K I J K E N

Beide opmerkingen van Jolie op mijn vorig blog doen mij goed. Zij ziet en begrijpt al heeft ze niet altijd de tijd 'zorgvuldig' te lezen, maar dat is haar vergeven. Het is 'lekker' te voelen dat er mensen zijn die zien waar je mee bezig bent of was. Ik kreeg eens van een 'collega' te horen die slechts één keer iets van mij gezien had dat mijn werk pastte in het rijtje 'dertien in een dozijn'. (!?) Gelukkig zijn er tijdens mijn werkzame leven ook professionele 'kijkers' geweest die zinvolle opmerkingen wisten te maken en beter dan ik zelf zagen dat er een'rode draad' in mijn werk zit.
Ans van Berkum is zo iemand, ze kwam hier over de vloer omdat Marion een belangrijk iemand was waar ze over moest schrijven, dat heeft ze meerdere keren gedaan. Toen ik haar eens vroeg over mij iets te schrijven hoefde ik haar weinig te vertellen. Ze had zeer goed om haar heen gekeken en aan enkel woord genoeg.

>>>>>>><<<<<<<

NOG ZO IETS

Geïnspireerd door de landschapjes van Metten Koornstra, waarbij ik toen werkte aan de versiering voor het boekenbal en door het gemis aan werkruimte om me met beelden bezig te houden, maakte ik een tiental schilderijtjes. Een paar daarvan heb ik weggegeven, een enkeling is verdwenen en de rest zwerft door het huis en atelier.
Op dit paneeltje uit 1968 fiets ik aan mijn moeder voorbij. Zij was een paar jaar eerder overleden. Het portretje lijkt totaal niet op mijn moeder, het is eerder een kruising tussen haar en Marion.
Gek genoeg lijk ik wel!

>>><<<

ZO GAAN DIE DINGEN

Ik ben geen tekenaar maar soms krijg ik het juutje, dan moet ik krabbelen op papier, vaak is dat als ik in mijn werkplaats zit te luisteren naar de radio omdat ik dan vanwege de herrie niet met machines kan werken. Achttien jaar geleden moet er een bespreking geweest zijn van een boek over Karel Appel, de titel van het boek: 'Ik wou dat ik een vogel was' noteerde ik onder de krabbel. Het boek heb ik nooit ingezien, de tekening niette ik op de muur, vandaag legde ik hem onder de scanner, net op tijd. De gaten vallen erin.

Het boek is bij Antiqbook te koop voor € 15.- Op Marktplaats mag je bieden.

()

Twee benen in een weiland.

Eén van de eerste schilderijtjes die wij kochten was van een ons onbekende kunstenaar. Het was dit paneeltje van Michael Joseph Berkhemer met de titel 'Twee benen in een weiland'. Wij kochten het in 1972 in een nu niet meer bestaande galerie in Breukelen. Het heeft sindsdien afwisselend aan de muur gehangen en in de kast gelegen. Twee jaar geleden heb ik het uit mijn handen laten vallen en kwam het met een hoek van het achterpaneel op de grond terecht. Het materiaal is spaanplaat, de hoek was dan ook behoorlijk beschadigd, opengebarsten en verf eraf. De spaanplaat schade heb ik zelf verholpen: houtlijm er in en tussen de bankschroef geklemd. De verf was een ander probleem omdat ik niet wist wat voor soort er was gebruikt. Via Google heb ik Michael gevonden en hem per mail gevraagd of hij nog wist wat hij in 1972 voor verf gebruikte. Dat wist hij wel, maar hij wilde het paneeltje graag zelf herstellen. Het is voor hem een jeugd schilderijtje dat hij maakte net na het verlaten van de Academie. Gisteren hebben we het opgehaald, het ziet er weer prachtig uit. Zijn werk heeft sinds onze 'Twee benen' een enorme ontwikkeling doorgemaakt, hij schildert nog steeds, maar dat is dan ook op het eerste gezicht de enigste overeenkomst. Bij beter beschouwen is te zien dat oppervlaktebehandeling, struktuur en kleine kleurnuances nog steeds een belangrijk onderdeel van het werk vormen. Om te zien waar ik het over heb is het de moeite waard naar zijn site te surfen en dan vooral te kijken onder het kopje 'wallsculptures'.

www.michaelberkhemer.com

(....)

