Vanmorgen lag er langs onze stoep een zeer gave maar ook zeer dode ringmus. Die zie je niet zo vaak. Niet dood en zeker niet gaaf. Toen ik 'm oppakte om beter te kunnen bekijken puilde erbij de nek iets uit. Het bleek een vol gezogen teek te zijn. De teek leefde nog, de mus was dood. Omdat je uberhaubt weinig dode vogels tegenkomt is het altijd de moeite waard zo'n vondst vast te leggen. Maar met de moordenaar erbij is het dat zeker waard.
De volgezogen teek is nu ook dood, van hem/haar rest niet meer dan een spetter geronnen bloed.
Soms maak je een foto om een heel andere reden dan waar je hem uiteindelijk voor gebruikt. We waren op weg naar onze kaasboerin in Genderen toen dit prachtige schoolvoorbeeld van perspectief opdook, maar dat zag ik pas op het scherm. Ik vroeg L de foto te maken vanwege het goed zichtbare verschil tussen geknotte- en niet geknotte wilgen. Afgelopen winter hebben we de mannen bezig gezien maar nu er een kant klaar is, is het pas een plaatje. Het is jammer van het groepje bomen aan de einder anders was het echt af!
Ik hoor het m'n docent nog zeggen, kies een verdwijnpunt en trek alle lijnen er naar toe. Hij had gelijk.
De groene kleur maakt het alleen maar duidelijker.
Het was vandaag weer een lekkere tuindag, eerst vanmorgen naar Volkel i.v.m. de RABOTAK en daarna de tuin in. De voorgezaaide suikermais in de grond gezet evenals de Japanse Andoorn die we voor het eerst gaan proberen.Moet erg lekker zijn. Verder Capucijners en peulen bij gaas gezaaid en stam doppers in de grond gestopt. En in het kasje de eerste tomaten uitgezet.
Als het vanaf morgen inderdaad echt warmer gaat worden zal het allemaal de grond uit spuiten.
De nogal fors uitgevallen letter van gisteren was geen opzet hoewel het er wel leuk uitziet, maar een niet te verhelpen fout. Ik heb zeker drie keer een poging gedaan de tekst tot normale proporties terug te brengen en in Compose zag het er ook goed uit maar in de browser bleef het groot. RA RA ? Voer voor deskundigen.
Ze zijn er weer de versgestoken asperges, de prijs is door de aanhoudende kou hoog. Voor een kilo betaal je nu bij de boer 12 euro, d.w.z. voor de normale maat. Wij mochten deze potlood dikke exemplaren meenemen voor 50 cent! Te dun om te schillen en eigenlijk afval.We gaan ze roerbakken met kip volgens een recept van Aspergekwekerij Van Son, waar we sinds een jaar de asperges kopen. Over een week of drie als de zon ons en de asperges verwend heeft, liggen er bij van Son wel vijf verschillende maten in de bakken op kopers te wachten. Asperges zijn goed in te vriezen, twee weken terug aten we de laatsten van vorig jaar. En daar was niets mis mee.Benodigheden voor de roergebakken asperges met kip.
300 gram kipfilet
2 eetlepels sherry
2 theelepels sambal badjak
500 gram witte asperges
1 rode per
3 bosuitjes
3 eetlepels olie
1 eetlepel limoensap
1/2dl.kippenbouillon
peper
zout
1 eetlepel fijngehakte koriander of peterselie
Bereiden
Snijd de kipfilet in dunne plakjes. roer in een kom de sherry en de sambal door elkaar en schep de kipfilet er door. Laat dit ca. 10 min staan. Schil evt. de asperges en snijd ze in stukken van ca. 5 cm. Verwijder de zaadjes uit de peper en snijd de peper in reepjes. Snijd de bosuitjes in stukjes van 5 cm. verhit de olie in een wok en bak de reepjes kip op hoog vuur al omscheppend bruin en gaar. schep ze op een bordje. Schep de asperges, bosui en peperreepjes door het bakvet en roerbak ze op matig hoog vuur ca. 4 min. Voeg het limoensap en de bouillon toe en verwarm de asperges nog 4 min, laat het vocht verdampen. Schep de kip erdoor en warm alles al omscheppend nog ca. 2 min. door. Voeg peper en zout naar smaak toe en strooi de koriander erover.
Wil ik mijn hengeltje eens uitgooien, zijn ze me voor geweest!We hebben weer even van het rivierenlandschap genoten vandaag, wat kan Nederland toch mooi zijn! Tussen Slot Loevestein en Bommel zijn een tig-tal ooievaars nesten te zien, nesten op wagenwielen, schoorstenen en halve bomen. De vogels zijn druk met de bouw en vernieuwbouw van hun woning. De paringsrituelen zijn al volop in gang.
Enkelen zitten al te broeden. Het is elk jaar weer leuk om te zien hoe straks de jonge vogels vliegles krijgen en al cirkels draaiend hoger gaan.
