BP schrijft...

Ik ben er achter.....

Toeristen zijn mensen die de wereld over reizen om te scoren! Ze willen af kunnen strepen van hun lijstje, één doel minder in het vakantieleven. Hun 'waterdichte' waterschoenen op Marktplaats kunnen zetten omdat ze die ene beek echt nooit meer zullen doorwaden. De afritsbare broek naar Humanitas brengen omdat die het volgend jaar uit de mode is en hun camera als 'verloren' opgeven om een nieuwe te kunnen kopen. Het liefst willen ze eerder ergens geweest zijn dan de buren, maar alléén zijn ze er nooit.

In de VPRO gids staat deze foto van toeristen op de Galapagos bij Lonesome George. De reuzenschildpad is omringt door minimaal vier toeristen, maar buiten beeld zullen er ongetwijfeld meer staan. Het arme beest. Ik vraag mij af waartoe die zwarte zakjes dienen in de hand en aan de voeten van de vrouw. Voedsel voor het dier? Zoals je elders op de wereld een zakje duivenvoer koopt om al voerend vereeuwigd te worden?

Ooit ben ik terechtgekomen bij één van de drukst bezochte toeristische attracties van Bali, de tempel Pura Tanah Lot. Een tempel op een rots in zee die met laag water lopend te bereiken is. De hordes - vooral Japanse - toeristen komen daar met maar één doel en dat is een foto maken op het juiste moment. Niet zoals mijn kiekje bij daglicht, maar even voor zonsondergang. De meeste mensen stromen pas vlak voór dat moment toe, verdringen zich om de beste plek en drukken allemaal gelijktijdig op de knop. YouTube en fotosites staan er vol mee. Daarna gaan ze in colonne naar de volgende attractie om weer allemaal dezelfde foto te maken van dat andere pittoreske plekje waar ze geweest moéten zijn.

bp schrijft...

M O S S E L B A N K

Eergisteren zaten er wel vijftig meerkoeten op ons landje en in de smalle strook water tussen land en ijs. Een groot aantal dook regelmatig naar de bodem en kwam boven met waterplanten of andere lekkernijen. Gisteren was goed te zien waaruit die heerlijkheden bestonden. Precies op de rand waar water in ijs overging lag het bezaaid met grote- en plukjes kleine mosselen. De grote waren bijna allemaal opengemaakt en opgegeten. Nu is ook die laatste strook water weer dichtgevroren en hebben de vogels zich richting rivier verplaatst waar door de stroming en de scheepvaart nog open water is.

***
**
*

bp schrijft...

RIJWIELBRANCARD

In de "Gids v/d Noordzee-badplaats Zandvoort" uit 1922 kwam ik onderstaande advertentie tegen van de Fa. J.T.Mathot, magazijn van verplegings-artikelen te Haarlem. Wat die regenmantels en regenjassen er dan tussen doen begrijp ik niet goed. Toen ik op de naam verder ging zoeken kwam ik op deze site een wonderlijke foto tegen.
Twee gekoppelde tandems met een brancard daarop gemonteerd, vier man in uniform (waarvan één duidelijk hoger in rang) en een patiënt met platte pet. Het lijkt mij geen actiefoto, maar bedoeld als reclamemateriaal. In de begeleidende tekst staat dat het voertuig in Haarlem gemaakt zou zijn, maar niet bij wie. Als je verder zoekt, kom je wel driewiel 'rijwielbrancards' tegen in de vorm van een bakfiets, maar iets zoals deze vierwieler heb ik nergens meer gezien. De Firma blijkt overigens nog steeds te bestaan. Ze hebben het in hun blokje 'Historie' wel over ziekenvervoer per fiets rond 1900, maar laten helaas geen afbeelding zien. Wel staat er een foto van een gemotoriseerde bakfiets, maar die lijkt mij niet geschikt voor patiëntenvervoer. Frappant is de 'spoiler' (windscherm) op de deksel van de bak en de enorme pet van de berijder.
Het lijkt alsof de foto gemaakt is in een besneeuwde Haarlemmerhout, met tussen de bomen door, een nog net zichtbare muziekkapel.

***

O P L O S S I N G ?

Ik denk dat ik eruit ben wat betreft de persinrichting.

Kor, van wie ik het idee heb, gebruikte in beide richtingen 8 mm draadeind, voor mijn gevoel veel te zwak omdat je een behoorlijke druk moet kunnen uitoefenen.
En zijn 'kruis' hangt aan die 8mm, als je daar verticale druk op gaat uitoefenen buigt het door zo liet hij mij ook weten. Zijn blokje van 25X25X25 mm is goed als kruising van de twee draadeinden maar vangt geen krachten op. Het blok moet de krachten opvangen en moet daarom groter (zwaarder) zijn in mijn geval denk ik aan ± 12 langx5hoogx3breed (cm) het draadeinde hoeft dan alleen maar trekrachten op te vangen en daarvoor moet de door mij gebruikte 12mm genoeg zijn. Voor de drukkracht denk ik aan 15 -22 mm.

