De tand des tijds,
Een december gedicht, lichtelijk aangetast door de tand des tijds. Tand en gouden beugel (of heeft dat een andere naam?) lijken voor eeuwig, maar het papier waarop het gedicht is getypt zal geen generaties meer meegaan.
Ik vond gedicht en tand terug in een la waar meer papier in ligt, niet alles is aangevreten.
Leuk het gedicht weer te lezen en het goud nog intact te zien.
Als een gouden kroontje op het gedicht, het beugelplaatje... Mooie herinnering! (en knap dat jullie gedichten in het Engels schreven) :-)
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Jolie
Maar wie heeft dit geschreven? Niet iemand uit onze familie, vermoed ik.
BeantwoordenVerwijderenEn wat staat er in he bNederlands bijgeschreven? "Niet te blaffen?" Raadselachtig.
BeantwoordenVerwijderen@ de sista,
BeantwoordenVerwijderenWat grappig, ik weet niet beter dan dat het van jullie afkomstig is. Maar met Sinterklaas weet je het nooit!