D R O P P L A N T

A G A S T A C H E

Ouder worden is vaak een kleurrijk proces, bij planten dan. Bij ons mensen is het zeer beperkt: ons haar verliest z'n kleur en wordt wit of grijs. Onze huid verschrompelt maar verschiet niet van kleur, wordt hooguit wat dunner. Veel mensen proberen dat 'teken van ouder worden' te verdoezelen, ze verven hun haar, liggen uren onder de 'zonnebank' of laten zich zelfs 'liften'.

Planten zijn eerlijk, zij laten zien dat er een tijd van komen en van gaan is, vaak via een zeer kleurrijk proces. De Dropplant is wat mij betreft zo'n wonder. Voor het derde seizoen staat er een rij planten die begonnen zijn als zaailingen in een potje opgekweekt in het kasje. De plant sterft in de winter helemaal af, maar de wortel loopt in het voorjaar weer uit. Het eerste wat je dan ziet zijn fel-paarse krullerige blaadjes, daaruit groeit dan de plant met groene bladeren. De bloemen zijn dan weer paars. (Of wit als je een andere soort hebt.)
In de herfst, als de bloemen zaad gaan zetten is er een breed scala aan kleur te zien: van bleek paars tot diep bruin en alles wat daar tussen zit! Ik kan daar ongelooflijk van genieten. Bij het maken van de foto's en het verzamelen van zaad (je weet maar nooit) kwam ik deze prachtige vlinder/mot tegen. Ik heb geen idee wat het is, maar het korte witte streepje op de foto lijkt in werkelijkheid zilverkleurig en is aan beide kanten gelijk. Wie weet wat het is mag het zeggen, graag zelfs!

DE KLEUR VAN HOUT II

De Mahonia aquifolium is het aan het begeven. Al vroeg in het voorjaar begonnen de bladeren van één tak bruin te worden en te verschrompelen. Nu is er nog maar één tak met groen blad en de rest is aan het vergelen. Op zich hoeft dat geen slecht teken te zijn want tijdens de winter verkleurt het blad, maar zoals het nu via geel gaat hebben wij het nog nooit gezien. De volgens ons echt dode tak heb ik er afgehaald, de rest laten we voorlopig staan.

Op 27 april 2007 schreef ik over de kleur van hout n.a.v. wat balkjes Purperhart, een purperkleurig hout uit Zuid Amerika. Maar ons klimaat kent ook prachtig gekleurde houtsoorten waarvan de Mahonia er een is. Aan de buitenkant is niets te zien, maar zodra je de zaag erin zet spat het geel je tegemoet! Jammer dat de stammen niet zo dik worden, dan was er meer mee te doen dan het draaien van damschijven.

GELUKKIGE MOMENTEN

De bladeren waar tussendoor het felle licht van de ondergaande zon te zien is lijkt een tropisch bamboe bosje, maar zijn van de wilg naast onze steiger. We zitten er vaker rond zonsondergang maar niet altijd hebben we een camera paraat.

We keken vooral naar de jonge, het water uitspringende visjes. Soms 'vliegen' ze meer dan anderhalve meter voor ons gezicht over het water. De Meerkoeten duiken daartussendoor naar wier en planten. De vissen en koeten doen dat zo snel dat ze zelden door onze trage camera te pakken zijn. De springende vissen heb ik nog nooit te grazen kunnen nemen, maar de duikende koet heeft de camera vanavond vast kunnen leggen. Niet het moment van duiken, maar wel een moment dat ik niet eerder zag. Voordat de vogel duikt verheft hij/zij zich boven het wateroppervlak -staat als het ware op het water- om vervolgens een grote kring achterlatend, de diepte in te duiken!

Een zeldzaam moment om vast te kunnen leggen.

T R O O N R E D E

Voor Willem is dit niets, maar zijn moeder houdt van sculptuur en hield vroeger zeker ook van een grapje.

De tekst van de troonrede staat al jaren ter discussie, de troon zelf is altijd buiten schot gebleven.Wat we te zien krijgen is een goudkleurig, oudbollig, steilloos en eindeloos gerestaureerd ongedateerd meubelstuk met het stempel 'koninklijk' waar Bea één maal per jaar op plaats neemt omdat dat van haar verwacht wordt.
Hoe leuk en uitdagend zou het geweest zijn als zij de tekst had uitgesproken zittend op een baal vodden van Tejo Remy of de Knottend chair van Marcel Wanders? Ik denk dat zij daar zelf geen enkel probleem mee zou hebben maar haar 'adviseurs' wel!

