K I K K E R L I E F D E

Een aantal jaren geleden vond ik tussen de slootrand en de 'garage' een vierkante betonnen put, helemaal volgestort met oud ijzer, puin en grond. Bij het leeghalen, bleek in het hart van de vloer een half doorgeroeste emmer in het beton vast te zitten, waarvan ik de functie nooit heb begrepen. De put bleek goed waterdicht, dus besloot ik hem in ere te herstellen. Ik metselde er een fraaie rand op en liet er regenpijpen in uitmonden. Eens in de vijf jaar haal ik hem helemaal leeg: ik hevel het water de sloot in en haal met een emmer de bagger eruit. In die bagger zit ontzettend veel leven, slakken maar ook jonge salamanders. Volgroeide exemplaren kom ik niet tegen, wat zeggen wil dat ze de put uit kunnen komen. Ze klimmen waarschijnlijk gewoon tegen het ruwe beton en steen naar boven.

Ook kikkers zitten er regelmatig in, maar zo'n ronde dame als ik een week terug zag en zelfs kon pakken, had ik er nog nooit in gezien. Ik bedoel het prachtig in het water weerspiegelde exemplaar op de foto hieronder. Vanmorgen was ze niet meer alleen, ze had gezelschap gekregen van nog drie Bruine kikkers waarvan er twee elkaar in de paargreep hadden. Van de paargreep, die amplexus blijkt te heten, had ik nog nooit gehoord. Een vrouwtje leunde half op de plank en het kleinere mannetje zat op haar rug en hield haar stevig in zijn greep. Het was een prachtig gezicht, die vier kikkers in één hoek en ze zaten er nog toen ik met de camera terugkwam. Maar alleen het stoïceinse vrouwtje en een verliefd mannetje bleven zitten toen ik met de camera dichterbij probeerde te komen, de anderen verdwenen de diepte in. Dril heb ik nog nooit in deze put gezien, dus ook de bruine kikker moet een goede klimmer zijn, want het 'afzetgebied' is ondiep water! We houden ze in de gaten.

Rana temporaria



0

KOFFIE ZONDER SUIKER

Bakkie koffie?
Wat voor de één een heerlijk bakkie is, is volgens de ander niet te zuipen. Koffie op de werkplek hoort erbij, gezet door de koffiejuffrouw of afkomstig uit de automaat of zoals soms nog: in de thermosfles meegegeven door 'moeder de vrouw'.

Koffie meneer?
Ongevraagd komt daar een zakje suiker, melkpoeder en een ingepakt koekje bij. Echt lekker heb ik het nooit gevonden, maar smaken verschillen en zeker wat koffie betreft. Bovendien verandert de persoonlijke smaak en de manier van koffie maken een aantal malen in een mensenleven.

De koffieproever Gennaro Pelliccia drinkt de koffie niet maar proeft het bruine vocht alleen. Zijn belangrijkste instrument is dan ook zijn tong en die heeft het bedrijf Costa Coffee, waar hij als chef tester werkt, laten verzekeren voor 10 miljoen pond. Een niet gering bedrag. De premie zal voor het bedrijf met een omzet van 216 miljoen pond geen probleem zijn.

Dat hij niet de enige is met voor veel geld verzekerde lichaamsdelen is hier te lezen.

•••••

B A A R D T R I M M E R S

Op zoek naar mijn favoriete model baardtrimmer van BRAUN (zwart en robuust strak vormgegeven), die allang niet meer wordt gemaakt, kwam ik tot de ontdekking dat er op het toch wel beperkte gebied van scheerapparaten heel wat aan het veranderen is. In vorm, maar vooral in benaming! Er wordt nu gesproken over BODYGROOM, BODY CRUZER, STUBBLE KIT, BODY HAIR TRIMMER en GROOMINGSET. De vormgeving is soms uitgesproken erotisch, de benaming lijkt afkomstig uit 'darkrooms'. Dit alles is te vinden op de site van Wehkamp, waarbij de presentatie van de Philips TT2021/32 aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. PHILIPS + DUREX hebben elkaar gevonden in een unieke (!) PLEZIERSET! Uit de reviews van klanten is af te lezen dat ze gelukkig zijn met het Philips product. Over Durex geen woord.

