ALBIZIA

Speciaal voor Joke...

Ik heb al meerdere malen een poging gedaan een Albizia groot te brengen. Ik kocht een potplant van bijna een meter hoog bij een kweker in Zeeland die zelf een prachtig volwassen exemplaar op het erf had staan en eigen zaailingen opkweekte. Zaad meegenomen uit Nieuw Zeeland en geplukt in een arboretum in Zuid Frankrijk. Ik zette ze in de koude grond of liet ze overwinteren in een pot, soms gingen ze twee jaar mee, maar uiteindelijk begaven ze het. Het was te koud, te nat of te veel schrale wind.

Vorig jaar kreeg ik een plantje van een centimeter of vijfentwintig hoog, een dus kwetsbaar exemplaar dat binnen mocht overwinteren. Toch leek het in het voorjaar totaal afgestorven, dood. Ik knipte het op vijf centimeter boven de grond af en wachtte af. Na een aantal weken verschenen er kleine groene puntjes en mijn hoop bloeide op.
Nu is het plantje weer een centimeter of twaalf hoog met veel te veel blad voor zo'n mormel, maar hoop geeft het wel.

Maar wat te doen al de kou weer toeslaat, in de pot buiten is uitgesloten. Binnen dus, maar verwarmd of niet?

Wie het weet mag het zeggen.

DESTIJDS...

De tand des tijds,

Een december gedicht, lichtelijk aangetast door de tand des tijds. Tand en gouden beugel (of heeft dat een andere naam?)  lijken voor eeuwig, maar het papier waarop het gedicht is getypt zal geen generaties meer meegaan.

Ik vond gedicht en tand terug in een la waar meer papier in ligt, niet alles is aangevreten.

Leuk het gedicht weer te lezen en het goud nog intact te zien.

EEN KIJKJE IN DE KEUKEN

Een stilleven,
een gedekte tafel zonder etensresten, maar wel duidelijk gebruikt. Ik denk dat ik iets gevonden heb. 

Ik ben voor vandaag tevreden.

Ik ga weer beelden maken, constructies waarvan ik vind dat het een beeld is. En als ik zeg dat het een beeld is, is het een beeld, hoewel sommigen daar anders over denken. Ik heb genoeg van dat gezeur van mensen die niets durven te zeggen omdat ze mijn werk niet kunnen plaatsen. Ik ga geen doodskisten meer maken maar verklaar de drie houten constructies op de foto tot een beeld. Een beeld waar ik tevreden mee ben, een beeld dat mij tot de orde roept. Tot hier en niet verder. Ik ga weer knutselen, bouwen, rangschikken, dingen maken die niemand wil hebben, maar waarmee ik gelukkig ben. Voor een groot deel zal het materiaal hetzelfde zijn als van deze kisten, maar dan wel anders gebruikt.

Als het goed gaat staat mijn 'Monument voor een verzonken Stad'  vóór de winter op zijn nieuwe lokatie, het zou leuk zijn die presentatie te kunnen omlijsten met mijn nieuwe werk. Ik doe mijn best, nu nog een galerie die mee wil werken.

TAALVOUTJES

TAALVOUTJES heeft een eigen site, een mooie vlotte site.

Als randpapa mag ik best een beetje trots zijn op Vellah die samen met Inger het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen; bijna 170.000 mensen die de Facebookpagina 'Taalvoutjes' leuk vinden en nu dus een eigen site met een winkel. Het kwartetspel komt pas tegen de winter uit, maar ik heb er vast eentje besteld voor de verzameling van L. Ik blijk de eerste koper te zijn.

Ik weet dat er nog meer in de pen zit, dus hou ze in de gaten!

EEN KIST VOOR EEN VRIEND II

Ik heb handgrepen aan de kist gemaakt. In eerste instantie dacht ik dat ze te grof zouden zijn, maar ze maken de kist compleet. De 'rug' op de deksel waar ik niet goed raad mee wist krijgt twee kleine ornamentjes waardoor het ineens allemaal klopt. Als laatste moet er iets komen om de kist mee te kunnen sluiten, dan is het houtwerk klaar.

