ONZORGVULDIG
ZORGVLIED

Het was toch echt 12 januari 1995, zo ontstaat geschiedsvervalsing!

*

Joshua Bell

(Ik had nog nooit van deze man gehoord, ben zelfs een beetje allergisch voor popiejopie klassieke musici, maar het experiment vind ik zeer veelzeggend. Wij kregen de tekst uit NZ.)

Washington, DC Metro Station on a cold January morning in 2007. The man with a violin played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time approx. 2 thousand people went through the station, most of them on their way to work. After 3 minutes a middle aged man noticed there was a musician playing. He slowed his pace and stopped for a few seconds and then hurried to meet his schedule.

4 minutes later:
The violinist received his first dollar: a woman threw the money in the hat and, without stopping, continued to walk...

6 minutes:
A young man leaned against the wall to listen to him, then looked at his watch and started to walk again...

10 minutes:
A 3-year old boy stopped but his mother tugged him along hurriedly. The kid stopped to look at the violinist again, but the mother pushed hard and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. Every parent, without exception, forced their children to move on quickly.
45 minutes:
The musician played continuously. Only 6 people stopped and listened for a short while. About 20 gave money but continued to walk at their normal pace. The man collected a total of $32.

1 hour:
He finished playing and silence took over. No one noticed. No one applauded, nor was there any recognition.


No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the greatest musicians in the world. He played one of the most intricate pieces ever written, with a violin worth $3.5 million dollars. Two days before Joshua Bell sold out a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a true story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste and people's priorities. The questions raised: in a common place environment at an inappropriate hour, do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize talent in an unexpected context?

One possible conclusion reached from this experiment could be this: If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world, playing some of the finest music ever written, with one of the most beautiful instruments ever made ... How many other things are we missing?

SHIITAKE III

Het stammetje waar ik al twee keer eerder over schreef heeft ons weer verrast. Het staat op een plek waar wij meerdere keren per dag langslopen en IK zeker altijd kijk of er iets groeit. Het staat weliswaar achter een bank, geleund tegen het gaas van de kippenren, maar toch goed in het zicht.
EN WE HEBBEN HET NIET GEZIEN, tot vanmiddag ik ineens deze reuzen zag! Het moet in een dag of drie gebeurd zijn, van onooglijk bolletje tot deze uitgegroeide reuzen. Wij hebben het niet gezien.
Nooit krijg je SHIITAKE van deze maat in de winkel aangeboden, misschien omdat ze minder lekker zijn of omdat ze er minder aantrekkelijk uitzien. We zullen er achter komen want morgen gaan we ze plukken en consumeren. Maar leuk is het in ieder geval wel, want dat stammetje is zeker acht jaar oud. De anderen die ik had zijn al opgestookt of op een andere manier verdwenen, maar deze is een overlever en staat kennelijk op een goede plaats. Ik hoop dat we er nog lang van mogen genieten!

Met dank aan Monique, Annemieke en Carine.

De tafel waar ik een deel van deze week aan gewerkt heb (zeker drie volle dagen), wordt morgen opgehaald. Het is de zoon van vrienden die er om vroeg en dus had ik een 'zacht' prijsje afgesproken. Ik stink er altijd weer in of liever gezegd, ik durf geen 'normale' prijs te vragen. Voor 'een appel en een ei' (€ 100.-) mogen ze hem meenemen en ik hoop dat ze er lang van kunnen genieten.
De tafel is op maat gemaakt 1600x1000x740cm/mm, gelijmd, geschroefd en geschuurd en liefdevol met rode hars gestopt en dat alles omdat 100 een mooi rond getal is.
Stel dat ik er twintig uur aan gewerkt heb, dan krijg ik 100:20= €5 p/u voor. en dat is dan exclusief materiaal en gereedschap.
Ik begin te begrijpen waarom ik nooit iets verdiende, maar ook waarom ik wat ik deed altijd leuk heb gevonden.
Vertel het vooral niet verder.

