GOLDONI 600 serie

Th. heeft wel een beetje gelijk met haar opmerking op het blog van 22 maart over mijn frees, het doet wat simpel, Oostblokachtig aan, zo zonder motorkapje! Het plastic kapje zoals te zien is op de originele gebruiksaanwijzing zat er nog op toen ik de machine kocht! Met kap ziet het er aanzienlijk minder Oostblokkerig uit maar het motortje is echt hetzelfde! Het is een oerdegelijk Italiaans product, bijna niet kapot te krijgen. Die plastic kap is er alleen maar voor de sier, om het ding een smoel te geven.
Het model bovenin is wat moderner van lijn, maar aan de techniek zal ook nu weinig veranderd zijn, omdat ook de boeren hoog in de Italiaanse heuvels en bergen net als ik vaak zelf moeten kunnen repareren.

O::O

VREES NIET MAAR FREES!

Het zware werk zit er voorlopig weer even op, niet dat ik 'twee spa diep' gespit heb wat eigenlijk weer een keer gedaan zou moeten worden, maar dat het freeswerk in twee dagen naar tevredenheid is gedaan.
Jaar in jaar uit alleen maar frezen is eigenlijk niet goed voor het bodemleven, je komt niet dieper dan een centimeter of vijfentwintig. Er ontstaat dan wat tuinders noemen een 'plaat' op die geringe diepte, een laag die steeds meer in elkaar klinkt en daarom ook steeds minder water doorlaat. Diepe wortelaars hebben dan moeite tot volle wasdom te komen.
Dertig jaar geleden toen ik deze gebruikte GOLDONI frees kocht, was er in dit dorp nog een mannetje die voor een paar centen je tuintje omspitte. Dat gekromde ruggetje is al lang dood, net als de broers die daarna met hun veel zwaardere GOLDONI met een kantelploeg erachter mijn grond voor de winter 'om kwamen zetten'.
Ik kocht mijn toen al behoorlijk gebruikte frees in een boerenrommelwinkel in de buurt van VOLKEL voor drieduizend gulden, toen voor ons een zeer fors bedrag. Nu kan ik zeggen dat die machine mij een honderdje per jaar heeft gekost, 50 euro nu. Voor dat bedrag had ik nooit mensen en machines in kunnen huren die hetzelfde werk voor ons gedaan zouden hebben. En als de motor blijft lopen als nu, gaat hij mee tot mijn eigen einde. Een bijkomend voordeel is, dat deze frees zo simpel in elkaar zit dat als hij problemen geeft ik het meestal zelf kan oplossen.
Voorlopig vrees ik de toekomst niet.

>.<

KUNST en EROTIEK

Er zijn twee veel bezochte blogs op dit adres te vinden: De Belgische beeldend kunstenaar Panamarenko en LUST van Peter van Straaten. De zoekers naar Panamerenko zijn zonder uitzondering Belgen, waarschijnlijk scholieren die een werkstuk over de kunstenaar moeten maken. De zoekers die bij LUST uitkomen zijn liefhebbers van erotiek of van Peter van Straaten, soms van beiden. Waar bij Panamarenko de erotiek nauwelijks aanwezig is, is het werk van Peter zonder de meer of minder verhulde erotiek niet voor te stellen. Maar de vorige week overleden Shinkichi Tajiri was een kunstenaar waarvan maar weinig mensen weten dat hij de erotiek in velerlei vormen in zijn beelden, film, foto's en collages verwerkte. Door zijn gehele oeuvre is de erotiek als rode draad terug te vinden, vaak opwindender dan menig porno filmpje.
Erotiek en Kunst, mijn leven is ondenkbaar zonder!

÷÷÷÷÷÷

S P L I N T E R

In het midden van de foto de pijnlijke splinter.

Als je zonder handschoenen met hardhout werkt zoals ik, heb je elke dag wel één of meerdere splinters. Die splinters zitten dan ergens in je hand, soms voel je ze meteen maar vaak ook niet, dan kom je er dagen later achter dat er 'iets zit', vaak pas als ze eruit zweren. Splinters uit mijn handen halen kan ik meestal zelf, soms moet ik hulp inroepen.
Gisterenavond voelde ik dat er wat in mijn rechter voet zat, met elke stap was er een 'steekgevoel', niet prettig en in bed 'haakte' het in het laken. Zelf kreeg ik het -met in mijn linkerhand een pincet-niet te pakken. Vanmorgen lukte het Lindsey na een aantal pogingen de 'splinter' te verwijderen. De pincet gleed er telkens af. Het lijkt een stukje glas te zijn van nog geen drie milimeter lang, niets dus eigenlijk! Hoe moet iemand zich voelen wiens lijf volzit met granaatscherven, om maar iets te noemen?

ßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßßß

…

M E R E L L U S T

Toen de rietdekker mijn dak maakte, vroeg hij mij of ik iets op het einde van de nok wilde, iets door mijzelf gemaakt, iets leuks, geks of ander visueel verantwoord item. 'Beëindig de nok maar zoals gebruikelijk' zei ik.
Dat was een goede beslissing, want de 'toegevoegde waarde' diende zichzelf aan.
Deze merel (wij denken dat het steeds de zelfde is) begint en eindigt zijn dagen op die plek, met de mooiste concerten. Alleen in de winter zit hij er niet, dan valt er toch nog niets te versieren!