>>>>>>>>>>.<<<<<<<<<<

HOUDBAARHEIDSDATUM

Bij het kopen van een fles melk let je op de houdbaarheidsdatum, je weet dat die melk na zeg anderhalve week niet meer te drinken is. Bij oplaadbare apparaten staat nergens hoe lang ze meegaan. Het lijkt ook moeilijk voorspelbaar omdat het van vele factoren afhankelijk is. Maar zou het niet aardig zijn van fabrikanten om bij aanschaf van bijvoorbeeld een scheerapparaat de koper te melden dat hij rekening moet houden met de beperkte levensduur van het ding en dat reparatie bij voorbaat uitgesloten is? Zouden ze dat niet vertellen omdat ze wéten dat de oplaadbare batterij het zwakke punt is? Of ben ik te naïef door te verwachten dat zo'n ding langer meegaat dan dat hij doet en ben ik geen goede consument door pas iets nieuws te willen als het oude het niet meer doet?
Wanneer ik mijn éérste BRAUN baardtrimmer kocht weet ik echt niet meer, maar de tweede was in 1994 (het langste model met groter motortje). Ik moest wel een nieuwe aanschaffen omdat de oude niet te repareren bleek. Maar die nieuwe hield er nog sneller mee op dan de eerste: alweer onoverkomelijke oplaadproblemen. Toen ik de eerste ter reparatie aanbood en vroeg of ze er geen nieuwe accu in konden zettten werd ik nog net niet uitgelachen. "Meneer, dat kost meer dan een nieuwe", vertrouwde de verkoper mij toe. Met de tweede ben ik niet eens meer teruggegaan!
Weggooien doe ik niet zo snel, maar slopen des te liever. Die twee 'trimmers' liggen dan ook al jaren naast een gedemonteerde BRAUN tandenpoetsmachine. Vandaag moesten ze er aan geloven en brak ik ze open. Het waarom van het niet meer opladen was meteen duidelijk, in beide gevallen was de 'herlaadbare' batterij behoorlijk aan het oxideren en stonden ze bijna op ploffen. Natuurlijk heeft het lange nietsdoen ze ook verder doen aftakelen, maar het begin van de oxidatie was het einde van het gebruik als trimapparaat, dat staat vast. Er zijn vast en zeker batterijen die het niet zo snel begeven, maar die komen pas in consumentengoederen als de consument er ook voor wil betalen.
Overigens draaien de motortjes fantastisch op een anderhalf volt batterijtje, daar is echt niets mis mee.
Nu bedenken wat ik daarmee kan. Suggesties?

<>

H E R G E B R U I K

Dit is een zo genaamde 3D kaart, zo'n kaart die als je hem beweegt de figuurtjes laat 'leven'. Een vinding waar we nu glimlachend op terugkijken! Maar deze kaart heeft nog iets bijzonders, namelijk een dikte meer dan gewoonlijk, veroorzaakt door 'hergebruiketiketten'! Halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw raakte Onno B. in de ban van Sietse Leeflang, de oprichter van De Kleine Aarde en sleepte mij in zijn enthousiastme mee. Hij bestelde in Boxtel een partij 'hergebruiketiketten' en vroeg ons hetzelfde te doen. De etiketten waren bedoeld om bomen en energie te sparen, maar ons gebruik deed het tegenovergestelde! Wij stuurden die Walt Disney kaart met hergebruiketiketten een keer of twintig heen en weer van A'dam naar Zwolle en visa vers, met berichten die er niet echt toe deden! Helaas waren de postzegels niet opnieuw te gebruiken.
Hergebruiketiketten, ze bestaan nog steeds.

Leuk was het wel.

Sietse Leeflang was niet de enige die met hergebruik bezig was blijkt uit deze scan van een etiket waarvan Lindsey er nog steeds een aantal heeft; we hebben meer gemeen dan wij ooit dachten!

E T E N E N Z O

Janneke Vreugdenhil doet in lekker eten, geen flauwekul maar gewoon lekker en gezond eten. Ze schrijft erover en maakt informatieve filmpjes waar je als thuiskok wat aan hebt. Het in 2007 door de NRC uitgegeven boek etenenzo is meer dan alleen maar weer een kookboek. De vormgeving moet voor de binder een crime geweest zijn, maar spreekt mij bijzonder aan. Op pagina 137 staat een recept voor een homemade pizza met Mozzarella en kerstomaatjes dat er zeer aantrekkelijk uitziet. In de jaren zeventig heb ik een periode gehad waarin ik veel pizza's maakte. Ik heb geen idee wat de aanleiding was, maar het klooien met deeg vond ik leuk, zo leuk dat de 'topping' er eigenlijk niet toe deed! Ik weet zeker dat er heel wat tomaten, ansjovis, kaas en olijven doorheen gingen! Deze keer heb ik mij met veel plezier beziggehouden met alleen het maken van de bodem. De kinderlijke pret van het voelen van het beslag tussen de vingers en het rammen met de vuist op een 'balletje' deeg zou aan elke pizzacourier verplicht gesteld moeten worden. De topping verzorgde L. Ze was blij, iets van de overdaad van vorig jaar zomer aan tomaatjes en basilicum uit eigen tuin (nu uit de vriezer) op te kunnen maken. Het resultaat was VERRUKKELIJK!

