R E C L I N I N G F I G U R E

Op het strand, aan de voet van de mannetjes van Havet zag ik van verre iets liggen dat mij deed denken aan een liggende figuur. Dichterbij gekomen leek het iets te hebben van de structuur zoals Henry Moore die toepaste in zijn 'schuilkelder' tekeningen en bij enkele van zijn 'Reclining Figure' beelden. Bij nadere beschouwing bleek het te gaan om een behaarde boomwortel omgeven door opgewaaid schuim.

MENNESKET VED HAVET

Voor je het weet sta je op een camping aan het Duitse Noordzeestrand en wel bij 'Kurverein Neuharlingersiel', een gigagroot terrein, veel vaste plaatsen, maar nu - bijna oktober - beslist niet uitgestorven. Voor 10 euro (!) mag je gaan staan waar je wilt en ook nog onder de douche. Dat is echt een koopje. Het is m'n eerste nacht in een poging mijn rondje Denemarken over te doen, een rondje waar ik twee maanden eerder aan begon maar door problemen met de auto vroegtijdig een einde aan moest maken.
Op deze plek zou ik in het hoogseizoen beslist niet willen staan, maar nu is het er aangenaam vertoeven. De camping ligt achter een dijk, een soort Hondsbossezeewering. Bij het invallen van de duisternis besluit ik een kijkje achter die dijk te nemen. Er blijkt een spierwit zandstrand te zijn waarop nog niet in winterstalling gebrachte genummerde strandstoelen staan in afwachting van de laatste huurders. Achter/naast dat strand is het wad, een samengaan zoals ik dat in Nederland niet ken. Langs dat wad loopt een wandelpad verlicht door lantarens. In het schemerdonker hoor je de vogels luidkeels op zoek naar een plek voor de nacht, prachtig om mee te mogen maken.

De volgende dag, het was zonnig maar er woei een stevige kille wind, doemden er opeens een stel wonderlijke figuren op. Ik was Esbjerg nog niet voorbij of daar stonden zij, links de kranen van de haven en rechts de Mannen van Havet. Een groep van vier een beetje houterige mannen, ik denk meer dan twintig meter hoog, gemaakt door een (voor mij) volstrekt onbekende beeldhouwer. Ze doen mij denken aan de beelden van Axel & Helena van der Kraan, waarvan o.a. in de hal van het fotomuseum in Den Haag een prachtig paard te zien is.
Voor mij geen beter begin van een korte vakantie dan dit.

&

(Later toegevoegd.)

Op Flickr kwam ik meer foto's maar ook deze tekst tegen. Wat de maat betreft heb ik mij dus aardig vergist.

Swedish Sculptor Svend Wiig’s impressive Mennesket ved Havet (Man Meets the Sea) towers over the beach north of Esbjerg. The sculpture depicts the pure unadulterated encounter of the human race with the forces of nature – before the sea rises up and starts to “take action”. The identical faces stare across the sea, creating an almost divine impression. On a clear day, the nine-metre-high sculpture can be seen at a distance of ten kilometres.

Steuntje voor Frank

Op 3 september had ik het over een steunpaal voor buurman Frank. Inmiddels staat die in zijn boekenkamer en voldoet prima, al is het wel even oefenen. Vooral het achteruit naar beneden stappen moet hij behoedzaam doen. We hebben nog even overwogen de paal in het midden van de trede te zetten, maar Frank wilde dat niet.

