KRÖLLER-MÜLLER

Leuk om te doen! Klik hier.
Met dank aan Simone de Jong.

DIE VERDOMDE REGELS

Het heeft lang geduurd, maar nu zijn er ook 'deskundigen' die durven te zeggen dat de grootschaligheid van onze veehouderij 'natuurlijk' bijdraagt aan de kans op besmetting. Niet eens: 'bijdraagt', maar 'natuurlijk bijdraagt'. Ze wisten het 'natuurlijk' al lang maar mochten of konden het niet zeggen.
De 'regelmakers' hebben de grootschaligheid en de verschuivingen binnen de boerenstand zelf in de hand gewerkt, ook dat wisten de 'deskundigen' natuurlijk al lang. Maar ambtenaren gaan door tot de bom barst en komen dan met tranen in de ogen vertellen dat het anders moet. Elk weldenkend mens weet al heel lang dat het anders moet, dat we als consument meer moeten betalen voor een goed product dan voor een minder goed product. Een product dat na de aankoop meteen in elkaar stort, totaal geen smaak of structuur heeft, z'n geur verliest of direct verrot zouden we met z'n allen NOOIT meer moeten kopen! Maar we kiezen over het algemeen niet voor kwaliteit, maar voor het goedkoopste product. En zo houden we de verkeerde industrieën in stand, met dank aan de regelmakers.
Als je als jonge startende ondernemer (van boer spreken we al lang niet meer) heel ideologisch een kleinschalig gemengd bedrijf op wilt zetten, geven overheid en bank 'niet thuis'. Het moet groot, groter, grootst.
En dan gaat het fout.
We zagen het met de varkens, de kippen, het melkvee en nu met de schapen en geiten.
Preventief inenten (mens en dier) kost kapitalen maar lost niets op, het verzacht hoogstens het te verwachten leed. Het gevaar zit dan ook niet in het virus, want dat bestaat al heel lang, maar in de dichtheid, grootschaligheid van ondernemingen. En dat, hoop ik, zien de regelmakers nu eindelijk in.

In Nieuw Zeeland zie je weinig melkvee, maar het beetje wat er is staat onder een dak uit praktische/ economische overwegingen. Het 'vleesvee' loopt lekker vrij buiten, hoeft nauwelijks bijgevoerd te worden en heeft alle ruimte. Het wordt pas naar binnengehaald als ze zwaar genoeg zijn om winst op te leveren. In Nederland zie je dat soms ook: prachtige runderen die genieten van hun vrijheid en het water. Dikbillen, dus voor de biefstuk en het lapje.
Melkkoeien leiden een ander leven, voor de ondernemer is het handig (maar ook economisch beter verantwoord) dat de beesten hun dag in de buurt van de melkmachine doorbrengen en nog handiger als dat vee zelf de weg naar de melkcarrousel kan vinden. En de melkcarrousel is alleen
rendabel bij grote aantallen.
Er worden ook andere wegen gezocht en gevonden, minder vee per m2 en niet meer aan de ketting maar vrij op het stro onder een dak van glas dat ook nog open kan. We noemen het een serre. Het bestaat al langer, maar nu pas in Nederland toegepast onder druk van de publieke opinie en het geweten van de ondernemer. En nu maar hopen dat ook die serres niet met vee vol gestouwd gaan worden omdat het anders economisch niet haalbaar blijkt te zijn. Als er dan subsidies gegeven moeten worden, geef ze dan aan de boer die z'n vee de ruimte gunt en geeft, onder het voorbehoud dat het er nooit meer dan vijftig mogen worden.

© Bas Czerwinski

DESMAAK
VAN
GROLSCH.

