M E R E L L U S T

Toen de rietdekker mijn dak maakte, vroeg hij mij of ik iets op het einde van de nok wilde, iets door mijzelf gemaakt, iets leuks, geks of ander visueel verantwoord item. 'Beëindig de nok maar zoals gebruikelijk' zei ik.
Dat was een goede beslissing, want de 'toegevoegde waarde' diende zichzelf aan.
Deze merel (wij denken dat het steeds de zelfde is) begint en eindigt zijn dagen op die plek, met de mooiste concerten. Alleen in de winter zit hij er niet, dan valt er toch nog niets te versieren!

}:{

T E N A for M E N

Voor niemand, maar zeker voor mannen is het niet gebruikelijk om met hun 'zwakke momenten' naar buiten te treden. Kracht laat je zien, zwakte stop je zo ver mogelijk weg. Maar iedereen heeft van die momenten waarop hij/zij zich sterk of zwak voelt.
Maar wat is sterk en wat is zwak? En in hoeverre heb je het in de hand?

Ik heb gelukkig nog geen incontinentie probleem, dus daarvoor hoef ik de hulp van TENA niet in te roepen en dus ook niet de hele dag met zo'n inlegkruis in mijn 'SLOGGIE' rond te lopen.

Maar ik heb wel nu zo'n tien blaasspoelingen gehad en dat 'afbreekmiddel' begint meer af te breken dan beloofd, sinds drie spoelingen terug heb ik de twee dagen na de toediening te maken met afscheidingen die ik voorheen niet had. En dat voelt bepaald niet prettig. Om het leed enigszins te verzachten en de prut op te vangen voldoet TENA uitstekend en dat mag u best weten!
Ik schaam mij daar niet voor en zie het zeker niet als een zwak moment, maar ervaar het als een oplossing voor een probleem waarvan ik niet wist dat het bestond.

______

85 jaar TAJIRI

Helden heb ik niet, maar voorbeelden wel.
Ik heb veel van hem geleerd.
Bedankt Shinkichi.

≥

R A N S U I L



Asio Otus / Ransuil

Toen ik deze morgen in een verscholen hoekje op ons landje een plasje deed, zag ik door de spleten van de wilgenstaken-afscheiding met het buurlandje heel parmantig een uil zitten op nog geen meter boven de grond. Braakballen heb ik meerdere malen gevonden, vooral op de steiger onder de grote wilg, maar een uil had ik er overdag nog nooit gezien. Voor mijn gevoel waren zijn ogen gesloten en zat het beestje lekker te slapen. Ik meende dan ook de tijd te hebben om de camera te gaan halen, want deze kans mocht ik niet laten lopen. Vijf minuten later was ik terug met de camera en L. en het beestje zat er inderdaad nog! "Maar die kijkt ons recht aan" fluisterde L. meteen, "welnee" zei ik en nam een paar foto's. Voor de laatste foto moest ik de camera boven mijn hoofd en dus ook boven de afscheiding houden. De uil reageerde meteen door zijn ogen wijd open te sperren, de kop te draaien en met een prachtige vleugelslag van ons weg te vliegen.
Voor zo'n moment moet je eigenlijk een motordrive hebben en is onze Sony sowieso te traag. Dat mooie moment heb ik dus niet vast kunnen leggen.
Thuis bleken de foto's helaas onder de (scherpte) maat, maar was wel duidelijk te zien dat Lindsey gelijk had; de uil keek ons al die tijd recht aan!
Gelukkig zijn er ook echte fotografen die scherpe foto's maken.

©

K I K K E R L I E F D E

Een aantal jaren geleden vond ik tussen de slootrand en de 'garage' een vierkante betonnen put, helemaal volgestort met oud ijzer, puin en grond. Bij het leeghalen, bleek in het hart van de vloer een half doorgeroeste emmer in het beton vast te zitten, waarvan ik de functie nooit heb begrepen. De put bleek goed waterdicht, dus besloot ik hem in ere te herstellen. Ik metselde er een fraaie rand op en liet er regenpijpen in uitmonden. Eens in de vijf jaar haal ik hem helemaal leeg: ik hevel het water de sloot in en haal met een emmer de bagger eruit. In die bagger zit ontzettend veel leven, slakken maar ook jonge salamanders. Volgroeide exemplaren kom ik niet tegen, wat zeggen wil dat ze de put uit kunnen komen. Ze klimmen waarschijnlijk gewoon tegen het ruwe beton en steen naar boven.

