DE KRACHT VAN WORTELS
Zo zag het huis van mijn groot- en overgrootouders er ooit uit, zij hadden het gezamenlijk gebouwd. Het deel dat parallel aan de laan loopt waren twee gespiegelde woningen. Later is er door mijn grootouders een garage en een kantoor aangebouwd. De grote schoorstenen waren er niet voor niets. De woonkamer en het kantoor hadden een kolenkachel en ik meen ook de verdieping daarboven. De rest van het huis was onverwarmd! In de winter was het geen pretje om naar het toilet of de badkamer boven te moeten gaan. Alle begane grond ramen hadden luiken, die gingen 's-avonds dicht en binnen sloten zware gordijnen die kou door laters volledig af. Zelfs de binnendeur naar de gang werd door een gordijn afgedekt. Het huis was enkelsteens gebouwd en was totaal niet geïsoleerd.
Het open (speel) landje waar de sista en ik aan oma's hand langslopen is pas in de tachtiger jaren van de vorige eeuw bebouwd. (In mijn herinnering).
Eind vijftiger, begin zestiger jaren logeerde ik er een paar keer per jaar. Ik verzon dan 'werkzaamheden' om het steile dak op te mogen klimmen. Het begon meestal met het schoonmaken van de goten, daarna 'ontdekte' ik mussennesten onder de dakpannen en als laatste moest natuurlijk dat 'roeken nest' uit het rookkanaal gehaald worden.
Voor mij waren dat zeer avontuurlijke bezigheden die gelukkig altijd goed afgelopen zijn.
Eén keer kreeg ik een 'opdracht' van mijn grootmoeder. Zij vroeg mij te onderzoeken waarom het riool zo slecht doorliep. Dat hoefde ze mij niet twee keer te vragen. Het riool liep onder het grindpad, langs de voordeur naar de weg zo vertelde ze mij. Er stond toen aanzienlijk meer groen dan op deze foto. Toen ik het pad open groef zag ik vrij snel het probleem. Het riool bestond toen uit gresbuis, als 'pakking' werd grijze klei gebruikt (tegenwoordig rubber), een materiaal dat onder de grond nooit uithardt, maar wel goed afsluit. Wortels van bomen en struiken langs het pad waren via de klei het riool ingegroeid en verstopten daarmee de doorgang. Ze waren er niet alleen ingegroeid, maar hadden de buis ook doen openbarsten. De reparatie heb ik niet hoeven doen, daar kwam de aannemer voor.
Ik had weer wat geleerd en ben het gelukkig nooit vergeten.
Overigens worden gresbuizen nog steeds gebruikt.
Het open (speel) landje waar de sista en ik aan oma's hand langslopen is pas in de tachtiger jaren van de vorige eeuw bebouwd. (In mijn herinnering).
Eind vijftiger, begin zestiger jaren logeerde ik er een paar keer per jaar. Ik verzon dan 'werkzaamheden' om het steile dak op te mogen klimmen. Het begon meestal met het schoonmaken van de goten, daarna 'ontdekte' ik mussennesten onder de dakpannen en als laatste moest natuurlijk dat 'roeken nest' uit het rookkanaal gehaald worden.
Voor mij waren dat zeer avontuurlijke bezigheden die gelukkig altijd goed afgelopen zijn.
Eén keer kreeg ik een 'opdracht' van mijn grootmoeder. Zij vroeg mij te onderzoeken waarom het riool zo slecht doorliep. Dat hoefde ze mij niet twee keer te vragen. Het riool liep onder het grindpad, langs de voordeur naar de weg zo vertelde ze mij. Er stond toen aanzienlijk meer groen dan op deze foto. Toen ik het pad open groef zag ik vrij snel het probleem. Het riool bestond toen uit gresbuis, als 'pakking' werd grijze klei gebruikt (tegenwoordig rubber), een materiaal dat onder de grond nooit uithardt, maar wel goed afsluit. Wortels van bomen en struiken langs het pad waren via de klei het riool ingegroeid en verstopten daarmee de doorgang. Ze waren er niet alleen ingegroeid, maar hadden de buis ook doen openbarsten. De reparatie heb ik niet hoeven doen, daar kwam de aannemer voor.
Ik had weer wat geleerd en ben het gelukkig nooit vergeten.
Overigens worden gresbuizen nog steeds gebruikt.
... en om de slaapkamer boven te verwarmen zat er een luikje in de slaapkamervloer, precies boven de kachel, daar door gluurden wij wel eens naar beneden, reuze spannend dus als je in oma's bed mocht slapen ... en als de kachel, die deels onder de trap naar boven stond, 's avonds uitging dan kromp het hout van de trap door afkoeling, precies van beneden naar boven waardoor het leek of er een spook 's nachts de trap op kwam ... bbrrrrr...en dan de maan die door een klein zijraam op de verdieping precies op het beeld bovenaan de trap scheen, als kind dorst je amper te kijken ...bbrrrr!
