S T E E F


© Eric Kampherbeek

Op Frontaal Naakt kwam ik een prachtig stuk tegen met de titel 'OVERLAST'; het bleek geschreven door Jeroen Stam. Onderaan het stuk staat dat hij ook een uitgeverij heeft met de naam Boeken aan Zee. Eén van de door hem uitgegeven boekjes heet STEEF, dat hij maakte samen met fotograaf Eric Kampherbeek. STEEF gaat over een hardwerkende man die door omstandigheden op straat komt te staan en onder een stukje plastic in het park slaapt.
Ik heb dat boekje besteld, bekeken en gelezen en kwam tot de conclusie dat het een zeer waardevol document is dat in de boekenkast van géén van mijn vrienden zou mogen ontbreken.
Het is goed verzorgd, goede teksten en zeer fraaie fotografie. Het is een boek dat vele bestuurders aan het denken zou kunnen zetten.

Het is een grof schandaal te ontdekken dat je niemand meer bent zodra je jouw gegevens kwijt bent, of ze nu gejat, gestolen, weggegooid, simpelweg kwijtgeraakt of verbrand zijn.
Zonder het papieren bewijs van wie je bent, besta je doodeenvoudig niet meer en heb je geen enkel recht. En dat terwijl elke ambtenaar op zijn scherm kan zien (dankzij het bsn) dat wat jij hem vertelt, klopt!

Laten politici daar maar eens een oplossing voor vinden.
Er is iets goed fout in onze bureaucratische democratie!

Bestel het boekje en huiver.

Een stukje uit de tekst.

E G E L _ D R O L

De laatste weken heb ik meerdere van dit type drollen in de tuin gevonden. De eerste vond ik op de oprit, dicht bij de weg en dacht ik met een hondendrol te maken te hebben. De tweede lag midden op een grasveldje en deze op de tegels van ons zitplaatsje dicht bij een vogeldrinkbak. De drol is over de grootste lengte ± 8 cm en glimmend grijs/zwart van kleur. Steeds van dezelfde wonderlijke 'geknikte' vorm.

Volgens het POEPBOEK zou het van een egel kunnen zijn en dat zou kunnen want daar lopen er meerdere van in de tuin rond. Meestal vind ik van egels wat kortere en donkerder exemplaren, zoals ze ook in het POEPBOEK te zien zijn. Misschien dat het natte weer en daardoor zeer veel slakken de oorzaak zijn van deze iewat slappe drol.

Als iemand een andere suggestie heeft hoor ik het graag.

P U T - P U L S E N

Dertig jaar geleden wilde ik voor het beregenen van de tuin grondwater op kunnen pompen.

Om bij dat water te kunnen komen, sloeg ik met een handhei een stalen pijp tot een meter of tien de grond in. Aan de eerste 115 cm zit een gietijzeren punt en is de pijp geperforeerd. Om die perforatie zit als filter een zeer fijn messing gaas gesoldeerd. Na dat puntstuk kwamen zes stukken pijp van 150cm en direct daaraan gekoppeld, de pomp.
De gehele pijp heb ik er de afgelopen jaren twee keer met een kettingtakel uitgetrokken omdat de wateropbrengst steeds minder werd. Het messingfilter bleek dan totaal dichtgekoekt te zitten met teerzand, wat hier op kleine schaal voorkomt.

Puntstuk of ramfilter

Handhei

Tegenwoordig wordt er veelal een andere methode gebruikt: het pulsen. Eerst wordt er met een forse grondboor, die steeds een stuk verlengd wordt, met de hand tot op het zand een gat geboord. Bij ons was dat zo'n vijf meter diep. Die eerste lagen bestaan uit zware grond, klei, zandklei en zelfs veen; dat spul trek je met de boor naar boven. Het zand blijft niet hangen dus daarvoor gebruik je de lepel.