<<>><<>>

SMULPARTIJ

Het is maar de vraag of de natuur hard is (en onder natuur versta ik zowel de dieren- als de mensenwereld). Er is altijd sprake van een sterkere/slimmere en zwakkere figuur. Bij de vogels behoren duiven niet tot de slimsten, zo is onze ervaring en zeker de zwakkere exemplaren niet. Die beesten blijven zitten totdat je er bijna bovenop staat en vliegen dan meestal niet verder weg dan de dichtsbijzijnde boomtak. Met grote regelmaat vinden wij veren, borst donsveertjes meestal, van Turkse Tortels op ons erf. Maar vleugels of karkasrestanten zijn daar nooit bij. De Sperwer is hier rond ons huis de grootste jager, we zien hem vaak, maar zelden met een prooi.
De restanten op de foto zijn niet van een Turkse tortel maar van een Houtduif. Ze liggen naast de komposthoop en voor het eerst niet alleen veren, maar een kompleet, nou ja, kompleet... karkas. De kop is foetsie, net als een deel van de ingewanden, maar het hart zat er nog in en het bloed was nog niet geronnen.
We hebben een smulpartij niet alleen gemist, maar op z'n minst verstoord.

OOO

MARINUS BOEZEM

Zonder dat ik het wist, ben ik er al vele malen langs gereden op weg naar Almere. Vanaf de Waterlandseweg (N305) kijk je namelijk recht de Groene Kathedraal in, alleen besef je dat niet. Je ziet alleen maar bomen; je moet weten dat die hoogste populieren samen de Kathedraal vormen. Ik wist wel dat Boezem ergens in de buurt van Almere al lang geleden aan zijn landschapsproject was begonnen, maar had het nog nooit bezocht.
L. opperde om er zondag j.l., op weg naar Lelystad, daar langs te gaan. Pas toen ik op internet de locatie zag en herkende, besefte ik pas dat ik de Groene Kathedraal al meerdere malen in een flits moet hebben gezien.

Eigenlijk is de vorm - de plattegrond - alleen maar goed vanuit de lucht te zien. Met beide benen op de grond heb je heel wat voorstellingsvermogen nodig om je in een kathedraal te wanen, maar dan is het ook een bijzondere ervaring. In de link staat meer informatie over het hoe en waarom.

MB

GERARD HOWELER

Een paar jaar geleden kocht L. een beeld van mijn oude vriend en collega, Gerard Höweler. Het beeld met de titel "Sunken square" ligt in het gras en wordt door de vogels en egel gebruikt om uit te drinken en om in te badderen.
Deze week mochten wij bij wijze van wederdienst een beeld bij hem uitzoeken. Ik ben vergeten naar de titel te vragen, maar ik denk dat het uit de serie "Passage" komt. Wij zijn zeer verguld met het royale aanbod en vinden het een aanwinst voor de tuin. Ik ken Gerard nu een jaar of veertig, een echte beeldhouwer die behalve voor modelletjes geen ander materiaal dan steen gebruikt. Hij heeft zijn atelier op het terrein van een steenhouwersbedrijf in Nes a/d Amstel. Hij is nu 68 maar werkt nog elke dag met met plezier in steen. Rond zijn werkterrein liggen nog heel wat beelden te wachten op afnemers, wel of niet via de tentoonstellingen waar hij nog steeds aan mee doet.

######

WAAR HEB JE AL DIE TIJD GEZETEN?

IJdel als ik ben, Google ik wel eens op mijn eigen naam. Tot mijn verbazing kwam ik daarbij onlangs de vraag tegen: 'Waar heb jij al die tijd gezeten'?

"Waar heb ik al die tijd gezeten, wie wil dat weten?" vroeg ik mij af. Ik blijk niet alleen ijdel te zijn maar ook naïef en zeker vergeetachtig. Er was helemaal niet iemand naar mij op zoek geweest, het was de titel van een tentoonstelling waaraan ik meedeed. Een tentoonstelling in 'Verzameld Werk', een galerie in Gent onder de bezielende leiding van Ingrid de Coster en Frank van Houtte. Mijn inbreng op die tentoonstelling was mijn NY es krukje welke ik eerder heb beschreven.



In dat zelfde jaar, 1994 heb ik nog een tentoonstelling bij hen gehad, een soort 'inval-tentoonstelling' in de zomermaanden, maar die zit niet in hun archief en dat is jammer.
Naar die tentoonstelling bracht ik ook een werk van cortenstaal en hout, waar ik eigenlijk geen goede Hollandse naam voor heb. Het is geen vitrine maar ook geen kast, maar je kunt er iets moois opzetten. Het heeft ook een poosje bij MARZEE gestaan. Sindsdien staat het op ons erf en raakte het met de jaren totaal overgroeid met Hedera. Sinds kort is het weer te zien.

Het 'drukwerk' voor de tentoonstelling.

IIIII