Ik ben zeer merkvast, al meer dan veertig jaar schenk ik thuis bier uit een beugelfles. Tegenwoordig uit een groene Grolsch beugelfles die niet meer rond is rond zijn heup maar ovaal. En de sluiting is al jaren niet meer van porselein maar van kunststof. De krat kon door de verandering van de flesjes een standaardkrat worden met een handvat in het midden en stapelbaar met alle andere (Europese) kratten.
Waarom ik zo verknocht ben aan die beugelflesjes en het bier daarin veel lekkerder vind dan uit een 'pijpje' weet ik echt niet.
In Amsterdam haalde ik mijn 'beugels' bij de slijter een paar honderd meter verderop. Wij hadden zo'n rotan bloemenmand met hengsel waarin ik tien of twaalf flesjes haalde; meer kon mijn elleboog niet dragen. Hier moet ik met de auto naar de super en koop ik een krat. Helaas komt het steeds vaker voor dat mijn favoriet er niet meer is, dan moet ik vreemd gaan: een ander merk of Grolsch in een pijpje. Deze keer werd het het laatste en verdomd! Het smaakte niet, het leek een zwak aftreksel van wat ik gewend was, maar dat zal zeker suggestie zijn.

De inhoud van het oude bruine beugelflesje is net als van het nieuwe groene 45 cl (!?). Ik denk dat het glas wat dunner is. Maar met het pijpje is meer aan de hand, niet dat ik dat in mijn glas merkte, want wat is nou 10%, maar omdat ik het op de kroonkurk zag staan!
10% meer - 100% Grolsch, en daartussenin twee flesjes, een bruine met afgezakte schouders en een fris groen exemplaar met aanzienlijk meer borstruimte.

10% meer inhoud is niet veel maar kan ik volgen, 100% Grolsch zou een smaakgarantie moeten zijn. Een garantie voor de smaak die ik gewend ben, maar in de fles onder de kroonkurk niet terugvond.

Misschien moet ik mij maar eens wenden tot Enschede en vragen hoe dat zit.

LICHTSLANG 50 m

Het kan soms pikkedonker zijn langs ons dijkie, zo donker dat de 'stoep' naar boven niet te zien is. Echt last hadden wij daar voorheen niet van, de achteruitrijlichten gaven voldoende zicht om achteruit naar boven te rijden. Maar in onze huidige auto zit je hoog en geeft dat éne achteruitrijlampje niet voldoende zicht. En onderin keren zoals wij vroeger ook wel deden lukt met deze bak niet. Bij buren zagen we een mogelijke oplossing: een licht-lijn over de grond!
Deze week heeft de GAMMA een aanbieding en die zijn we vandaag gaan halen: 50 m lichtslang. Eigenlijk was 30m genoeg geweest, maar die keuze was er niet. Nu vangen we twee vliegen in één klap, een leidende lijn naar boven en feestelijk verlichte nestkastjes.

E R O T I S C H P R E N T E N

© Peter van Straaten.

Erotiek, seks, het behoort tot het leven en zeker tot het mijne. Ik laat op dit blog zo nu en dan een glimpje zien, maar de hoofdtoon voert het nooit. Soms krijg ik dwalende gasten, beginnelingen, groentjes, angsthazen en zo nu en dan een rukker voor wie zelfs een lingerie-model in de Wehkamp catalogus al te veel genot is.

Vandaag zag ik het bovenstaande zoekwoord op mijn : 'Erotisch Prenten', zelfs voor Aatje Veldhoen een onontgonnen gebied.

Ik denk dat Peter van Straaten dubbel ligt, zo niet een erectie krijgt als hij dit ziet. De man of vrouw die deze zoekwoorden in typte willen wij wel eens erotisch zien prenten! Misschien wordt het lachen, maar het is niet ondenkbeeldig dat het een nog niet door mij opgemerkt nieuw werkwoord is. In dat geval leer ik graag hoe te prenten.