Bijna overal langs de dijk zijn paden om naar de rivier te lopen, op een paar plekken zijn 'overstroom' gebieden gemaakt voor als het water hoog komt. Daar zie je dan ook prachtige moerasgebiedjes, meertjes, (dooie)vis, ganzen en eenden en zoals de vorige keer een roedel reeën. Vandaag hoorden we het getrompetter van een mannetjes fazant en het gezang van een klein nerveus vogeltje dat we niet thuis kunnen brengen.
De Waal is druk bevaren, zo druk dat je je afvraagt waarom het niet vaker misgaat. Het is geen uitzondering een tiental schepen tegelijkertijd te kunnen zien. Soms zitten ze met z'n drieën naast elkaar. Het gebrom van de scheepsmotoren en het gekabbel van het water zijn een lust voor het oor.
PS
Morgen is het 1 Mei, kippenbevrijdingsdag.
Ooit sloop ik met Bea door de bosjes, zij was een stuk jonger en nog geen Queen. Dat kwam zo:
In de jaren zeventig van de vorige eeuw organiseerde ik, samen met Hesselius, hij was voorzitter en ik secretaris van de NKVB, beeldententoonstellingen in het Amstelpark. Bea boetseerde ook, en doet dat nog steeds en wilde alles op beeldhouw gebied meemaken. Voor de opening hadden wij haar niet nodig maar als gast was ze welkom. Dat was een schot in de roos! Voor we het wisten hadden we een afspraak op de voorwaarde dat er geen pers zou zijn. Ik zal het nooit vergeten, de afspraak was om 10.30 bij een zij ingang van het park. Hesselius en ik waren mooi op tijd. Er parkeerde nog een auto met twee heren die bleven zitten maar wel om zich heen keken. Precies op de afgesproken tijd rijdt de donker blauwe ford van Trix het parkeer terrein op. We lopen op elkaar af, haar chauffeur blijft in de auto maar haar secretaresse komt met haar mee. We maken vluchtig kennis. 'Ik wil alles zien' zegt de prinses tegen mij en begint te lopen.
Het leuke van zo'n onaangekondigd bezoek is dat er niemand staat te wachten op HM. Nog leuker is te zien dat de paar vroege parkbezoekers pas in de gaten hebben wie er net passeerde als ze al voorbij is!
Een echte route door de tentoonstelling was er niet, haar secretaresse had samen met de mannetjes van de bvd wat uitgestippeld.
Opeens vroeg ze 'maar waar is dit werk dan'? 'Dan moeten we even om de vijver heen', zei ik en dook de bosjes in. Zij achter mij aan en de twee heren van de bvd moesten op hun hakken omkeren om ons te volgen. Leuk is dat, afwijken van de route met een prinses.
Na afloop nog een kop koffie in het Paviljoen met de bewaking drie tafels verderop en grijze dames uit Buitenveldert die niet in de gaten hadden dat ze naast Beatrix zaten.
Vandaag is het dus K'dag, ik heb weer geen lintje gekregen, maar mijn kippen lopen weer vrij rond dankzij de algehele amnestie die HM vannacht in mijn droom uitvaardigde. De 'ophokopstal' heb ik gesloopt, ben benieuwd want ons volg jaar te wachten staat.
Oh ja,
Dankzij de regen van vandaag is ook TIMBERTREATS weer aangepast.
Veen is niet alleen een dorp bekend van een paar fikkie stokers maar vooral van handelaren. De meesten houden zich bezig met de bloemen- en plantenhandel, maar ook de zuivel- en dan vooral de eierhandel mag er zijn. De '4 granen eieren' komen uit Veen. Als derde tak aan de boom is er de fruithandel, in-en verkoop, sorteren en verpakken vindt hier plaats. Voila de RaboTak ....!
Uit de tuin haalde ik een geschikte tak van de notenboom, boetseerde een appel, liet 7 eieren draaien en knutselde een bloem in elkaar. De tak en appel werden in brons afgegoten en gekleurd en de eieren verguld. In april 1989 volgde de officiele 'onthulling'.
Drie of vier jaar later waren de blinkende eieren verdwenen en zijn nooit meer teruggevonden.
Na vele inkrimpingen verliet de Rabo het pand een jaar of twee terug en recent was de TAK opeens van de gevel verdwenen. Na enig heen en weer gemail kwam ik er achter dat de TAK bij een bedrijf in Veen lag, gerepareerd zou zijn (?) en klaar lag om bij de plaatselijke SUPER (omdat daar nu de flappentap zit) aan de gevel te bevestigen. Nou ken ik die winkel goed want het is de enige in z'n soort in het dorp, ook zij hebben recentelijk verbouwd. Maar een fatsoenlijk plekkie voor 'mijn' tak is er niet. Gerrit, de eigenaar van de Super wilde de TAK graag aan z'n gevel, (hij blijkt ook in het bestuur van de bank te zitten) want dat geeft weer een plaatje in de krant. Ik ben met hem rond zijn pand gelopen, hij zag 'plek zat' waar ik niets zag.
