HOUDBAARHEIDSDATUM

Bij het kopen van een fles melk let je op de houdbaarheidsdatum, je weet dat die melk na zeg anderhalve week niet meer te drinken is. Bij oplaadbare apparaten staat nergens hoe lang ze meegaan. Het lijkt ook moeilijk voorspelbaar omdat het van vele factoren afhankelijk is. Maar zou het niet aardig zijn van fabrikanten om bij aanschaf van bijvoorbeeld een scheerapparaat de koper te melden dat hij rekening moet houden met de beperkte levensduur van het ding en dat reparatie bij voorbaat uitgesloten is? Zouden ze dat niet vertellen omdat ze wéten dat de oplaadbare batterij het zwakke punt is? Of ben ik te naïef door te verwachten dat zo'n ding langer meegaat dan dat hij doet en ben ik geen goede consument door pas iets nieuws te willen als het oude het niet meer doet?
Wanneer ik mijn éérste BRAUN baardtrimmer kocht weet ik echt niet meer, maar de tweede was in 1994 (het langste model met groter motortje). Ik moest wel een nieuwe aanschaffen omdat de oude niet te repareren bleek. Maar die nieuwe hield er nog sneller mee op dan de eerste: alweer onoverkomelijke oplaadproblemen. Toen ik de eerste ter reparatie aanbood en vroeg of ze er geen nieuwe accu in konden zettten werd ik nog net niet uitgelachen. "Meneer, dat kost meer dan een nieuwe", vertrouwde de verkoper mij toe. Met de tweede ben ik niet eens meer teruggegaan!
Weggooien doe ik niet zo snel, maar slopen des te liever. Die twee 'trimmers' liggen dan ook al jaren naast een gedemonteerde BRAUN tandenpoetsmachine. Vandaag moesten ze er aan geloven en brak ik ze open. Het waarom van het niet meer opladen was meteen duidelijk, in beide gevallen was de 'herlaadbare' batterij behoorlijk aan het oxideren en stonden ze bijna op ploffen. Natuurlijk heeft het lange nietsdoen ze ook verder doen aftakelen, maar het begin van de oxidatie was het einde van het gebruik als trimapparaat, dat staat vast. Er zijn vast en zeker batterijen die het niet zo snel begeven, maar die komen pas in consumentengoederen als de consument er ook voor wil betalen.
Overigens draaien de motortjes fantastisch op een anderhalf volt batterijtje, daar is echt niets mis mee.
Nu bedenken wat ik daarmee kan. Suggesties?

<>

H E R G E B R U I K

Dit is een zo genaamde 3D kaart, zo'n kaart die als je hem beweegt de figuurtjes laat 'leven'. Een vinding waar we nu glimlachend op terugkijken! Maar deze kaart heeft nog iets bijzonders, namelijk een dikte meer dan gewoonlijk, veroorzaakt door 'hergebruiketiketten'! Halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw raakte Onno B. in de ban van Sietse Leeflang, de oprichter van De Kleine Aarde en sleepte mij in zijn enthousiastme mee. Hij bestelde in Boxtel een partij 'hergebruiketiketten' en vroeg ons hetzelfde te doen. De etiketten waren bedoeld om bomen en energie te sparen, maar ons gebruik deed het tegenovergestelde! Wij stuurden die Walt Disney kaart met hergebruiketiketten een keer of twintig heen en weer van A'dam naar Zwolle en visa vers, met berichten die er niet echt toe deden! Helaas waren de postzegels niet opnieuw te gebruiken.
Hergebruiketiketten, ze bestaan nog steeds.

Leuk was het wel.

Sietse Leeflang was niet de enige die met hergebruik bezig was blijkt uit deze scan van een etiket waarvan Lindsey er nog steeds een aantal heeft; we hebben meer gemeen dan wij ooit dachten!

E T E N E N Z O

Janneke Vreugdenhil doet in lekker eten, geen flauwekul maar gewoon lekker en gezond eten. Ze schrijft erover en maakt informatieve filmpjes waar je als thuiskok wat aan hebt. Het in 2007 door de NRC uitgegeven boek etenenzo is meer dan alleen maar weer een kookboek. De vormgeving moet voor de binder een crime geweest zijn, maar spreekt mij bijzonder aan. Op pagina 137 staat een recept voor een homemade pizza met Mozzarella en kerstomaatjes dat er zeer aantrekkelijk uitziet. In de jaren zeventig heb ik een periode gehad waarin ik veel pizza's maakte. Ik heb geen idee wat de aanleiding was, maar het klooien met deeg vond ik leuk, zo leuk dat de 'topping' er eigenlijk niet toe deed! Ik weet zeker dat er heel wat tomaten, ansjovis, kaas en olijven doorheen gingen! Deze keer heb ik mij met veel plezier beziggehouden met alleen het maken van de bodem. De kinderlijke pret van het voelen van het beslag tussen de vingers en het rammen met de vuist op een 'balletje' deeg zou aan elke pizzacourier verplicht gesteld moeten worden. De topping verzorgde L. Ze was blij, iets van de overdaad van vorig jaar zomer aan tomaatjes en basilicum uit eigen tuin (nu uit de vriezer) op te kunnen maken. Het resultaat was VERRUKKELIJK!

