M A S J I E N

De lunch bij Chez Patricia et Mano was heerlijk, redelijk in prijs, maar duurde twee uur. Welke plaats het was weten we niet meer, wel dat er opvallend weinig toeristen waren, op het terras was het Frans wat de klok slag. De meneer die uit de auto met het Italiaanse kenteken stapte was volgens mij ook een Fransman en kwam zeker uit de buurt. Wat je niet ziet op de foto was dat het terras direct grensde aan een voormalig dorpsplein met boules-banen en nu verworden was tot parkeerplaats met uitzondering van de marktdagen. Het plein stond vol en voor onze toch wat langere dan normale combinatie was er geen goede plaats. We vonden die wel naast het plein.

Ik ben net als zo veel andere jongetjes gek op machientjes, sterker nog ik kan er met vertedering naar kijken, zoals een opa naar z'n kleinkind. Soms maak ik een machientje zelf omdat ik het niet kan kopen. Zo maakte ik niet lang geleden een 'hazelnotenkraakmachine', helaas voldeed die niet an mijn verwachtingen omdat ik vergeten was dat hazelnoten zeer divers van maat zijn. De éne plette ik en de ander glipte er zonder gekraakt te zijn doorheen. De 'gazentrommel', aangedreven door een klein electra motortje werkte wel. Ik maakte hem om het maanzaad uit de papverbollen te halen. Ik heb hem ook weer gesloopt omdat ik mij geen raad wist met het maanzaad!

Voor de tuin heb ik veel machines, te veel eigenlijk maar wel makkelijk op de oude dag! Wat ik niet heb, maar ook niet nodig heb, is de machine die bij een zaak in tuinbenodigheden, naast het terras waar wij zaten stond: een machine met rupsbandaandrijving! Ik denk dat het een 'kooimaaimachine' is maar weet dat niet zeker. Hij intrigeerde mij ten zeerste, temeer omdat je zo'n aandrijving eigenlijk alleen maar in het groot toegepast ziet, op enorme grondverzetmachines. Ik heb gezocht op de site van Pubert maar dit ding niet gevonden, als iemand weet wat het is, hoor ik het graag.

....

ZIEN en GEZIEN WORDEN

De Winterkoning laat zich weer zien, hij vliegt van tak tot tak op zoek naar eetbare waar, wij denken aan vetbollen hij nog lang niet of misschien toch wel. De staartmezen gaan héén langs de dijk en komen terug langs de sloot, althans dat denken wij. Ik zit op één van mijn plekjes, met een pilsje binnen handbereik in de late middagzon met een kleppet op tegen te felle zonnestralen te genieten van wat om mij heen gebeurt. De noten zijn bijna allemaal gevallen en verkocht, daar kan ik weer iets nuttigs voor de tuin van kopen. Het gevallen blad ligt stil op de grond, totdat een snel passerende auto een enkel blad doet opwaaien. Het blad stijgt een halve meter en daalt dan weer neer tussen alle anderen. Het gebeurt in een zucht. Dan vlak voor mijn voeten weer een beweging, ik denk een muis, maar het is weer een blad door een zuchtje wind op de andere zij gelegd. Het zijn de korte momenten van waarneming die het leven de moeite waard maken, zoals de duif en de kat na een druk toeristisch seizoen hun plekje weer hebben veroverd en mij zien, zie ik ze ook.

>>>.<<<

B R I L L E N

(spciaal voor Th.)

Ik was eens een jongetje met haar maar zonder bril, zo rond mijn veertiende denk ik kwam de eerste. Zo'n typisch jaren vijftig geval met een van zwart naar blank verlopend montuur. Daarna een veel te zwaar volledig zwart montuur, ik weet niet zeker of het op beide foto's dezelfde is. Vervolgens onder invloed van de tijdgeest en vrienden de stap naar de Ray-Ban 'piloten' bril. Van dat model heb ik er een paar versleten, omdat ik met lassen en slijpen vaak vergat een beschermbril op te zetten! De glazen zaten dan vol met ingebrande spetters, maar liever in het glas dan in mijn ogen. Vanaf de laatste Ray-Ban heb ik mijn brillen bewaard, grappig om te zien hoe de glazen steeds kleiner werden. De onderste is mijn nieuwe randloze bril met kunststof glazen, ik denk niet dat die ook tien jaar meegaat zoals zijn voorganger.

*

NESTEILAND voor MEERKOET

Het drijvende eilandje dat ik vorig jaar maakte voor de Meerkoet heeft een paar zomerse depressies niet doorstaan. Het lag meerdere malen ondersteboven en uiteindelijk heeft het net waar de kurken - bedoeld als drijflichaam - in zaten, het begeven. Voor wij op vakantie gingen haalde ik het uit het water; het zat vol met mosselbroed en andere schelpjes. In een poging het eiland meer draagvermogen te geven heb ik het restant van het oude eiland op een plaat Tempex gemonteerd. Bij die werkzaamheden ontdekte ik tussen alle mosseltjes iets vreemds, bij nadere bestudering blijkt het een kies te zijn van, waarschijnlijk, een schaap. De kies moet door de meerkoet opgedoken zijn in de veronderstelling dat het een lekker hapje zou zijn, of vanwege de kleine mosseltjes. Morgen ga ik het nieuwe eiland in het water leggen en verder aankleden met vers wilgenhout. Op de foto beproef ik een oude methode: zand en lijm gelijk opbrengen in de hoop daarmee het tempex op een strandje te laten lijken, maar vooral om de Meerkoet meer houvast te geven.