Verschillende uitgeboorde grondsoorten

In het voorgeboorde gat worden stukken pvc pijp gedraaid (doorsnede 16cm). Het eerste stuk is anderhalve meter lang en heeft een stalen mondstuk met hele harde 'snijtanden'. Daarop worden stukken van een meter (90cm werkend) geschroefd. In die pijp wordt aan een staalkabel de 'lepel' neergelaten. De lepel is een buis met onderin een klepje; het zand kan er wel in maar er niet meer uit. In die werkpijp moet water staan. Meestal is alleen het aanwezige grondwater voldoende, zo niet, dan de slang erin. Onderin de pijp vult de lepel zichzelf met zand en water, door hem enige keren op en neer te halen. Dan wordt de lepel met de handlier naar boven gehaald en gaat de 'specie' in de kruiwagen. Tijdens het ophalen wordt de werkpijp iets verder de grond ingedraaid en wordt steeds weer een stuk erop geschroefd, totdat het beoogde zand naar boven komt. Bij deze 'put' zaten we toen op dertien meter!

Het leeggieten van de lepel

In de werkpijp komt een pvc buis (doorsnede 7,5 cm), waaruit uiteindelijk het water opgepompt kan worden. Als eerste wordt er een geperforeerd filterstuk, op welke een filterkous geschoven is, in de grote buis neergelaten, waarop telkens een stuk van vijf meter gelijmd wordt. Van het laatste deel is op het laatst een meter of drie afgezaagd. Tussen de werkpijp en de standpijp wordt over de lengte van het filterstuk fijn grind gestort. De laatste handeling is het weer omhoogtrekken en uit elkaar halen van de werkpijp. Dat gaat met een kettingtakeltje. Als je nu in de standpijp kijkt, zie je het water staan, door de druk zelfs hoger dan het water in de sloot. Rest mij nog een zuigpijp te laten zakken en de pomp aan te sluiten, maar dat mag wachten tot beter weer.

Het stuk met de snijtanden is weer boven!



.

Z O N D E R TITEL

Ik ken maar een paar mensen waarvan ik weet waar en waarvoor zij staan. Met die mensen is het goed converseren, of je het eens bent of niet; het zijn mensen die ik denk te kunnen vertrouwen, mensen die hun mond opendoen en daar hou ik van. Van de meeste mensen - vrienden, familie of buren - heb ik geen idee waar ze staan, laat staan dat ik weet waarvóór ze staan. Ze laten zich niet uit over hun voorkeur, politiek of cultureel. Een enkele keer kan een kleine opmerking richting geven, zoals vrienden die plots lieten weten dat ze een abonnement op 'De Telegraaf' hadden genomen. Een ander dagblad hadden ze niet. Wij schrokken daarvan omdat wij dat niet hadden verwacht en De Telegraaf een zeer verwerpelijke courant vinden. Maar zij vertelden het, en dat kan ik waarderen. Als ik mij in een tekst voor iets uitspreek en daarmee laat weten waar ik sta, krijg ik bijna geen reacties. Ik begrijp dat niet. Het lijkt door angst ingegeven. Het is in ieder geval een zeer behoudend gedrag. Zo zien machthebbers het volk graag, maar dat zien de zwijgers niet. In een oorlogssituatie zou ik mij misschien wat milder moeten uitdrukken om te overleven, maar ik hoop niet dat ik dat zou kunnen. Echter, een held ben ik ook weer niet. Mijn vorig stuk 'Zwarte dagen' begon met de film 'Liberté' van Tony Gatlif, maar ging over een actueel probleem. Op de film reageerde iemand, op het probleem niet. Ik ben niet bang voor welke religie dan ook, ik ben wel bang voor 'angsthazen' die met hun 'regeltjes' voor 'orde' denken te zorgen. En die (door Amerika) opgelegde regeltjes gaan heel ver. Onze overheid doet daar braaf aan mee. Nooit eerder zag ik het kenteken van onze auto op een parkeerkaartje staan. Op Schiphol zag ik het voor het eerst. Ik heb voor de slagboom bij P2 geen bordje gezien waarop staat dat het kenteken gefotografeerd zal worden (ik denk dat dat zou moeten). Toen ik via de Chipknip bij de automaat betaalde en mijn uitrijkaart kreeg, stond daar heel groot mijn kenteken op! Op zich nog aardig dat ze laten weten dat de auto ook daar gesignaleerd staat, ze hadden het ook weg kunnen laten. Ik vindt deze registratie - en alle andere waarvan ik niets weet - geen prettig gevoel geven, toch zal ik mijn mond niet houden.