R E K E N E N

Als woord liggen 'rekenen' en 'tekenen' heel dicht bij elkaar, maar de betekenis van beide woorden ligt juist ver uit elkaar. Je zou kunnen zeggen dat rekenen streng aan regels gebonden is en tekenen een grote mate van vrijheid kent.
Als jonge Montessoriaan kon ik redelijk tekenen, maar rekenen was voor mij een straf. De meest simpele sommen begreep ik doodeenvoudig niet of wilde ik niet begrijpen. Van algebra begreep ik niets, meetkunde vond ik interessant, maar tot een goede oplossing van een probleem kwam ik zelden.
Mijn vader was voor mij een geduldige leermeester. Als ik iets niet begreep moest ik bij hem komen zitten en probeerde hij mij uit te leggen hoe je een berekening diende te maken. Hij was er achter gekomen dat ik het wel wist, maar een gigantische, onlogische omweg maakte om er te komen. En hoe langer de weg, hoe meer kansen om een fout te maken. En met fouten krijg je geen goed verslag of cijfer!
Welke omwegen ik nou precies maakte weet ik niet meer, maar het ging ongeveer zo:
Een simpele vraag: hoeveel is 5+10? Voor mij waren die twee niet te koppelen want de één is even en de andere oneven (!?). Maar als ik er nou een zes en een negen van maakte had ik alleen maar te maken met drieën, twee maal drie en drie maal drie en daar kon ik wat mee. Dat dat net zo goed even en oneven is had ik tot gisterenavond niet in de gaten. Ik vroeg mij bijvoorbeeld af wat die X nou in een rekensom te zoeken had, ik was toch bezig met cijfers! In een gesprek bij vrienden vertelde ik over deze problematiek en werd er meteen geopperd dat het een vorm van dyslexie zou kunnen zijn. Ik denk dat al jaren, maar krijg zelden bijval.
Als mijn vader van dyslexie had geweten, was hij ongetwijfeld anders met mijn probleem omgegaan.

PUNTMUTSLEUGEN

Een van de Tien Geboden zou moeten zijn: Lieg niet. Maar in het rijtje (wikipedia) van 17 Geboden komt het niet voor. Ergo, JP hoeft zich er niet aan te houden. Hij zal het dus wel worden.

Maar eigenlijk gaat dit stukje over de PUNTMUTSWASPLAAT. (Hygrocybe acutoconica)
Een deel van mijn tekst over paddenstoelen van een paar dagen terug stuurde ik naar het BD en zij namen het integraal over en plaatsten er een foto bij waarvan ik dacht: dit is een grap, dit is geen paddenstoel maar een kaars! het lontje is duidelijk zichtbaar.... dacht ik.
Maar de puntmutswasplaat is geen grap of kaars, maar wel degelijk een paddenstoel, ik hoop er ooit een tegen te komen.

METABO VLAKSCHUURMACHINE

Het werken met hardhout betekent voorboren en schroeven, anders splijt het. Meestal schroef ik aan de onderzijde van het blad latten, maar de geringe dikte van deze planken laat dat niet toe, dus schroef ik door de planken in staande liggers. De verzonken schroeven heb ik afgedekt met een druppel rode epoxyhars. Vanmorgen was ik druk doende die rode bultjes vlak te schuren totdat de METABO vlakschuurmachine het met een luide PENG begaf! Er zat geen beweging meer in.
Nou ben ik niet iemand die zo'n kapot apparaat meteen in de container gooit, omdat ik graag wil weten waarom hij ermee opgehouden is. Na enig gedemonteer was de oorzaak snel duidelijk: het lager was een puinhoop. In dit type lager zit een soort tussenring die de kogeltjes op de juiste afstand houdt, van die ring zijn slechts tot bolletjes gedraaide restanten te zien. Als een lager het op deze manier begeeft is er meestal meer kapot, ook het 'contra gewicht' heeft duidelijk een opdonder gehad. Voor een zeven jaar oude machine niet de moeite waard een poging tot reparatie te doen.