EEN KIST VOOR EEN VRIEND

In opdracht iets voor iemand maken is nooit mijn sterkste kant geweest, maar als ik mijzelf de opdracht geef iets voor iemand te maken lijkt het een stuk makkelijker. De kist die ik voor mijzelf en lindsey maakte krijgt navolging. Mijn -in leeftijd- oudste vriend die veel werk van mij in huis heeft, woont niet meer in het huis waar zijn collectie staat, soms weet hij niet eens meer dat het zijn huis is, maar als hij er is voelt hij zich thuis. Voor deze vriend vind ik het een eer een mooie kist te mogen maken, ik heb het zelf voorgesteld. Zijn vrouw "had het mij niet durven vragen", maar geeft mij nu te kennen dat het best frivool mag zijn. Eigenlijk zou ik het hem zelf willen vragen, maar de laatste keer dat ik hem sprak duurde het een tijdje voordat hij wist wie ik was. Hij denkt waarschijnlijk ook helemaal niet aan de dood, laat staan aan een kist die nu al voor hem gemaakt zou worden. Maar we kunnen ons natuurlijk vergissen, misschien zou hij glunderen van plezier als hij zou weten dat er nu al aan 'zijn laatste kunstwerk' wordt gewerkt.

Met de ervaring die ik bij het maken van de vorige kisten heb opgedaan, probeer ik deze keer wat zorgvuldiger te werk te gaan. Langs de rand van de bodem heb ik een latten frame gemaakt, zodat ik exact de juiste omtrek heb. Dat frame heb ik met tijdelijke plankjes op de juiste hoogte gesteld.Voor en achterschot zitten dan al op hun plaats.

Met de kist op z'n kant is het een stuk makkelijker werken en beter te klemmen.

De deksel wil ik wat bollend maken, vandaar de ribben en de 'rug' als bij botenbouw. De 'bekleding' krijgt al werkende vorm.

De rug waar ik eerst zo blij mee was blijkt nu een storend element, ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.

SLACHTOFFER

'Onze' Grote Bonte Specht horen we vaak, maar zagen hem slechts een enkele keer in de winter om te snoepen van al het lekkers dat buiten opgehangen wordt. Het is een schichtige vogel. De afgelopen maanden zagen we hem en haar steeds vaker en frequenter vlak voor onze neus op voedseljacht. Het paar leek aan ons te wennen, ze vlogen niet zo snel meer weg. Een paar dagen terug zag L. een trio, twee ouders en een jong in de dode kersenboom op nog geen vijf meter van haar vandaan. De ouders waren aan het voeren. Daarna zagen we vaker hem of haar met een volle snavel de bomen in verdwijnen, het jong hoorden ook wij roepen. 

Vandaag vond ik het jong dood onder een appelboom, ernaast lagen wat veren en restjes waar de vliegen al op zaten. Duidelijk gepakt door een rover, gedood, maar niet opgegeten. Jammer, hij was  bijna volwassen. 

STRANDWANDELING

Nog geen week geleden had ik deze eitjes bijna vertrapt. We liepen met z'n zessen op het strand van Caen om even uit te blazen, de Franse vrienden druk met elkaar in gesprek en ik -ik spreek geen Frans- liep er achter en keek in de lucht naar vliegers en naar de grond vol verwachting iets moois te vinden. De vrienden waren er al aan voorbij gelopen en ik stapte er bijna bovenop: drie prachtige eitjes in een kuiltje op een bedje van stukjes schelp. Na mijn geroep kwamen de anderen terug en begrepen niet waarom zij eraan voorbij gelopen waren zonder het nest te zien. Nog verbazender was het dat het nest gelegen was tussen een kruising van ettelijke  bandensporen. Helaas kon ik dat niet in één foto vastleggen. De eitjes zien er niet uit alsof ze er al dagen onbeheerd liggen, het kuiltje is ook niet verwaaid of verregend. Toen we verder liepen heb ik een aantal keren omgekeken. maar een vogel heb ik er niet op gezien. 
Thuis gekomen ben ik gaan zoeken in het boekje VOGELS nesten en eieren, van Meindert de Jong uit 1974. Ik denk dat het de eieren van een Kluut zijn of anders een Stern. Wie het zeker meent te weten, mag het zeggen. Hoe dan ook, de fantastische camouflage kleuren hadden het legsel bijna de das omgedaan.
Maar wat is nou dat vraagteken? Ik zag het pas op de foto, wier?

NIKS DRAAIEN! ZAGEN...

Zeg nou zelf, bij deze kist van pallethout met spijkergaten passen toch geen gedraaide knoppen?