B A T T E R Y P A C K

Ik ben niet zo oud dat ik de trekschuit, paardentram of postkoets heb meegemaakt. Maar mijn grootmoeder had het over de A-tax (taxi) en zag een vliegtuig, voor het eerst boven Haarlem rondjes om de St. Bavo maken en dat is nog geen honderd jaar geleden! En honderd jaar of meer oud worden is voor de mens ook beslist geen uitzondering meer. Maar van alle technische ontwikkelingen die ik in mijn relatief korte leven tot nu toe heb meegemaakt, gaat de digitale wel het snelst. En juist die snelheid waarop tegenwoordig gerekend wordt en die voor mij bijna niet te volgen is, is voor jonge mensen - zeer jonge mensen- de gewoonste zaak van de wereld.
Digitale fotografie -beelden vastleggen zonder dat daar een lichtgevoelige emulsielaag voor nodig is- was twintig jaar geleden voor het grote publiek nog onbekend terrein. Nu maken we foto's met een 'telefoon' en filmen met een fotocamera.
De accu van 'onze' eerste digitale camera, de SONY Cyber-shot DSC-F717 (een jaar of zeven oud) was aan vervanging toe. De vraag was even of wij niet alleen de accu maar de hele camera moesten vervangen, want wat is vandaag 5.0 mega-pixel als een beetje camera met het dubbele pronkt? Maar ondanks het ontbreken van een paar schroefjes, veel stof en ruimte tussen de losse onderdelen, houden we van deze camera met z'n vele mogelijkheden, waarvan de meesten nog nooit door ons gebruikt.
We kozen dus voor een nieuwe accu, zochten en kochten hem op Internet, betaalden met iDEAL en maakte al de eerste foto's met de nieuwe accu, zonder daarvoor het huis uit geweest te zijn.
Voor mijn grootmoeder, mijn moeder maar ook Marion (1944-1995) een ongekende luxe en snelheid!

Vanmiddag reden we - in de polder - even achter een paard met wagen en overviel mij het gevoel van rust, het gevoel van zo kan het ook, ook nu nog!

O c h r o m o n a s

Het water in de put achter de garage, broedplaats van de salamanders en kikkers, heeft sinds een paar dagen een wonderlijke kleur. Niet het water zelf, maar een flinterdun laagje op het water oogt alsof er een potje goudpoeder in is gevallen. In daglicht ziet het er uit als op de onderste foto, maar flitslicht laat de gouden gloed beter zien.

Er blijkt inderdaad een goudalg (Ochromonas) (www.goudalg.nl/nieuws.html) voor te komen in/op onze Nederlandse, niet stromende binnenwateren. Maar onze put is wel een heel klein watertje!

Volgens het gelinkte interessante artikeltje wordt de goudalg ingezet om de Blauwalg te verzwelgen! Voor zover ik het overzie kan de goudalg geen kwaad, sterker nog vanmorgen zag ik 'kroos' dat er gisteren beslist niet was.

S C H U I L P L A A T S

Bij het snoeien van een vlier achter mijn houtopslag naast het kasje, aan de kant van de sloot, sloeg ik achteloos een totaal verrotte stomp van één van de omvangrijke wilgen die er naast staan. Tot mijn verbazing stelde ik met mijn daad de slaapplaats van een pad bloot, en dat op borsthoogte!
Hoewel het niet te zien was, moet het beestje meer geschrokken zijn dan ik.
Het kan niet anders dan dat padden fantastische klimmers zijn, beter dan dat wij denken. Ik weet dat padden, net als salamanders in de grond overwinteren. Ik weet ook dat er boomkikkers zijn met speciaal ontwikkelde zuignappen, maar een boom inklimmende pad heb ik nog nooit gezien. Sterker nog: het moet een 'abseiler' geweest zijn, omdat de enige opening groot genoeg voor een pad aan het einde van de stomp zat!

Als je een pad oppakt voelt het aan als een mals biefstukje, als je er 'en detail' naar kijkt lijkt het een reptiel met een harde huid.
In ieder geval zijn padden zeer nuttige beesten in de tuin, ze ruimen heel wat ongewenst ongedierte op!
Een uur na deze opname was de pad verdwenen, te veel licht op zijn slaapplaats denk ik, geen idee waar hij nu is en hoe hij deze plek verlaten heeft. Ik denk dat hij zich gewoon heeft laten vallen, wij zouden dat nooit overleven (hoewel ik deze week las van iemand die een val van 60 meter overleefde) de pad kan dat goed aan.