Ze kan het nog goedmaken, maar dan moet ze wel snel zijn want binnenkort is mijn ' virtuele kroon' uitverkocht, de knieën versleten en de paplepel gesmolten.

V L I E R B E S S E N W I J N

In de tuin, aan de slootkant, staat een Peterselievlier (Sambucus nigra laciniata), een vliersoort met smal blad en grote bloemtrossen. Die boom - met aan de voet een hoge bamboesoort - lag een aantal jaren geleden na een storm dwars over de sloot. Het is mij gelukt de vlier weer bijna rechtovereind te krijgen. Hij staat nu al jaren gesteund door twee balken en is volbegroeid door bonte Hedera, met daarvoor nog een hoge bamboe. Samen houden ze het huis van de buurman uit ons zicht.

Ik had mij heilig voorgenomen dit jaar geen wijn te maken omdat de voorraad te groot wordt, maar ondertussen ben ik met de vijfde soort bezig. Het begon met vlierbloesemwijn omdat ik die nog nooit gemaakt had en vervolgens om dezelfde reden gingen er rode bessen in de emmer. Daarna volgden de blauwe druiven en Goudreinetten. En nu dus de vijf kilo geplukte vlierbessen!
Bessen haal je met een vork van hun steeltjes, staat in elk boek te lezen! Dat gaat snel, maar het kan nog sneller.

Bij de wijnmakers-spullen die ik uit de nalatenschap van mijn vader heb 'geplukt' zat een zeer grove kam waarvan ik mij altijd al afvroeg wat die bij die spulletjes deed. De kam heeft jaren in het atelier aan de muur gehangen om niet uit het zicht te raken. Toen ik gisteren aan het bessen ritsen toe was, ging het belletje rinkelen, ineens begreep ik de functie van die kam. De bessen vlogen van hun steeltjes, soms een hele tros in één keer! Mijn vader moet andere wijnmaak boeken gelezen hebben dan ik, of op z'n minst andere adviseurs gehad hebben die hem vertelden van de kam.

EEN STEUNTJE VOOR FRANK

Ik loop niet zo vaak fluitend door het huis en zingen is al helemaal niet mijn sterkste kant. Maar deze week betrapte ik mijzelf erop dat ik vrolijke geluiden voortbracht! Ik heb geen idee wat de oorzaak is maar geniet er met volle teugen van. Ik roep met enige regelmaat dat ik 'futloos' ben, ik voel mij vaak ook moe, ga vroeg naar bed en blijf er langer in dan ik gewend was, om mij vervolgens vol overgave te storten op mijzelf opgelegde projecten.

De 'notenkar' waar ik het gisteren over had is klaar. Het is eigenlijk een tussendoor-project omdat ik niet goed wist hoe verder te gaan met de (letterlijke) steunpilaar voor buurman Frank.
Frank en zijn vrouw hebben een prachtige tuinkamer, maar die kamer kent een laag en hoog gedeelte met een tussenstap. Het is slechts één trede maar voor Frank een moeilijke hindernis, hij moet zich ergens aan vast kunnen houden. Aan mij de vraag iets te verzinnen.

Tien, vijftien jaar geleden vermaakte ik mij op de draaibank met het draaien van 'poten', nog niet wetende waarvoor ze te gebruiken. Nu komen ze van pas, hoewel ik nog niet weet hoe het eindresultaat eruit zal zien. Als 'knop' leek mij voor een Francofiel een 'jeu de boules' bal zeer geschikt; ook die zwierf ergens in het atelier rond.

Gisteren (we eten nog steeds in de tuin) smulden we voor de tweede keer van onze suikermais. De kolven zijn weliswaar niet helemaal volgroeid maar met wat boter, peper en zout verrukkelijk.

W A L N O T E N K A R

De noten komen!