Als iemand een andere suggestie heeft hoor ik dat graag.

© berend peter

Een tussendoortje van BP...

NATUURWIDGET

Rechts op deze pagina staat sinds kort een leuke widget. (Met dank aan th.) Helaas verdwijnt de rechterkant (hij lijkt te groot) waarop ook een i voor meer info staat. Elke dag een andere foto van een plant of dier met de nodige informatie. Voor het downloaden wat hier kan op bv. een blog of andere sociale webmedia, is er zelfs een knop voor Blogger dus je zou denken dat je dan het juiste formaat krijgt.
Heeft iemand van de wizzkids een idee?

Ik heb 'm ook op het buroblad, daar wel volledig.

BP schrijft...

L I J M P E R S II

Weet je wat het probleem is als je iets nieuws maakt en daarvoor in je werkplaats een stukje vrije wand nodig hebt?

DAN MOET JE GAAN VERPLAATSEN!

Maar je kunt het ook een welkome opruimactie noemen. Er was eigenlijk maar één plek waar de pers een permanent plekje kon krijgen, maar die stond zo vol met plaatrestanten en andere 'left-overs' dat ik niet eens meer kon zien wat ik had.

Uitruimen dus, en een oplossing bedenken en maken voor wat er blijven mag. In dit geval weggooien of naar boven verplaatsen. Een deel staat al overzichtelijk opgesteld.

De lijmpers zelf (2000x1200) leek op de werktafel heel groot, maar nu (los) tegen de muur geplaatst is het als die graankorrel die in een holle kies verdwijnt.
Komende week ga ik werken aan de klem- en pers inrichtingen die per staander nodig zijn. Dat betekent overschakelen van hout naar ijzer, van lijmen naar lassen. Van gaten boren en draad tappen en misschien zelfs het gebruiken van mijn beroemde draaibank.

bp schrijft...

L I J M P E R S

Bij mijn werkzaamheden komt het met enige regelmaat voor dat ik panelen samenstel uit met Lamello's aaneengelijmde delen. Ik sta dan te klooien met lijmtangen en latten om de boel vlak aan elkaar te krijgen. Aan het maken van een lijmpers heb ik menigmaal gedacht maar ben er nooit aan begonnen. Laatst had ik weer zo'n klusje waarbij een goede pers handig zou zijn. Op mijn speurtocht door Googleland kwam ik fraaie persen tegen, helaas meestal ver boven mijn budget. Zelfs de simpele PLANO begint bij €471,00.
Op het houtbewerkersforum kwam ik een zelfbouwpers tegen waarvan ik dacht: "die ga ik maken".
Het is de pers op bovenstaande foto, gemaakt door Kor van der Meulen, meubelmaker te Rottum.
Hij heeft 'm gemaakt van 5x10 vurenhout en hij gebruikt 8mm draadeind. Ik ben maandag begonnen met een wat zwaardere uitvoering. Ik gebruik Essenhout omdat ik dat nog steeds genoeg heb liggen, 12mm draadeinde voor het bijeenklemmen en 20mm voor de verticale druk. Omdat mij dat beter lijkt, maar ook omdat ik ook dat nog heb liggen.
Tot nu toe heb ik één rekenfout en één denkfout (niet vooruit denken) gemaakt; gelukkig heb ik beide fouten recht kunnen trekken.
Morgen hoop ik zover te zijn het eerste deel aan de muur te hangen.

Wordt vervolgd.

bp schrijft...

Vakcollege

Het zal niemand verbazen dat ik ontzettend gelukkig ben met het eerherstel van de lts, het lager technisch onderwijs. Een school waar je naast een beetje theorie timmeren leert of loodgieten. Electrotechniek, lassen, schilderen, metselen en sleutelen. Een school waar je met plezier naar toe gaat, omdat je geen wijsneus bent maar gewoon met je handen wilt werken.
Ik heb nooit begrepen waarom de lts zo nodig op moest gaan in het vmbo, het voorbereidend middelbaar beroepsonderwijs. De lts was
voorbereidend!
Hoewel sommigen denken van wel, kunnen we de kleuterschool toch ook niet overslaan?
Alle jongvolwassenen kunnen leren, alleen is de manier waarop zij dat willen niet altijd te voorzien. Leerboeken zijn een handig hulpmiddel, maar zeker niet voor iedereen.
Bij gebrek aan een vakopleiding boden en bieden veel bedrijven, op zoek naar goed personeel, een opleiding binnen het bedrijf aan. Meestal gaat dat tot grote tevredenheid van beide kanten.
In de 'bouw' wordt tegenwoordig veel 'samengesteld', toch is er een schreeuwend tekort aan vakmensen die meer kunnen dan A aan B koppelen. Die mensen kwamen vroeger van de lts, tegenwoordig uit Polen omdat ze hier niet meer te vinden zijn. Maar ik hoop en denk dat de omslag nog net op tijd komt. Terugkomen op het besef dat het kind met het badwater wordt weggegooid zal vruchten afwerpen.
Leve het broodnodige lager technisch onderwijs, want iemand zal die ene afwijkende schroef toch moeten aandraaien, of een spijker in de plank slaan.

bp schrijft...