L I J F S P R E U K

Mijn vader was zeer tegen geweld, maar ooit zei hij mij "Als je een klap uitdeelt, doe het dan goed".
Dat was in de eind vijftiger jaren toen de jongens van mijn school 'mot' kregen met die 'anderen', en wij op weg naar huis door die KVP'ers opgewacht werden. Het was een braakliggend landje langs een sloot waar wij in de zomermaanden met een zelfgebouwd vlotje natte broeken haalden.
Ineens stond hij er en wilde mij een rake klap uitdelen, maar de wijze les van mijn vader zat in mijn kop geprent. Voor het eerst van mijn leven was ik sneller dan mijn aanvaller en bezorgde ik hem een bloedneus. Ik heb nooit meer last gehad.

De vader van Lindsey was iets ouder dan de mijne, maar wonderlijk genoeg wel op de zelfde dag en maand geboren.

De lijfspreuk van haar vader komt overeen met die van mijn vader. Die lijkt alleen minder krijgshaftig, maar de intentie is hetzelfde.

Ik gebruikte hem gisteren en nu weer omdat de perikelen rond de B.O.E. op WIKIPEDIA eindelijk opgelost lijken te zijn.

M O D D E R B O E L

Je moet er maar zin in hebben, in dat gewroet in de blubber. Ik zou allang andere werkzaamheden hebben gezocht, maar je hebt van die types die gewoon doorgaan, regen of niet. Dat zijn de doorzetters, mensen die - met als lijfspreuk 'If a job's worth doing, it's worth doing well' - gaan tot het gaatje. In een poging onze tuin te verlossen van vreselijk woekerende onkruiden is ze werkelijk alles uit de grond aan het halen om die vermaledijde wortels te verwijderen. Daarbij gaat ze soms wel drie-spa diep en wordt mijn hulp ingeroepen als ze een wel erg zware wortel tegenkomt. Bij dat graafwerk komen duizenden knolletjes en bolletjes uit de kleiklompen te voorschijn die voor een groot deel, maar beslist niet allemaal in de grond terug moeten cq mogen.
Dat kleine bemodderde vorkje was ooit van mij, daar rooide ik aardappels mee. Ik hoef 'm niet meer, ik heb een nieuwe en die blijft schoon! Als je met blote handen werkt voel je wanneer ze vuil zijn, met handschoenen aan merk je dat veel te laat en bevuil je alles wat je aanpakt. Maar ik respecteer haar aanpak en doorzettingsvermogen, hoewel ik de zin daarvan betwijfel.

Die groene 'dot' in het grind achter de tuinvrouw is peterselie, die zich daar spontaan ontwikkeld heeft. Vaak doet een plant het beter op een plek waar je hem niet gezaaid hebt.

WONDERLIJKE WERELD

(Oftewel rennen tussen scherm en zaagtafel)

Van vrienden van buren kreeg het ik het verzoek om een nestkast voor Bosuiltjes en een nestkast voor zwaluwen te maken. De kast voor de uiltjes is klaar, maar voor welke zwaluw willen ze een onderkomen? De Gierzwaluw wil wel een kast maar de Boerenzwaluw niet en zij weten niet welke soort rond hun Franse vakantie onderkomen rondvliegt. Toch is ook de kast voor de Gierzwaluw bijna klaar.

Ik ben ook bezig met twee WIKI pagina's, ééntje voor Marion en de ander voor de B.O.E. Die van Marion staat er nog steeds, maar die van de B.O.E. is o.a. verwijderd omdat:

Citaat:

"Er is echter een bijkomend punt. U geeft nu opeens toe dat u zelf lid bent van B.O.E. In dat geval is uw persoonlijke betrokkenheid bij deze groep dermate groot, dat getwijfeld kan worden aan de neutraliteit van het artikel. Het wordt niet echt gewaardeerd als mensen gaan schrijven over zichzelf of hun eigen organisatie, omdat in het verleden Wikipedia helaas al vaak is gebruikt door mensen die zo reclame probeerden te maken voor zichzelf."