Z W A R T E D A G E N . . .

Zaterdag zagen wij met vrienden de film 'Liberté', gemaakt door de Frans-Algerijnse filmmaker Tony Gatlif. De film gaat over de vervolging en deportaties van zigeuners uit Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. In het Cultureel Supplement van de NRC van 10/9/10 staat een groot interview met de maker. De film is een aanrader en zou verplichte kost moeten zijn voor menig politicus.

Het Christen-Democratisch Appèl wankelt aan alle kanten, het christelijke gezicht (CHU en KVP) lijkt totaal verdwenen uit de partij en het democratische gehalte zal moeten blijken uit de uitkomst van het komende congres. De partij heeft bij de laatste verkiezing behoorlijk verloren, maar loopt voorop bij de formatie. Als kiezer voel ik mij zwaar bedonderd.

Het lijkt wel om verloren zieltjes terug te winnen dat CDA kamerlid Mirjam Sterk gezegd schijnt te hebben dat Roma bij overlast het land uitgezet dienen te worden. Zij heeft het dan over straatmuzikanten die met het maken van muziek hun brood verdienen. Dat heet 'werken voor je centen'. Mevrouw Sterk heeft kennelijk een ander idee van werken waaronder het maken van muziek niet valt, want zij zegt: "Als deze mensen niet werken, is terugsturen een goed instrument." (Aardig woord in dit geval.)
Dus niet werken geeft overlast. In dat geval dient half Nederland uitgezet te worden.
Dit kamerlid moet gedacht hebben: "Dit probleem pak ik aan met de Franse slag."

Europa maakt een ruk naar rechts. Politici, met Sarkozy voorop, willen de boot niet missen en doen gevaarlijke uitspraken die ze later deels weer intrekken. We hebben het vaker meegemaakt, maar blijken er niet van te leren.

Het wachten is op een echte ouderwetse linkse revolutie, maar die zal er niet komen, daar hebben wij het veel te goed voor.

HET MAKEN MOE

Wittenburg 1967, werkend aan:'Bericht aan de overlevenden'.

Het maken van dingen is altijd mijn grote passie geweest en dan bedoel ik niet het herstellen van iets wat reeds gemaakt was, maar het van de grond af opbouwen van iets totaal nieuws. Het werken met mijn handen en het gereedschap dat ik tot mijn beschikking had was mijn leven. Wat er uit mijn handen kwam kon mij eigenlijk niet zoveel schelen: een beeld, meubel, kippenhok of nestkastje, het was mij om het even. Ik heb honderden 'drollen' gedraaid, zoals mijn oude leermeester het betitelde.
Een paar daarvan heb ik weten te slijten.
Maar ik ben het maken moe, mijn atelier waar ik ooit zo blij mee was is al jaren een werkplaats, waar alles behalve kunst gemaakt wordt. Het is nu zelfs meer een reparatie- en opslagruimte aan het worden voor tuinmachines en andere zaken.
Ik heb enorm veel respect voor collega's, beroemd of niet, die tot op hoge leeftijd door produceren. Dat zijn bijna zonder uitzondering mensen die in staat zijn hun werk ook te verkopen. De één omdat hij of zij al vroeg in zijn of haar carrière de juiste mensen tegenkwam en de ander omdat het promoten en verkopen van eigen werk geleerd of aangeboren is.

Bij mij is het anders gelopen. Ik heb veel gemaakt, volgens sommigen best mooie dingen, maar van mijn werk leven is mij nooit gelukt.
Niet dat ik nog veel in huis heb, want weggeven lukt altijd wel. Nieuwe zaken maak ik dan ook niet meer, behalve op bestelling, want ik wil mijn erfgenaam niet opzadelen met nog meer onverkoopbare handel.

Toch knabbelt en kriebelt het. Elke morgen open ik uit gewoonte de deuren van mijn atelier, maar de eerste handeling daarna, het licht aandoen laat ik al enkele jaren achterwege omdat ik meestal daarna de tuin in verdwijn en het licht in de werkplaats verspilde energie zou zijn. Het zou een ruimte verlichten waar niemand aan het werk zou zijn. Dat is zoiets als de ontslagen ambtenaar die elke morgen met zijn aktetas waarin het ochtendblad en de lunch, de deur uitgaat en na kantoortijd weer huiswaarts keert.
Ik ben het maken moe omdat ik niet in staat ben gebleken mijn producten aan de man te brengen. Ik vind het jammer dat nooit geleerd te hebben. Het is een gemis in mijn opleiding. Ik kan het niemand kwalijk nemen behalve mijzelf.

