat deze middag vlak voor mijn neus, achter het raam gebeuren. Een ekster verstopte een nog niet gepelde pinda bij een ontluikende kerstroos en bedekte de aardnoot met blad en verdween. Ben benieuwd of hij het terugvindt of dat we een bijzonder groeisel in de tuin krijgen.

Uit ervaring weet ik dat wat uit het blikveld verdwijnt zo vergeten is. 

Zonder mijzelf op de borst te kloppen kan ik zeggen dat ik heel wat scheten heb gelaten, eieren gelegd of zaadjes gezaaid. Heel veel daarvan is verdwenen omdat ik het 'maken' leuk vind maar er daarna geen raad mee weet. Van sommige dingen ben ik blij dat ze in het niet verdwenen zijn, andere maaksels bestaan alleen nog maar als afbeelding en kom ik tot mijn eigen verrassing zo nu en dan tegen. 

Toen de BKR (Beeldende Kunstenaars Regeling of juister Contra Prestatie) op hield te bestaan in 1987 en de overheden van de aangekochte werken verschoond wilden worden, werden de makers in de gelegenheid gesteld hun eigen werk weer terug te halen. Werk dat met gemeenschapsgeld (pot van Sociale Zaken) was aangekocht. 

Wat veel mensen niet weten is dat niet al het werk terug gehaald kon worden. Werk van kunst historisch belang (volgens de deskundigen) bleef in het depot van Rijk of gemeenten. Veel van het werk is uitgeleend en nooit meer teruggebracht. Andere schilderijen, prenten, maar vooral kwetsbare beelden of objecten hebben de vele transporten niet overleefd en zijn in de container verdwenen zonder dat de maker daar iets van weet. Van mijn eigen werk weet ik dat er twee vernietigd zijn met mijn toestemming. Mijn in elkaar gesoldeerde mobile "Bericht aan de overlevenden" uit 1967 was dusdanig verfrommeld toen ik het in het depot tegenkwam dat ik het zelf verder in elkaar heb getrapt met de mededeling: "voer het nu maar af." Het was het eerste werk dat van mij werd aangekocht, ik kreeg er hfl.8.000,00 voor waar ik een jaar mee moest doen. Niet echt een vetpot. Het tweede werk waar ik toestemming tot vernietiging voor gaf was: "Monument voor een betonwerker" uit 1979. Ze wisten zich geen raad met dat blok beton, alleen de perspex kap heb ik teruggekregen.

Overigens is het zo dat de aankoopcommissie de prijs bepaalde en die was altijd hoger dan die ik er zelf voor gemaakt zou hebben.

Monument voor een betonwerker

Ik weet niet precies hoeveel werken van mij door de BKR commissie zijn aangekocht in de tien jaar dat ik er gebruik van maakte, maar het zal ergens tussen de 15 en 20 stuks zijn. Het schriftje waar ik alle aankopen  in bijhield heb ik op een kwaad moment in mijn leven weggegooid. Het laatste object dat van mij aangekocht werd, "Groundeffect vehicle" uit 1978 bracht een jaarinkomen op, maar heb ik nooit meer teruggezien. Heli 02 met als titel "verboden te fotograferen" heeft volgens zeggen jarenlang in de artotheek Osdorp gestaan, maar ik heb het werk nooit meer gezien. 

Van alle aangekochte werken heb ik er in 1994 vier teruggehaald die nog in redelijke staat waren. Wat er met de rest is gebeurd weet ik niet.

Op mijn zoektocht op het net kwam ik één werk tegen waarvan ik was vergeten dat ook dat ooit was aangekocht. Het staat op de lijst vermissingen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, De titel is niet helemaal correct, maar als het vermist wordt moet het ergens geweest zijn, ik heb geen idee waar.

Voor sommige collega's zijn de depot's geweest als het verstopte voorraadje van de ekster, zij kregen werk terug uit een periode die in hun eigen collectie ontbrak. 