Ook kikkers zitten er regelmatig in, maar zo'n ronde dame als ik een week terug zag en zelfs kon pakken, had ik er nog nooit in gezien. Ik bedoel het prachtig in het water weerspiegelde exemplaar op de foto hieronder. Vanmorgen was ze niet meer alleen, ze had gezelschap gekregen van nog drie Bruine kikkers waarvan er twee elkaar in de paargreep hadden. Van de paargreep, die amplexus blijkt te heten, had ik nog nooit gehoord. Een vrouwtje leunde half op de plank en het kleinere mannetje zat op haar rug en hield haar stevig in zijn greep. Het was een prachtig gezicht, die vier kikkers in één hoek en ze zaten er nog toen ik met de camera terugkwam. Maar alleen het stoïceinse vrouwtje en een verliefd mannetje bleven zitten toen ik met de camera dichterbij probeerde te komen, de anderen verdwenen de diepte in. Dril heb ik nog nooit in deze put gezien, dus ook de bruine kikker moet een goede klimmer zijn, want het 'afzetgebied' is ondiep water! We houden ze in de gaten.

Rana temporaria



0

KOFFIE ZONDER SUIKER

Bakkie koffie?
Wat voor de één een heerlijk bakkie is, is volgens de ander niet te zuipen. Koffie op de werkplek hoort erbij, gezet door de koffiejuffrouw of afkomstig uit de automaat of zoals soms nog: in de thermosfles meegegeven door 'moeder de vrouw'.

Koffie meneer?
Ongevraagd komt daar een zakje suiker, melkpoeder en een ingepakt koekje bij. Echt lekker heb ik het nooit gevonden, maar smaken verschillen en zeker wat koffie betreft. Bovendien verandert de persoonlijke smaak en de manier van koffie maken een aantal malen in een mensenleven.

De koffieproever Gennaro Pelliccia drinkt de koffie niet maar proeft het bruine vocht alleen. Zijn belangrijkste instrument is dan ook zijn tong en die heeft het bedrijf Costa Coffee, waar hij als chef tester werkt, laten verzekeren voor 10 miljoen pond. Een niet gering bedrag. De premie zal voor het bedrijf met een omzet van 216 miljoen pond geen probleem zijn.

Dat hij niet de enige is met voor veel geld verzekerde lichaamsdelen is hier te lezen.

•••••

B A A R D T R I M M E R S

Op zoek naar mijn favoriete model baardtrimmer van BRAUN (zwart en robuust strak vormgegeven), die allang niet meer wordt gemaakt, kwam ik tot de ontdekking dat er op het toch wel beperkte gebied van scheerapparaten heel wat aan het veranderen is. In vorm, maar vooral in benaming! Er wordt nu gesproken over BODYGROOM, BODY CRUZER, STUBBLE KIT, BODY HAIR TRIMMER en GROOMINGSET. De vormgeving is soms uitgesproken erotisch, de benaming lijkt afkomstig uit 'darkrooms'. Dit alles is te vinden op de site van Wehkamp, waarbij de presentatie van de Philips TT2021/32 aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. PHILIPS + DUREX hebben elkaar gevonden in een unieke (!) PLEZIERSET! Uit de reviews van klanten is af te lezen dat ze gelukkig zijn met het Philips product. Over Durex geen woord.