Ik heb het geluk (?) gehad een jaar of tien van de contraprestatie (Beeldende Kunstenaars Regeling) gebruik te mogen maken en daarnaast al jong in het kunstonderwijs terecht gekomen te zijn. (Allebei overigens te danken aan alweer mijn oud docent.) Ik heb vaak gedacht: 'was het maar anders gelopen'. Dan had ik moeten knokken voor een inkomen en was ik misschien een trede hoger uitgekomen, of misschien wel iets heel anders gaan doen.
Maar voorop staat natuurlijk het vertrouwen en geloven in je zelf. Ik heb collega's/vrienden die vinden dat zij de beste zijn, in een enkel geval is dat ook zo, maar meestal niet. Het geloof in zichzelf en de overtuiging van de kwaliteit van het eigen werk houdt deze mensen meer dan alleen maar op de been.
Ik kan dat niet, maar wil het ook niet.
Ik weet niet hoe oprecht ik ben, ik weet wel dat ik een slecht acteur ben.

Ik ben het maken moe, het leven nog lang niet.

POLITIEKE PARTIJ II

Ik heb altijd gedacht dat een politieke partij ontstaat omdat een aantal gelijkgezinden elkaar ontmoeten en besluiten tot het oprichten van een partij en vervolgens een bestuur kiezen. Van die partij kan je als sympathisant lid worden. De voorzitter van dat bestuur kan (ingeval van een kleine partij) ook partijleider zijn. In andere gevallen wordt door de leden een sterke man of vrouw naar voren geschoven om de 'kar' te trekken.
De man met het snorretje en de wonderlijke lok naar links (1889 -1945) is niet de ontwerper van zijn partij (NSDAP) want die bestond al. Die man heeft omdat hij welbespraakt en slim was het voor elkaar gekregen dat zijn partij het grootste werd, met alle bekende gevolgen van dien.
Ook Fidel handelde naar ideeën van een ander en is gelukkig oud genoeg geworden om daar op terug te komen.
De voor velen Blonde Held uit Venlo, voorheen VVD'er heeft het anders aangepakt. Hij is de partij, een partij waarvan je geen lid kan worden (hoewel hij daar nu op terug lijkt te komen), maar wel op kunt stemmen. De vraag is of hier we hier kunnen spreken van een politieke partij of slechts een vereniging met één lid.
Voor de kiezers maakt het niets uit, maar erg democratisch lijkt het mij niet.

POLITIEKE PARTIJ


VITRA Weil am Rhein mei 2010
Wat een schoonheid, rust en vrijheid.

Stel je eens voor dat de peilingen juist zijn en dat die pleeveevee bij verkiezingen werkelijk de grootste 'partij' geworden blijkt te zijn. Dan hebben onze Lage Landen, maar ook Geert en zijn kiezers een probleem. De Nederlanden omdat zij iets krijgen waarvoor zij kozen zonder te beseffen wat ze zichzelf aan zouden doen, en Geert omdat hij wel een partij ambieert maar geen leden wil.
Ik begrijp zijn geswitch wel, hij ziet de bui al hangen en daarmee de neergang van zijn 'kindje', hij heeft nooit genoeg capabele mensen om alle posten te bemannen die zijn politiek clubje toegeschoven zou krijgen. Het geharrewar in Den Haag en Almere moet een schrikbeeld voor hem zijn.

Dat red je niet met klaarstoomklasjes en in de haast opgeroepen stagiaires.

Ik denk dat ik de SRV nieuw leven inblaas en de partij voor schoonheid, rust en vrijheid van ruimte opricht, en me terugtrek op Rottumeroog.

VANWAAR THAIS?