BeantwoordenVerwijderenTja dat luikje kan ik mij herinneren...maar kraken en spoken?
BeantwoordenVerwijderenGoh, dat zijn wel machtig enge indrukken, die zich zo ingroeven in de herinnering dat je ze decennia later zo sprekend op kunt diepen. Geen wonder dat de kinderfantasie zo sterk wordt aangesproken door een boek als Maurice Sendak's 'Where the Wild Things Are'.
BeantwoordenVerwijderenDe Nederlandse titel van het boek is waarschijnlijk 'Max en de Maximonsters'. In ieder geval is dat de titel van de film, die zojuist in de roulatie is gekomen en door dat boek is geïnspireerd.
BeantwoordenVerwijderen...en dan had ik het nog niet eens over de spreeuwen en andere wakkere vogels die 's nachts door de dakgoot scharrelden waar jij dan een dakpandikte naast lag...daar wist je fantasie wel raad mee...!
BeantwoordenVerwijderenWat later toen ik daar logeerde was het de truuk om zónder de trap te doen kraken door een spleetje in het houtwerk langs de trap naar de TV te kijken! Als je één voet verkeerd zette kwam oma de kamer uit om te controleren of we sliepen..... écht spannend!!
BeantwoordenVerwijderenNog erger was dat oma de énige was die altijd precies wist of je je krullenbol geborsteld had!! Prima herinneringen!!
... en er zou een "geheime deur" zijn naar de andere kant waar toen de miranda's woonden, ergens achter de kleren in een kast moest ie zijn...al net zo spannend als het "onderduikersluik" in de gang ... je maakt wat mee als kind...zodra ik daar weer 's in de buurt ben trek ik toch de stoute schoenen aan en bel aan...ik moet het weten ;-)
BeantwoordenVerwijderen...het maakt wat los zo'n stukkie! Heerlijk toch? En het leuke is dat we allemaal andere herinneringen hebben.Ik weet niet Ar. of het slim is terug te gaan, een paar jaar geleden heb ik even stil gestaan voor het huis, het is 'ons' huis niet meer, verkeerde kleuren, duintje weg en de man achter het raam keek mij niet bepaald vriendelijk aan. Maar het is je bij het andere (voorouderlijke) huis ook gelukt, dus wie weet!
BeantwoordenVerwijderenVolgens de verhalen van mijn vader is er helemáál geen geheime deur (maar wél het verhaal!)Bedacht door (oom) Biem! ik mocht eens een keer door het "onderduikersluik" omdat ik het niet kón geloven! Ik denk dat ik toen net 6 was??
BeantwoordenVerwijderenLaat effe weten wanneer je gaat aanbellen ik ga met je mee!!
(Laatste keer dat we even voor het t'Lis stilstonden was met oma in de rouwstoet..... Met dank ...
Hoi Berend Peter,
BeantwoordenVerwijderenWat leuk om weer een schaarse foto te zien van Bentveld. Wij wonen zelf net om de hoek van het huis dat door jouw grootouders is gebouwd. Klopt het trouwens dat het huis 't Lis werd genoemd?
Ik ben zelf op zoek naar oude foto's van Bentveld. Heb jij toevallig nog meer foto's die je zou kunnen scannen?
NB mbt tot de 'geheimde deur' heb ik van de huidige bewoners toch echt vernomen dat de beide huizen dmv een deur met elkaar in verbinding stonden.
@ bootsiboots,
BeantwoordenVerwijderenWat leuk zo'n reactie van iemand 'om de hoek'! Van 't Lis (leven is strijd) heb ik nog wel wat foto's, maar dat is dan ook alles van Bentveld. Vanwaar die interesse?
Hoi Berend Peter,
BeantwoordenVerwijderenToevallig hebben wij regelmatig contact met de mensen die momenteel in het rechter huis wonen. Zij zijn er een jaar geleden komen wonen en hebben het huis deels weer terug in oude staat gebracht. Zij gaven trouwens aan dat er nog iemand bij hen langs is gekomen die in de oorlog in hun huis heeft gewoond, erg leuk dat soort toevalligheden.(zij gaven trouwens ook al aan dat het linkerhuis circa 10 jaar na de bouw van het huis, uitgebouwd werd).
Wij wonen nu ruim 4 jaar in Bentveld in een jaren 20-huis, net om de hoek van het huis van jouw grootouders. Wij proberen foto's te krijgen van ons huis en het Bentveld van weleer. Helaas blijkt dit erg moeilijk te zijn.
Ik weet trouwens zeker dat de kennissen het ook erg leuk zouden vinden om wat oude foto's van hun huis te zien.
Hartelijke groet.