Elk leven is gedoemd te sterven, al willen sommige groeperingen daar niet aan en propageren het eeuwig leven. Dat lijkt mij ingegeven door angst: de angst om dood te gaan.
Afgelopen week zijn er weer heel veel mensen overleden, de een bekender dan de ander. Zij stierven een zelfgekozen dood of werden door Magere Hein overvallen. De dood kan een onverwachte grote schok, maar ook welkom zijn , het verdriet is hetzelfde. Zaterdag hadden wij een crematie van iemand die mijn lief zeer nabij stond en vandaag las ik dat op Schiphol Solomon Burke was overleden op weg naar een optreden in Paradiso. Tussendoor benam een jonge acteur zichzelf van het leven.
De overeenkomst tussen deze drie mannen is dat ik ze niet persoonlijk gekend heb, dat wil zeggen de eerste een beetje, maar de twee anderen helemaal niet.
Verdriet heb ik niet, daarvoor was de afstand te groot, maar een brok in mijn keel is er voor ik het weet.
En dat mag, net als huilen.
Helemaal los van die geweldige stem en zijn ontelbare optredens, was deze diep religieuze soul zanger benijdenswaardig ondernemend en energiek. Zo blijkt hij eigenaar te zijn geweest van o.a. een keten van uitvaartondernemingen, 'limousine services' en 'drugstores' in verschillende steden in de V.S. en profileerde hij zich bovendien als een soort medicijnman: distributeur van zijn eigen lijn kruiden- en wortel-geneesmiddelen en religieuze artikelen. En wat een viriliteit! Met 21 kinderen en 90 kleinkinderen zou je denken dat hij daarmee alleen al z'n handen vol had. Een wonder dat hij überhaupt de tijd kon vinden om CD's op te nemen!
BeantwoordenVerwijderen