GEKKENWERK...

Ik realiseer mij heel goed, dat wat ik doe eigenlijk gekkenwerk is. Waarmee ik niets ten nadele van gekken wil zeggen, maar een niet gek zou er over het algemeen niet aan beginnen.
Bij de houthandel is voor veel geld allerlei hout te koop, op maat en geschaafd en als het goed is ook nog op een juiste manier gedroogd.

Gebruikte pallets kan ik (tot nu toe) gratis afhalen, ik haal ze bij mijn leverancier van tuinmachines een paar dorpen verder. Het aardige van die pallets is dat ze geen standaard maten hebben, maar meestal groter zijn dan Euro-pallets. Het bruikbare hout dat na demontage overblijft is over het algemeen langer en zwaarder en daarom voor mij interessanter.

Voordat je met dat hout iets kunt doen moeten die pallets dus eerst  zo gaaf als mogelijk uit elkaar gehaald worden, spijkervrij-gemaakt worden en op dikte en lengte gesorteerd. Daarna door de vandikte-bank om een vlak, geschaafd plankje met spijkergaten te krijgen.

Tussen haakjes:
Die pallets worden met spijkermachines in elkaar gezet, die spijkers zitten met een verkoperd draadje aan elkaar, zoals nietjes met lijm. Bij bijna elke spijker in het hout zit een restant van dat draadje. Ik had dat in het begin niet in de gaten, ik trok de spijkers eruit maar zag dat stukje draad over het hoofd. Het gevolg is een beschadiging in het schaafmes en daarmee een 'rug' op het hout. Het laten slijpen van die messen kost rond de twaalf euro. De messen zelf kosten boven de vijftig euro. Via Ebay heb ik nu bij een firma in voormalig Oost Duitsland messen besteld en ontvangen voor minder dan de helft van de prijs (incl.verzenden). Met die drie nieuwe sets kan ik jaren vooruit, behalve als ik te veel spijkerrestanten over het hoofd zie.

Het meest recente  wat ik met dat hout maakte zijn deze twee banken voor op het balkon van V. In de werkplaats lijken ze veel groter dan op het balkon!

EEN KIST VOOR EEN VRIEND

In opdracht iets voor iemand maken is nooit mijn sterkste kant geweest, maar als ik mijzelf de opdracht geef iets voor iemand te maken lijkt het een stuk makkelijker. De kist die ik voor mijzelf en lindsey maakte krijgt navolging. Mijn -in leeftijd- oudste vriend die veel werk van mij in huis heeft, woont niet meer in het huis waar zijn collectie staat, soms weet hij niet eens meer dat het zijn huis is, maar als hij er is voelt hij zich thuis. Voor deze vriend vind ik het een eer een mooie kist te mogen maken, ik heb het zelf voorgesteld. Zijn vrouw "had het mij niet durven vragen", maar geeft mij nu te kennen dat het best frivool mag zijn. Eigenlijk zou ik het hem zelf willen vragen, maar de laatste keer dat ik hem sprak duurde het een tijdje voordat hij wist wie ik was. Hij denkt waarschijnlijk ook helemaal niet aan de dood, laat staan aan een kist die nu al voor hem gemaakt zou worden. Maar we kunnen ons natuurlijk vergissen, misschien zou hij glunderen van plezier als hij zou weten dat er nu al aan 'zijn laatste kunstwerk' wordt gewerkt.

Met de ervaring die ik bij het maken van de vorige kisten heb opgedaan, probeer ik deze keer wat zorgvuldiger te werk te gaan. Langs de rand van de bodem heb ik een latten frame gemaakt, zodat ik exact de juiste omtrek heb. Dat frame heb ik met tijdelijke plankjes op de juiste hoogte gesteld.Voor en achterschot zitten dan al op hun plaats.

Met de kist op z'n kant is het een stuk makkelijker werken en beter te klemmen.

De deksel wil ik wat bollend maken, vandaar de ribben en de 'rug' als bij botenbouw. De 'bekleding' krijgt al werkende vorm.

De rug waar ik eerst zo blij mee was blijkt nu een storend element, ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.

OP VERZOEK...

"Wanneer begin je nou aan mijn kist?"Vroeg L. mij een week geleden. "Want als jij eerder gaat dan ik kan jij 'm niet meer maken."
Toevallig was ik net begonnen met het op dikte schaven van een partij pallet hout, maar wist eigenlijk nog niet waarvoor. De vraag kwam op een goed moment.

De kist die ik (alweer) twee jaar geleden voor mijzelf maakt vind ik eigenlijk te zwaar, de kist voor Lindsey moet anders maar zeker ook lichter worden. Het langste hout heb ik gebruikt om de bodem te maken, daarvoor heb ik dus geen delen hoeven te verlengen. L. is op de los uitgelegde planken gaan liggen om de breedte maten af te kunnen tekenen, daarna kon ik de contour zagen. De kist krijgt daardoor een herkenbaar uiterlijk.

Een gesloopte pallet levert heel wat hout op, maar het meeste is niet langer dan een meter. Voor mijn kist heb ik een aantal korte stukken aan elkaar gezet om de benodigde lengte te krijgen. Voor de kist waar ik nu mee bezig ben heb ik besloten de zijkanten van kort hout te maken. Uit het meeste hout kan ik dan drie deeltjes voor de zijkant halen. Om het geheel wat minder kist (en vrouwelijker) te laten lijken heb ik de plankjes rondom afgerond. Dat was een leuke klus op mijn eigenbouw freestafel.

De kist begint nu vorm te krijgen, kop en staart zitten er aan. De afgeronde plankjes doen het goed, ook L. is zeer tevreden maar vraagt zich af of het niet zonde van het werk is, het resultaat gaat immers ooit het vuur in. Voor mij is het als altijd: het maken is voor mij genot, mijn leven. Wat er daarna mee gebeurt kan mij niet zoveel schelen. 
Het verschil met een beeld is dat onze kisten bruikbaar moeten zijn als het moment daar is, een beeld mag wat mij betreft wegkwijnen, de grond in zakken of opgestookt worden. Die kist moet ons overleven!

PALLETHOUT

Een kijkje in de keuken.

Ik heb geen uitgewerkt plan of krabbels op papier, wel heb ik hout van pallets die ik gesloopt heb en daarna op maat gezaagd en geschaafd. Die plankjes zijn niet zo lang dus echt grote dingen om er van te maken liggen niet voor de hand. Het zijn smalle plankjes, zo'n 9 cm breed en nog geen 16 mm dik. Die maat wil ik in het eindresultaat zichtbaar laten.

Het zou een kinderstoeltje en/of een krukje kunnen worden.

Wat ik hier laat zien is een eerste aanzet, het stoeltje rechts is niet gelijmd maar met spijkers in elkaar gezet. Je kunt er op zitten en aan het 'oog' oppakken, maar in een kinderdagverblijf zou het binnen de kortste keren gesloopt zijn. Qua vorm ben ik er nog niet echt gelukkig mee. Links staat iets wat een krukje zou kunnen worden, drie van maat gelijke vierkanten bijeen gehouden door twee plankjes die de constructieve brug vormen.

Het zijn twee totaal verschillende probeersels, ze roepen allebei een totaal andere sfeer op, maar dat mag van mij. Ik zit niet zo vastgebakken op één lijn.