H E T D E R D E O O G
Of dit een echte opname is wens ik te betwijfelen, maar hij doet mij denken aan een film die ik ooit in Centre Pompidou zag: Picasso die een schildering achter glas maakt. Hij vóór de glasplaat en de cameraman erachter. Pablo deed dat razend knap, het leek niet ingestudeerd maar moet het bijna wel geweest zijn. De volgorde waarin je werkt staat averechts op het schilderen op doek.
In de beeldhouwkunst, maar meer nog in de siersmeedkunst, was het werken vanaf de achterkant van de plaat in de beginjaren van de vorige eeuw een veelgebruikte techniek. Men noemt dat drijven of siceleren. In beide gevallen is er sprake van het forceren van het oppervlak.
Je slaat met een hamer rechtstreeks of via een pons op een plaat, dan krijg je een deuk. Maar als je de plaat omdraait heb je een bobbel en om die bobbel gaat het. In de jaren zestig zijn er beeldendkunstenaars geweest die met die spanning van het oppervlak bezig waren. Luciano Fontana is het bekendste voorbeeld, maar er zijn er veel meer.
Otto Künzli, een Zwitserse sieradenmaker maakte in 1980 een armband van rubber waarin een kogel van goud voor de spanning van binnen uit zorgde. Ik weet dat hij overwoog zo'n gouden kogel van 1,2 cm onder de huid van zijn linkerarm te laten plaatsen om zodoende de ultieme spanning toonbaar te maken, maar of hij het uiteindelijk ook gedaan heeft weet ik niet.
Het kind in de buik van deze moeder zou betiteld kunnen worden als een performance kunstenaar, of het plaatje nou echt is of niet!.
