VIS

Wil ik mijn hengeltje eens uitgooien, zijn ze me voor geweest!
We hebben weer even van het rivierenlandschap genoten vandaag, wat kan Nederland toch mooi zijn! Tussen Slot Loevestein en Bommel zijn een tig-tal ooievaars nesten te zien, nesten op wagenwielen, schoorstenen en halve bomen. De vogels zijn druk met de bouw en vernieuwbouw van hun woning. De paringsrituelen zijn al volop in gang.
Enkelen zitten al te broeden. Het is elk jaar weer leuk om te zien hoe straks de jonge vogels vliegles krijgen en al cirkels draaiend hoger gaan.
Bijna overal langs de dijk zijn paden om naar de rivier te lopen, op een paar plekken zijn 'overstroom' gebieden gemaakt voor als het water hoog komt. Daar zie je dan ook prachtige moerasgebiedjes, meertjes, (dooie)vis, ganzen en eenden en zoals de vorige keer een roedel reeën. Vandaag hoorden we het getrompetter van een mannetjes fazant en het gezang van een klein nerveus vogeltje dat we niet thuis kunnen brengen.
De Waal is druk bevaren, zo druk dat je je afvraagt waarom het niet vaker misgaat. Het is geen uitzondering een tiental schepen tegelijkertijd te kunnen zien. Soms zitten ze met z'n drieën naast elkaar. Het gebrom van de scheepsmotoren en het gekabbel van het water zijn een lust voor het oor.

PS

Morgen is het 1 Mei, kippenbevrijdingsdag.

K'ginne DAG.......

Ooit sloop ik met Bea door de bosjes, zij was een stuk jonger en nog geen Queen. Dat kwam zo:
In de jaren zeventig van de vorige eeuw organiseerde ik, samen met Hesselius, hij was voorzitter en ik secretaris van de NKVB, beeldententoonstellingen in het Amstelpark. Bea boetseerde ook, en doet dat nog steeds en wilde alles op beeldhouw gebied meemaken. Voor de opening hadden wij haar niet nodig maar als gast was ze welkom. Dat was een schot in de roos! Voor we het wisten hadden we een afspraak op de voorwaarde dat er geen pers zou zijn. Ik zal het nooit vergeten, de afspraak was om 10.30 bij een zij ingang van het park. Hesselius en ik waren mooi op tijd. Er parkeerde nog een auto met twee heren die bleven zitten maar wel om zich heen keken. Precies op de afgesproken tijd rijdt de donker blauwe ford van Trix het parkeer terrein op. We lopen op elkaar af, haar chauffeur blijft in de auto maar haar secretaresse komt met haar mee. We maken vluchtig kennis. 'Ik wil alles zien' zegt de prinses tegen mij en begint te lopen.
Het leuke van zo'n onaangekondigd bezoek is dat er niemand staat te wachten op HM. Nog leuker is te zien dat de paar vroege parkbezoekers pas in de gaten hebben wie er net passeerde als ze al voorbij is!
Een echte route door de tentoonstelling was er niet, haar secretaresse had samen met de mannetjes van de bvd wat uitgestippeld.
Opeens vroeg ze 'maar waar is dit werk dan'? 'Dan moeten we even om de vijver heen', zei ik en dook de bosjes in. Zij achter mij aan en de twee heren van de bvd moesten op hun hakken omkeren om ons te volgen. Leuk is dat, afwijken van de route met een prinses.
Na afloop nog een kop koffie in het Paviljoen met de bewaking drie tafels verderop en grijze dames uit Buitenveldert die niet in de gaten hadden dat ze naast Beatrix zaten.

Vandaag is het dus K'dag, ik heb weer geen lintje gekregen, maar mijn kippen lopen weer vrij rond dankzij de algehele amnestie die HM vannacht in mijn droom uitvaardigde. De 'ophokopstal' heb ik gesloopt, ben benieuwd want ons volg jaar te wachten staat.

Oh ja,
Dankzij de regen van vandaag is ook TIMBERTREATS weer aangepast.