>>>>>>>>>>.<<<<<<<<<<

HOUDBAARHEIDSDATUM

Bij het kopen van een fles melk let je op de houdbaarheidsdatum, je weet dat die melk na zeg anderhalve week niet meer te drinken is. Bij oplaadbare apparaten staat nergens hoe lang ze meegaan. Het lijkt ook moeilijk voorspelbaar omdat het van vele factoren afhankelijk is. Maar zou het niet aardig zijn van fabrikanten om bij aanschaf van bijvoorbeeld een scheerapparaat de koper te melden dat hij rekening moet houden met de beperkte levensduur van het ding en dat reparatie bij voorbaat uitgesloten is? Zouden ze dat niet vertellen omdat ze wéten dat de oplaadbare batterij het zwakke punt is? Of ben ik te naïef door te verwachten dat zo'n ding langer meegaat dan dat hij doet en ben ik geen goede consument door pas iets nieuws te willen als het oude het niet meer doet?
Wanneer ik mijn éérste BRAUN baardtrimmer kocht weet ik echt niet meer, maar de tweede was in 1994 (het langste model met groter motortje). Ik moest wel een nieuwe aanschaffen omdat de oude niet te repareren bleek. Maar die nieuwe hield er nog sneller mee op dan de eerste: alweer onoverkomelijke oplaadproblemen. Toen ik de eerste ter reparatie aanbood en vroeg of ze er geen nieuwe accu in konden zettten werd ik nog net niet uitgelachen. "Meneer, dat kost meer dan een nieuwe", vertrouwde de verkoper mij toe. Met de tweede ben ik niet eens meer teruggegaan!
Weggooien doe ik niet zo snel, maar slopen des te liever. Die twee 'trimmers' liggen dan ook al jaren naast een gedemonteerde BRAUN tandenpoetsmachine. Vandaag moesten ze er aan geloven en brak ik ze open. Het waarom van het niet meer opladen was meteen duidelijk, in beide gevallen was de 'herlaadbare' batterij behoorlijk aan het oxideren en stonden ze bijna op ploffen. Natuurlijk heeft het lange nietsdoen ze ook verder doen aftakelen, maar het begin van de oxidatie was het einde van het gebruik als trimapparaat, dat staat vast. Er zijn vast en zeker batterijen die het niet zo snel begeven, maar die komen pas in consumentengoederen als de consument er ook voor wil betalen.
Overigens draaien de motortjes fantastisch op een anderhalf volt batterijtje, daar is echt niets mis mee.
Nu bedenken wat ik daarmee kan. Suggesties?

<>

H E R G E B R U I K

Dit is een zo genaamde 3D kaart, zo'n kaart die als je hem beweegt de figuurtjes laat 'leven'. Een vinding waar we nu glimlachend op terugkijken! Maar deze kaart heeft nog iets bijzonders, namelijk een dikte meer dan gewoonlijk, veroorzaakt door 'hergebruiketiketten'! Halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw raakte Onno B. in de ban van Sietse Leeflang, de oprichter van De Kleine Aarde en sleepte mij in zijn enthousiastme mee. Hij bestelde in Boxtel een partij 'hergebruiketiketten' en vroeg ons hetzelfde te doen. De etiketten waren bedoeld om bomen en energie te sparen, maar ons gebruik deed het tegenovergestelde! Wij stuurden die Walt Disney kaart met hergebruiketiketten een keer of twintig heen en weer van A'dam naar Zwolle en visa vers, met berichten die er niet echt toe deden! Helaas waren de postzegels niet opnieuw te gebruiken.
Hergebruiketiketten, ze bestaan nog steeds.

Leuk was het wel.

Sietse Leeflang was niet de enige die met hergebruik bezig was blijkt uit deze scan van een etiket waarvan Lindsey er nog steeds een aantal heeft; we hebben meer gemeen dan wij ooit dachten!

E T E N E N Z O

Janneke Vreugdenhil doet in lekker eten, geen flauwekul maar gewoon lekker en gezond eten. Ze schrijft erover en maakt informatieve filmpjes waar je als thuiskok wat aan hebt. Het in 2007 door de NRC uitgegeven boek etenenzo is meer dan alleen maar weer een kookboek. De vormgeving moet voor de binder een crime geweest zijn, maar spreekt mij bijzonder aan. Op pagina 137 staat een recept voor een homemade pizza met Mozzarella en kerstomaatjes dat er zeer aantrekkelijk uitziet. In de jaren zeventig heb ik een periode gehad waarin ik veel pizza's maakte. Ik heb geen idee wat de aanleiding was, maar het klooien met deeg vond ik leuk, zo leuk dat de 'topping' er eigenlijk niet toe deed! Ik weet zeker dat er heel wat tomaten, ansjovis, kaas en olijven doorheen gingen! Deze keer heb ik mij met veel plezier beziggehouden met alleen het maken van de bodem. De kinderlijke pret van het voelen van het beslag tussen de vingers en het rammen met de vuist op een 'balletje' deeg zou aan elke pizzacourier verplicht gesteld moeten worden. De topping verzorgde L. Ze was blij, iets van de overdaad van vorig jaar zomer aan tomaatjes en basilicum uit eigen tuin (nu uit de vriezer) op te kunnen maken. Het resultaat was VERRUKKELIJK!

<<>><<>>