ZOMERSE...HEERLIJKHEDEN

Bijna half september, de Hollandse zomer zoals wij die kennen - van juli t/m augustus - hebben we gehad, die was prachtig. Maar op een enkel koel moment na wil het maar niet ophouden! Het is nu 10 september en we gaan straks weer buiten eten. Twee dagen terug deden wij dat ook: een Russische bietensalade met haring, Turks brood en een Stadt Krems, een verrukkelijke witte wijn van onze oosterburen.

D R O P P L A N T

A G A S T A C H E

Ouder worden is vaak een kleurrijk proces, bij planten dan. Bij ons mensen is het zeer beperkt: ons haar verliest z'n kleur en wordt wit of grijs. Onze huid verschrompelt maar verschiet niet van kleur, wordt hooguit wat dunner. Veel mensen proberen dat 'teken van ouder worden' te verdoezelen, ze verven hun haar, liggen uren onder de 'zonnebank' of laten zich zelfs 'liften'.

Planten zijn eerlijk, zij laten zien dat er een tijd van komen en van gaan is, vaak via een zeer kleurrijk proces. De Dropplant is wat mij betreft zo'n wonder. Voor het derde seizoen staat er een rij planten die begonnen zijn als zaailingen in een potje opgekweekt in het kasje. De plant sterft in de winter helemaal af, maar de wortel loopt in het voorjaar weer uit. Het eerste wat je dan ziet zijn fel-paarse krullerige blaadjes, daaruit groeit dan de plant met groene bladeren. De bloemen zijn dan weer paars. (Of wit als je een andere soort hebt.)
In de herfst, als de bloemen zaad gaan zetten is er een breed scala aan kleur te zien: van bleek paars tot diep bruin en alles wat daar tussen zit! Ik kan daar ongelooflijk van genieten. Bij het maken van de foto's en het verzamelen van zaad (je weet maar nooit) kwam ik deze prachtige vlinder/mot tegen. Ik heb geen idee wat het is, maar het korte witte streepje op de foto lijkt in werkelijkheid zilverkleurig en is aan beide kanten gelijk. Wie weet wat het is mag het zeggen, graag zelfs!

DE KLEUR VAN HOUT II

De Mahonia aquifolium is het aan het begeven. Al vroeg in het voorjaar begonnen de bladeren van één tak bruin te worden en te verschrompelen. Nu is er nog maar één tak met groen blad en de rest is aan het vergelen. Op zich hoeft dat geen slecht teken te zijn want tijdens de winter verkleurt het blad, maar zoals het nu via geel gaat hebben wij het nog nooit gezien. De volgens ons echt dode tak heb ik er afgehaald, de rest laten we voorlopig staan.

Op 27 april 2007 schreef ik over de kleur van hout n.a.v. wat balkjes Purperhart, een purperkleurig hout uit Zuid Amerika. Maar ons klimaat kent ook prachtig gekleurde houtsoorten waarvan de Mahonia er een is. Aan de buitenkant is niets te zien, maar zodra je de zaag erin zet spat het geel je tegemoet! Jammer dat de stammen niet zo dik worden, dan was er meer mee te doen dan het draaien van damschijven.

GELUKKIGE MOMENTEN

De bladeren waar tussendoor het felle licht van de ondergaande zon te zien is lijkt een tropisch bamboe bosje, maar zijn van de wilg naast onze steiger. We zitten er vaker rond zonsondergang maar niet altijd hebben we een camera paraat.

We keken vooral naar de jonge, het water uitspringende visjes. Soms 'vliegen' ze meer dan anderhalve meter voor ons gezicht over het water. De Meerkoeten duiken daartussendoor naar wier en planten. De vissen en koeten doen dat zo snel dat ze zelden door onze trage camera te pakken zijn. De springende vissen heb ik nog nooit te grazen kunnen nemen, maar de duikende koet heeft de camera vanavond vast kunnen leggen. Niet het moment van duiken, maar wel een moment dat ik niet eerder zag. Voordat de vogel duikt verheft hij/zij zich boven het wateroppervlak -staat als het ware op het water- om vervolgens een grote kring achterlatend, de diepte in te duiken!

Een zeldzaam moment om vast te kunnen leggen.