RABOTAK deel 2

Veen is niet alleen een dorp bekend van een paar fikkie stokers maar vooral van handelaren. De meesten houden zich bezig met de bloemen- en plantenhandel, maar ook de zuivel- en dan vooral de eierhandel mag er zijn. De '4 granen eieren' komen uit Veen. Als derde tak aan de boom is er de fruithandel, in-en verkoop, sorteren en verpakken vindt hier plaats. Voila de RaboTak ....!
Uit de tuin haalde ik een geschikte tak van de notenboom, boetseerde een appel, liet 7 eieren draaien en knutselde een bloem in elkaar. De tak en appel werden in brons afgegoten en gekleurd en de eieren verguld. In april 1989 volgde de officiele 'onthulling'.
Drie of vier jaar later waren de blinkende eieren verdwenen en zijn nooit meer teruggevonden.
Na vele inkrimpingen verliet de Rabo het pand een jaar of twee terug en recent was de TAK opeens van de gevel verdwenen. Na enig heen en weer gemail kwam ik er achter dat de TAK bij een bedrijf in Veen lag, gerepareerd zou zijn (?) en klaar lag om bij de plaatselijke SUPER (omdat daar nu de flappentap zit) aan de gevel te bevestigen. Nou ken ik die winkel goed want het is de enige in z'n soort in het dorp, ook zij hebben recentelijk verbouwd. Maar een fatsoenlijk plekkie voor 'mijn' tak is er niet. Gerrit, de eigenaar van de Super wilde de TAK graag aan z'n gevel, (hij blijkt ook in het bestuur van de bank te zitten) want dat geeft weer een plaatje in de krant. Ik ben met hem rond zijn pand gelopen, hij zag 'plek zat' waar ik niets zag.
Tot mijn grote verrassing komt er vorige week een mailtje van de Rabo met de mededeling dat ze bezig zijn met de nieuwe eigenaar van het oude Rabobank pand om te kijken of de TAK niet terug kan. En die nieuwe eigenaar blijkt mijn huisarts te zijn! Dat is nou het nadeel van niet echt in het dorp maar aan de rand wonen, anders had ik dat geweten!
Vandaag dus een afspraak met de dame van de Rabo, (zij was nog nooit in Veen geweest) en m'n eigen huisarts om naar de TAK en de nieuwe lokatie te kijken . De arts is jong en pas 10 jaar samen met zijn vrouw praktiserend in Veen. Maar hoe leuk kan het lopen!! Hij begreep niet waarom de TAK van (toen nog net niet zijn pand) verdween en is blij dat ik heb ingegrepen om te voorkomen dat hij bij de Super kwam!
Samen hebben wij een nieuwe plek bepaald. De Rabo krijgt de rekening.
8 mei gaat de dokter 'geruisloos over' dat haal ik niet, maar als de TAK terug is zal heel Veen het weten heeft hij laten weten.
We doen ons best.

RABOTAK

In het dorp waar ik woon is geen 'Bank' meer, alleen nog maar een 'Flappentap'. Toen ik/wij hier in 1979 kwamen wonen was er wel degelijk een echte bank, met een heusse directeur met sigaar, hij heette Fluit. Bij die bank kon je geld storten (kwam in ons geval zelden voor), geld opnemen, wisselen en lenen. Die bank had ook een bestuur want het was een zelfstandige RaboBank en in dat bestuur zaten voornamelijk boeren, want ooit was het voor de fusie met de Coöperatieven een 'Boerenleenbank'. In 1989 ging de bank verbouwen en besloot dat af te ronden met het laten vervaardigen van een kunstwerk. De heer Fluit meende zich te herinneren dat hij ooit aan een kunstenaars echtpaar geld had geleend en belde mij op met de vraag of ik 'iets' zou willen maken, het moest wel 'herkenbaar' zijn. Mijn werk was in die jaren abstracter dan ooit. Mijn eerste ontwerp vloeide daar dan ook uit voort, maar al vóór de presentatie begreep ik dat dat helemaal niet kon. De heer Fluit had iets gemompeld over een RaboBoom die eens het logo van de bank had gevormd. De RaboTak was geboren.

Morgen volgt een belangrijke ontmoeting, dan verder over de tak.

Randpappa

Het overkwam mij rond mijn vijftigste, niet onverwacht werd ik weduwnaar, wel onverwacht (ik dacht een paar jaar alleen te zullen zijn) had ik een nieuwe relatie en gezegt dient te worden; veel hoefde ik er niet voor te doen. 'Het' kwam op ons beider pad. Mijn 'geluk' was niet alleen er was ook een dochter, hetgeen ik wist. Waar een moeder en een dochter is moet ook ergens een vader zijn. Maar daar hoorde ik nooit iets over. Het begrip ' Bom' moeder was allang uit mijn geheugen gewist omdat ik ze nooit was tegengekomen. Nu wel....en al snel besefte ik dat dat begrip de moeder geldt, maar dat de vader er veelal geen raad mee weet. Als vijftiger ineens een tiener op je dak te krijgen is niet niets, als tiener plots een ander dan je pappie aan de arm of in het bed van je moeder te zien ook niet.We hadden de nodige schermutselingen en ineens was ik van randdebiel tot randpappie gepromoveerd, een benaming die we er nog steeds inhouden en waar ik trots op ben.
Winkelen is niet mijn hobby, gisteren was het IKEA dag. Ik heb er mij bij neergelegd. Op het verlanglijstje stonden een bank, een eettafel en keukenkastjes.
Volgens de info op internet was niet alles op één lokatie verkrijgbaar, maar moesten we via Sliedrecht en Barendrecht naar Amsterdam. De eerste stop was Sliedrecht, daar hadden ze bijna alles. De bank op het dak, de rest in de auto en hup naar Amsterdam.
Toen herontdekte ik weer waarom ik IKEA niet mag; ze doen alsof alles door elke randdebiel in elkaar gezet kan worden maar al bij de tafel bleken de afstanden van de gaatjes niet te kloppen, dat had ik eerder meegemaakt. Uiteindelijk komt alles goed en zijn we allemaal tevreden en roepen weer tegen beter weten in: 'dit was de laatste keer.'We zien wel, ik hou zielsveel van moe met haar randdochter en hoop daar nog vele jaren aan toe te mogen voegen.