<<>><<>>

SMULPARTIJ

Het is maar de vraag of de natuur hard is (en onder natuur versta ik zowel de dieren- als de mensenwereld). Er is altijd sprake van een sterkere/slimmere en zwakkere figuur. Bij de vogels behoren duiven niet tot de slimsten, zo is onze ervaring en zeker de zwakkere exemplaren niet. Die beesten blijven zitten totdat je er bijna bovenop staat en vliegen dan meestal niet verder weg dan de dichtsbijzijnde boomtak. Met grote regelmaat vinden wij veren, borst donsveertjes meestal, van Turkse Tortels op ons erf. Maar vleugels of karkasrestanten zijn daar nooit bij. De Sperwer is hier rond ons huis de grootste jager, we zien hem vaak, maar zelden met een prooi.
De restanten op de foto zijn niet van een Turkse tortel maar van een Houtduif. Ze liggen naast de komposthoop en voor het eerst niet alleen veren, maar een kompleet, nou ja, kompleet... karkas. De kop is foetsie, net als een deel van de ingewanden, maar het hart zat er nog in en het bloed was nog niet geronnen.
We hebben een smulpartij niet alleen gemist, maar op z'n minst verstoord.

OOO

MARINUS BOEZEM

Zonder dat ik het wist, ben ik er al vele malen langs gereden op weg naar Almere. Vanaf de Waterlandseweg (N305) kijk je namelijk recht de Groene Kathedraal in, alleen besef je dat niet. Je ziet alleen maar bomen; je moet weten dat die hoogste populieren samen de Kathedraal vormen. Ik wist wel dat Boezem ergens in de buurt van Almere al lang geleden aan zijn landschapsproject was begonnen, maar had het nog nooit bezocht.
L. opperde om er zondag j.l., op weg naar Lelystad, daar langs te gaan. Pas toen ik op internet de locatie zag en herkende, besefte ik pas dat ik de Groene Kathedraal al meerdere malen in een flits moet hebben gezien.

Eigenlijk is de vorm - de plattegrond - alleen maar goed vanuit de lucht te zien. Met beide benen op de grond heb je heel wat voorstellingsvermogen nodig om je in een kathedraal te wanen, maar dan is het ook een bijzondere ervaring. In de link staat meer informatie over het hoe en waarom.

MB

GERARD HOWELER

Een paar jaar geleden kocht L. een beeld van mijn oude vriend en collega, Gerard Höweler. Het beeld met de titel "Sunken square" ligt in het gras en wordt door de vogels en egel gebruikt om uit te drinken en om in te badderen.
Deze week mochten wij bij wijze van wederdienst een beeld bij hem uitzoeken. Ik ben vergeten naar de titel te vragen, maar ik denk dat het uit de serie "Passage" komt. Wij zijn zeer verguld met het royale aanbod en vinden het een aanwinst voor de tuin. Ik ken Gerard nu een jaar of veertig, een echte beeldhouwer die behalve voor modelletjes geen ander materiaal dan steen gebruikt. Hij heeft zijn atelier op het terrein van een steenhouwersbedrijf in Nes a/d Amstel. Hij is nu 68 maar werkt nog elke dag met met plezier in steen. Rond zijn werkterrein liggen nog heel wat beelden te wachten op afnemers, wel of niet via de tentoonstellingen waar hij nog steeds aan mee doet.

######

WAAR HEB JE AL DIE TIJD GEZETEN?

IJdel als ik ben, Google ik wel eens op mijn eigen naam. Tot mijn verbazing kwam ik daarbij onlangs de vraag tegen: 'Waar heb jij al die tijd gezeten'?

"Waar heb ik al die tijd gezeten, wie wil dat weten?" vroeg ik mij af. Ik blijk niet alleen ijdel te zijn maar ook naïef en zeker vergeetachtig. Er was helemaal niet iemand naar mij op zoek geweest, het was de titel van een tentoonstelling waaraan ik meedeed. Een tentoonstelling in 'Verzameld Werk', een galerie in Gent onder de bezielende leiding van Ingrid de Coster en Frank van Houtte. Mijn inbreng op die tentoonstelling was mijn NY es krukje welke ik eerder heb beschreven.



In dat zelfde jaar, 1994 heb ik nog een tentoonstelling bij hen gehad, een soort 'inval-tentoonstelling' in de zomermaanden, maar die zit niet in hun archief en dat is jammer.
Naar die tentoonstelling bracht ik ook een werk van cortenstaal en hout, waar ik eigenlijk geen goede Hollandse naam voor heb. Het is geen vitrine maar ook geen kast, maar je kunt er iets moois opzetten. Het heeft ook een poosje bij MARZEE gestaan. Sindsdien staat het op ons erf en raakte het met de jaren totaal overgroeid met Hedera. Sinds kort is het weer te zien.

Het 'drukwerk' voor de tentoonstelling.