Mijn antwoord:

Uw opmerking over mijn persoonlijke betrokkenheid begrijp ik echter niet. Als het een nog bestaande groep zou betreffen zou u gelijk hebben, echter de B.O.E. bestaat al sinds 1975 niet meer en is derhalve (kunst)geschiedenis en van encyclopedische waarde. Vier van de vijf betrokkenen zijn overleden, ik ben de enige die nog in leven is. Dat is ook uit de tekst op te maken. Er valt dus niets te promoten laat staan dat ik reclame zou maken voor mijzelf. Mijn enige belang is dat dit kleine stukje geschiedenis niet in de vergetelheid raakt of verkeerd wordt gebruikt. Wikipedia kan daarbij helpen.
Ik wil u dan ook verzoeken het stuk terug te plaatsen zodat ik het kan aanpassen en niet de gehele opmaak opnieuw hoef te doen.

Het is beiden leuk om te doen, maar werken met materiaal zonder bemoeienis of betweterigheid van anderen geeft ruimte en rust en die rust stel ik zeer op prijs.

T O E V A L ?

Een paar weken terug belde een goede vriend en liet in de loop van het gesprek terloops weten dat hij eindelijk de auto had gevonden en gekocht waarna hij al lange tijd op zoek was, een auto waar hij beretrots op is. En die auto moesten wij beslist eens 'aanvoelen'!
Nou hadden we al een halve afspraak om rond deze tijd eens voor de lunch langs te komen, dus stelde ik voor om vandaag, 1 december te komen en dan in zijn limo naar Zorgvlied te rijden om te kijken of we Marion's graf konden vinden en te zien hoe het er bij ligt. Want eerlijk gezegd, zo vaak kom ik er niet. Ik wist dat het ergens achterin links zou moeten zijn en wat ik heel zeker wist dat ze aan de voet van een Berkenboom lag! Hoe kan een mens zich vergissen, ze ligt helemaal niet aan de voet van een Berkenboom, maar aan de voet van een grote Conifeer!
Ik was de goede hoek in gelopen en zag plots de steen bedolven onder een laag naalden, alleen de kleurtjes waren verdwenen. Slechts één wit glazen 'sterretje' aan de bovenrand zat er nog op. De zeven kleurtjes onderin zijn weg. Gepikt of er af gevroren. We hebben ze niet teruggevonden.

Op zoek naar M's graf vertelden onze vrienden dat ze ooit voor de zoon van een vriend van hen een monument hadden gemaakt, een niet te missen blauw stalen beeld. Maar ook zij hadden geen flauw idee in welke hoek ze moesten zoeken. Op goed geluk zijn we rond gaan lopen en ineens zagen we het, het kon niet missen. "Maar die rode vlekken op het staal zijn niet van ons!" opperde de maakster. Het bleken verse bloemen, gestoken in de gaten die zij bedacht hadden. Toen we er voor stonden zagen we de sterfdatum: 1 december 1997.

A .O.W.

Morgen is het 1 december en zou Marion 65 jaar geworden zijn, aan stoppen met werken zou ze zeker niet gedacht hebben. Deze kraag van papier maché kocht het het Centraal Museum Utrecht aan en toonde het in vele publicaties. Het is een beetje een 'uitstapje' in Marion's werk, ik denk dan ook niet dat velen het kennen.
De kraag sluit aan bij de jas die ze een jaar eerder maakte, een jas met een goudkleurige voering en 'behangen' met deels beschilderde veren. Ook dit werk hebben maar weinigen gezien, het is na haar overlijden geschonken aan het Kostuummuseum in Den Haag (was onderdeel van het Haags Gemeente Museum) omdat het niet paste in de collectie sieraden die het SM's aankocht.

Jammer dat musea in vakjes denken en goed dat mensen als Marion daar nooit mee bezig zijn of waren maar doen en maken wat ze niet laten kunnen.

© René van Haeften, Den Bosch.