Wordt vervolgt.

H O O I W O R S T E N

De eerste keer dat ik mij van hooi bewust werd moet ergens in de vijftiger jaren geweest zijn. Wij gingen toen op vakantie naar Ameland en brachten een aantal weken door in een soort kippenhok op het erf van een boer. Het was hooitijd en dat betekent dat iedereen die kan, ook meewerkt het hooi binnen te halen. Zo ook onze Pa, voor hem als boerenzoon geen onbekende arbeid. Hij mocht zelfs een van de hooiwagens mennen, d.w.z. de twee paarden die er voor stonden, want zo ging dat toen nog. Zo'n prachtige houten wagen met een krul in de dissel, met aan weerszijden twee volbloed Amelandse werkpaarden. Het hooi werd los, met vorken op de wagens geladen en op de boerderij op dezelfde manier weer gelost. Als het hooi niet droog genoeg was, was de kans op broei niet ondenkbeeldig. Wij maakten dat toen ook mee, hooibroei heeft een scherpe penetrante geur, het prikt in de neus. Gelukkig kwam het niet tot een echte fik.
In die jaren droogden de boeren het met de zeis gemaaide gras op het land met behulp van 'oppers'. Een opper is een soort open wigwam van 'staken', waarover het hooi te drogen werd gelegd. Zo kon er ook vanaf de grond wind doorheen. De laatste laag werd er als een rietkap overheen gedrapeerd zodat het regenwater niet de opper in kon wat tot rotting zou kunnen leiden.
Hier in Veen had ik dertig jaar geleden ook zo'n opper gemaakt, ik maaide de dijk toen nog met een sikkeltje en gebruikte het gedroogde gras voor de kippen.
Een jaar of tien geleden hielp ik één van de twee overgebleven boeren van Veen nog met het binnenhalen van het hooi, dat was door een loonbedrijf tot balen geperst. Die balen werden door opgeroepen mannen met spierbundels met een riek op de wagen gegooid waarna het mijn taak was de wagen goed te laden. Ik kan u zeggen dat dat eenvoudiger lijkt dan het is, het tempo waarmee de balen op mij af kwamen was dusdanig hoog dat ik er als leek meerdere malen naast greep. Bovendien sta je op vijf lagen 'hoog' niet erg stabiel. In de hooischuur waar gelost moest worden ging de procedure andersom, als het werk gedaan was dronken we een flesje bier en vroeg de boer 'wat ik wilde hebben'. Voor mij was het mee mogen werken waardevoller dan welke beloning dan ook. Voor mijn buurman boer was dat een ongekende reactie, een aantal weken later bracht hij een zak met zeker tien kilo rundervlees, de deal was rond.

Nog steeds wordt er in Europa en elders door kleine boeren met de hand gehooid en op hoppers te drogen gezet. Balenpersen zijn ook volop aan het werk, maar steeds meer zie je rollen liggen, wel of niet in folie verpakt. Als het niet is verpakt gaat het om hooi, gedroogd gras. Als het is verpakt in pakken of rollen gaat het om vers, groen gemaaid gras dat nog slechts een paar jaar terug op een hoop werd gereden, net als voeder mais en met plastic afgedekt. Inkuilen noemt men dat. Op het erf van de boer neemt dat noagal wat ruimte in. Nu laat de boer het 'ingekuilde gras' in zwarte of witte folie ingeblikte gewas op het land liggen en haalt het naar behoefte naar het erf.

Wat ik nooit eerder zag zijn deze 'worsten', als het ware aanéén geregen rollen, ik neem aan dat er gras inzit maar zeker weten doe ik dat niet. Het vreemde is dat de worst naast een maisveld ligt en niet een grasland, je zou bijna denken dat het juist daar ligt om het volgende seizoen als meststof te dienen, maar dan moet er ets anders inzitten dan gras!

De laatste vraag die overblijft is deze: wat voor machine maakt deze worsten?

Ik hoop hem eens aan het werk te zien.



$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$...mist U iets????

B O D E M V O N D S T

Elk seizoen laat ik drie courgetteplanten op de komposthoop groeien, zodra die afgestorven zijn gaat de kompost de moestuin in. Dit keer waren dat twaalf kruiwagens vol.
Ik had de bak bijna leeg toen er een kluit van m'n schop rolde, en op de grond uiteen viel. Het had om met Moeder Aagt te spreken 'pootjes'. Niet van een levend wezen zoals in haar soep, maar van een bakelieten eierdopje dat we al ruim een half jaar misten. Wat een toeval en wat een geluk dat ik er niet op ben gaan staan!

