EEN KIST VOOR EEN VRIEND

In opdracht iets voor iemand maken is nooit mijn sterkste kant geweest, maar als ik mijzelf de opdracht geef iets voor iemand te maken lijkt het een stuk makkelijker. De kist die ik voor mijzelf en lindsey maakte krijgt navolging. Mijn -in leeftijd- oudste vriend die veel werk van mij in huis heeft, woont niet meer in het huis waar zijn collectie staat, soms weet hij niet eens meer dat het zijn huis is, maar als hij er is voelt hij zich thuis. Voor deze vriend vind ik het een eer een mooie kist te mogen maken, ik heb het zelf voorgesteld. Zijn vrouw "had het mij niet durven vragen", maar geeft mij nu te kennen dat het best frivool mag zijn. Eigenlijk zou ik het hem zelf willen vragen, maar de laatste keer dat ik hem sprak duurde het een tijdje voordat hij wist wie ik was. Hij denkt waarschijnlijk ook helemaal niet aan de dood, laat staan aan een kist die nu al voor hem gemaakt zou worden. Maar we kunnen ons natuurlijk vergissen, misschien zou hij glunderen van plezier als hij zou weten dat er nu al aan 'zijn laatste kunstwerk' wordt gewerkt.

Met de ervaring die ik bij het maken van de vorige kisten heb opgedaan, probeer ik deze keer wat zorgvuldiger te werk te gaan. Langs de rand van de bodem heb ik een latten frame gemaakt, zodat ik exact de juiste omtrek heb. Dat frame heb ik met tijdelijke plankjes op de juiste hoogte gesteld.Voor en achterschot zitten dan al op hun plaats.

Met de kist op z'n kant is het een stuk makkelijker werken en beter te klemmen.

De deksel wil ik wat bollend maken, vandaar de ribben en de 'rug' als bij botenbouw. De 'bekleding' krijgt al werkende vorm.

De rug waar ik eerst zo blij mee was blijkt nu een storend element, ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.