F U N G I T I M E

In onze eigen tuin hebben we tot nu toe drie soorten eetbare paddenstoelen gevonden en ook gegeten. Meerdere malen de Weidechampignon, Parasolpaddenstoel en één keer Grijze Oesterzwammen. Ook nu hebben we op twee plekken een grote groep Weidechampignons, maar nog te klein om te plukken.

Vanmorgen lokte het verlangen naar verse boleten ons naar het bos. Helaas vonden wij die niet, maar wel veel anderen waarvan we niet zeker waren of ze eetbaar zijn. Die laten we staan. Van de blauw-groene hierboven stond een grote groep, de één nog mooier dan de andere. Als het de Aniseed Toadstool (Clitocybe odora) is, maar dat denken wij niet, zouden wij een heerlijke maaltijd gemist hebben.

Het liefdespaar hieronder hebben we ook maar laten staan, geen idee of ze eetbaar zijn, maar er stonden er genoeg.

Op weg naar huis gingen we nog even kijken op een plek die een buurvrouw ons vertelde, de wallen rond de vesting Heusden. Daar vonden en plukten we bijna twee kilo Champignons! Die gaan de pan in voor directe consumptie of anders in de vriezer.

Dit weekeinde stond er over twee pagina's een artikel over paddenstoelen in het Brabants Dagblad onder de kop: Geniet, maar pluk met mate. Maar volgens vele 'natuur' organisaties en plaatselijke politieverordeningen mag dat helemaal niet en riskeer je een forse boete als je het wel doet. En dat alles onder het mom van "als je plukt, verdwijnt de paddenstoel", of zoals ik ook las: "als jij plukt, kan een ander er niet van genieten". Maar het plukken van paddenstoelen doet de soort niet verminderen, daar zijn andere oorzaken voor en een ieder die regelmatig door het bos loopt kan beamen dat de meeste paddenstoelen kapot getrapt worden. Flauwekul argumenten dus.
Paddenstoelen waren en zijn een schakel in onze voedselketen, maar in Nederland zijn de regelneven dat vergeten. De rest van Europa gaat het bos en veld in en geniet van de opbrengst, voor privé en commerciële doeleinden. In Frankrijk kan je met een zak vol paddenstoelen naar elke willekeurige apotheek waar ze je kunnen vertellen of ze eetbaar zijn of niet. Rond Berlijn zijn adressen te vinden waar ze jouw mandje bekijken en zeggen welke wel of niet betrouwbaar zijn. En in het noord-oosten van Europa leer je gewoon van je ouders wat wel of niet eetbaar is

In Nederland zijn wij dat totaal vergeten.

I.v.K.N.O.