ZOEKPLAATJE

De tuin is weer groen, de sneeuw is verdwenen uit het Land van Heusden en Altena. Dat is nou typisch Nederland, denk je net nog een aantal weken van de winter te kunnen genieten is alles al weer voorbij, kan de sneeuwschuiver weer in de stalling. De vogels vinden hun voer weer elders op een stel luiaards na.
Vlak voor de dooi kregen we bezoek van een groep meeuwen, ze zijn er altijd, maar komen zelden op visite. Ze slapen elke nacht op het water aan de noord kant van ons huis en foerageren op de akkers aan de zuidkant. Maar met sneeuw op het land mogen de boeren niet bemesten en ploegen ze meestal niet, dus komt er dan geen voedsel voor de vogels vrij.
Ze zoeken het dan elders, bij voorbeeld bij ons of de brood strooiende buurvrouw.
Ik was net snel genoeg om een paar foto's te maken, maar de meeuwen zijn ook snel en daardoor niet altijd op de 'gevoelige digitale plaat' te pakken. (Moeten we ook wat anders voor verzinnen.)

Hoeveel meeuwen zijn er op het plaatje te zien?

VERKWISTEN en GELUK

De Nederlanders gooien elke dag 400.000 broden weg volgens Milieu Centraal, het lijkt mij nogal veel maar deze onafhankelijke (?) voorlichtingsorganisatie zal het wel weten. We gooien met z'n allen zo'n veetien procent van onze dagelijkse boodschappen ongebruikt in de KLIKO beweren ze en dan gaat het niet om botjes, schillen en pitten zeggen ze daar nog bij. Wij hebben het geluk een grote tuin met veel vogels en wat kippen te hebben. Als er al wat van ons voedsel overblijft gaat het dan ook de tuin in, direct of via een omweg. In deze barre tijden halen we zakken vol brood, broodresten en kruimels bij de bakker en de super in het dorp. Soms zitten er in de zakken van de bakker hele, gesneden broden. Van de zomer hebben wij daar zelf van genomen want er was niks mis mee. Als we vlees of kip hebben gegeten worden de botjes opgekookt en kan er weer een bakje bouillon de vriezer in. Uit de schappen van de super nemen we vaak de afgeprijsde artikelen en genieten daar dan nog vaak dagen, weken of zelfs maanden van na de 'houdbaarheidsdatum'. Alleen met vers vlees en zuivel moet je opletten, maar voor directe consumptie is ook dat meestal goed.

Maar het is niet alleen de houdbaarheidsdatum waardoor er zoveel de KLIKO in verdwijnt, er wordt vaak gewoon teveel gekocht.

Maar ook bij de non-food waren en bouwmaterialen is er sprake van enorme verspilling , kijk maar eens wat er zoal in de containers langs de straat verdwijnt. Een aantal maanden terug heb ik een vriend geholpen met opruimen na renovatie van een appartement. Ik schrok en was verbijsterd, maar kon er niets van zeggen. Soms bijna volle emmers verf, tientallen rollers en kwasten vastgeplakt in opgedroogde verfbakjes verdwenen naar het chemisch afval. Een aantal op maat gemaakte Luxaflex zonweringen en twee grote ventilatoren voor aan het plafond gingen als oud vuil de containers in. Het busje zat vol met voor het merendeel herbruikbare spullen, ik kon wel janken.

Ik ken meerdere collega's die 'goedkope aanbiedingen' niet kunnen weerstaan. De één had een wand vol gereedschap, keurig gerangschikt, maar zeker voor de helft in de nog niet geopende originele verpakking. Gekocht in een opwelling in de veronderstelling het ooit te gebruiken. De ander had laden vol mooie houten doosjes met frezen, boortjes en ander klein gereedschap waarvan hij niet eens wist wat hij er mee kon doen. Een derde had dozen vol laselektroden in alle maten terwijl hij alleen maar 2.5 mm gebruikte. 

Eén keer heb ik ook zo'n mooie houten verpakking gekocht met daarin een vernuftig apparaatje om de messen van mijn vandiktebank op de juiste hoogte te stellen. Ik kan er niet mee overweg, maar dat zal wel aan mij liggen.

Zelf koop ik zelden schroeven per stuk, maar altijd per doosje, de meesten worden gebruikt en vaak weer hergebruikt als dat mogelijk is. Nu nog profiteer ik van spullen die ik dertig jaar geleden in grootverpakking aanschafte, een enkele keer kom ik iets tegen waarvan ik denk wat moet ik er mee. Ik heb geleerd het niet weg te doen omdat ik het dan geheid daarna nodig heb.

Mijn vrouw staat vaak versteld als ik weer ergens een snelle oplossing voor heb omdat ik het benodigde gewoon in huis heb.