De eerste vallen al maar dat zijn 'slechterikken', die laten we liggen. Voorheen verkocht ik de noten vanaf de toch al aanwezige kalabassenstand of zo als vorig jaar vanaf een tafeltje. Nu krijgen ze een 'eigen kar', voor ons minder inspannend om ze 'boven te krijgen' en hopelijk meer aandachttrekkend voor kopers!
De kar krijgt wielen van een steekwagen, een niet te tillen vatenverplaatser die ik ooit kreeg van een vriend. Het massief stalen gevaarte heeft dertig jaar voor mij gewerkt, maar ik gebruikte hem steeds minder. Vorig jaar heb ik hem gesloopt, alles behalve de wielen is met de oudijzerboer meegegaan. Nu ga ik ze hergebruiken.

De krat is van een bakkerij in Amsterdam, ik heb er twee. Het zijn wonderlijke 'tray's' waar wij ooit voor een vergadering van de NKvB belegde broodjes in geleverd kregen. De bakker kwam ze niet ophalen dus nam ik ze mee.

Tussen de krat en het wielstel moet nog iets komen om er een stabiel geheel van te maken, maar dat zal gezien mijn ervaring met de FRANKOBIEL geen probleem zijn! Het tekstbord is van vorig jaar maar past perfect dus die houden wij erin!

En nu maar hopen dat ondanks de recessie de noten als 'warme broodjes' verkopen.

BORAGO OFFICINALIS /KOMKOMMERKRUID

Soms verdwijnt een plant om onverklaarbare redenen uit de tuin om vaak jaren later weer ergens anders op te duiken. Andere planten, bomen of struiken zijn niet uit te roeien en vormen al snel een plaag waar niet iedereen van gediend is. Het Komkommerkruid in onze groentetuin is bezig zo'n plaag te worden. Jaren geleden al had ik het al in de tuin, maar het verdween volledig. Vorig jaar zaaide ik een rijtje in het bloemenstukje van de moestuin waarna de planten zichzelf vermeerderden. In het voorjaar freesde ik zeker drie vierkante meter jonge plantjes onder de grond. In de loop van de zomer kwamen die voor een deel weer op. Maar ook nieuwe zaailingen groeiden voorspoedig, honderden hebben we uit de grond getrokken voordat ze weer nieuw zaad konden vormen.
Hoewel het blad en de bloemen van de plant eetbaar zijn wordt het bloemmetje meestal alleen ter decoratie gebruikt. Wij gebruiken het voor beide.
Hieronder het recept dat L. gisteren gebruikte.

De kip in Madhur Jaffrey's traditioneel Indiaas recept, 'murgh musallam' staat te marineren en die eten wij vanavond. De kip komt bij de 'Turk' vandaan omdat die meestal vele malen lekkerder is dan wat wij hier kunnen halen.

K R I E B E L S

Het beestje is nauwelijks te zien, het lijfje meet niet meer dan een millimeter, de 'scharen' iets meer. Ik ontdekte het door gekriebel op mijn arm, waar het zich door een woud van haren heen worstelde. Het zag er uit als een mini-kreeft en net als zijn grotere broer kroop het net zo makkelijk voor- als achteruit. Ik dacht meteen aan een teek, maar het lijkt mij toch totaal iets anders.
Wat zou het kunnen zijn en wanneer is het op mijn huid terecht gekomen?
Komt het uit de tuin of van de kippen?
Als iemand een suggestie heeft, hoor ik het graag.

Pfifferlingen/Cantharellen

Als kleuter had ik een tante, althans zo noemden wij haar. Ze was familie, maar hoe dat precies zat weet ik niet. Voor zover ik mij herinner woonde zij in een 'Hans en Grietje huisje' in Schoorl. Haar naam was Wiesje. Aan de overkant van de weg waar zij woonde was een bos, een bos met veel dennen. Zij sprokkelde dennenappels om haar kacheltje mee te stoken. Maar zij verzamelde meer, onder andere Cantharellen, niet een paar maar een mand vol. Cantharellen zijn in Nederlandse bossen bijna niet meer te vinden en bij de supermarkt/groenteboer betaal je een kapitaal voor een onsje. Een aantal jaren geleden kochten we in Parijs een kist vol voor een tientje (guldentijd).
Nu kwamen we in Duitsland bij de ALDI en andere supers verse Pfifferlingen tegen voor nog geen 3 euro voor 400 gram! Allemaal afkomstig uit Witruslandse bossen, want kweken kan je ze niet.
Je kunt ze vers eten, maar ook drogen om er jaren later nog plezier van te hebben!