TAALVOUTJES

TAALVOUTJES heeft een eigen site, een mooie vlotte site.

Als randpapa mag ik best een beetje trots zijn op Vellah die samen met Inger het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen; bijna 170.000 mensen die de Facebookpagina 'Taalvoutjes' leuk vinden en nu dus een eigen site met een winkel. Het kwartetspel komt pas tegen de winter uit, maar ik heb er vast eentje besteld voor de verzameling van L. Ik blijk de eerste koper te zijn.

Ik weet dat er nog meer in de pen zit, dus hou ze in de gaten!

EEN KIST VOOR EEN VRIEND II

Ik heb handgrepen aan de kist gemaakt. In eerste instantie dacht ik dat ze te grof zouden zijn, maar ze maken de kist compleet. De 'rug' op de deksel waar ik niet goed raad mee wist krijgt twee kleine ornamentjes waardoor het ineens allemaal klopt. Als laatste moet er iets komen om de kist mee te kunnen sluiten, dan is het houtwerk klaar.

EEN KIST VOOR EEN VRIEND

In opdracht iets voor iemand maken is nooit mijn sterkste kant geweest, maar als ik mijzelf de opdracht geef iets voor iemand te maken lijkt het een stuk makkelijker. De kist die ik voor mijzelf en lindsey maakte krijgt navolging. Mijn -in leeftijd- oudste vriend die veel werk van mij in huis heeft, woont niet meer in het huis waar zijn collectie staat, soms weet hij niet eens meer dat het zijn huis is, maar als hij er is voelt hij zich thuis. Voor deze vriend vind ik het een eer een mooie kist te mogen maken, ik heb het zelf voorgesteld. Zijn vrouw "had het mij niet durven vragen", maar geeft mij nu te kennen dat het best frivool mag zijn. Eigenlijk zou ik het hem zelf willen vragen, maar de laatste keer dat ik hem sprak duurde het een tijdje voordat hij wist wie ik was. Hij denkt waarschijnlijk ook helemaal niet aan de dood, laat staan aan een kist die nu al voor hem gemaakt zou worden. Maar we kunnen ons natuurlijk vergissen, misschien zou hij glunderen van plezier als hij zou weten dat er nu al aan 'zijn laatste kunstwerk' wordt gewerkt.

Met de ervaring die ik bij het maken van de vorige kisten heb opgedaan, probeer ik deze keer wat zorgvuldiger te werk te gaan. Langs de rand van de bodem heb ik een latten frame gemaakt, zodat ik exact de juiste omtrek heb. Dat frame heb ik met tijdelijke plankjes op de juiste hoogte gesteld.Voor en achterschot zitten dan al op hun plaats.

Met de kist op z'n kant is het een stuk makkelijker werken en beter te klemmen.

De deksel wil ik wat bollend maken, vandaar de ribben en de 'rug' als bij botenbouw. De 'bekleding' krijgt al werkende vorm.

De rug waar ik eerst zo blij mee was blijkt nu een storend element, ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.

SLACHTOFFER

'Onze' Grote Bonte Specht horen we vaak, maar zagen hem slechts een enkele keer in de winter om te snoepen van al het lekkers dat buiten opgehangen wordt. Het is een schichtige vogel. De afgelopen maanden zagen we hem en haar steeds vaker en frequenter vlak voor onze neus op voedseljacht. Het paar leek aan ons te wennen, ze vlogen niet zo snel meer weg. Een paar dagen terug zag L. een trio, twee ouders en een jong in de dode kersenboom op nog geen vijf meter van haar vandaan. De ouders waren aan het voeren. Daarna zagen we vaker hem of haar met een volle snavel de bomen in verdwijnen, het jong hoorden ook wij roepen. 

Vandaag vond ik het jong dood onder een appelboom, ernaast lagen wat veren en restjes waar de vliegen al op zaten. Duidelijk gepakt door een rover, gedood, maar niet opgegeten. Jammer, hij was  bijna volwassen. 