De reus van Rotterdam

Bijna vijfenzestig jaar geleden ontglipte ik mijn moeder. Ik was haar eerste kind en die komen meestal het zwaarst aan als ik dat zo zeggen mag. Het was geen gemakkelijke tijd zo vlak na de bezetting, heb ik later begrepen. Als kind weet je niet beter. Het aanbod aan goederen en voedsel was schaars, veel was op de bon. Wanneer deze stamkaart is afgegeven kan ik niet ontcijferen, wel dat hij in 1949 nog nodig was. Het handgeschreven adres bestaat niet meer, het is van ons huis in Rotterdam waar mijn vader op zijn zelfgebouwde schopschijf potjes draaide.
Mijn eerste fiets is een paar jaar later ook door pa in elkaar gezet, hij vond de onderdelen op een Rotterdamse markt waar ik samen met hem de 'enige echte Rotterdamse reus' tegenkwam, die om zijn inkomen te spekken ansichtkaarten verkocht waar hij zelf op stond.
Op de site over de reus staan bovenaan twee foto's van dezelfde locatie, 1960 en 1998. In mijn herinnering gingen wij al tien jaar voor 1960 op in een fietsende meute op weg naar school in het centrum. Eerst ik aan het stuur in een kinderstoeltje, waarin later m'n zus plaatsnam en ik achterop zat op de overjas van pa. Van tijd heb ik geen benul, maar laat ik zeggen na een kwartier fietsen 'doken' we de Maastunnel in, de eindeloos lange roltrap naar beneden, pa fietsend door de tunnel en aan de centrumzijde weer lopend naar boven.

Wat ik toen zeker niet wist en waar ik nu net achter kom is dat die Maastunnel in 1942, dus tijdens de bezetting is opgeleverd. Dat kan dus bijna niet anders dan met Duitse hulp. Oorlog en bezetting zijn ondoorgrondelijk. Ons kent ons en geld maakt geld en als je je gedeisd houdt zal je overleven. Voorheen, nu en in de toekomst.

Het begrip 'Doe-het-zelver' bestond bij mijn weten toen nog niet, maar pa kon alles!
Veel gereedschap had hij niet en wat hij had zou ik nu niet eens in de de kist voor 'gered gereedschap' durven stoppen. Maar wat hij niet had of kon kopen maakte hij zelf.
Zo ben ik ook door hem opgevoed (ik heb trouwens nog steeds wat van zijn gereedschap uit die tijd), ik heb veel oud gereedschap, gekregen of gekocht op het (oude) Waterlooplein. Maar door de jaren heen heb ik ook nieuwe/moderne spullen aangeschaft en ontdekt dat ik dat eigenlijk al jaren eerder had moeten doen......

Ik stook al dertig jaar hout, hout van eigen erf of gekregen stammen. Die zaag ik met de kettingzaag in 'hapklare brokken' en sla vervolgens met de bijl, de kloofbijl aan het kloven. Vorig jaar kocht ik via internet de LOGMATIC, een echt fantastisch ding, maar voor mij althans niet echt moeiteloos hanteerbaar. Daarvoor is de berg te verwerken hout te groot en zijn mijn schouders mij te dierbaar. Dus heb ik deze week, na dertig jaar handwerk, de bijl aan Maarten gegeven en begin ik vandaag aan een nieuwe bladzijde in mijn houthakkers bestaan.
Vanmorgen is er een kloofmachine gebracht die met een kracht van 8 ton wel raad weet met ons haardhout.
Ik denk dat mijn vader het een goede keus zou vinden, hoewel hij net als ik eerst onderzocht zou hebben of het niet voordeliger en leuker zou zijn er zelf eentje te bouwen.
Nu klikken we twee keer met de muis en staat het verlangde voor de deur voor je het weet.

bp schrijft...

FLAMMULINA VELUTIPES

Mijn werkplaats is nog steeds behoorlijk koud. Ondanks gevoerde klompen en wollen sokken is het nog niet echt een pretje om er langdurig te vertoeven. Toch ben ik er vandaag weer een paar uurtjes aan het werk geweest. Aan het eind van de middag kwamen de eerste zonnestralen binnenvallen, wat altijd weer een mooi plaatje oplevert.
In de tuin, waar de sneeuw weer bijna geheel verdwenen is ontdekte ik dit groepje nieuwe paddenstoeltjes. Ik vermoedt dat het 't Gewoon fluweelpootje is. (Flammulina velutipes) maar zeker ben ik niet.