Telkens als ik deze foto zie moet ik denken aan de geweldige sfeer die hing in het oude gebouw van het Instituut voor Kunst Nijverheids Onderwijs in de Gabriël Metsustraat te Amsterdam. Het ging er zeer gemoedelijk aan toe maar juist daardoor waren we zeer gemotiveerd. Op deze z/w prent uit 1962 (?) krijgen wij kunstgeschiedenis van Henk Brouwer, daar kwam geen dia bij te pas. Hij hield een verhaal en stak daarbij zo nu en dan een boek ter illustratie omhoog. Aan de gezichten te zien werkte dat zeer aanstekelijk.
Wij volgden avondonderwijs, misschien dat dat ook mede een beetje de sfeer bepaalde.
In 1967 verliet ik met pijn het oude gebouw bij het Museumplein om mijn studie af te maken en eindexamen te doen in een door Gerrit Rietveld ontworpen betonnen gebouw met veel glas in Amsterdam zuid. De sfeer uit het oude gebouw was ver te zoeken. Voor de grap zei mijn docent Carel Kneulman eens tegen mij: "Misschien moet je eens een beitel zetten in die verdomde betonnen palen". Binnen dat gebouw heeft de afdeling beeldhouwen meerdere locaties gekend.
Later heeft dat 'Rietveld' gebouw natuurlijk zijn eigen sfeer gekregen en is de Rietveld Academie uitgegroeid tot een 'kunstinstituut' met internationaal aanzicht, dat met het oude I.v.K.N.O. weinig meer te maken heeft. Een jaar of drie terug ben ik met L. nog eens naar een eindexamenpresentatie geweest. Het 'je werk verkopen', wat ons nooit geleerd was, was gemeengoed geworden. De voertaal leek engels, de sfeer om te snijden, maar dat kan aan mij gelegen hebben. In de meer dan dertig jaar dat ik als student en docent met het instituut te maken heb gehad, hebben meerdere directeuren de scepter gezwaaid, de meesten met gevoel voor studenten, docenten en gebouw, nooit ter meerdere glorie van zichzelf. De man die nu aan het roer staat en die ik elders heb leren kennen, zie ik als een omhooggevallen pedante kunstpaus met slechts oog voor groei. De directeur ten tijde van de fusiegolf wilde klein en zelfstandig blijven omdat hij alle medewerkers en studenten wilde kennen en dat waren er toen, avond- en dagschool samen, ook al heel wat.
Nu hoor en lees ik dat de huidige directie het Rietveld gebouw wilde verruilen voor het voormalig GAK gebouw aan het Bos en Lommerplein, een onzalig plan dat gestopt diende te worden.
Op deze protest-site verwoordt een aantal mensen ook mijn gevoel over het gebouw en de huidige directeur. Een ingezonden brief van Wim Crouwel maakt duidelijk waar Tijmen steken laat vallen; sterker nog, de steken niet herkent.
Sinds 10 september lijkt het gevaar gekeerd: het onnozele plan gaat niet door, de opleiding blijft voorlopig waar hij is, namelijk in het door Gerrit Rietveld ontworpen gebouw De RIETVELD ACADEMIE.
Maar blijf waakzaam, de snoodaard zal niet rusten voordat er een instituut is met zijn naam op de gevel. Studenten en docenten zijn ondergeschikt aan de grootheidswaanzin van een gemankeerd artiest. Ik ken docenten die zelfs dat niet doorzien, maar bezig zijn de A.O.W. te halen!

Mijn I.v.K.N.O. of zelfs 'Rietveld' is het allang niet meer, maar dat is aan mensen die net zijn afgestudeerd niet uit te leggen.

WONDERLIJKE VERGROEIING

Bij het rapen van gevallen Kweeperen kwam ik deze wonderlijke 'vergroeïng' tegen. Een rijpe Kwee met een onvolgroeide vrucht en daartussen een verdord blad. Het doet denken aan een jong ijsbeertje op moeders rug.
Bij nadere beschouwing en na het lospeuteren van de 'kleine', blijkt er toch iets anders gebeurd te zijn. De grasspriet had al een belletje kunnen doen rinkelen! De volwassen Kwee was bovenop de al langer geleden gevallen kleine vrucht terechtgekomen die zich onder een blad had verstopt.
De kleine zat zeker voor een derde deel in het vruchtvlees van de grote. En iemand die wel eens een Kwee heeft doorgesneden weet dat dat vruchtvlees behoorlijk hard is. Als de grond niet zo droog dus hard was geweest zou het kleintje niet in de vrucht, maar in de grond verdwenen zijn. En dat het droog is geweest is goed op de onderste foto te zien, nooit eerder zag ik opengebarsten vruchten liggen! Dat moet gebrek aan vocht zijn. Ik hoop er toch nog een goed wijntje van te kunnen maken.

Een recept voor Kweewijn kunt u vinden op mijn blog van 2 en 3 oktober 2006. Typ Kwee wijn in in het venster -zoeken in deze blog-.