STRANDWANDELING

Nog geen week geleden had ik deze eitjes bijna vertrapt. We liepen met z'n zessen op het strand van Caen om even uit te blazen, de Franse vrienden druk met elkaar in gesprek en ik -ik spreek geen Frans- liep er achter en keek in de lucht naar vliegers en naar de grond vol verwachting iets moois te vinden. De vrienden waren er al aan voorbij gelopen en ik stapte er bijna bovenop: drie prachtige eitjes in een kuiltje op een bedje van stukjes schelp. Na mijn geroep kwamen de anderen terug en begrepen niet waarom zij eraan voorbij gelopen waren zonder het nest te zien. Nog verbazender was het dat het nest gelegen was tussen een kruising van ettelijke  bandensporen. Helaas kon ik dat niet in één foto vastleggen. De eitjes zien er niet uit alsof ze er al dagen onbeheerd liggen, het kuiltje is ook niet verwaaid of verregend. Toen we verder liepen heb ik een aantal keren omgekeken. maar een vogel heb ik er niet op gezien. 
Thuis gekomen ben ik gaan zoeken in het boekje VOGELS nesten en eieren, van Meindert de Jong uit 1974. Ik denk dat het de eieren van een Kluut zijn of anders een Stern. Wie het zeker meent te weten, mag het zeggen. Hoe dan ook, de fantastische camouflage kleuren hadden het legsel bijna de das omgedaan.
Maar wat is nou dat vraagteken? Ik zag het pas op de foto, wier?

NIKS DRAAIEN! ZAGEN...

Zeg nou zelf, bij deze kist van pallethout met spijkergaten passen toch geen gedraaide knoppen?

DE LAATSTE HOUTJES

Deksel in de lijmtangen.

Deksel op de kist.

Handvatten gezaagd en gefreesd...

en gemonteerd.

OP DE DEKSEL NA...

Soms begrijp ik zelf niet waarom ik keer op keer weer zo'n vreemde weg bewandel. Een beetje timmerman zou twee gelijke frames maken en daar tegenaan de schrootjes plaatsen. Sterker nog, hij zou  maten hanteren die een veelvoud van de breedte van de schrootjes zouden zijn. Ik ben begonnen met plankjes in drie verschillende breedte maten omdat ik altijd het maximale wil halen uit beschikbaar hout. Bij het aftekenen van de maten van de kist (er zitten twee knikken in de lange kant) heb ik geen rekening gehouden met de breedte van de schrootjes. Toevallig kwam het bij hoofd- en voeteinde goed uit.

Ik ben dus bij dat hoofd- en voeteinde begonnen met de opbouw zonder een doorlopende constructie om de plankjes aan vast te lijmen. Als je zo naar elkaar toewerkt kom je zelden goed uit, dat weet ik, maar daar heb ik even niet aan gedacht. Ik ben een bouwer, geen uitvoerder en bovendien is er altijd een mouw aan te passen. Tot mijn eigen verbazing kwam ik helemaal niet zo slecht uit, met wat kleine aanpassingen kreeg ik de zijkanten sluitend. Als laatste heb ik aan de binnenkant bij de verstekken, wat versterkingen aangebracht. 

Voor de deksel heb ik wat brede delen (15cm) die toch al aan de dunne kant waren op 10mm dikte geschaafd. Eén plank is lang genoeg om de totale lengte te overspannen wat constructief gezien een lekker gevoel geeft, met de kortere delen maak ik de deksel compleet.

OP VERZOEK...

"Wanneer begin je nou aan mijn kist?"Vroeg L. mij een week geleden. "Want als jij eerder gaat dan ik kan jij 'm niet meer maken."
Toevallig was ik net begonnen met het op dikte schaven van een partij pallet hout, maar wist eigenlijk nog niet waarvoor. De vraag kwam op een goed moment.

De kist die ik (alweer) twee jaar geleden voor mijzelf maakt vind ik eigenlijk te zwaar, de kist voor Lindsey moet anders maar zeker ook lichter worden. Het langste hout heb ik gebruikt om de bodem te maken, daarvoor heb ik dus geen delen hoeven te verlengen. L. is op de los uitgelegde planken gaan liggen om de breedte maten af te kunnen tekenen, daarna kon ik de contour zagen. De kist krijgt daardoor een herkenbaar uiterlijk.