Een paar keer per jaar gaat mijn lief de hort op en moet ik voor mijzelf koken. Meestal mag ik eerst de restjes in de koel- en vrieskast opmaken (daar kan ik al dagen mee toe) voordat ik eigen initiatief moet ontplooien. Naast het ontdooien en opleuken van een pizza zijn roerbakgerechten mijn favoriet. Ik sla daarvoor stukjes vlees of kip in, snij ze klein en vul het vlees aan met groente. Spul uit onze eigen tuin of anders gekocht bij de dorpssuper. Vandaag vond ik een bakje met stukken 'Scharrelkip Bretonse Boerenkip'. Op het etiket met de prijs zou moeten staan waar deze 'scharrelkip' vandaan komt, maar dat staat er niet. Ik deed het in de wok samen met een pak 'Thaise roerbak groente'. Als je kijkt op het lijstje ingrediënten is daar niets Thais aan: prei, kool, paksoi, paprika, ui en peper. Wat maakt het Thais, de paksoi? Om het nog exotischer te maken deed ik er twee in de tuin gevonden geschubde parasolzwammen bij. De smaak van de Bretonse Boerenkip was niet beter dan van een 'plofkip'. Ik zou graag willen weten waar en hoe het beestje opgegroeid is.

Het was lekker, maar heb ik nu Thais gegeten?

H A A G S E H A A N T J E S

Links- dan wel rechtsom

En de politici zich maar afvragen waarom de burger zich van de politiek afwend. Wat een Haags gek(r)onkel! Wat een poppenkast. Trix zou hier nu echt moeten ingrijpen, laten zien dat ze er niet voor spek en bonen zit.
'Achterbank' Geertje blijkt nu ook niet vies te zijn van gekonkel en gekronkel in Haagse peeskamertjes waar hij zo op tegen is! Ik hoop dat zijn kiezers dat ook inzien en zich niet blind staren op een blank 'Vaterland', gespeend van vreemde invloeden.
Maxime is nog valser en machtsbeluster dan ik ooit had kunnen bevroeden, zijn ogen zijn giftiger dan de tanden van een cobra.
Pappa Rutte zegt geen spelletjes te spelen maar hij doet niet anders, zolang hij de winnaar maar mag zijn. Uit zijn gezicht verdwijnen langzaam maar zeker alle menselijke trekjes die hem geloofwaardig zouden maken. Maar ook Job heeft 'dan wel dan niet' trekjes die mij doen twijfelen en Femke mag wat mij betreft de bühne op, publiek heeft ze al. Roemer en consorten moeten vooral vanuit de bankjes alert zijn en tegendraads blijven.

Het land NEDERLAND is ook maar bedacht, net als het land BELGIE. (Om in de buurt te blijven). Zoals ook nu EUROPA is bedacht, een samenraapsel van totaal verschillende volkeren en religies. Het CDA, maar ook Groen Links is ook een samenraapsel van enigszins overeenkomend gedachtengoed. Het kan lang goed gaan, maar eens gaat het knagen. Op zeker moment wordt duidelijk dat er niet te overbruggen verschillen zijn en wil een ieder zijn/haar gelijk.
Ik ben niet voor het afpalen van land, grenzen trekken met wachtposten, prikkeldraad en hoge muren .
Ik ben voor vrij verkeer over de gehele wereld, voor alle volken, vissen en warmbloedige dieren. Zo was het eens en daar moeten we naar terug. De één wil rondtrekken, de ander is honkvast. Vogels kennen niet anders. Mensen moeten zo nodig barrières opwerpen en hele gemeenschappen deporteren of zelfs ter dood brengen.
Mensen willen leven (werken om te eten), maar veel mensen willen meer, die willen macht en macht is overheersen, jouw wil opleggen aan de buurman zodat niet jij maar hij zijn grens verlegt! Macht is het grootste kwaad door mensen bedacht, macht is voor sommigen het hoogst haalbare.
En bij macht gaat het niet om die kiezers die jou die macht bezorgd hebben, (de achterban, de partijleden) maar uitsluitend om eigenbelang, de afgelopen dagen maken dat meer dan duidelijk.

Mijn geloof in de politiek is tot ver onder het nulpunt gedaald, ik vond het altijd een recht en een plicht mijn stem uit te brengen, maar ik kan mij voorstellen dat ik de volgende ronde aan mij voorbij laat gaan.