}:{

T E N A for M E N

Voor niemand, maar zeker voor mannen is het niet gebruikelijk om met hun 'zwakke momenten' naar buiten te treden. Kracht laat je zien, zwakte stop je zo ver mogelijk weg. Maar iedereen heeft van die momenten waarop hij/zij zich sterk of zwak voelt.
Maar wat is sterk en wat is zwak? En in hoeverre heb je het in de hand?

Ik heb gelukkig nog geen incontinentie probleem, dus daarvoor hoef ik de hulp van TENA niet in te roepen en dus ook niet de hele dag met zo'n inlegkruis in mijn 'SLOGGIE' rond te lopen.

Maar ik heb wel nu zo'n tien blaasspoelingen gehad en dat 'afbreekmiddel' begint meer af te breken dan beloofd, sinds drie spoelingen terug heb ik de twee dagen na de toediening te maken met afscheidingen die ik voorheen niet had. En dat voelt bepaald niet prettig. Om het leed enigszins te verzachten en de prut op te vangen voldoet TENA uitstekend en dat mag u best weten!
Ik schaam mij daar niet voor en zie het zeker niet als een zwak moment, maar ervaar het als een oplossing voor een probleem waarvan ik niet wist dat het bestond.

______

85 jaar TAJIRI

Helden heb ik niet, maar voorbeelden wel.
Ik heb veel van hem geleerd.
Bedankt Shinkichi.

≥

R A N S U I L



Asio Otus / Ransuil

Toen ik deze morgen in een verscholen hoekje op ons landje een plasje deed, zag ik door de spleten van de wilgenstaken-afscheiding met het buurlandje heel parmantig een uil zitten op nog geen meter boven de grond. Braakballen heb ik meerdere malen gevonden, vooral op de steiger onder de grote wilg, maar een uil had ik er overdag nog nooit gezien. Voor mijn gevoel waren zijn ogen gesloten en zat het beestje lekker te slapen. Ik meende dan ook de tijd te hebben om de camera te gaan halen, want deze kans mocht ik niet laten lopen. Vijf minuten later was ik terug met de camera en L. en het beestje zat er inderdaad nog! "Maar die kijkt ons recht aan" fluisterde L. meteen, "welnee" zei ik en nam een paar foto's. Voor de laatste foto moest ik de camera boven mijn hoofd en dus ook boven de afscheiding houden. De uil reageerde meteen door zijn ogen wijd open te sperren, de kop te draaien en met een prachtige vleugelslag van ons weg te vliegen.
Voor zo'n moment moet je eigenlijk een motordrive hebben en is onze Sony sowieso te traag. Dat mooie moment heb ik dus niet vast kunnen leggen.
Thuis bleken de foto's helaas onder de (scherpte) maat, maar was wel duidelijk te zien dat Lindsey gelijk had; de uil keek ons al die tijd recht aan!
Gelukkig zijn er ook echte fotografen die scherpe foto's maken.

©

K I K K E R L I E F D E

Een aantal jaren geleden vond ik tussen de slootrand en de 'garage' een vierkante betonnen put, helemaal volgestort met oud ijzer, puin en grond. Bij het leeghalen, bleek in het hart van de vloer een half doorgeroeste emmer in het beton vast te zitten, waarvan ik de functie nooit heb begrepen. De put bleek goed waterdicht, dus besloot ik hem in ere te herstellen. Ik metselde er een fraaie rand op en liet er regenpijpen in uitmonden. Eens in de vijf jaar haal ik hem helemaal leeg: ik hevel het water de sloot in en haal met een emmer de bagger eruit. In die bagger zit ontzettend veel leven, slakken maar ook jonge salamanders. Volgroeide exemplaren kom ik niet tegen, wat zeggen wil dat ze de put uit kunnen komen. Ze klimmen waarschijnlijk gewoon tegen het ruwe beton en steen naar boven.

Ook kikkers zitten er regelmatig in, maar zo'n ronde dame als ik een week terug zag en zelfs kon pakken, had ik er nog nooit in gezien. Ik bedoel het prachtig in het water weerspiegelde exemplaar op de foto hieronder. Vanmorgen was ze niet meer alleen, ze had gezelschap gekregen van nog drie Bruine kikkers waarvan er twee elkaar in de paargreep hadden. Van de paargreep, die amplexus blijkt te heten, had ik nog nooit gehoord. Een vrouwtje leunde half op de plank en het kleinere mannetje zat op haar rug en hield haar stevig in zijn greep. Het was een prachtig gezicht, die vier kikkers in één hoek en ze zaten er nog toen ik met de camera terugkwam. Maar alleen het stoïceinse vrouwtje en een verliefd mannetje bleven zitten toen ik met de camera dichterbij probeerde te komen, de anderen verdwenen de diepte in. Dril heb ik nog nooit in deze put gezien, dus ook de bruine kikker moet een goede klimmer zijn, want het 'afzetgebied' is ondiep water! We houden ze in de gaten.

Rana temporaria



0