Een kennis kocht een blisterverpakking schroeven omdat hij er twee nodig had en deponeerde de rest in de KLIKO, die kennis moet dus voor elk schroefje weer naar de DHZ zaak en die zaken spinnen er garen bij. Spijkers (draadnagels) gebruik ik niet zo veel meer, maar ik ben altijd weer blij als ik de goede maat in huis blijk te hebben. Spijkers kocht je vroeger los, per gewicht net als meel of boter. Daarna kwamen de kiloverpakkingen in die bruin papieren zakken met als sluiting een spijker die erin geslagen zat. Spijkers zijn eeuwen houdbaar, vertint of niet in het gebruik maakt het niets uit. De kromme spijkers die bij het demonteren van pallets vrijkomen gaan bij mij in de emmer met oud ijzer, een enkel bijzonder exemplaar sla ik recht als aandenken, maar vooral om mij te herinneren aan de mensen die geen blisterverpakking kunnen kopen, maar al gelukkig zijn met een recht geslagen kromme spijker.

SNEEUWSCHUIVER / SNOW PLOW

Bij het vallen van de eerste vlokken had mijn schuiver al paraat moeten staan. Maar zoveel sneeuw krijgen we meestal niet in de lage landen dat een sneeuwschuiver een onmisbaar attribuut is. Ik ben dus begonnen met het ombouwen van mijn zitmaaier toen de eerste sneeuw er al lag.

Als je de motorkap van de maaier afneemt (een simpele handeling) komt het redelijk stevige chassis in zicht. In dat chassis (op de foto zwart) zitten genoeg ongebruikte gaten om iets aan vast te zetten. Van wat stevig restmateriaal laste ik het deel in elkaar waar de schuiver aan komt te hangen. Dat stuk heb ik met aluminium primer uit een spuitbus behandeld. Ik hoop dat dat kan blijven zitten als ik de motorkap er weer opzet. Dat had ik natuurlijk moeten testen maar daarvoor gingen de ontwikkelingen te snel.

De volgende stap was het creëren van een driehoekvormige ophanging van de schuif met de nodige ruimte (speling) om de schuif los van de grond te kunnen krijgen. Daartoe boorde ik gaten van twee centimeter en draaide staf op de draaibank af tot dezelfde maat. De buis van de driehoek heeft een grotere inwendige diameter waardoor er beweging mogelijk is. 

Het hefmechanisme waar je onder zomerse omstandigheden het maaidek in hoogte mee verstelt kon ik op zich niet gebruiken, maar de handel waarmee je dat doet wel! Via een kantelbare hefboom voorop en een paar stangen kan ik de schuif vrij van de straat trekken. In een later stadium heb ik daar nog een spanner tussen geplaatst om het teveel aan speling op te heffen.

Zo'n schuif moet de sneeuw links of rechts af kunnen voeren, daarom een draaipunt in het midden en een snel te verplaatsen beugel om de schuif in gewenste stand te kunnen fixeren. De schroef ogen waar de beugel in hangt zijn de enige onderdelen die ik heb gekocht, maar dat had ik natuurlijk ook anders kunnen oplossen.

Na de eerste proefrit was het duidelijk dat er onderaan de plaat iets moest komen omdat de rand te scherp is om hobbels in de bestrating te nemen. Ik moest te vaak achteruit of de schuif omhoog trekken om over kleine oneffenheden heen te komen. Als proef zaagde ik een paar stukjes buis in de lengte open en schoof die over de plaat. Dat werkte prima, maar ik kon geen goede manier vinden om ze vast te zetten.

Van een twee en een halve centimeter dikke oude kunststof snijplank (HMPE) uit de vleesverwerkende industrie zaagde ik drie stroken van vijf centimeter breed en maakte er het profiel van zoals op de foto's is te zien. Met M6 boutjes en rvs dopmoeren uit mijn verzameling zette ik ze vast aan de plaat.

Die plaat zelf overigens heb ik al jaren terug van een oude stalen deur gesloopt en toen al omgevormd tot een schuif voor achter mijn Mitsubishi trekker. Van de oude ophang constructie is alleen het U profiel onderaan de plaat blijven zitten.

Met nog een paar kleine aanpassingen in het verschiet, heeft mijn speeltje zich nu al bewezen.

We kunnen weer zonder glibberen naar boven, toch wel aan te bevelen voor onze ouder wordende botten.