Een gesloopte pallet levert heel wat hout op, maar het meeste is niet langer dan een meter. Voor mijn kist heb ik een aantal korte stukken aan elkaar gezet om de benodigde lengte te krijgen. Voor de kist waar ik nu mee bezig ben heb ik besloten de zijkanten van kort hout te maken. Uit het meeste hout kan ik dan drie deeltjes voor de zijkant halen. Om het geheel wat minder kist (en vrouwelijker) te laten lijken heb ik de plankjes rondom afgerond. Dat was een leuke klus op mijn eigenbouw freestafel.

De kist begint nu vorm te krijgen, kop en staart zitten er aan. De afgeronde plankjes doen het goed, ook L. is zeer tevreden maar vraagt zich af of het niet zonde van het werk is, het resultaat gaat immers ooit het vuur in. Voor mij is het als altijd: het maken is voor mij genot, mijn leven. Wat er daarna mee gebeurt kan mij niet zoveel schelen. 
Het verschil met een beeld is dat onze kisten bruikbaar moeten zijn als het moment daar is, een beeld mag wat mij betreft wegkwijnen, de grond in zakken of opgestookt worden. Die kist moet ons overleven!

DODENHERDENKING 4 MEI

Op 4 mei schreef Jolie een stuk over de herdenking, wie, wat, samen of toch niet.
Mijn reactie daarop staat hier. 

Zwart-wit

Om acht uur op 4 mei 1957 of '58 (dat weet ik niet precies meer) stonden wij stil en spraken niet in de voorkamer van het huis in Arnhem waar wij toen woonden. Dat was aan de Amsterdamse straatweg, toen een doorgaande weg van oost naar west. Mijn moeder verbrak de stilte toen er een auto langsreed. De auto had een Duits nummerbord. Wat zij zei zal ik hier niet herhalen. Zij dacht, heel begrijpelijk toen, in zwart-wit termen.

Voor zover ik bewust (dat is dus nadat ik herdacht omdat mijn ouders dat ook deden) de 4e mei als dodenherdenking heb beleefd, heb ik het nooit gezien als een moment van herdenking van alleen de slachtoffers van het vreselijke Nazieregime. 

Voor mij is het altijd een moment van stilstaan bij alle slachtoffers van zinloos geweld geweest, hoewel de term 'zinloos geweld' van de laatste jaren is, is zinloos geweld van alle tijden en niet aan ras, religie of grenzen gebonden. Oorlog is zinloos geweld en daarom heb ik indertijd geweigerd in dienst te gaan. Ook foute omes en tantes zijn gevallen door zinloos geweld omdat zij in de ogen van goede omes en tantes de verkeerde kant hadden gekozen. 

Ikzelf ben drie maanden na de bevrijding geboren, van de bezetting heb ik niets meegemaakt en mijn ouders hebben er zelden of nooit over gesproken. Wat ik weet is dat mijn vader (geb. 10 mei 1918) gemobiliseerd was en op de Grebbeberg met zijn compagnie Nederland probeerde te verdedigen. Hij heeft het overleefd, anders had ik ook hem moeten/mogen gedenken. Heel af en toe liet hij wat over die roemruchte dagen los. In 1955 of 1956 nam hij mij mee op een fietstocht naar de Harz, om zichzelf en mij te laten zien dat niet alle Duitsers Moffen waren.

Ik vind niet dat we zo zwart-wit moeten denken en de vierde Mei uitsluitend voor 'onze' Joodse- en andere oorlogsslachtoffers moeten bewaren. Zeker niet als ik zie hoe de Joden in Israel met het oorspronkelijke volk omgaan. Zij hebben van hun eigen ondergane gruwelen niets geleerd.

En zo gaat dat al eeuwen, het is helaas ons mensen eigen.

We kunnen niet zonder geweld, we willen veroveren en verdedigen en dat gaat kennelijk niet zonder de medemens te elimineren.

Als mensen zich menswaardig zouden gedragen, zouden we helemaal niet behoeven te gedenken. 

Maar wat is en wie bepaalt wat menswaardig is?