Tot mijn grote verrassing komt er vorige week een mailtje van de Rabo met de mededeling dat ze bezig zijn met de nieuwe eigenaar van het oude Rabobank pand om te kijken of de TAK niet terug kan. En die nieuwe eigenaar blijkt mijn huisarts te zijn! Dat is nou het nadeel van niet echt in het dorp maar aan de rand wonen, anders had ik dat geweten!
Vandaag dus een afspraak met de dame van de Rabo, (zij was nog nooit in Veen geweest) en m'n eigen huisarts om naar de TAK en de nieuwe lokatie te kijken . De arts is jong en pas 10 jaar samen met zijn vrouw praktiserend in Veen. Maar hoe leuk kan het lopen!! Hij begreep niet waarom de TAK van (toen nog net niet zijn pand) verdween en is blij dat ik heb ingegrepen om te voorkomen dat hij bij de Super kwam!
Samen hebben wij een nieuwe plek bepaald. De Rabo krijgt de rekening.
8 mei gaat de dokter 'geruisloos over' dat haal ik niet, maar als de TAK terug is zal heel Veen het weten heeft hij laten weten.
We doen ons best.
In het dorp waar ik woon is geen 'Bank' meer, alleen nog maar een 'Flappentap'. Toen ik/wij hier in 1979 kwamen wonen was er wel degelijk een echte bank, met een heusse directeur met sigaar, hij heette Fluit. Bij die bank kon je geld storten (kwam in ons geval zelden voor), geld opnemen, wisselen en lenen. Die bank had ook een bestuur want het was een zelfstandige RaboBank en in dat bestuur zaten voornamelijk boeren, want ooit was het voor de fusie met de Coöperatieven een 'Boerenleenbank'. In 1989 ging de bank verbouwen en besloot dat af te ronden met het laten vervaardigen van een kunstwerk. De heer Fluit meende zich te herinneren dat hij ooit aan een kunstenaars echtpaar geld had geleend en belde mij op met de vraag of ik 'iets' zou willen maken, het moest wel 'herkenbaar' zijn. Mijn werk was in die jaren abstracter dan ooit. Mijn eerste ontwerp vloeide daar dan ook uit voort, maar al vóór de presentatie begreep ik dat dat helemaal niet kon. De heer Fluit had iets gemompeld over een RaboBoom die eens het logo van de bank had gevormd. De RaboTak was geboren.
Morgen volgt een belangrijke ontmoeting, dan verder over de tak.
Het overkwam mij rond mijn vijftigste, niet onverwacht werd ik weduwnaar, wel onverwacht (ik dacht een paar jaar alleen te zullen zijn) had ik een nieuwe relatie en gezegt dient te worden; veel hoefde ik er niet voor te doen. 'Het' kwam op ons beider pad. Mijn 'geluk' was niet alleen er was ook een dochter, hetgeen ik wist. Waar een moeder en een dochter is moet ook ergens een vader zijn. Maar daar hoorde ik nooit iets over. Het begrip ' Bom' moeder was allang uit mijn geheugen gewist omdat ik ze nooit was tegengekomen. Nu wel....en al snel besefte ik dat dat begrip de moeder geldt, maar dat de vader er veelal geen raad mee weet. Als vijftiger ineens een tiener op je dak te krijgen is niet niets, als tiener plots een ander dan je pappie aan de arm of in het bed van je moeder te zien ook niet.We hadden de nodige schermutselingen en ineens was ik van randdebiel tot randpappie gepromoveerd, een benaming die we er nog steeds inhouden en waar ik trots op ben.
Winkelen is niet mijn hobby, gisteren was het IKEA dag. Ik heb er mij bij neergelegd. Op het verlanglijstje stonden een bank, een eettafel en keukenkastjes.
Volgens de info op internet was niet alles op één lokatie verkrijgbaar, maar moesten we via Sliedrecht en Barendrecht naar Amsterdam. De eerste stop was Sliedrecht, daar hadden ze bijna alles. De bank op het dak, de rest in de auto en hup naar Amsterdam.
Toen herontdekte ik weer waarom ik IKEA niet mag; ze doen alsof alles door elke randdebiel in elkaar gezet kan worden maar al bij de tafel bleken de afstanden van de gaatjes niet te kloppen, dat had ik eerder meegemaakt. Uiteindelijk komt alles goed en zijn we allemaal tevreden en roepen weer tegen beter weten in: 'dit was de laatste keer.'We zien wel, ik hou zielsveel van moe met haar randdochter en hoop daar nog vele jaren aan toe te mogen voegen.
Vanmorgen lag er langs onze stoep een zeer gave maar ook zeer dode ringmus. Die zie je niet zo vaak. Niet dood en zeker niet gaaf. Toen ik 'm oppakte om beter te kunnen bekijken puilde erbij de nek iets uit. Het bleek een vol gezogen teek te zijn. De teek leefde nog, de mus was dood. Omdat je uberhaubt weinig dode vogels tegenkomt is het altijd de moeite waard zo'n vondst vast te leggen. Maar met de moordenaar erbij is het dat zeker waard.