IIIII

DE DODE VROUW

Aan een groep mensen iets vertellen, een lezing geven of een tentoonstelling openen is niets voor mij. Toch heb ik het één keer gedaan. In de zomer van 1997 belde Petra Hartman mij op met de vraag of ik haar tentoonstelling zou willen openen. De tekst die ik toen uitsprak, vond ik onlangs terug. Het is beslist geen hoogstandje, maar voor mij een belangrijke momentopname die ik met andere wil delen. Het kleine aantal bezoekers van de opening was voor Petra en de galerie een teleurstelling maar maakte het voor mij makkelijker.

De tekst zoals ik hem voorlas:

"Petra belde mij twee maanden geleden op met de vraag of ik haar tentoonstelling bij RA zou willen openen; mijn eerste reactie was nee.
Dat heb ik nooit gedaan, dat kan ik niet, dat durf ik niet!
Zij begon mij voorzichtig uit te leggen waar het werk over ging en hoe zij tot het thema 'De Dode Vrouw' was gekomen.
Ik opperde nog een andere mogelijkheid, maar voelde aan dat ik mijn angst zou moeten overwinnen.
Ik zei nogmaals nee. "Petra, het spijt mij, ik hou het niet droog, de gedachte alleen al blokkeert mijn keel."
We beëindigden ons gesprek.
Een half uur en twee pilsjes later was het er: het gedicht waarmee ik de tentoonstelling 'De Dode Vrouw' tot leven hoop te wekken.

HET HOORBAAR ZWIJGEN.

GVD, mag IK nog wat zeggen, IK ben er nog, Ik ben er toch!
Jij bent er.
Aanwezig in mijn dromen, heb je nooit een afkeuring laten horen,
je keurt nog steeds: goed zo jochie.
Je tekent zelfs een kompleet nieuwe serie.
Ik zie het, maar wil, kan en mag het niet vertalen.
Het is jouw werk, jouw werk dat er nooit zal komen.
Jouw handen, kort en dik, vooral de laatste weken van jouw leven,
waren prachtig in de kist. Als was.
Als was je er nog, alsof je maakt wat alleen ik nog mag zien in m'n dromen.
Je was en bent een deel van mijn leven dat ik niet kan,
maar misschien wel wil vergeten.

Lieve Petra,

De Vieze Vrouw, De Dode Vrouw en Het Ontsierde Lichaam zijn thema's die wij maar al te graag ontlopen.
Als titel van een tentoonstelling stoten ze af of trekken juist aan. Als de balans niet doorslaat gebeurt er niets.
De Vieze Vrouw heb ik dus niet gezien.
Het Ontsierde Lichaam wil ik niet zien, mijn vrouw had het.
Vies vond ik het niet, ontsierd wel en oh zo dood.

'Mag het iets meer zijn?' was de titel van Marion's laatste tentoonstelling.
Dat het iets meer kan zijn laat jij ons zien."

*****

WITKOPSTAARTMEES

Aegithalos caudatus caudatus

Echte Witkopstaartmezen komen hier zelden voor, toch denken wij dat dit er een is, hoewel dat op deze opname niet goed te zien is. Het meesje vliegt hier al een paar weken in de buurt rond en komt met een groep gewone Staartmezen op onze vetbollen af. Soms kunnen we hem goed observeren en zien dan hoe het wit van borst naar de kop doorloopt, ook de scheiding met de zwarte kraag is zoals het hoort. Maar voor een goede foto zijn wij meestal te laat. Het plaatje hieronder, die ik van deze site haalde, laat volgens de kenners een echte Witkopstaartmees zien.
Maar echt of niet, het zijn prachtige beestjes!

foto Bas van den Boogaard 2003



.

LAAT ZE MAAR KOMEN

Waar gebruikte Eiken vloerdelen al niet goed voor kunnen zijn.
Van de buurman kreeg ik wat restanten om mee te spelen, eigenlijk niet geschikt voor meubeltjes maar wel om er een steenuilennestkast van te maken. Op internet vond ik een geschikte maattekening, met het advies er Eiken voor te gebruiken. Het is een kast met twee tussenmuurtjes, om Kauwtjes en andere rovers buiten te houden. De kast staat al een week klaar, maar het weer was te slecht om de boom in te gaan. Vanmiddag is het mij tussen de buien door gelukt om hem te plaatsen. Ik hoop dat hij stormvast zit en dat er gebruik van gemaakt gaat worden.

Tijdens de buien had ik de tijd om ook nog een Gierzwaluwnestkast te maken. Toen wij dit dijkhuis kochten, zat er een kierend hooiluik op de plaats waar nu het raam zit. Boerenzwaluwen vlogen toen vrijelijk in en uit, hun gemetselde nesten zaten tussen het riet en de sparren van de dakconstructie. Bijna alle Boerenzwaluwnesten zijn uit onze buurt verdwenen. Ik hoop dat Gierzwaluwen hun plaats in gaan nemen, maar het is niet onmogelijk dat het nestkastje eerst door mussen gebruikt gaat worden, las ik ergens. Dat is niet erg, ze wijzen de zwaluwen de weg voor het volgende seizoen.

OOOOO