Wij hadden twee van die eierdopjes, een rode en een zwarte. De ironie wil dat we nu de andere niet meer kunnen vinden, misschien zit die in de nu omgezette hoop en rolt hij er volgend jaar weer uit!

...

W A L N O T E N

De week voordat wij vertrokken begonnen de noten te vallen. Die eerste noten zijn nooit de beste maar goed te eten, een buurman die er veel van weet laat ze gewoon liggen. Onze huisoppassers hebben een paar emmers geraapt en in de zeven te drogen gelegd, maar ik vond het ongepast ze ook nog te vragen de noten te verkopen. En zoveel bleek er in die maand ook niet gevallen. Nu pas, na veel wind en regen zijn ze naar beneden gekomen en hebben we al meer dan zestig kilo geraapt. Vandaag heb ik de eerste netjes met anderhalve kilo noten aan de dijk te koop gezet. De eerste afnemer was een Turkse meneer met (volgens eigen zeggen) slechts vijf tanden in de mond die in Brakel woont, hier niet ver vandaan. Hij had al zakken vol met noten in de auto staan. Zijn broekzak zat vol met bundels euro's waaruit hij een briefje van vijf haalde om de twee netjes die hij kocht te kunnen betalen. Hij zat(zit) in de auto-branche.
Ik vroeg wat hij met al die noten ging doen, zijn antwoord was simpel en voorspelbaar: 'opeten'.
'Ja dat doen wij ook, in brood, taart, sla bij de borrel en gewoon als tussendoortje', zei ik. Maar hij had nog een ander recept: noten pellen, op een bakplaat in een dun laagje water met wat zout over de noten. Volgens hem een heerlijke lekkernij om je vingers bij af te likken.
We gaan het maar eens proberen.

In de grote zak op de foto zit 15 kilo, de kleintjes bevatten anderhalve kilo.

>.<

Vanmorgen kreeg ik een inlegkruisje in mijn handen gedrukt nadat er weer een cystoscopie had plaatsgevonden. Bij zo'n onderzoekje wordt er een verdovend glijmiddel en een waterachtige substantie in de pisbuis en blaas binnengebracht. Dat moet er ook weer uit, deels door de uroloog eruit gezogen, de rest druppelt in het kruisje. Het onderzoek zelf is niet echt pijnlijk te noemen, het plassen daarna soms wel.
Het aardige van zo'n cystoscopie is dat je mee kan kijken, je ziet dan ook meteen of er wat aan de hand is of niet. De weg naar de blaas zag er prachtig schoon uit, maar in de blaas waren weer tumoren zichtbaar, niet echt joekels, maar groot genoeg om onrust te brengen. Ze behoren er doodeenvoudig niet te zijn. Ik moet dus weer 'schoongeschraapt' worden en vervolgens een chemospoeling ondergaan.
Ik dacht dat ik er af was, niet dus.
Ik zal profesioneel en met zorg omringd worden als ik mij de 21e op de afdeling drie van het ziekenhuis in Waalwijk zal melden. Ik durf niet meer te zeggen dat ik hoop dat het de laatste keer is, mijn uroloog merkte fijntjes op dat hij een patient heeft die al tweeentwintig keer mocht terugkomen, voor mij is het slechts de vierde keer.
Maar we hebben vandaag ook nog iets leuks gedaan, de brillen die we voor de vakantie bestelden hebben we opgehaald. Voor het eerst heb ik nu een randloos montuur, dat is best wennen, maar men zegt dat het me goed staat. Volgende week weet ik niet meer beter.

***

FRUITS DE MER

Nooit eerder zag ik L.als een stipje aan de horizon. Alleen met de verrekijker kon ik haar vinden en om deze foto te maken moest ze een stuk dichterbij komen. Ze was met een emmer en mes op pad gegaan om een maaltje schelpdiertjes te zoeken. De oogst van twee uur op blote voeten door het zand en water van het Pertuis D'antioche had beter gekund maar was zeer gevarieerd.

We hebben de schelpen in schoon water weggezet en later nogmaals gewassen en nagekeken op ongeregeldheden. Daarna gekookt en de diertjes uit de schelpen gehaald en in de koelkast tot de volgende dag bewaard. We hebben ze gegeten met een pasta en een sausje. De mosselen hadden smaak maar de anderen vielen wat tegen, de kombinatie met de pasta was heerlijk.

.

O P R U I M E N

Op de meeste campings kom je achtergelaten of vergeten waslijnen tegen. Dunne draadjes of echte waslijn gespannen tussen twee bomen of aan één kant loshangend. Dit setje hing keurig aan een tak. Zo achtergelaten door de vorige eigenaar of bijeen geraapt en opgebonden door een latere gast? Wij hebben het niet gebruikt en gewoon laten hangen. Misschien dat de beheerder van de camping het tijdens de winteropruiming weghaalt.
Mieren zijn echte opruimers, zelfs deze gevallen, gepofte maiskorrel was de volgende dag niet meer terug te vinden.

.