Paddobroed

Van een goede vriendin kreeg ik vandaag een doosje 'broed' waarvan de inhoud nou niet bepaald duidelijk is, althans plaatje en tekst scheppen verwarring. De gulle geefster dacht dat ze mij champignons, en wel kastagne champignons gaf. Er staat ook heel groot mini Champ op met daarnaast Stropharia. En Stropharia zal het zijn, al zien die er heel anders uit dan op het plaatje. En als je dan weet dat de doorsnee Nederlander niet verder komt dan het blauwe bankje met de witte champignons besef je dat het een verkooptruc moet zijn van de
Firma mini Champ.
Een jaar of wat geleden heb ik ook eens Stropharia gekocht, juist omdat ik die niet kende en op een strobaal gekweekt, de opbrengst was geweldig maandenlang hebben we er van gegeten en een groot deel gedroogd. Helaas maakte onze vakantie een einde aan de pret. De 'oppassers' dorsten consumptie niet aan en lieten de oogst aan z'n lot over. Er restte ons slechts een zeer slijmerige baal .
Ik ga het nog een keer proberen. Gelukkig had ik nog een strobaal in huis, die staat nu in een plastic zak te zweten, over een dag of drie gaat het broed erin en wordt het afwachten. Ik hoop dat de paddo's pas oogstbaar zijn als we weer terug zijn van weggeweest. Als we al gaan want eind dit jaar gaan we voor twee maanden naar de andere kant van de wereld, dat moet vacantie genoeg zijn.

Nog 9 dagen.......

Soms zeggen plaatjes genoeg.......

Nog 10 dagen te gaan.

Het is stil in Europa wat de vogelgriep betreft. Nog steeds is er in Nederland niets aangetroffen wat schadelijk voor mens of dier kan zijn. De pers zwijgt want de spanning is verdwenen. De pandemie blijft uit, althans voorlopig want zoals de deskundigen zeggen: dat hij komt is zeker de vraag is alleen wanneer en door wat veroorzaakt.
Het kunnen vogels zijn, maar ook ratten of mensen. Mijn kippen laat ik al een aantal dagen elke middag naar buiten, opgesloten zijn geeft onrust, er lopen er al een paar aardig aangepikt bij. Nog 10 dagen en dan mogen ze van de minister weer naar buiten, ik heb nog nooit een boer een kip zien vasthouden zoals hij dat deed. De enting was voor de show, de rest van z'n kipjes is een prik bespaart gebleven, want ook deze minister zegt niet gek te zijn.

werk?

Het werk heeft vandaag gewerkt, maar niet aan dit blog, misschien morgen weer.

Eindexamen werk 1967

Ik wist dat er ergens nog een map moest zijn met m'n eerste werken, vandaag vond ik 'm, weggestopt in een doos 'Archief' boven in m'n atelier. Recentelijk heb ik de knoop doorgehakt: ik heb besloten voor m'n site over m'n werk en m'n leven alles te gebruiken wat ik kan vinden. Alleen dan kan het een juist beeld geven van waar ik mee bezig ben geweest, dat wil zeggen dat ook de missers en prille werken te zien zullen zijn.
Het contactblad boven laat de vijf beelden zien waar uit m'n eindexamen bestond. Het pronkstuk was de van zwarte boetseerwas gemaakte 'krijger', de stellage op wieltjes was slechts om het beeld te steunen, m'n docent Carel Kneulman had het voor mij meegenomen. Het beeld bestaat alleen nog maar op foto, na de zomervacantie van de Rietveld academie bleek het door de zonnewarmte gesmolten. Het reliëf linksonder was eigenlijk het begin van de 'krijger', ik maakte dat in klei op een houten bord maar al snel ging ik over de rand. Op aandrang van Carel ging ik het werk 'vrijstaand' maken maar dan in was (waar ik nog nooit mee gewerkt had) met de 'krijger' als resultaat.
Als dragende constructie voor de 'krijger' gebruikte ik op bouwplaatsen gevonden betonijzer.
Terwijl ik daarmee doende was ontdekte ik de mogelijkheden van het ijzer zelf en gebruikte het als zelfstandig beeldmateriaal. Van het grootste beeld dat ik er mee maakte rest niet meer dan een donkere contactafdruk, links boven op het blad.
Het vreemde insect op wieltjes, opgebouwd uit fiets en brommer ondedelen en betonijzer, was m'n eerste 'gekleurde' beeld. De vader van een goede vriendin kocht het voor 25 gulden.

Véél meer is te zien op : www.berendpeter.nl

ZAAI en VERSPEENDAG 2ePAASDAG

PABLO CASALS

Een halve dag scannen, printen, importeren en branden van 3 CD's en bijbehorend drukwerk. Dat allemaal voor Rian's 55e verjaardag die ze zaterdag hoopt te vieren.
Nieuwe levensfase, veel zeilen, veel reizen en minder in Amsterdam, zo staat het op de kaart. Geen kado's wel muziek voor op de iPod.
Vandaar.......