GARELLI MUSEUM

Het Garelli museum van Hans Vos in Veen was vandaag open voor het publiek. Tot voor kort wist ik niet dat ons dorp een museum herbergde langs de dijk. Museum is dan ook een groot woord voor de verzameling brommers van het merk Garelli, neergezet in een Italiaans sfeertje. Leuk om te zien zijn de vele uitvoeringen van de verschillende types door de jaren heen. Je moet natuurlijk wel van brommers of techniek houden om van zo'n presentatie te kunnen genieten.

Een stuk dijk tussen twee 'stoepen' was afgezet om de tientallen oudjes en exoten van andere liefhebbers uit te stallen. Tussen de wat bekendere modellen pronkten bijzondere exemplaren, waaronder voor mijn gevoel een paar eigenbouw 'snelheidsduivels'.

Om twee uur begon er een toertocht waaraan ook door Solexclubs en oude motoren werd deelgenomen. Toch altijd weer leuk om te zien.

(_)

H A N D E N



H A N D

Billen en zeker jonge vrouwenbillen hebben ronde vormen, althans dat willen de reclamemakers ons doen geloven. Als die billen gaan zitten zijn ze net zo plat als de plank waarop ze plaatsnemen. Ze vervormen door de handeling. Dit weekeinde zag ik de onderbenen van een vriend: voet, enkel en kuit liepen in elkaar over als een horizontale lijn in een verticale lijn met een bol als bekroning, kortom niet het ideale beeld dat we hopen te zien als we voor de spiegel staan. Gelukkig bestaat dat ideale beeld in werkelijkheid ook niet. Ons lichaam is samengesteld uit een aantal onderdelen die aaneengeplakt een beeld opleveren waar we wel of niet tevreden mee zijn.'Los', maar ook 'verkort' gezien kan zo'n onderdeel soms verwarring brengen. Voor een tekenaar of schilder geen eenvoudige opgave om te verbeelden. Een normale camera liegt niet, maar legt vast. De rechterhand van mijn tante is niet anders dan de linker, toch ziet hij er anders uit. Het lijkt alsof de hand - zonder pols - rechtstreeks uit de arm komt, een Francis Bacon-achtige vervorming. Hoe langer je naar de foto kijkt, hoe abstracter de hand gaat worden.

***

PARK SONSBEEK ARNHEM

Mijn herinneringen aan het park Sonsbeek beginnen in de vijftigerjaren. Wij woonden in Arnhem en het park was vaak mij speelterrein. Ik stepte over de paden en ging op avontuur bij de waterval, in de winter leerde ik schaatsen op de Grote vijver aan de Zijpendaalseweg.
In 1966 kwam ik als kunststudentje terug in het park om een geweldige beeldententoonstelling te zien. Beelden die voor een groot deel in mijn geheugen zijn blijven hangen. In 1971 volgde Sonsbeek Buiten de Perken, ook een manifestatie die mijn blik verruimde. Daarna raakte ik al snel de draad kwijt. Ik kan niets met beelden die 'uitgelegd moeten worden', een goed beeld spreekt voor zichzelf leerde ik altijd.

En nu is er dan Sonsbeek 2008; onder de titel 'Grandeur' heeft artistiek directeur Anna Tilroe getracht het streven naar menselijke grootsheid te verbeelden. Daarvoor heeft zij naar eigen zeggen kunstenaars van wereldfaam uitgenodigd.
Het spijt mij te moeten zeggen, maar ik heb nog nooit zo'n nietszeggende tentoonstelling (op dit niveau) gezien. Wat wij zagen konden wij niet linken met GRANDEUR maar eerder met MINEUR. Zij heeft het over de betrokkenheid van de samenleving bij de kunst, met deze uitspraak loopt zij dertig jaar achter de feiten aan. De 'beelden' die haar van 'wereldfaam' (wat een grootheidswaanzin) bekende kunstenaars laten zien zijn slechter dan menig eindexamenwerk dat mij onder ogen kwam. Ik was blij dat er in tegenstelling tot eerdere presentaties geen toegang geheven werd, wij hadden ons bedrogen gevoeld.

Ik hoop dat de gemeente Arnhem als opdrachtgever de volgende keer het lef heeft te kiezen voor iemand die weer interessante beelden wil laten zien, want die worden echt nog steeds gemaakt, i.p.v. iemand die een concept bedenkt wat niet in te vullen is.

Voor mij kenmerkend is, dat in het menu op de site van SONSBEEK wel Anna Tilroe aan te vinken is maar niet de deelnemende kunstenaars.

Maar laat u niet ontmoedigen, ga met de billen bloot, het is gratis en laat uw mening weten.

Het park is prachtig, de waterval veel kleiner dan in mijn kinderdromen, de Grote vijver groener dan ik dacht, maar het hertenkamp is nog steeds hetzelfde.

********

PHYLLOSTACHYS NIGRA

Onze Phyllostachys nigra maakt dit jaar meer nieuwe scheuten dan ooit, gelukkig tot nu toe in de richting waar we ze willen hebben. De stengels worden ook steeds dikker en dus krachtiger. Vanmorgen zag ik deze 'doorboring' die er gisteren nog niet was. Het blad is van de Macleaya cordata oftewel Pluimpapaver, wij noemen hem Lawaaipapaver.
De Japanners maken van die groeikracht gebruik om de stengels een andere vorm te geven, bijvoorbeeld een rechthoekige. Helaas hebben ze tijdens WO II die groeikracht ook gruwelijk misbruikt.

<><><><><><><><><><><><><><><>

P Y J A M A D A G

Vandaag heb ik een pyjamadag, niet dat ik een pyjama bezit of binnen blijf maar omdat ik een nogal ruim zittende linnen broek draag die L. via het net voor mij bestelde en die ze nu als pyjama betitelt. -'Trek je vandaag je pyjama aan?'- vroeg ze vanmorgen, omdat ze mij ook wel eens in iets anders wil zien dan mijn werkkleding.

Met kleding ben ik een hopeloos geval, ik haat kledingwinkels, wil er altijd zo snel mogelijk weer uit. Dat kan vervelende consequenties hebben. Soms komen we met iets thuis wat veel te groot is of iets wat ik nooit zal dragen, gewoon om maar weer snel buiten te staan. Bij De Mof in Amsterdam had ik dat probleem minder, ik wist wat ik wilde. Daar haalde ik jaren lang mijn LEE broeken, nam er altijd twee tegelijk van hetzelfde model en hij maakte de pijpen op lengte. Soms zag ik dan een trui of overhemd hangen waarvan ik dacht 'dat is iets voor mij' en liet die dan ook inpakken. Maar L. vindt dat ik de spijkerbroek ontgroeid ben, wat vaker iets anders aan moet trekken en eerlijk gezegd vind ik dat zo nu en dan ook best lekker. Nu bestelt zij dus voor mij kleding bij H&M die ik dan moet passen. Te snel roep ik dan dat het lekker zit en de maat prima is. De 'pyamabroek' waar het nu om gaat zit ook echt lekker maar is veel te groot, zo groot dat ik de sluiting niet eens open hoef te maken. Als ik de riem los maak zakt de broek spontaan tot op m'n schoenen. Het bijpassende loshangende overhemd met korte mouwen camoufleert het euvel.
Ik voel mij er lekker in, vuil werk mag ik er niet in doen dus heb ik nu een pyjamadag.

*****

Het is lang rustig geweest in het BD over het project van John Körmeling, maar vandaag was er weer een ingezonden brief. Ik ben het deels eens met de schrijver, het huis als ook de rotonde is een kale boel. Voor John is het project geslaagd: er draait een huis rondjes op een rotonde. Maar het is een saai huis op een saaie rotonde. Overigens draait het huis met een dusdanige snelheid rond dat je stilstaande voor de stoplichten het wel degelijk ziet draaien. Het zal zo als altijd wel een centenkwestie zijn, hij ging al over z'n budget. Maar John: als je het project voor Tilburg wilt behouden, kleedt het dan aan en dat hoeft niet met carnevaleske malligheid, maar maak het de moeite waard om van te genieten, elke dag weer. Tilburg: laat deze kans niet lopen, het is geen wanprestatie, maar een nog niet affe presentatie van internationaal niveau die een extra investering de moeite waard maakt.